Στις 15 Δεκεμβρίου του 1890, έφυγε απο τη ζωή ένας ηρωικός μαχητής, που πάλεψε μέχρι θανάτου για τη διατήρηση της μοναδικότητας της φυλής του. Καθιστός Ταύρος το όνομά του, συνώνυμο με την αγωνιστικότητά του, καθώς πάλεψε ως μαινόμενος ταύρος για την προστασία της ιθαγενής φυλής του. Ο Καθιστός Ταύρος ήταν ο αρχηγός της ιθαγενής φυλής Χουνκάπα Λακότα των Σιού στη Βόρεια Αμερική. Η εμβληματική αυτή παρουσία, με την καθηλωτική φυσιογνωμία, και την αρχηγική προσωπικότητα, ενέπνευσε το σεβασμό και την εμπιστοσύνη στον παραδοσιακό αυτό λαό. Ηγήθηκε με σθένος και αντιτάχθηκε με όλες του τις δυνάμεις ενάντια στο «λευκό» δυνάστη. Όραμά του αποτελούσε η συνένωση όλων των ινδιάνικων φυλών σε μια κοινή δύναμη ενάντια στην εχθρική αμερικανική πολιτική. Ο θάνατός του «καλλιέργησε» δυσμενώς το έδαφος, οδηγώντας στον τραγικό αποδεκατισμό της παραδοσιακής ινδιάνικης φυλής.
Ο βίος του Καθιστού Ταύρου
Γεννήθηκε το 1831 στη φυλή των Χουνκάπα Λακότα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τατάνκα Ιγιοτάκε. Ωστόσο απέκτησε την επωνυμία Καθιστός Ταύρος, από το επίσημο αρχηγικό όνομα της ινδιάνικης φυλής του, ο «Βούβαλος που Κάθεται». Έχοντας ως πρότυπο τη μαχητικότητα και την πολεμική φύση του πατέρα του, έθεσε ως βασικό στόχο στη ζωή του την ανάδειξη και της δικής του πολεμικής φύσης. Μπορεί να υστερούσε σε αθλητικές ικανότητες -είχε λάβει το περιπαικτικό ψευδώνυμο «αργός»-, αλλά υπερτερούσε σε ψυχή και σθένος.
Σε ηλικία μόλις 10 ετών, κατάφερε το πρώτο του μαχητικό επίτευγμα. Σκότωσε τον πρώτο του βούβαλο, και 4 χρόνια αργότερα πήρε μέρος στην πρώτη θριαμβευτική μάχη του εναντίον μιας γειτονικής φυλής, στην οποία και διακρίθηκε για τη γενναιότητά του. Αποτέλεσε πρότυπο γενναιότητας, και απέδειξε ότι παρά την έλλειψη φυσικών αθλητικών προδιαγραφών, ήταν αντάξιος της πολεμικής του καταγωγής. Ο Τατάνκα Ιγιοτάκε αρχίζει να συμμετέχει στα συμβούλια της φυλής ως «Βούβαλος που Κάθεται», καθιερώνοντας έτσι την προσωνυμία του ως «Καθιστός Ταύρος». Το 1866 έγινε, μαζί με τον ηγέτη των Ογκλάλα Σιού, επονομαζόμενο Τρελό Άλογο, αρχηγός των Σιού σε όλη τη βόρεια περιοχή, για να φτάσει ένα χρόνο μετά να ηγηθεί ολόκληρης της φυλής.
Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, μαχόταν για την προστασία της ινδιάνικης φυλής του, με σκοπό να αποτρέψει αφενός τη «διάβρωση» του παραδοσιακού τρόπου ζωής τους, και αφετέρου να δώσει τέλος στις βιοπραγίες που δέχονταν από τους λευκούς. Οραματιζόταν την ένωση όλων των ινδιάνικων φυλών ενάντια στην επιβολή της αμερικάνικης υπερδύναμης.
Η περίφημη ινδιάνικη φυλή Λακότα
Οι Λακότα αποτελούν μια από τις αυτόχθονες ομάδες ιθαγενών της Βόρειας Αμερικής, οι οποίοι ανήκουν στη φυλή Σίου. Στην ομώνυμη διάλεκτο Σίου, Λακότα σημαίνει «φίλοι». Οι κύριες ασχολίες τους ήταν το κυνήγι βουβάλου και η δημιουργία των κωνικών σκηνών, τις οποίες και κατασκεύαζαν από τα δέρματα των ζώων που αποκτούσαν από το κυνήγι. Υπήρξαν ξακουστοί ιππείς και πολεμιστές. Η φήμη τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την άριστη χρήση των τόξων και των όπλων, ταυτόχρονα με την ίππευση του αλόγου τους. Τα άλογα αποτελούσαν είδος υψηλού γοήτρου και αξίας, γι’ αυτό άλλωστε κάποιοι πολεμιστές κατείχαν εκατοντάδες. Βέβαια, τα άλογα χρησίμευαν και ως μέσο ανταλλαγής.
Οι Λακότα ήταν ένας νομαδικός λαός που μετακινούνταν συνεχώς. Ο χειμώνας αποτελούσε μια περίοδο διάσπασης των νομάδων, οι οποίοι αναζητούσαν μια ασφαλή περιοχή για τη διαβίωσή του. Αντίθετα, την καλοκαιρινή περίοδο συγκεντρώνονταν, κατά κύριο λόγο όλες οι ομάδες της φυλής Λακότα, είτε για να διασκεδάσουν, είτε για να πολεμήσουν. Οι ινδιάνοι Λακότα ζούσαν μια αρμονική ζωή κοντά στη φύση και το πράσινο. Συνέδεσαν την αγάπη τους για τη φύση με το χορό και τη μουσική. Ιδιαίτερα γνωστός είναι ο τελετουργικός «χορός της βροχής», που ως βασικό σκοπό είχε, να προκαλέσει βροχή και να εξασφαλίσει την προστασία των σπαρτών. Άλλωστε, αυτή η έμφυτη διασύνδεσή τους με τη φύση, ήταν άμεση απόρροια της θρησκευτικής αίρεσης, στην οποία πίστευαν, το «χορό των φαντασμάτων». Ο εμπνευστής της, ο σοφός Γουοβόκα, πίστευε στην αναγέννηση μιας νέας και αμόλυντης φύσης, στην οποία μόνο οι Ινδιάνοι θα είχαν το προνόμιο της απόλαυσης.
Απαράβατος όρος της θρησκευτικής τους πίστης αποτελούσε η απομάκρυνση από τις ανήθικες συνήθειες των λευκώ, όπως και το αλκοόλ. Δε θρηνούσαν τους νεκρούς τους, γιατί ήλπιζαν στην ανάστασή τους. Η φιλοσοφία ζωής τους περιελάμβανε και τον πόλεμο ενάντια στο μοντέρνο και βίαιο κόσμο των λευκών. Χαρακτηριστικό αποτελεί και η ιερή τους ενδυμασία που θεωρούνταν όπλο ενάντια στις σφαίρες των λευκών.
Το παραδοσιακό «τίπι»
Το παραδοσιακό σπίτι για τον ινδιάνικο λαό της φυλής Λακότα των Σίου είναι το λεγόμενο Τίπι. Πρόκειται στην ουσία για μια κωνική σκηνή από παραδοσιακά δέρματα ζώων, τοποθετημένη πάνω σε ξύλινους πασάλους. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στοιχείο μιας κατοικίας τίπι, που τη διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες κωνικές κατασκευές, είναι τα πτερύγια καπνού στην κορυφή της κατασκευής. Σκοπό είχαν να ελέγχουν την επίδραση της καμινάδας και τον καπνό από τις πυρκαγιές. Ένα τίπι αποτελεί αυστηρά την παραδοσιακή κατοικία των αυτόχθονων πληθυσμών ινδιάνων που ζούσαν σε πεδιάδες της Βόρειας Αμερικής, Ασίας και Βόρειας Ευρώπης, ανάμεσά τους και οι Λακότα.
Η κατασκευή ενός τίπι, το καθιστά αρκετά ανθεκτικό, παρέχοντας τη ζεστασιά κατά τη χειμωνιάτικη περίοδο και την ανάσα δροσιάς στις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού. Παράλληλα, διατηρείται και ξηρό κατά την περίοδο των ισχυρών βροχοπτώσεων. Το εξωτερικό ενός τίπι συνήθιζε να κατασκευάζεται από δέρμα βουβάλου, ενώ επιλεκτική ήταν και η προσθήκη επένδυσης από δέρμα ή ύφασμα. Η πόρτα του ήταν από δέρμα καμβά ή βόζας.
Όπως είναι γνωστό, οι Ινδιάνοι είναι ένας νομαδικός λαός, γεγονός που καθιστά τη μετακίνηση γι’ αυτούς μια βιωματική εμπειρία. Επομένως, η κατασκευή των τίπι ακολουθεί τις απαιτήσεις και τις προδιαγραφές του τρόπου ζωής των Ινδιάνων, όπως φυσικά και των Λακότα. Τα τίπι προσφέρουν εύκολη και βολική τόσο συναρμολόγηση, όσο και αποσυναρμολόγηση. Επίσης, είναι αρκετά ελαφριά στη μεταφορά, γεγονός που καθιστά και τη μετακίνησή τους εύκολη και βολική.
Τέλος, ένα ακόμα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που κοσμούσε περιμετρικά το τίπι, ήταν η αποτύπωση ζωγραφισμένων σκηνών. Συχνά, παρουσιάζαν γεωμετρικές απεικονίσεις ουράνιων σωμάτων και ζωικών σχεδίων, όπως και ιστορικές μάχες με αξιοσημείωτη σημασία. Σήμερα, τα τίπι χρησιμοποιούνται κυρίως για τελετουργικούς σκοπούς.
Το τέλος ενός γενναίου αρχηγού
Αμέτρητες ήταν οι μάχες που έλαβαν χώρα ανάμεσα στους Αμερικανούς και στη φυλή των Ινδιάνων. Σκοπός των Αμερικανών ήταν να θέσουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους τον ελεύθερο αυτό λαό. Οι διαθέσεις τους ήταν εχθρικές και βίαιες, γεγονός που όπλιζε συχνά το χέρι τους ενάντιά τους. Ο Καθιστός Ταύρος, αρχηγός της φυλής Λακότα των Σίου, αντιτάχθηκε σθεναρά ενάντιά τους, υποστηρίζοντας ότι κανένα όπλο των λευκών δεν είναι ανίκητο.
Οι αιματοβαμμένες αντιπαραθέσεις με τους Αμερικανούς στρατιώτες κλιμακώθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1870, όταν ήρθαν στο φως τα χρυσοφόρα κοιτάσματα της Νότιας Ντακότα. Η ματιά των Αμερικανών στράφηκε στην κατάκτηση αυτών των κοιτασμάτων. Ωστόσο, η φύση αποτελούσε ιερό έδαφος για τους Ινδιάνους, κάτι που τους έφερε σε αντιπαράθεση με τους άπληστους στρατιώτες της αντίπαλης πλευράς. Εκείνοι με τη σειρά τους, δε δίστασαν να εισβάλουν με τα καραβάνια τους στα εδάφη των Λακότα, κηρύσσοντας τον πόλεμο ενάντιά τους. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η συγκέντρωση πολλών φυλών των Σιού, μέχρι το 1876, σε κρατικούς καταυλισμούς, προκειμένου να διασωθούν. Ωστόσο, ο Καθιστός Ταύρος δε δέχτηκε να οπισθοχωρήσει.
Οι Ινδιάνοι κατάφεραν πολλές και σημαντικές νίκες ενάντια τους, πράγμα που ενίσχυσε την εκδικητικότητα των δεύτερων, οι οποίοι δυνάμωσαν το στρατό εξόντωσης τους. Δυστυχώς, η πείνα και οι κακουχίες ανάγκασαν πολλές φυλές να παραδώσουν τα όπλα μπροστά στη βιαιότητα των Αμερικανών. Έτσι, το 1881, ο Καθιστός Ταύρος επέστρεψε στα εδάφη της Ντακότα και συνελήφθη από τα αμερικανικά στρατεύματα. Ο Καθιστός Ταύρος παραδόθηκε με δική του απόφαση. Προτίμησε να σωσει το λαό του από τον αφανισμό του λιμού.
Στα χρόνια της αιχμαλωσίας του, η φήμη του είχε εξαπλωθεί, γεγονός που ενίσχυε την περιέργεια των λευκών, για να θαυμάσουν το γενναίο αυτό αρχηγό.
Η σφαγή του Πληγωμένου Γονάτου
Το 1889 οι Ινδιάνοι άρχισαν να χορεύουν ξανά το «Χορό του Πνεύματος». Ο Καθιστός Ταύρος εντάχθηκε στο κίνημα για τον εκτοπισμό των λευκών από τα πατρώα εδάφη και την αναβίωση του παραδοσιακού ινδιάνικου τρόπου ζωής. Φοβούμενες τον αντίκτυπο της επιρροής του μεγάλου αρχηγού στους Ινδιάνους της περιοχής, οι αμερικανικές αρχές, διέταξαν τη λεγόμενη Ινδιάνικη Αστυνομία της Λακότα, να συλλάβει τον Καθιστό Ταύρο, στις 15 Δεκεμβρίου 1890. Έτσι, ο Καθιστός Ταύρος, έπεσε νεκρός, έπειτα απο σφαίρα στο κεφάλι.
Η απώλεια του αρχηγού της ινδιάνικης φυλής των Λακότα ήταν καθοριστική για το μέλλον της ελέυθερης ζωής των Ινδιάνων. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν με αποκορύφωμα τη σφαγή του πληγωμένου Γονάτου, στις 29 Δεκεμβρίου του 1890. Αμερικανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην κατασκήνωση των Ινδιάνων και απαίτησαν την παράδοση των όπλων τους. Δυστυχώς, τα ιερά ενδύματα των Ινδιάνων δεν κατάφεραν να τους προστατέψουν από το μένος των Αμερικανών στρατιωτών, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει μια αποτρόπαια σφαγή.
Τραγική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός του χρονικού της σφαγής. Όταν εισέβαλαν τα αμερικάνικα στρατεύματα, ένας στρατιώτης άρπαξε το όπλο από έναν Ινδιάνο, το Μαύρο Κογιότ. Όμως ο Ινδιάνος ήταν κουφός, και δεν είχε αντιληφθεί την κατάσταση. Το Μαύρο Κογιότ αντιστάθηκε και το τουφέκι εκπυρσοκρότησε. Αποτέλεσμα αυτού του πυροβολισμού, ήταν ο αποδεκατισμός ενός λαού με τεράστια παράδοση και ιστορία.
Προτιμώ να πεθάνω ινδιάνος από το να ζήσω λευκός.
Advertising
Καθιστός Ταύρος.
Στο ακόλουθο βίντεο, ο φωτογράφος Άαρον Χιούι εστιάζει την προσοχή της ομιλίας του στη ξακουστή φυλή των Λακότα, που βίωσε το διωγμό, και τελικά τον αφανισμό από την αμερικάνικη βαρβαρότητα. Αποκορύφωμα της ομιλίας του είναι η γενοκτονία των Ινδιάνων στην κατασκήνωση των Σιού στις 29 Δεκεμβρίου του 1890. Μια κατακρεούργηση που εκτός από θάνατο «έσπειρε» και την αιώνια ψυχική και σωματική φυλάκιση.
Πηγές
https://el.wikipedia.org/wiki/
https://en.wikipedia.org/wiki/Tipi
