Γεννήθηκε ως Norma Jeane Mortenson και βαφτίστηκε Norma Jeane Baker. Δεν είναι άλλη από την Marilyn Monroe, το διαχρονικότερο σύμβολο του σεξ, που έζησε μία πολυτάραχη ζωή και έφυγε από αυτήν -μυστηριωδώς- σε ηλικία 36 ετών, πριν από 55 χρόνια, στις 5 Αυγούστου του 1962.
Τα Δύσκολα Παιδικά Χρόνια
Η Norma Jeane Mortenson γεννήθηκε την πρώτη ημέρα του Ιουνίου του 1926 στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια. Δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της, ενώ μία από τις πρώτες αναμνήσεις που είχε ως παιδί, ήταν αυτή της μητέρας της, Gladys, να προσπαθεί να την πνίξει με ένα μαξιλάρι στην κούνια της. Η Gladys ανέπτυξε ψυχιατρικά προβλήματα και κατέληξε σε ίδρυμα. Έτσι, η μικρή Norma πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας σε ανάδοχους γονείς και ορφανοτροφεία, ενώ οι σχέσεις της με την ετεροθαλή αδερφή της ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, αφού είχαν συναντηθεί πολύ λίγες φορές. Μετά από μία σύντομη επανένωση με τη μητέρα της, η 7χρονη τότε Marilyn επέστρεψε σε αναδόχους, οι οποίοι πολλές φορές την κακοποιούσαν σεξουαλικά, με την ίδια να εξομολογείται αργότερα ότι βιάστηκε σε ηλικία 11 ετών.
Το 1937, μια οικογενειακή φίλη και ο σύζυγός της, οι Grace και Doc Goddard, πήραν την Monroe υπό την προστασία τους για μερικά χρόνια, με το αζημίωτο, αφού λάμβαναν 25 δολάρια την εβδομάδα από τη μητέρα της. Οι Goddard ήταν βαθιά θρήσκοι, απαγορεύοντας διάφορες δραστηριότητες στη Marilyn, μεταξύ των οποίων, ακόμα και την επίσκεψη στον κινηματογράφο(!) Όταν το 1942 ο Doc μετατέθηκε στην Ανατολική Ακτή, το ζευγάρι δεν μπορούσε πλέον να την πάρει μαζί του. Έτσι, η Marilyn, μη θέλοντας να επιστρέψει σε αναδόχους και ορφανοτροφεία, βρήκε ως μοναδικό τρόπο διαφυγής το γάμο. Έχοντας ήδη εγκαταλείψει το σχολείο ένα χρόνο πριν, παντρεύτηκε τον 21 ετών Jimmy Dougherty, που ήταν εργάτης, στις 19 Ιουνίου του 1942, σε ηλικία μόλις 16 ετών. Όπως είπε η ίδια: «ο γάμος δεν με έθλιβε, αλλά δεν με χαροποιούσε κιόλας. Ο σύζυγός μου και εγώ ίσα που μιλούσαμε ο ένας στον άλλον. Αυτό δεν συνέβαινε γιατί ήμασταν θυμωμένοι, απλώς δεν είχαμε τίποτα να πούμε. Πέθαινα από τη βαρεμάρα».
Το 1943 ο Dougherty κατετάγη στο εμπορικό ναυτικό και τον Απρίλιο του 1944 μετατέθηκε στον Ειρηνικό, όπου θα παρέμενε για τα επόμενα δύο χρόνια. Η Marilyn μετακόμισε στο πατρικό του, με τους γονείς του, και εργάστηκε σε εργοστάσιο παραγωγής πυρομαχικών, ώστε, αφενός να συμμετέχει στον αγώνα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφετέρου να κερδίζει το δικό της εισόδημα. Στα τέλη της ίδιας χρονιάς, το εργοστάσιο επισκέφθηκε ο φωτογράφος David Conover, ο οποίος είχε σταλεί από την Στρατιωτική Υπηρεσία για να απαθανατίσει κάποιες σκηνές από τη λειτουργία του εργοστασίου και των εργατριών, που θα ανέβαζαν το ηθικό των στρατιωτών. Καμία από τις φωτογραφίες της Marilyn δεν επιλέχθηκε για το project αυτό. Παρ’ όλα αυτά, εκείνη παραιτήθηκε από τη δουλειά της τον Ιανουάριο του 1945 για να ποζάρει για τον φακό του Conover και των φίλων του. Σταδιακά, έφυγε από το πατρικό του Dougherty, αδιαφορώντας για τις αντιρρήσεις εκείνου και της οικογένειάς του και επτά μήνες αργότερα υπέγραψε συμβόλαιο στο Blue Book Model Agency.
Στις αρχές της καριέρας της ως μοντέλο, χρησιμοποιούσε το όνομα Jean Norman, ενώ έβαψε ξανθά και ίσιωσε τα φυσικά σγουρά καστανά της μαλλιά, ούτως ώστε να βρίσκει πιο εύκολα δουλειά. Η μεταμόρφωση της Norma σε Marilyn είχε πλέον ξεκινήσει. Ο σωματότυπός της, χυμώδης, όπως είναι αποτυπωμένος στη συλλογική μνήμη, την καθιστούσε καταλληλότερη για pin-up -και όχι τόσο για επιδείξεις μόδας- με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται περισσότερο σε διαφημίσεις και ανδρικά περιοδικά. Έως τις αρχές του 1946, φωτογραφίες της κοσμούσαν περισσότερα από 33 εξώφυλλα περιοδικών, όπως τα Pageant, U.S. Camera, Laff και Peek.
Εντυπωσιασμένη από την επιτυχία, τη φιλοδοξία και την εργατικότητα της Marilyn, η ιδιοκτήτρια του πρακτορείου, Emmeline Snively, της έκλεισε και το πρώτο της συμβόλαιο σε πρακτορείο υποκριτικής τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς. Μετά από μία αποτυχημένη συνέντευξη με τους παραγωγούς της Paramount, η 20th Century Fox και ο Ben Lyon της έκαναν το πρώτο της screen test. Αν και δεν εντυπωσιάστηκε από το αποτέλεσμα, ο επικεφαλής Darryl F. Zanuck της προσέφερε ένα εξάμηνο συμβόλαιο, ώστε να μην έχει τη δυνατότητα αυτή, το αντίπαλο στούντιο, RKO Pictures. Το συμβόλαιό της ξεκινούσε από τον Αύγουστο του 1946 και μαζί με τον Lyon επέλεξαν το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο: Marilyn Monroe. Το μικρό όνομα ήταν έμπνευση του Lyon, από τη σταρ του Broadway, Marilyn Miller, ενώ το επώνυμο ήταν επιλογή της ίδιας, αφού ήταν το πατρώνυμο της μητέρας της. Τον Σεπτέμβριο του 1946 ήρθε και το διαζύγιο με τον Dougherty, ο οποίος δεν ενέκρινε την καριέρα της.
Από Jean Norman . . . Marilyn Monroe
Τους πρώτους μήνες του συμβολαίου της, η Monroe δεν είχε ρόλους. Αντ’ αυτού, αφοσιώθηκε σε μαθήματα υποκριτικής, φωνητικής και χορού. Επιθυμώντας διακαώς να μάθει όσα περισσότερα μπορούσε για τον κινηματογράφο και θέλοντας να προωθήσει τον εαυτό της, περνούσε πολύ χρόνο και στο πάρκινγκ του στούντιο, παρακολουθώντας τους εργαζόμενους να δουλεύουν. Το συμβόλαιό της ανανεώθηκε τον Φεβρουάριο του 1947 και τότε ήταν που της δόθηκαν και οι δύο πρώτοι ρόλοι της σε ταινίες. Ο πρώτος, αυτός της σερβιτόρας στο δράμα «Dangerous Years», αποτελούνταν από διάλογο εννέα γραμμών, ενώ ο δεύτερος, στην κωμωδία «Scudda Hoo! Scudda Hay!» ήταν μόλις μία ατάκα. Αν και το στούντιο την έστειλε σε μαθήματα υποκριτικής, στα οποία -σύμφωνα με τα λεγόμενά της- πήρε την πρώτη γεύση του τί εστί υποκριτική στην πραγματικότητα, δεν ανανέωσε το συμβόλαιό της και έτσι, τον Αύγουστο του 1947, η Marilyn επέστρεψε στο μόντελινγκ, συνεχίζοντας όμως τα μαθήματα υποκριτικής. Τον Οκτώβριο εμφανίστηκε στην παράσταση Glamour Preferred, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ για να προωθήσει τον εαυτό της, σύχναζε στα γραφεία παραγωγών, ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με τον σκανδαλοθηρικό αρθρογράφο Sidney Skolsky και ψυχαγωγούσε τους άνδρες καλεσμένους με κύρος, σε διάφορες εκδηλώσεις που διοργάνωναν οι εταιρείες παραγωγής, τακτική την οποία συνέχιζε από την εποχή που βρισκόταν στη Fox. Οι φιλικές -και όχι μόνο- σχέσεις της με το στέλεχος της Fox, Joseph M. Schenck, συνέβαλαν στο να πειστεί ο επικεφαλής της Columbia Pictures, Harry Cohn, να της κάνει συμβόλαιο τον Μάρτιο του 1948.
Η Columbia ακολούθησε μια εντελώς διαφορετική στρατηγική όσον αφορά την εικόνα της Marilyn Monroe. Έτσι, ενώ στη Fox έπαιζε «το κορίτσι της διπλανής πόρτας», στην Columbia ήταν μια νέα Rita Hayworth: η γραμμή των μαλλιών της ανέβηκε με τη βοήθεια της ηλεκτρόλυσης και το χρώμα τους άνοιξε κι άλλο, με αποτέλεσμα το πλατινέ ξανθό, με το οποίο τη θυμόμαστε όλοι. Στη ζωή της τότε μπήκε και η Natasha Lytess, η εκπαιδεύτρια και μέντοράς της στην υποκριτική, που έμεινε στο πλευρό της έως το 1955. Η μοναδική της ταινία με το στούντιο ήταν το Ladies of the Chorus του 1948, ένα χαμηλού προϋπολογισμού μιούζικαλ, όπου υποδυόταν ένα κορίτσι της χορωδίας, το οποίο ερωτεύεται ένας πλούσιος άνδρας. Η ταινία ήταν αποτυχημένη και τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς η Marilyn έφυγε από την Columbia.
Σύντομα έγινε η προστατευόμενη του Johnny Hyde, του αντιπροέδρου του William Morris Agency, ο οποίος και την εκπροσωπούσε. Η σχέση τους γρήγορα έγινε ερωτική, με την Monroe να αρνείται τις -περισσότερες από μία- προτάσεις γάμου που της έκανε. Για να βοηθήσει στην εξέλιξη της καριέρας της, ο Hyde χρηματοδότησε την προσθήκη σιλικόνης στο σαγόνι της, αλλά και πιθανότατα μία ρινοπλαστική. Παράλληλα, εκείνη συνέχιζε το μόντελινγκ, ποζάροντας, μάλιστα, γυμνή για το φακό του Tom Kelley το 1949.
Μία Από Τις Πιο Λαμπερές Ανερχόμενες Ηθοποιούς
Με τη βοήθεια του Hyde, η Marilyn έπαιξε ένα ρόλο στην ταινία Love Happy, το 1950. Αν και ο ρόλος ήταν πολύ μικρός, η ίδια επελέγη να συμμετάσχει στην προώθηση της ταινίας στη Νέα Υόρκη. Την ίδια χρονιά, η Monroe εμφανίστηκε σε έξι ταινίες: Love Happy, A Ticket to Tomahawk, Right Cross, The Fireball, αλλά και στα The Asphalt Jungle, όπου ο διάρκειας μόλις λίγων λεπτών ρόλος της ήταν αρκετός, για να αναφερθεί σε εκείνη το Photoplay, λέγοντας πως κατάφερε να μεταπηδήσει από μοντέλο στην ταινία σε σοβαρή ηθοποιό και All About Eve, όπου υποδύθηκε την Miss Caswell, μία αφελή νεαρή ηθοποιό.
Με όπλο την επιτυχία της σε αυτούς τους ρόλους, τον Δεκέμβριο του 1950 ο Hyde διαπραγματεύτηκε ένα επταετές συμβόλαιο με την 20th Century Fox. Μόλις μερικές μέρες αργότερα, ένα έμφραγμα του στέρησε τη ζωή, αφήνοντας τη Marilyn απαρηγόρητη. Παρά τη θλίψη της, όμως, το 1951 ήταν η χρονιά που έκανε το μεγάλο μπαμ. Τον Μάρτιο απένειμε βραβείο κατά την 23η Τελετή Απονομής των Όσκαρ και τον Σεπτέμβριο, το Collier έγινε το πρώτο περιοδικό εθνικής κυκλοφορίας που κυκλοφόρησε πλήρες αφιέρωμα σε εκείνη. Ακόμα, είχε δευτερεύοντες ρόλους σε τέσσερις ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού: το δράμα της MGM, Home Town Story, και τις κωμωδίες της Fox As Young As You Feel, Love Nest και Let’s Make it Legal. Αν και οι ρόλοι της απαιτούσαν κυρίως το σεξαπίλ της και λιγότερο της υποκριτικές της ικανότητες, οι κριτικοί ήταν ιδιαίτερα υποστηρικτικοί, χαρακτηρίζοντάς την εξαίσια και «μία από τις πιο λαμπερές ανερχόμενες ηθοποιούς». Παράλληλα, επιθυμώντας διαρκώς να εξελίσσει τις ικανότητές της, η Marilyn ξεκίνησε μαθήματα με τον Michael Chekhov και τη μίμο Lotte Goslar.
Εκτός από τους κριτικούς, στο πλευρό της Monroe ήταν και το κοινό, με τα γράμματα από θαυμαστές να καταφτάνουν κατά χιλιάδες ανά εβδομάδα και την εφημερίδα του στρατού Stars & Stripes να την ανακηρύσσει «Miss Cheesecake 1951», δείχνοντας τις προτιμήσεις των στρατιωτών στον πόλεμο της Κορέας. Αυτό το διάστημα, στην προσωπική της ζωή, μετά από αρκετές σύντομες σχέσεις, μεταξύ των οποίων και ο σκηνοθέτης Nicholas Ray, αλλά και οι ηθοποιοί Yul Brynner και Peter Lawford, ήταν ζευγάρι με τον σκηνοθέτη Elia Kazan. Το 1952 ήταν η δεύτερη χρονιά του συμβολαίου της με τη Fox, όταν και απέκτησε στάτους πρώτου ονόματος. Αρθρογράφοι σκανδαλοθηρικών στηλών, όπως η Florabel Muir και η Hedda Hopper την αποκαλούσαν «το it girl του 1952» και την «cheesecake queen που σάρωσε στο box office», ενώ τον Φεβρουάριο η Hollywood Foreign Press Association τη χαρακτήρισε την «καλύτερη νέα προσωπικότητα του box office». Τότε, ξεκίνησε και η πολυφωτογραφημένη σχέση της με τον παλαίμαχο παίκτη των New York Yankees, Joe DiMaggio, μία από τις διασημότερες προσωπικότητες του αθλητισμού της εποχής.
The Talk of Hollywood
Ένα μήνα αργότερα, ξεσπά σκάνδαλο, που αφορά τις γυμνές φωτογραφίες της Monroe από το 1949. Για να περιορίσει την έκταση του σκανδάλου, η Fox αποφάσισε να δημοσιοποιήσουν οι ίδιοι το θέμα, με τη Marilyn να υποστηρίζει ότι έκανε τη φωτογράφηση γιατί χρειαζόταν τα χρήματα, λόγω της άσχημης οικονομικής κατάστασης στην οποία βρισκόταν. Το πλάνο πέτυχε το στόχο του, με τη συμπάθεια του κοινού να αυξάνεται μαζί με το ενδιαφέρον τους για τις ταινίες της. Τον επόμενο μήνα, μάλιστα, η ίδια κόσμησε το εξώφυλλο του περιοδικού Life, που την χαρακτήριζε ως «The Talk of Hollywood». Αποκαλυπτικά φορέματα και δηλώσεις πως προτιμά να μην φορά εσώρουχα εδραίωσαν την εικόνα της ως σύμβολο του σεξ.
Παρ’ όλα αυτά, η ίδια η Marilyn επιθυμούσε συνεχώς να δείξει το εύρος της ως ηθοποιός. Έτσι, το καλοκαίρι του 1952 εμφανίστηκε σε δύο ιδιαίτερα εμπορικές ταινίες, τα Clash by Night και Don’t Bother to Knock, με τον Τύπο να επαινεί την ερμηνεία της στο πρώτο, αλλά να την βρίσκει ιδιαίτερα άπειρη για το δεύτερο, που είχε μεγαλύτερες απαιτήσεις από εκείνη. Οι υπόλοιπες τρεις ταινίες της που κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά, την περιελάμβαναν σε κωμικούς ρόλους για τους οποίους έπρεπε να βασιστεί στον ερωτισμό της.
Την περίοδο αυτή, η Marilyn Monroe απέκτησε ακόμα μία φήμη: αυτήν της δύσκολης στη συνεργασία. Αργούσε να εμφανιστεί στο γύρισμα -ή δεν εμφανιζόταν καθόλου-, δεν θυμόταν τα λόγια της και απαιτούσε οι σκηνές να γυρίζονται ξανά και ξανά μέχρι να μείνει απόλυτα ικανοποιημένη από το αποτέλεσμά της, ενώ ταυτόχρονα ήταν απόλυτα εξαρτημένη από τις εκπαιδεύτριές της -πρώτα την Natasha Lytess και στη συνέχεια την Paula Strasberg- πράγμα που ενοχλούσε τους σκηνοθέτες της. Τα προβλήματα αυτά αποδίδονταν σε ένα συνδυασμό τελειομανίας, χαμηλής αυτοπεποίθησης και stage fright (τρακ της σκηνής), ενώ απεχθανόταν το γεγονός ότι δεν είχε η ίδια τον έλεγχο στο αποτέλεσμα της δουλειάς της. Η συμπεριφορά της, όταν επρόκειτο για φωτογραφήσεις ήταν εντελώς διαφορετική, μιας και εκεί, αφενός, μπορούσε να είναι πιο αυθόρμητη -αφού δεν ακολουθούσε κάποιο σενάριο- και αφετέρου, είχε περισσότερο λόγο στο ποιες φωτογραφίες θα δημοσιεύονταν τελικά. Για να ηρεμήσει το άγχος, τα νεύρα αλλά και τις χρόνιες αϋπνίες της, κατέφυγε στη χρήση βαρβιτουρικών, αμφεταμίνης και αλκοόλ, που όμως έκαναν τα πράγματα χειρότερα, αν και δεν είχε εθιστεί σε αυτά μέχρι το 1956. Αυτό που σίγουρα δεν βοηθούσε την κατάσταση, ήταν η σεξιστική και ταπεινωτική συμπεριφορά κάποιων εκ των συμπρωταγωνιστών και σκηνοθετών της Monroe προς το πρόσωπό της, που πολλές φορές άγγιζε τα όρια του bullying και την καταράκωνε ψυχολογικά.
Οι Άνδρες Προτιμούν Τις Ξανθές
Το στάτους της είχε πλέον εδραιωθεί, τόσο στο μυαλό του κοινού όσο και στο box office και η Marilyn κυκλοφόρησε το 1953 τρεις ταινίες στις οποίες είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η πρώτη, το film noir Niagara, στην οποία είχε τον ρόλο μίας femme fatale που επιθυμούσε να δολοφονήσει τον άντρα της, ήταν η πιο ερωτική της μέχρι τότε καριέρας της, αφού περιείχε σκηνές στις οποίες το σώμα της καλυπτόταν μόνο από ένα σεντόνι ή μία πετσέτα. Ήταν επίσης και η ταινία όπου το look Marilyn είναι εμφανές σε όλο του το μεγαλείο: σκούρα τοξωτά φρύδια, χλωμή επιδερμίδα, λαμπερά κόκκινα χείλη και μία μικρή μαύρη ελίτσα. Η πιο διάσημη σκηνή της ταινίας είναι αυτή στην οποία η Marilyn περπατά για περίπου 30 δευτερόλεπτα, κουνώντας τους γοφούς της, με την κάμερα να την ακολουθεί από πίσω. Η ταινία, όπως ήταν αναμενόμενο σόκαρε μία μερίδα του κοινού και έγινε αφορμή για διαμαρτυρίες οργανώσεων κυριών που τη θεώρησαν ανήθικη. Παρά τις διαμαρτυρίες αυτές, η ταινία έβαλε στα ταμεία έξι εκατομμύρια δολάρια και έδωσε στη Marilyn το βραβείο του Ταχύτερα Ανερχόμενου Αστεριού, το οποίο και παρέλαβε, φορώντας ένα στενό χρυσό φόρεμα που προκάλεσε ακόμα και την οργή και της Joan Crawford.
To Niagara ακολούθησε η ταινία -συνώνυμη πλέον με το όνομά της- Gentlemen Prefer Blondes (Οι Άνδρες Προτιμούν τις Ξανθές), μία σατιρική μουσική κωμωδία, που εδραίωσε τη Monroe στο ρόλο της «χαζής ξανθιάς». Στα πλαίσια της προώθησης της ταινίας, εκείνη και η συμπρωταγωνίστριά της, Jane Russell, άφησαν το αποτύπωμά τους στο τσιμέντο έξω από το Grauman’s Chinese Theatre τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς και η ταινία έγινε μία από τις πιο εμπορικές της χρονιάς, εισπράττοντας 5,3 εκατομμύρια δολάρια, ποσό πολύ μεγαλύτερο από το συνολικό κόστος της. Οι New York Times και το Variety σχολίασαν με ιδιαίτερα θετικό τρόπο τη δουλειά της, επαινώντας ιδιαίτερα την ερμηνεία της στο Diamonds Are a Girl’s Best Friend και την «ικανότητά της να κάνει ερωτικό ένα τραγούδι, ανεβάζοντας παράλληλα την οπτική αξία της σκηνής με την παρουσία της».
Η τρίτη της ταινία την ίδια χρονιά ήταν το How to Marry a Millionaire, με συμπρωταγωνίστριες τις Betty Grable και Lauren Bacall, σε μία εποχή που η τηλεόραση έπαιρνε τους θεατές μακριά από τον κινηματογράφο, η οποία, παρά τις μέτριες κριτικές, έγινε η μεγαλύτερη εμπορική της επιτυχία μέχρι τότε, πράγμα που της έδωσε μία θέση στις ετήσιες λίστες Top Ten Money Making Stars Poll για το 1953 και 1954. Το 1953 ήρθε το εξώφυλλο και το «σαλόνι» του τεύχους Δεκεμβρίου του Playboy, το οποίο κόσμησε ως προσωπική επιλογή του Hugh Hefner.
Επτά Χρόνια Φαγούρα
Το γεγονός ότι είχε πλέον καθιερωθεί ως ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της Fox δεν μεταφραζόταν ούτε σε μεγαλύτερες απολαβές ούτε και σε ελευθερία επιλογών της ίδιας της Marilyn Monroe για τις ταινίες που θα έκανε, τους συμπρωταγωνιστές ή τους σκηνοθέτες της, μιας και το συμβόλαιό της δεν είχε αλλάξει από το 1950. Έτσι, η αποστροφή της για τους ρόλους «χαζής ξανθιάς με έντονη σεξαπίλ», που της προτείνονταν διαρκώς, είχε ως αποτέλεσμα το να τεθεί σε διαθεσιμότητα από τις 4 Ιανουαρίου του 1954. Η διαθεσιμότητά της έγινε πρωτοσέλιδο και η ίδια ξεκίνησε αμέσως μία καμπάνια για να περιορίσει την αρνητική δημοσιότητα.
Στις 14 Ιανουαρίου της ίδιας χρονιάς η Monroe και ο Di Maggio παντρεύτηκαν στο δημαρχείο του San Francisco και στη συνέχεια ταξίδεψαν στην Ιαπωνία. Μετά την επιστροφή τους, η Marilyn Monroe και η Fox προχώρησαν τον Μάρτιο σε συμβιβασμό, στον οποίο περιλαμβάνονταν ένα νέο συμβόλαιο και ένας πρωταγωνιστικός ρόλος στην κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου «The Seven Year Itch», από την οποία θα λάμβανε ένα μπόνους αξίας 100.000 δολαρίων. Η επόμενη ταινία της ήταν το Western River of No Return του Otto Preminger, με συμπρωταγωνιστή της τον Robert Mitchum, για την οποία η ίδια δεν είχε και την καλύτερη άποψη, ενώ αμέσως μετά σειρά είχε το μιούζικαλ There’s No Business Like Show Business, ακόμα μία ταινία που εκείνη αντιπαθούσε, αλλά έκανε μετά από απαίτηση της εταιρείας. Την άποψή της συμμερίστηκαν, τόσο οι κριτικοί, όσο και το κοινό.
Τον Σεπτέμβριο του 1954 ήρθε επιτέλους η ώρα για το The Seven Year Itch, με συμπρωταγωνιστή τον Tom Ewell. Στην ταινία υποδυόταν μία γυναίκα που γίνεται το αντικείμενο της φαντασίας του παντρεμένου γείτονά της. Από αυτήν την ταινία προέρχεται και η διασημότερη σκηνή που έχουμε στο μυαλό μας όταν ακούμε το όνομα Marilyn Monroe: εκείνη στέκεται πάνω από τον εξαερισμό του μετρό στην Lexington Avenue της Νέας Υόρκης και ο αέρας φυσάει το λευκό φόρεμά της -που σηκώνεται- αποκαλύπτοντας τα πόδια και το εσώρουχό της. Το γύρισμα έγινε σε φυσική τοποθεσία, κράτησε αρκετές ώρες και χρησιμοποιήθηκε ως κομμάτι της προώθησης της ταινίας, αφού πραγματοποιήθηκε μπροστά σε κοινό περίπου 2000 ατόμων και φωτογράφων. Αν και πέτυχε τον σκοπό του, η επίδραση που είχε για το γάμο της Monroe και του Di Maggio ήταν ολέθρια, αφού εκείνος ήταν εξοργισμένος από το γεγονός. Και αυτό δεν συνέβαινε για πρώτη φορά, καθώς προηγούμενες παρόμοιες συμπεριφορές του είχαν ανησυχήσει τους ανθρώπους της παραγωγής, με φήμες να τον θέλουν να έχει κακοποιήσει την Marilyn Monroe στο παρελθόν. Έτσι, τον Οκτώβριο του 1954, με την επιστροφή της στο Hollywood, η Marilyn Monroe ανακοίνωσε ότι κατέθεσε αίτηση διαζυγίου.
Μετά την αποδέσμευσή της από το γάμο της, η Monroe επιθυμούσε την ανεξαρτησία της και στα επαγγελματικά της, ιδρύοντας τη δική της εταιρεία παραγωγής, Marilyn Monroe Productions (MMP), σε συνεργασία με τον φωτογράφο Milton Greene. Η απόφασή της αυτή χαρακτηρίστηκε αργότερα, ως πλέον σημαντική για την κατάρρευση των μεγάλων στούντιο. Η ανακοίνωση πραγματοποιήθηκε με μία συνέντευξη Τύπου τον Ιανουάριο του 1955 (φωτο δεξιά), στην οποία η ίδια δήλωσε ότι είχε απηυδήσει με τους ίδιους και τους ίδιους ρόλους που την απεικόνιζαν σαν αντικείμενο του σεξ και ήθελε να κάνει καλύτερα πράγματα. «Οι άνθρωποι έχουν φάσμα, ξέρετε», είπε. Επιπλέον, υποστήριξε πως το συμβόλαιό της με τη Fox δεν ήταν έγκυρο πλέον, μιας και δεν της είχε αποδοθεί το συμφωνηθέν μπόνους των 100.000 δολαρίων για το Seven Year Itch. Η δήλωση αυτή πυροδότησε ακόμα μία δικαστική διαμάχη που διήρκεσε ένα χρόνο, με τον Τύπο αλλά και τους συνεργάτες του στούντιο να την γελοιοποιούν, με αποκορύφωμα την απεικόνισή της ως καρικατούρα, με το πρόσωπο της Jayne Mansfield, στην παρωδία «Will Success Spoil Rock Hunter?», το σενάριο της οποίας υπέγραφε ο δημιουργός του The Seven Year Itch, George Axelrod.
Η Monroe αφιέρωσε το 1955 στην εις βάθος μελέτη της τέχνης της. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και έκανε διαρκώς μαθήματα, με την Constance Collier, αλλά και στο Actors Studio του Lee Strasberg.
Γιατί σήμαινε τόσο πολλά για εμένα; Ο Strasberg με κάνει να αισθάνομαι άσχημα (που ενεργούσα από φόβο)…
Πρέπει να αρχίσεις να κάνεις πράγματα με βάση τη δύναμη. Μην αναζητώντας, όμως, τη δύναμη,παρά μόνο ψάχνοντας τα μέσα και τον τρόπο.
–από προσωπικές σημειώσεις της Monroe στον εαυτό της.
Η σχέση της με τους Strasberg γινόταν όλο και στενότερη, σχεδόν οικογενειακή. Ξεκίνησε να κάνει τα μαθήματα στο σπίτι, απέλυσε την προηγούμενη εκπαιδεύτριά της και στη θέση της πήρε την Paula Strasberg, ενώ κατόπιν συμβουλής του Lee, ξεκίνησε και ψυχανάλυση, προσπαθώντας να εντοπίσει τα τραύματά της και να τα χρησιμοποιήσει στις ερμηνείες της.
Ταυτόχρονα, σε προσωπικό επίπεδο, η σχέση της με τον Di Maggio συνεχιζόταν παρά τη διαδικασία του διαζυγίου, ενώ παράλληλα είχε σχέσεις με τον Marlon Brando αλλά και το θεατρικό συγγραφέα Arthur Miller. Η πρώτη της γνωριμία με τον δεύτερο έγινε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 από τον Elia Kazan, η σχέση τους όμως έγινε πιο σοβαρή από τον Οκτώβριο του 1955, όταν και οριστικοποιήθηκε το διαζύγιό της και ο Miller χώρισε επίσης από τη σύζυγό του. Ο συγγραφέας είχε ήδη γίνει αντικείμενο ερευνών από το FBI, αφού ήταν κομμουνιστής. Έτσι, με τη σχέση τους, φάκελο απέκτησε και η Monroe, μαζί με τη συμβουλή της υπηρεσίας να δώσει ένα τέλος στη σχέση αυτή. Εκείνη, παρά τον κίνδυνο που ίσως θα διέτρεχε η καριέρα της, επέλεξε να μην την ακολουθήσει, αποκαλώντας τους επικεφαλής των εταιρειών παραγωγής «δειλούς εκ γενετής». Από την άλλη, η διαμάχη της με τη Fox κατέληξε σε συμβιβασμό και σε ένα νέο επταετές συμβόλαιο, αφού ήταν πλέον σαφές ότι η ΜΜΡ δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτόνομα κάποια παραγωγή. Σύμφωνα με το νέο αυτό συμβόλαιο, η Marilyn έπρεπε να κάνει τέσσερις ταινίες μέσα στα επτά αυτά χρόνια, θα πληρωνόταν 100.000 δολάρια για κάθε ταινία και θα μπορούσε να επιλέξει η ίδια τα projects, τους σκηνοθέτες και τους κινηματογραφιστές, ενώ παράλληλα θα μπορούσε να κάνει μία ταινία για την MMP για κάθε ταινία της Fox.
Έτσι, το 1956 βρήκε τη Monroe να ανακοινώνει τη νίκη της επί της Fox και τον Τύπο, που το προηγούμενο διάστημα τη λοιδορούσε, να την επαινεί για τη μάχη της με το στούντιο. Από την άλλη πλευρά, φυσικά, την κατέκριναν για τη σχέση της με τον Miller και υπογράμμιζαν το πόσο αταίριαστος φαινόταν αυτός ο γάμος, αφού εκείνη ήταν κομμάτι του star system, με ενισχυμένη την εικόνα της ως σύμβολο του σεξ, και εκείνος ήταν άνθρωπος των γραμμάτων και λόγιος. Παρ’ όλα αυτά, το ζευγάρι παντρεύτηκε σε μία τελετή στο Δικαστήριο της Κομητείας στη Νέα Υόρκη, που έγινε στις 29 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, ενώ δύο μέρες αργότερα, ακολούθησε και η Εβραϊκή τελετή στο σπίτι του ατζέντη του Miller, για την οποία η Marilyn Monroe ασπάστηκε τον Ιουδαϊσμό. Ακόμα και αυτή η τόσο προσωπική απόφαση είχε αντίκτυπο στην καριέρα της, αφού η Αίγυπτος προσεβλήθη και απαγόρευσε τις ταινίες της.
The Prince And The Showgirl
Η πρώτη ταινία που επέλεξε ήταν το δραματικό Bus Stop, όπου υποδυόταν μία τραγουδίστρια σε σαλούν, τα όνειρα της οποίας περιπλέκονται εξαιτίας ενός αφελούς cowboy που την ερωτεύεται. Για τις ανάγκες του ρόλου, η Marilyn Monroe έμαθε προφορά Ozark, επέλεξε κοστούμια και μακιγιάζ που δεν θύμιζαν σε τίποτα την αίγλη των προηγούμενων ταινιών και φρόντισε οι χορευτικές και τραγουδιστικές της δυνατότητες να είναι σκόπιμα μέτριες. Ο σκηνοθέτης Joshua Logan, που προερχόταν από το Broadway, αν και αρχικά ήταν διστακτικός, συμφώνησε να σκηνοθετήσει το φιλμ, τα γυρίσματα του οποίου πραγματοποιήθηκαν στο Idaho και την Αριζόνα, και συμβιβάστηκε με τη συνεχή αργοπορία και τελειομανία της πρωταγωνίστριάς του. Η εμπειρία αυτή άλλαξε την άποψή του για εκείνη, τόσο που να την συγκρίνει με τον Τσάρλι Τσάπλιν στην ικανότητα να αναμειγνύει την κωμωδία και την τραγωδία. Η ταινία ήταν επιτυχημένη απέναντι σε κοινό και κριτικούς και χάρισε στη Monroe μία υποψηφιότητα Καλύτερης Ηθοποιού στις Χρυσές Σφαίρες.
Ψυχραιμία όλοι σας και ετοιμαστείτε για μία μεγάλη έκπληξη.
Η Marilyn Monroe απέδειξε επιτέλους πως είναι ηθοποιός!
– Crowther
Τον Αύγουστο του 1956 ξεκίνησαν στην Αγγλία τα γυρίσματα ακόμα μίας ταινίας της MMP. Πρόκειται για το The Prince and the Showgirl, που εκτυλίσσεται γύρω από τη σχέση ενός πρίγκιπα και μίας αρτίστας στη δεκαετία του 1910. Συμπρωταγωνιστής, σκηνοθέτης και συμπαραγωγός της Monroe ήταν ο μεγάλος Βρετανός ηθοποιός Laurence Olivier, που πρωταγωνιστούσε και στη θεατρική εκδοχή του έργου με τη σύζυγό του, Vivien Leigh, στο πλευρό του. Olivier και Monroe, προερχόμενοι από δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, διαφωνούσαν διαρκώς και στα πάντα, με εκείνον να εξοργίζεται από τη διαρκή παρουσία της Strasberg και με τη σειρά του, να προκαλεί την οργή της Monroe με τη δήλωσή του ότι «το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να εμφανιστείς στο γύρισμα και να είσαι σέξι». Ως αντίποινα για την υποτιμητική συμπεριφορά του Olivier, η Marilyn Monroe άρχισε να εμφανίζεται όλο και περισσότερο αργοπορημένη στα γυρίσματα, να γίνεται όλο και λιγότερο συνεργάσιμη και αργότερα να δηλώνει ότι «αν δεν σέβεσαι τους καλλιτέχνες σου, εκείνοι δεν μπορούν να εργαστούν σωστά». Η ψυχολογική πίεση φαίνεται πως ήταν διαρκώς αυξανόμενη, με αποτέλεσμα να αυξάνεται διαρκώς και η χρήση χαπιών, με κάποια δημοσιεύματα να υποστηρίζουν ότι είχε μείνει έγκυος και απέβαλε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ταυτόχρονα, διαφωνούσε με τον Greene για τον τρόπο που διοικούσαν την MMP και συγκεκριμένα για το αν έπρεπε να συμμετέχει και ο Miller. Παρά τις δυσκολίες, η ταινία ολοκληρώθηκε και κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1957, με μέτριες κριτικές και όχι ιδιαίτερα καλή υποδοχή από το Αμερικανικό κοινό. Η τύχη της ήταν καλύτερη στην Ευρωπαϊκή αγορά, φτάνοντας μέχρι και μία υποψηφιότητα στα BAFTA.
Μερικοί Το Προτιμούν Καυτό
Μετά την επιστροφή της από την Αγγλία και μία 18μηνη διακοπή, ώστε να συγκεντρωθεί στο γάμο της με τον Arthur Miller -η οποία σημαδεύτηκε από δύο εγκυμοσύνες και δύο αποβολές, που προκλήθηκαν από ενδομητρίωση, από την οποία έπασχε σε όλη την ενήλικη ζωή της, αλλά και από νοσηλεία της εξαιτίας της υπερβολικής χρήσης βαρβιτουρικών- η Marylin Monroe ξεκίνησε το 1958 τα γυρίσματα της ταινίας Some Like It Hot (Μερικοί το Προτιμούν Καυτό), στο πλευρό των Jack Lemmon και Tony Curtis. Αν και αρχικά, θεωρούσε το ρόλο της Sugar Kane άλλη μία χαζή ξανθιά, τον δέχτηκε μετά από προτροπή του Miller, αλλά, και λόγω της υπόσχεσης που απέσπασε από την Fox ότι θα λάμβανε ποσοστό 10% επί των εισπράξεων επιπλέον της στάνταρ αμοιβής της.
Τα γυρίσματα αποδείχθηκαν ιδιαίτερα δύσκολα. Η Marilyn Monroe ζητούσε να γυρίζονται οι ίδιες σκηνές ξανά και ξανά ενώ δεν μπορούσε να θυμηθεί τα λόγια της, οδηγώντας στη -διάσημη πλέον- ατάκα του Tony Curtis ότι εξαιτίας των τόσων επαναλήψεων στις σκηνές «ήταν σαν να φιλάει τον Χίτλερ». Ταυτόχρονα, παρομοίαζε την ταινία με ένα πλοίο που βουλιάζει και μιλούσε άσχημα για τους συνεργάτες της, ενώ άσχημη ήταν και η σχέση της με τον δημιουργό του έργου, Billy Wilder, ο οποίος είχε, αφενός, συγκεκριμένη άποψη για το πώς έπρεπε να υποδυθεί την ηρωίδα του και αφετέρου, τη φήμη ότι ήταν επίσης δύσκολος στις συνεργασίες του. Η Monroe τον εξόργιζε ακόμα περισσότερο όταν ζητούσε να κάνει αλλαγές στις σκηνές της, πράγμα που έκανε χειρότερο το τρακ της, και όταν ακόμα εκείνος δεν την άκουγε, κατέστρεφε τις σκηνές προκειμένου να τις παίξει όπως εκείνη θεωρούσε σωστό. Με τα παραπάνω δεδομένα, θα περίμενε κανείς πως το Some Like It Hot θα είχε ρίξει αυλαία πριν καν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα. Μολαταύτα, η ταινία όχι μόνο ολοκληρώθηκε, αλλά ήταν και εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία, με τον ίδιο τον Wilder να αναγνωρίζει την αξία της πρωταγωνίστριάς του και να βρίσκει στο πρόσωπο της Marilyn Monroe έναν πραγματικό καλλιτέχνη.
Όλοι μπορούν να θυμηθούν ατάκες.
Αλλά κάποιος πρέπει να είναι πραγματικός καλλιτέχνης,
ώστε να έρχεται στο γύρισμα χωρίς να ξέρει τα λόγια του
και παρ’ όλα αυτά, να δίνει την ερμηνεία που έδωσε εκείνη!
– Billy Wilder για τη Marilyn Monroe
Η ερμηνεία της στην ταινία χάρισε στην Monroe μία Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού και έγινε η αιτία να την χαρακτηρίσει το περιοδικό Variety ως «μία κωμικό που συνδυάζει το σεξαπίλ και το timing με ασυναγώνιστο τρόπο».
The Misfits
Ακολουθώντας ένα ακόμη σύντομο διάλειμμα έως το τέλος του 1959, επέστρεψε για τα γυρίσματα του Let’s Make Love, μίας μουσικής κωμωδίας όπου μία ηθοποιός και ένας εκατομμυριούχος ερωτεύονται καθώς παίζουν σε μία σατιρική παράσταση. Ο σκηνοθέτης George Cukor ήταν επιλογή της Marilyn Monroe και ο Arthur Miller ξαναέγραψε μεγάλα τμήματα του σεναρίου, αφού εκείνη το θεωρούσε αδύναμο. Ο μόνος λόγος που δέχτηκε την ταινία ήταν γιατί είχε μείνει πίσω στο συμβόλαιο με τη Fox, έχοντας κάνει μόλις μία από τις τέσσερις προβλεπόμενες ταινίες. Οι αργοπορίες και οι συχνές μη εμφανίσεις της στα γυρίσματα ήταν και πάλι συχνότατες, ενώ η εξωσυζυγική της σχέση με τον συμπρωταγωνιστή της, Yves Montand, όχι μόνο δημοσιοποιήθηκε, αλλά χρησιμοποιήθηκε και στην προώθηση της ταινίας, η οποία όμως δεν ήταν επιτυχημένη.
Την ίδια χρονική περίοδο ο Truman Capote επιθυμούσε να έχει τη Monroe στον ρόλο της Holly Golightly στο Breakfast at Tiffany’s, αλλά μετά από τις ανησυχίες των παραγωγών ότι κάτι τέτοιο θα περιέπλεκε τη διαδικασία, ο ρόλος κατέληξε στην Audrey Hepburn. Η τελευταία ταινία που ολοκλήρωσε η ίδια η Marilyn Monroe ήταν το The Misfits, σε σενάριο του Arthur Miller, ώστε να έχει και έναν δραματικό ρόλο. Υποδύθηκε τη Roslyn, μία προσφάτως χωρισμένη γυναίκα που αποκτά φιλικές σχέσεις με τρεις γερασμένους cowboys, με τα πρόσωπα των Eli Wallach, Montgomery Clift αλλά και Clark Gable -τον οποίο θαύμαζε από μικρή-. Φυσικά, και σε αυτήν την ταινία οι δυσκολίες ήταν πολλές: ο γάμος της Monroe και του Miller κατέρρευσε, εκείνη θεωρούσε πως είχε βασίσει σε μεγάλο βαθμό το ρόλο στην πραγματική της ζωή και τον θεωρούσε κατώτερο των ανδρικών, ενώ δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στη συνήθειά του να ξαναγράφει σκηνές το βράδυ πριν το γύρισμα. Και έγιναν περισσότερες όταν παρουσιάστηκαν και προβλήματα στην υγεία της. Έντονοι πόνοι από πέτρες στα νεφρά, ενώ πολλές φορές το μακιγιάζ της γινόταν όσο εκείνη κοιμόταν υπό την επήρεια των βαρβιτουρικών, με το γύρισμα ακόμα και να σταματά για μία εβδομάδα, ώστε να μπει στο νοσοκομείο του Λος Άντζελες για αποτοξίνωση.
Όταν η Monroe υποδυόταν τη Roslyn, δεν υποκρινόταν ένα συναίσθημα. Ήταν αληθινό. Έψαχνε βαθιά μέσα της, έβρισκε το συναίσθημα και το έφερνε στην επιφάνεια.
– Huston
Αμέσως μετά το τέλος των γυρισμάτων, η Monroe και ο Miller χώρισαν και επίσημα, με το διαζύγιό τους να οριστικοποιείται τον Ιανουάριο του 1961. Η ταινία έτυχε μέτριας υποδοχής από τους κριτικούς της εποχής, τόσο στο υποκριτικό όσο και στο σεναριακό κομμάτι, ενώ απέτυχε να κατακτήσει και το κοινό. Οι κριτικοί του 21ου αιώνα, όμως, είχαν αντίθετη άποψη, με τον Tony Tracy να περιγράφει την ερμηνεία της ως την πιο ώριμη της καριέρας της.
Οι Τελευταίες Μέρες
Monroe & Sinatra.
Κατά το πρώτο κομμάτι του 1961, τα προβλήματα της υγείας της ήταν αυτά που την απασχόλησαν περισσότερο. Υπεβλήθη σε εγχειρήσεις για την ενδομητρίωση, αφαίρεση κύστεων από τη χολή και πέρασε ένα μήνα στο νοσοκομείο – συμπεριλαμβανομένου ενός διαστήματος στη ψυχιατρική πτέρυγα- για κατάθλιψη. Στο πλευρό της Marilyn Monroe, κατά το δύσκολο αυτό διάστημα, βρέθηκε ο DiMaggio, με τον οποίο είχαν αποκαταστήσει φιλικές σχέσεις. Στη συνέχεια, επέστρεψε στην Καλιφόρνια και για λίγους μήνες έβγαινε με τον Frank Sinatra.
Στις αρχές του 1962 ξεκίνησαν τα γυρίσματα του επόμενου project της, της ταινίας Something’s Got To Give, συμπαραγωγής της Fox με την MMP, σε σκηνοθεσία του George Cukor, με συμπρωταγωνιστές τους Dean Martin και Cyd Charisse. Λίγες μόλις μέρες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, η Marilyn έπαθε ιγμορίτιδα. Παρά τις ιατρικές συμβουλές να αναβληθούν για έξι εβδομάδες, η Fox αρνήθηκε και ξεκίνησε κανονικά στα τέλη Απριλίου. Η Marilyn Monroe αδυνατούσε να παραστεί στο γύρισμα και η εταιρεία ισχυριζόταν δημοσίως ότι προσποιούνταν την άρρωστη, παρά τη διαφορετική άποψη πολυάριθμων γιατρών. Στις 19 Μαΐου, παρά τα παράπονα του στούντιο, η Monroe έκανε ένα διάλειμμα από τις υποχρεώσεις της για να τραγουδήσει το Happy Birthday στα γενέθλια του Προέδρου των ΗΠΑ, John F. Kennedy, στη σκηνή του Madison Square Garden, φορώντας ακόμα ένα φόρεμα που έμεινε στην ιστορία. Στο χρώμα του δέρματος και καλυμμένο με πολύτιμους λίθους, το φόρεμα έδινε την ψευδαίσθηση ότι ήταν γυμνή, κάνοντας το θέαμα ακόμα πιο αισθησιακό.
Επιστρέφοντας, γύρισε μία σκηνή για την ταινία, όπου έπρεπε να εμφανιστεί γυμνή και να βουτήξει σε μία πισίνα. Για διαφημιστικούς λόγους, ο Τύπος κλήθηκε να απαθανατίσει εικόνες από τα γυρίσματα, φωτογραφίζοντας έτσι τη Marilyn γυμνή. Αυτό σηματοδότησε την πρώτη φορά που μία σταρ έκανε ολόγυμνη φωτογράφιση ενόσω βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας της. Ακόμα μία αναρρωτική της άδεια, όμως, έγινε η αιτία για την απόλυσή της από την ταινία και τη μήνυση από τη Fox, η οποία ζητούσε αποζημίωση 750.000 δολαρίων. Όταν ο Martin αρνήθηκε να δουλέψει με την αντικαταστάτριά της, η Fox μήνυσε και εκείνον και ακύρωσε εντελώς την ταινία, διαδίδοντας ότι όλο αυτό ήταν φταίξιμο της Monroe και κυκλοφορώντας φήμες ακόμα και για ψυχασθένεια. Σύντομα, μετάνιωσαν για την απόφασή τους αυτή και ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις με την ηθοποιό στα τέλη Ιουνίου, που κατέληξαν σε συμβιβασμό. Η παραγωγή θα άρχιζε ξανά και η Marilyn Monroe θα πρωταγωνιστούσε επίσης και στη μαύρη κωμωδία, What A Way To Go!.
Το μόνο που έμενε ήταν η επιδιόρθωση της δημόσιας εικόνας της που είχε πληγεί λόγω των σχολίων της εταιρείας. Το πλάνο προέβλεπε πολλές συνεντεύξεις, μεταξύ άλλων, με το Life, το Cosmopolitan, αλλά και την πρώτη της συνέντευξη και φωτογράφηση στη Vogue, που τελικά δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό της, ενώ τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της συζητούσε ώστε να υποδυθεί την ηθοποιό Jean Harlow σε ταινία για τη ζωή της.
Το Τέλος
Στις 3 τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου του 1962, η οικιακή βοηθός της Monroe ξύπνησε και παρά το φως που έβλεπε κάτω από την πόρτα της ηθοποιού, δεν μπορούσε να μπει στο δωμάτιο. Τηλεφώνησε στο ψυχίατρο της Marilyn Monroe , Dr. Ralph Greenson, που έφτασε στο σπίτι και έσπασε την πόρτα, βρίσκοντας το γυμνό άψυχο σώμα της Marilyn Monroe. Ο γιατρός της, Dr. Hyman Engelberg, επιβεβαίωσε το θάνατό της και στη συνέχεια ειδοποιήθηκε το αστυνομικό τμήμα του Λος Άντζελες, με τον ιατροδικαστή να αποφαίνεται ότι ο θάνατος προήλθε από οξεία δηλητηρίαση που προκάλεσαν τα βαρβιτουρικά, πολλές κενές συσκευασίες από τα οποία βρέθηκαν στο δωμάτιο. Η ποσότητα των ουσιών που βρέθηκαν στον οργανισμό της ήταν πολλαπλάσια της ενδεδειγμένης δοσολογίας, οδηγώντας έτσι στο συμπέρασμα πως δεν επρόκειτο για λάθος, αλλά μάλλον για αυτοκτονία. Σε αυτή την κατεύθυνση οδήγησαν και οι έντονες φοβίες και συχνές καταθλίψεις με απότομες και απρόβλεπτες αλλαγές στη διάθεσή της, αλλά και το γεγονός ότι είχε πάρει υπερβολική δόση περισσότερες από μία φορές και στο παρελθόν. Ελλείψει ενδείξεων για εγκληματική ενέργεια, ο ιατροδικαστής δήλωσε ως πιθανότερη αιτία θανάτου την αυτοκτονία.
Η είδηση του θανάτου της έγινε πρωτοσέλιδο παγκοσμίως με φήμες να θέλουν κατακόρυφη αύξηση στον αριθμό των αυτοκτονιών τον μήνα που ακολούθησε, αλλά και μεγάλο αριθμό ατόμων να αμφισβητούν ότι επρόκειτο για αυτοκτονία. Η αμφισβήτηση ήταν τόσο έντονη, που το 1982 ο εισαγγελέας του Λος Άντζελες, John Van de Kamp, διεξήγαγε προκαταρκτική έρευνα για το αν υπήρχαν αρκετά στοιχεία που να έδειχναν εγκληματική ενέργεια, χωρίς αποτέλεσμα όμως.
Ως σύμβολο της Αμερικανικής ποπ κουλτούρας,
οι ελάχιστοι που συναγωνίζονται την Marilyn Monroe σε δημοφιλία
περιλαμβάνουν τον Elvis Presley και τον Mickey Mouse…
Κανείς άλλος σταρ δεν έχει εμπνεύσει τόσο μεγάλο φάσμα συναισθημάτων,
από πάθος σε οίκτο, από ζήλια σε τύψεις.
– The Guide to United States Popular Culture
Για περισσότερες λεπτομέρειες για την εύθραυστη προσωπικότητά της, δείτε την ταινία My Week With Marilyn, στην οποία έκανε εξαιρετική δουλειά η Michelle Williams και παρακολουθείστε συγκεντρωμένες στο παρακάτω βίντεο στιγμές από τις ταινίες της μεγαλύτερης και πιο παρεξηγημένης σταρ του πλανήτη.
Πηγές: en.wikipedia.org | biography.com | youtube.com
