Anna Wintour…όπως λέμε Vogue! Παραφράζοντας το moto του διάσημου περιοδικού, του οποίου κρατάει εδώ και χρόνια τα ηνία, αν δεν το πει η Wintour δεν είναι στη μόδα. Ισχυρογνώμων, απαιτητική, ακόμα και «σκύλα» για κάποιους, διάσημη για τα χαρακτηριστικά της αυτά, τα οποία έγιναν αφορμή για να βασιστεί σε εκείνη ο χαρακτήρας της Meryl Streep στην ταινία «The Devil Wears Prada».
Ποια είναι η Anna Wintour, η γυναίκα που κρατάει τον κόσμο της Μόδας στα χέρια της, και τι περιλαμβάνει το εντυπωσιακό της βιογραφικό;
Η Οικογένεια Wintour
H Anna Wintour γεννήθηκε στο Hampstead του Λονδίνου στις 3 Νοεμβρίου του 1949. Ο πατέρας της, Charles, ήταν αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Evening Standard» και η μητέρα της, Eleanor «Nonie» Trego Baker, ήταν Αμερικανίδα και κόρη καθηγητή νομικής του πανεπιστημίου του Harvard. Charles και Eleanor παντρεύτηκαν το 1940 και χώρισαν 39 χρόνια αργότερα, το 1979. Η κόρη τους πήρε το όνομά της από τη μητέρα της μητέρας της, Anna Baker, που καταγόταν από την Pennsylvania. Μετά το διαζύγιο των γονιών της, ο πατέρας της ξαναπαντρεύτηκε την ιδρύτρια των περιοδικών «Honey» και «Petticoat», Audrey Slaughter.
Και οι διασημότητες στην ευρύτερη οικογένεια της Wintour δε σταματούν εδώ. Η μυθιστοριογράφος του 18ου αιώνα, Lady Elizabeth Foster, Δούκισσα του Devonshire ήταν προ-προ-προ-γιαγιά της, ενώ ο Sir Augustus Vere Foster, ο τελευταίος Βαρόνος με αυτό το όνομα, ήταν μακρινός της θείος.
Η Wintour είχε ακόμα τέσσερα αδέρφια, ο μεγαλύτερος εκ των οποίων, Gerald, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, όταν ήταν παιδί. Από τα υπόλοιπα τρία αδέλφια, ο Patrick είναι επίσης δημοσιογράφος και εργάζεται ως διπλωματικός συντάκτης του Guardian, ενώ ο James και η Nora εργάζονται στην τοπική κυβέρνηση του Λονδίνου και σε διεθνείς μη κυβερνητικούς οργανισμούς αντίστοιχα.
Τα Νεανικά Χρόνια
Στα νεανικά της χρόνια, η Anna Wintour έλαβε παιδεία από το North London Collegiate School, όπου η έντονη προσωπικότητά της είχε ως αποτέλεσμα πολύ συχνά να επαναστατεί ενάντια στους ενδυματολογικούς κανόνες του σχολείου και σαν άλλη Coco Chanel να ανεβάζει το στρίφωμα της φούστας αρκετά εκατοστά προς τα πάνω. Το 1963 ήταν η πρώτη φορά που έκοψε τα μαλλιά της στο διάσημο πλέον καρέ, που διατηρεί μέχρι και σήμερα, και έγινε σήμα κατατεθέν της. Το ενδιαφέρον της για τη μόδα ενισχύθηκε, παρακολουθώντας τις εκπομπές «Ready Steady Go!» της Cathy McGowan και διαβάζοντας τεύχη του περιοδικού Seventeen, τα οποία έστελνε η γιαγιά της από την Αμερική. Ταυτόχρονα, η Anna ήταν το πρόσωπο που συμβουλευόταν ο πατέρας της προκειμένου να αυξήσει το νεανικό αναγνωστικό του κοινό.
«Μεγαλώνοντας στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’60, θα έπρεπε να έχεις σακούλα στο κεφάλι σου για να μην καταλαβαίνεις τι ιδιαίτερο γίνεται στο χώρο της μόδας», δήλωσε η Wintour για τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Αποφασισμένη, όπως φαίνεται, ήδη από τότε, να αποκτήσει status και δύναμη, ξεκίνησε σε ηλικία 15 ετών να βγαίνει με νεαρούς άνδρες που διέθεταν τις απαραίτητες γνωριμίες, όπως ο Piers Paul Read -24 ετών τότε- αλλά και ο αρθρογράφος κουτσομπολίστικων στηλών Nigel Dempster, συντροφιά του οποίου έγιναν τακτικοί θαμώνες της νυχτερινής ζωής του Λονδίνου.
«Νομίζω πως ήταν απόφαση του πατέρα μου το ότι έπρεπε να δουλέψω στη μόδα», είπε η Anna Wintour σε συνέντευξή της στο περιοδικό «The September Issue» και μάλλον ήταν αλήθεια, αφού εκείνος ήταν που κανόνισε την πρώτη δουλειά της κόρης του, στη διάσημη μπουτίκ ρούχων Biba, όταν η Anna ήταν 15 ετών. Την επόμενη χρονιά, η Wintour εγκατέλειψε το North London Collegiate για να ενταχθεί σε ένα πρόγραμμα μαθητείας του πολυκαταστήματος Harrods και παράλληλα, κατ’ εντολή των γονιών της, ξεκίνησε και μαθήματα μόδας σε σχολή της περιοχής, τα οποία πολύ σύντομα εγκατέλειψε, λέγοντας ότι «Είτε ξέρεις από μόδα, είτε όχι» .
Η πρώτη της εμπειρία από την έκδοση ενός περιοδικού ήρθε με τη βοήθεια ακόμα ενός μεγαλύτερου συντρόφου της, του Richard Neville και του περιοδικού του, Oz. Το 1970, όταν το Harper’s Bazaar UK συγχωνεύθηκε με το περιοδικό Queen και έγινε Harper’s & Queen, η Anna Wintour ήταν από τις πρώτες που προσελήφθησαν ως βοηθοί σύνταξης.
Αυτή ήταν η αρχή της καριέρας της στη δημοσιογραφία μόδας. Ήδη από τότε έλεγε στους συναδέλφους της ότι ήθελε να γίνει συντάκτρια της Vogue. Κατά τη διάρκεια της θητείας της στο Harper’s & Queen, ανακάλυψε το μοντέλο Annabel Hodin, με την οποία ήταν συμμαθήτριες στο North London, ενώ οι καλά δικτυωμένες γνωριμίες της, τη βοήθησαν να εξασφαλίσει τοποθεσίες για πρωτοποριακές φωτογραφήσεις, αλλά και πρωτοπόρους φωτογράφους, όπως ο Helmut Newton και ο Jim Lee. Μετά από διαρκείς διαφωνίες με την αντίπαλό της, Min Hogg, παραιτήθηκε από το περιοδικό και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη με τον τότε σύντροφό της, το δημοσιογράφο Jon Bradshaw.
Η Είσοδος στο Χώρο της Μόδας
Στο νέο της, πλέον, σπίτι εργάστηκε από το 1975 ως Junior Fashion Editor στο Harper’s Bazaar με έδρα της τη Νέα Υόρκη. Φαίνεται, όμως, πως ο ιδέες της για τις φωτογραφήσεις παραήταν καινοτόμες, οδηγώντας στην απόλυσή της από τον εκδότη Tony Mazzola, μετά από μόλις εννέα μήνες. Φήμες την ήθελαν να έχει εξαφανιστεί για μία εβδομάδα με τον Bob Marley, τον οποίο γνώρισε μέσω του Bradshaw, κάτι που αρνήθηκε σε πρόσφατη εμφάνισή της στο The Late Late Show με τον James Corden, λέγοντας πως δεν τον έχει καν γνωρίσει. Η επόμενη θέση της ήταν ως συντάκτρια μόδας στο περιοδικό Viva, στο οποίο αποφεύγει να αναφέρεται ακόμα και σήμερα, μιας και η ιδρύτριά του, Kathy Keeton, ήταν σύζυγος του εκδότη του Penthouse, Bob Guccione. Στο Viva η Anna Wintour χρειάστηκε να προσλάβει και την πρώτη της προσωπική βοηθό, κάτι που ξεκίνησε τις φήμες για το πόσο δύσκολο και απαιτητικό αφεντικό είναι. Το περιοδικό δεν ήταν κερδοφόρο και ο Guccione αποφάσισε να σταματήσει την κυκλοφορία του. Έτσι, η Wintour αποφάσισε με τη σειρά της να κάνει ένα διάλειμμα από τη δουλειά. Χώρισε με τον Bradshaw και για δύο χρόνια μοίραζε τον χρόνο της μεταξύ Νέας Υόρκης και Παρισιού, όπου ζούσε ο νέος της σύντροφος, ο Γάλλος μουσικός παραγωγός, Michel Esteban.
Το 1980 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη για να διαδεχθεί την Elsa Klensch στη θέση της αρχισυντάκτριας μόδας στο νέο γυναικείο περιοδικό Savvy, σκοπός του οποίου ήταν να απευθυνθεί σε γυναίκες καριέρας που είχαν οικονομική ανεξαρτησία.
Πρόκειται για το ίδιο αναγνωστικό κοινό, στο οποίο στόχευσε και αργότερα με τη Vogue. Την επόμενη κιόλας χρονιά,ανέλαβε την αρχισυνταξία μόδας στο περιοδικό New York, όπου οι ιδιαίτερες φωτογραφήσεις που οργάνωνε, ξεκίνησαν να τραβούν την προσοχή, κάνοντας έτσι τον αρχισυντάκτη Edward Kosner να λυγίζει τους άκαμπτους κανόνες του, ώστε εκείνη να μπορεί να έχει την απαραίτητη ελευθερία κινήσεων και να εισχωρεί σε άλλους τομείς του περιοδικού. Μέσα από τη συνεργασία της με τη Rachel Ward, για το εξώφυλλο του περιοδικού, κατάλαβε πόσο γρήγορα και εύκολα αυξάνονταν οι πωλήσεις των τευχών, στα εξώφυλλα των οποίων βρίσκονταν διασημότητες. «Η Anna είδε την κυριαρχία των celebrities να έρχεται, πολύ πριν το συνειδητοποιήσει οποιοσδήποτε άλλος», είπε η Grace Coddington σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα. Την ίδια περίοδο, ένας πρώην συνάδελφος έκλεισε συνέντευξη στη Wintour με την τότε αρχισυντάκτρια της Αμερικανικής Vogue, Grace Mirabella, η οποία τελείωσε απότομα, όταν η Anna της είπε ότι ήθελε τη θέση της.
«Nuclear Wintour»
Λίγα χρόνια αργότερα, η Anna Wintour ξεκίνησε να εργάζεται για τη Vogue, όταν ο διευθυντής σύνταξης του ομίλου Conde Nast -στον οποίο ανήκει και η Vogue- της μίλησε για μια ανοιχτή θέση στο περιοδικό. Το ημερολόγιο έδειχνε 1983. Η Wintour δέχτηκε μόνο μετά από μία άτυπη δημοπρασία για το μισθό της, η οποία τον διπλασίασε, και έτσι έγινε η πρώτη διευθύντρια δημιουργικού του περιοδικού, μια θέση με κάπως δυσδιάκριτα όρια καθηκόντων. Οι αλλαγές που έκανε στο περιοδικό γίνονταν συχνά χωρίς να έχει καν λάβει γνώση η Mirabella, γεγονός που προκαλούσε εντάσεις ανάμεσα στο προσωπικό.
Εκείνη την περίοδο, άρχισε να βγαίνει με τον παιδοψυχολόγο David Shaffer, τον οποίο γνώριζε από το Λονδίνο και με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1984 και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Charles και την Katherine – ή Bee όπως την αποκαλούν. Το 1985, η Wintour ανέλαβε για πρώτη φορά την αρχισυνταξία της Vogue, στη Βρετανική εκδοχή της, μετά τη συνταξιοδότηση της Beatrix Miller. Με το που βρέθηκε στη θέση, αντικατέστησε μεγάλο τμήμα του προσωπικού και συγκέντρωσε στα χέρια της μεγαλύτερο έλεγχο από κάθε προηγούμενο αρχισυντάκτη, αποκτώντας το προσωνύμιο «Nuclear Wintour». Οι αλλαγές της μετακίνησαν το περιοδικό από τη συνήθη εκκεντρικότητα που το χαρακτήριζε, σε μία εκδοχή κοντινότερη στο Αμερικάνικο περιοδικό. Η αναγνώστρια στην οποία στόχευε ήταν η ίδια γυναίκα, στην οποία προσπάθησε να απευθυνθεί κάποια χρόνια πριν και το Savvy. «Υπάρχει ένας νέος τύπος γυναίκας εκεί έξω. Ενδιαφέρεται για τις επιχειρήσεις και το χρήμα. Δεν έχει πλέον χρόνο να διαθέσει στα ψώνια. Θέλει να ξέρει τι, γιατί και πότε και πώς», είπε η Anna Wintour σε συνέντευξή της στην Evening Standard.
Το 1987 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη για να αναλάβει το περιοδικό House & Garden, του οποίου η αναγνωσιμότητα ερχόταν εδώ και καιρό πίσω από το βασικό του αντίπαλο, το Architectural Digest. Έτσι, ο όμιλος Conde Nast στηρίχθηκε στη Wintour για να βελτιώσει την εικόνα του. Οι αλλαγές που έκανε ήταν και πάλι πολλές, τόσο στο προσωπικό, όσο και στο περιεχόμενο, αφού μέσα στην πρώτη κιόλας εβδομάδα ακύρωσε φωτογραφήσεις αξίας 2 εκ. δολαρίων(!). Οι σελίδες του περιοδικού απέκτησαν τόση μόδα και τόσους celebrities, που τα πηγαδάκια το αποκαλούσαν πλέον «House & Garment» ή «Vanity Chair» αντίστοιχα. Όπως είναι λογικό, οι αλλαγές έκαναν μεγαλύτερο κακό στην εικόνα του περιοδικού, με πολλές συνδρομές να ακυρώνονται και πολλούς από τους μέχρι τότε διαφημιζόμενους σε αυτό να αποσύρουν τη χρηματοδότησή τους.
VOGUE
Δέκα μήνες αργότερα, η Anna Wintour ανέλαβε την αρχισυνταξία της Αμερικανικής Vogue. Υπό τη διεύθυνση της Mirabella, το περιοδικό είχε επικεντρωθεί περισσότερο στο lifestyle ως σύνολο και λιγότερο στη μόδα, με αποτέλεσμα να υπάρχει ανησυχία ότι θα έχανε έδαφος απέναντι στο νεοεισαχθέν στην Αμερικανική αγορά Elle. Τις αναμενόμενες, πλέον, αλλαγές που έκανε η Wintour στο προσωπικό, ακολούθησαν οι αλλαγές στο ύφος των εξωφύλλων: σε αντίθεση με την προτίμηση της Mirabella στα πορτρέτα γνωστών μοντέλων της εποχής, τραβηγμένα μέσα σε στούντιο φωτογραφήσεων, η Wintour προτίμησε να δείξει μεγαλύτερο τμήμα του σώματος και να κάνει τις φωτογραφήσεις σε εξωτερικούς χώρους, όπως η Diana Vreeland παλαιότερα. Ακόμα, προτίμησε λιγότερο γνωστά μοντέλα και σέταρε λιγότερο ακριβά ρούχα με κομμάτια υψηλής ραπτικής.
Το πρώτο τεύχος της Αμερικανικής Vogue, που έφερε την υπογραφή της, κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1988, με μια φωτογραφία του Peter Lindbergh, στην οποία η 19χρονη τότε Michaela Bercu φορούσε ξεβαμμένα τζιν αξίας μόλις 50 δολαρίων και ένα τζάκετ κεντημένο με κοσμήματα, δια χειρός Christian Lacroix, αξίας 10.000 δολαρίων. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που ένα μοντέλο στο εξώφυλλο της Vogue εμφανιζόταν να φοράει τζιν!
Χρόνια αργότερα, η Wintour παραδέχτηκε ότι η συγκεκριμένη φωτογραφία, δεν είχε τραβηχτεί με σκοπό να γίνει εξώφυλλο, φάνηκε όμως ιδιαίτερα πρωτοπόρο στην ίδια, οπότε και επιλέχθηκε, προς έκπληξη μέχρι και των υπεύθυνων εκτύπωσης. Το 2015 δήλωσε επίσης ότι αν έπρεπε να επιλέξει το πιο αγαπημένο της εξώφυλλο στα σχεδόν 30 χρόνια που είναι στη Vogue, θα ήταν εκείνο το πρώτο εξώφυλλο.
Υπό την ηγεσία της, το ιστορικό γυναικείο περιοδικό ανανέωσε την αφοσίωσή του στη μόδα και επέστρεψε στο βάθρο που κατείχε και την εποχή που τα ηνία κρατούσε η Vreeland, ξεπερνώντας σε πωλήσεις και τους τρεις βασικούς αντιπάλους του: το Elle, το Harper’s Bazaar και το Mirabella, το οποίο ίδρυσε ο Rupert Murdoch για την προκάτοχο της Wintour στη Vogue. Πλέον, μοναδική αντίπαλος της Wintour ήταν μόνο η Tina Brown, αρχισυντάκτρια του Vanity Fair και αργότερα του The New Yorker.
Στο τέλος της δεκαετίας, ακόμα ένα μέλος της οικογένειας της Vogue έφυγε, για να ηγηθεί του Harper’s Bazaar. Η Kate Betts έφερνε ιστορίες με μεγαλύτερο προσανατολισμό στην ειδησεογραφία, που αφορούσαν γυναίκες στην πολιτική αλλά και τις οικονομικές δυσκολίες κάποιων από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές. Στις συσκέψεις για την ύλη του περιοδικού ήταν η μόνη που κέρδιζε το σεβασμό της Wintour, καθώς ήταν και η μόνη που διαφωνούσε μαζί της.
Σύντομα, όμως, Betts και Wintour διαφωνούσαν για την κατεύθυνση του περιοδικού, καθώς η πρώτη θεωρούσε ότι η προσέγγιση στη μόδα περιοριζόταν διαρκώς και η δεύτερη θεωρούσε ότι τα θέματα της ποπ κουλτούρας που ανέθετε η Betts ήταν κατώτερα του αναγνωστικού κοινού.
Η αντιζηλία τελείωσε με την Betts να παραιτείται από τη Vogue και να παραπονιέται στους New York Times ότι η Wintour δεν της είχε στείλει δώρο ούτε για το μωρό της, όταν εκείνη γέννησε. Η Wintour της έγραψε μία κολακευτική επιστολή, στην οποία της ευχόταν ό,τι καλύτερο.
Τα Χρόνια της Κρίσης
Η Betts ήταν μία μόνο από τους συντάκτες με εμπειρία χρόνων στη Vogue που αποχώρησαν κατά τη νέα χιλιετία. Πολλοί από αυτούς ήταν δυνητικοί διάδοχοι της Wintour για το τιμόνι του γυναικείου περιοδικού και με την αποχώρησή τους ανέλαβαν τα ηνία άλλων μεγάλων εκδόσεων. Η νέα χιλιετία, όμως, έφερε και άλλες ανακατατάξεις, μιας και η Wintour επέβλεψε το λανσάρισμα τριών παραλλαγών της Vogue, των περιοδικών Teen Vogue, Vogue Living και Men’s Vogue. Η ανάπτυξη του brand name «Vogue» ήταν άκρως επιτυχημένη εμπορικά και χάρισε στη Wintour τον τίτλο της «Αρχισυντάκτριας της Χρονιάς» από το περιοδικό AdAge.
To 2008, η Βασίλισσα Ελισάβετ έχρισε την Anna Wintour «Αξιωματικό του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (Officer of the Order of the British Empire – OBE)», το περιοδικό, όμως, κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία σημαντική κρίση. Το τεύχος Απριλίου φιλοξενούσε στο εξώφυλλό του τον LeBron James και τη Gisele Bunchen και επικρίθηκε έντονα για την αναπαραγωγή στερεοτύπων. Αρνητικές κριτικές συγκέντρωσε και το φόρεμα δια χειρός Karl Lagerfeld, το οποίο επέλεξε για το Met Gala και χαρακτηρίστηκε ως «το χειρότερο faux pas της μόδας για το 2008». Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, το Vogue Living ανέβαλε την κυκλοφορία του επ’ αόριστον, ενώ το Men’s Vogue αποφασίστηκε να κυκλοφορεί δύο φορές το χρόνο και μάλιστα ως ένθετο στο γυναικείο. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα, όταν στο τεύχος Δεκεμβρίου, κεντρική θέση είχε ένα αρνητικό σχόλιο που είχε κάνει η Jennifer Aniston για την Angelina Jolie, κάτι που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια της πρώτης, αλλά και σχόλια ότι η Wintour είχε χάσει το χαρακτήρα της.
Έτσι, επόμενο ήταν να εμφανιστούν φήμες για επικείμενη συνταξιοδότησή της και αντικατάστασή της από την αρχισυντάκτρια της Γαλλικής Vogue, Carine Roitfeld (Και αν σε αυτό το σημείο οι εξελίξεις σας θυμίζουν την υπόθεση του «Ο Διάβολος Φοράει Prada», έχετε δίκιο, αφού το ομότιτλο βιβλίο στο οποίο βασίστηκε και η ταινία, γράφτηκε από την πρώην βοηθό της Wintour, Lauren Weisberger, έχοντας εκείνη στο μυαλό της). Ο όμιλος Conde Nast σε μία ολοσέλιδη καταχώρηση στους New York Times υπερασπίστηκε τη Wintour, αριθμώντας, μάλιστα, τα κατορθώματά της, και δίνοντας τέλος στις φήμες. Το 2009 η Wintour δήλωσε στην εκπομπή «60 Minutes» ότι δεν επρόκειτο να συνταξιοδοτηθεί και ότι θεωρούσε χρέος της να οδηγήσει το περιοδικό στην έξοδο από την κρίση που αντιμετώπιζε.
Το 2013 ο όμιλος Conde Nast έδωσε στη Wintour την καλλιτεχνική διεύθυνση όλων των περιοδικών του, έχοντας παράλληλα και τη θέση της στη Vogue, ενώ ανέλαβε και πολλές από τις αρμοδιότητες του Si Newhouse, του 80χρονου προέδρου της εταιρείας που αποτραβήχτηκε από το ρόλο του αυτόν, προκειμένου να έχει την εποπτεία της μητρικής εταιρείας. Τον Ιανουάριο του 2014, το Metropolitan Museum of Art έδωσε το όνομα της Wintour στο τμήμα Κοστουμιών του, το οποίο εγκαινίασε τον Μάιο η Michelle Obama.
«Το “The Devil Wears Prada” μετέτρεψε την εικόνα της Wintour από αυτήν μιας απλής δημόσιας προσωπικότητας σε αυτήν ενός πολιτιστικού ινδάλματος». Πράγματι, από την κυκλοφορία της ταινίας έως σήμερα, η Wintour όχι μόνο έχει εξιλεωθεί για την εικόνα της, αλλά πλέον λατρεύεται ξεκάθαρα και δικαίως, μιας και είναι από τους ελάχιστους -αν όχι η μόνη- που διοικεί ένα επιτυχημένο περιοδικό το 2016. Εξακολουθεί να είναι ένας από τους πιο δυνατούς ανθρώπους στο χώρο της μόδας, δημιουργεί τις τάσεις που οι άλλοι ακολουθούν και αναδεικνύει νέους ανερχόμενους σχεδιαστές.
Παρακολουθήστε εδώ μία διαφορετική πλευρά της Σιδηράς Κυρίας της Μόδας και δείτε στο βίντεο που ακολουθεί 15 πράγματα που δεν γνωρίζετε για εκείνη!
Πηγές : en.wikipedia.org | vogue.com | youtube.com | fashion.telegraph.co.uk | biography.com
