Ο Τζο Λιούις ήταν επαγγελματίας πυγμάχος, με ενεργό δράση από το 1934 ως το 1951. Το παρατσούκλι του ήταν «Brown Bomber» και θεωρείται ο καλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών. Υπήρξε παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών από το 1937 μέχρι το 1949 και νικητής 25 συνεχόμενες φορές, ρεκόρ και τα δύο σε όλες τις κατηγορίες στην ιστορία της πυγμαχίας. Είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός που έγινε εθνικός ήρωας. Πέρα από την πυγμαχία, συνέβαλε καθοριστικά και στο γκολφ, βοηθώντας να σπάσει το φράγμα του χρώματος. Ο Τζο Λιούις δεν ήταν απλά ένας μποξέρ που σάρωνε. Υπήρξε αυτός που άλλαξε την τύχη των μαύρων στις ΗΠΑ, όντας ο πρώτος Αφροαμερικανός που τα έβαλε με τους λευκούς σε μια περίοδο καχυποψίας και στημένων αγώνων. Στο τέλος, όμως, προδόθηκε από τον εθισμό του στις ουσίες και πέθανε το 1981 μετά από ανακοπή σε ηλικία 67 ετών.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια του Τζο Λιούις
Ο Τζο Λιούις, με πλήρες όνομα το Τζόζεφ Λιούις Μπάροου, γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1914 στην κομητεία Τσέιμπερς στην Αλαμπάμα. Γονείς του ήταν ο Μάνροου Μπάροου και η Λίλι Ρις Μπάροου, και οι δύο παιδιά πρώην σκλάβων. Ο μικρός Τζόζεφ γεννήθηκε σχεδόν 5 κιλά και στην αρχή αντιμετώπιζε πρόβλημα ομιλίας, έτσι ώστε μέχρι τα 6 του χρόνια μιλούσε ελάχιστα. Όταν ήταν μόλις 2 ετών, ο πατέρας του κλείστηκε σε ψυχιατρείο κι έτσι δεν είχαν την ευκαιρία να γνωριστούν καλά. Μεγάλωσε μόνο με την μητέρα και τον αδερφό του. Όταν έγινε 6 ετών, το 1920, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Πατ Μπρουκς, όταν έμαθαν ότι ο βιολογικός του πατέρας πέθανε. Αυτό όμως δεν ήταν αλήθεια καθώς ο Μάνροου Μπάροου πέθανε το 1938.
Το 1926, όταν ο Τζο Λιούις ήταν 12 ετών, η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν. Αιτία αποτέλεσαν οι επιθέσεις της Κου Κλουξ Κλαν στην περιοχή. Στο Ντιτρόιτ, ο Τζο Λιούις φοίτησε για ένα διάστημα στο Bronson Vocational School για να μάθει την κατασκευή ντουλαπιών. Το Ντιτρόιτ, όμως, αποτέλεσε την αφετηρία του για την πυγμαχία.
Τα πρώτα βήματα στο χώρο της πυγμαχίας
Τα πρώτα δειλά βήματα στην πυγμαχία, ο Τζο Λιούις τα έκανε σε ηλικία 17 ετών το 1932. Η μητέρα του ήταν αντίθετη, καθώς ήθελε ο γιος της να ασχοληθεί με το βιολί. Φημολογείται ότι εκείνος έκρυβε τα γάντια του μποξ μέσα στη θήκη του βιολιού του.
Ο Τζο Λιούις έκανε το ντεμπούτο του στην ερασιτεχνική πυγμαχία στις αρχές του 1932. Η ιστορία τον θέλει πριν από τον αγώνα να γράφει το όνομά Τζο Λιούις, παραλείποντας το επίθετό του για να κρατήσει κρυφή από την μητέρα του την ενασχόλησή του με την πυγμαχία. Αντίπαλός του ήταν ο μετέπειτα ολυμπιονίκης Τζόνι Μίλερ, που κέρδισε τον Τζο Λιούις. Μετά από αυτόν τον αγώνα ο Τζο Λιούις σημείωσε πολλές νίκες και τελικά κέρδισε το πρωτάθλημα συλλόγων του κέντρου αναψυχής στην Μπρούστερ Στριτ.
Το 1933, ο Λιούις κέρδισε το πρωτάθλημα Golden Gloves Novice Division στο Ντιτρόιτ εναντίον του Τζο Μπίσκι στην κατηγορία ελαφρών βαρών.
Το 1934 κέρδισε στο Golden Gloves’ Open Division, στην κατηγορία ελαφρών βαρών, και στο Chicago Tournament of Champions τον Τζο Μπάουερ. Τραυματίστηκε όμως στο χέρι και αναγκάστηκε να χάσει τον αγώνα για το απόλυτο πρωτάθλημα Golden Gloves. Τον Απρίλιο του 1934 κέρδισε στο Σικάγο το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ελαφρών βαρέων βαρών των ΗΠΑ στο Σεντ Λούις του Μιζούρι.
Συνολικά στην ερασιτεχνική του καριέρα, από τους 54 αγώνες επικράτησε στους 50 και μάλιστα στους 43 με νοκ άουτ.
Ο πρώτος επαγγελματικός αγώνας του Τζο Λιούις και το παρατσούκλι
Οι εντυπώσεις είναι υπέρ του Τζο Λιούις και οι επιδόσεις του τράβηξαν τα βλέμματα διαφόρων ανιχνευτών ταλέντων και τον ανέλαβε τελικά ο Τζον Ροξμποροου, ένας μαύρος στοιχηματιστής του Ντιτρόιτ. Τον έπεισε ότι οι λευκοί μάνατζερ δεν ενδιαφερόταν για έναν μαύρο πυγμάχο. Ο Ροξμποροου γνώριζε τον Τζούλιαν Μπλακ, υποστηρικτή της πυγμαχίας από το Σικάγο, που είχε έναν χώρο προπόνησης. Εκεί ο Τζο Λιούις προπονούνταν πια για την κατηγορία βαρέων βαρών. Ο Μπλακ του σύστησε τον Τζακ «Τσάπι» Μπλάκμπερν για να τον εκπαιδεύσει. Τότε γνώρισε και τον Τρούμαν Γκίμπσον, που, αργότερα, έγινε ο προσωπικός του δικηγόρος.
Ο πρώτος του επαγγελματικός αγώνας έγινε στις 4 Ιουλίου 1934 με αντίπαλο τον Τζακ Κράκεν. Ο Τζο Λιούις άντεξε μόλις έναν γύρο. Μέχρι το τέλος της χρονιάς έγιναν άλλοι 12 αγώνες με τον Τζο Λιούις να τους κερδίζει, τους 10 μάλιστα με νοκ άουτ.
Η δημοσιότητα στο πρόσωπο του Τζο Λιούις δεν άρεσε στους λευκούς πυγμάχους αλλά και γενικά στον κόσμος της πυγμαχίας. Έτσι δέχτηκε ρατσισμό, κάτι που οδήγησε τον μάνατζέρ του να αναλάβει δράση, κάνοντας προσπάθειες να βελτιωθεί η δημόσια εικόνα του, που μεγάλωναν όσο μεγάλωνε και η έκθεση του στη δημοσιότητα. Γρήγορα όμως μια νίκη του θα τον μετατρέψει σε ήρωα. Πρόκειται για τον αγώνα κόντρα στον Πρίμο Καρνέρα, που μεταφράστηκε ως μια επικράτηση επί της Ιταλίας και του Μουσολίνι. Η επιβλητική του εμφάνιση και το νοκ άουτ στο 6ο γύρο οδήγησε τα ΜΜΕ να του δώσουν το προσωνύμιο «Brown Bomber».
Ο Τζο Λιούις γίνεται παγκόσμιος πρωταθλητής
Ο μύθος του Τζο Λιούις όλο και μεγάλωνε. Μια από τις πρώτες μεγάλες του νίκες ήρθε στις 24 Σεπτέμβρη 1935. Μετά από έναν εντυπωσιακό αγώνα 4 γύρων κέρδισε με νοκ άουτ τον Μαξ Μπάερ. Μετά από 1 χρόνο θα βιώσει και την πρώτη του ήττα, όταν ο Μαξ Σμέλινγκ, μετά από 12 γύρους τον έβγαλε νοκ άουτ.
Η ήττα αυτή δεν τον έριξε την ψυχολογικά. Οι νίκες συνεχίστηκαν και ο Τζο Λιούις έβγαζε νοκ άουτ τους αντιπάλους του. Κι έτσι, 1 χρόνο μετά, αντιμετωπίζει ξανά τον Γερμανό πρωταθλητή Σμέλινγκ, για τον τίτλο του πρωταθλητή. Ο αγώνας αυτός είχε έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά, καθώς ο Λιούις θεωρήθηκε ο υπερασπιστής της ελευθερίας κόντρα στον ναζισμό, που εκπροσωπούσε ο Γερμανός.
Στις 22 Ιουνίου 1937 ο Τζο Λιούις κέρδισε με νοκ άουτ τον Τζέιμς Μπράντοκ στον 8ο γύρο κι έγινε πρωταθλητής βαρέων βαρών. Ήταν η μόνη φορά που ο Μπράντοκ έπεσε με νοκ άουτ. Η νίκη αυτή ήταν αφορμή για πανηγυρισμούς σε όλους τους Αφροαμερικανούς στις ΗΠΑ.
Μέσα σε 69 επαγγελματικούς αγώνες είχε μόνο 3 ήττες. Από τις νίκες του οι 52 ήταν με νοκ άουτ ενώ κατείχε και το πρωτάθλημα βαρέων βαρών από το 1937 μέχρι το 1949, το μεγαλύτερο διάστημα από οποιονδήποτε άλλο. Η καριέρα του τελείωσε το 1951, όταν ηττήθηκε από τον Ρόκι Μαρτσιάνο.
Ο ήρωας πολέμου Τζο Λιούις
Ο Τζο Λιούις κατάφερε να διατηρήσει τον παγκόσμιο τίτλο και κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκείνος που θα τον δυσκολέψει περισσότερο είναι ο Αμερικανός Μπίλι Κον, που άντεξε 13 γύρους πριν νικηθεί. Ο Κον ήθελε να τον αντιμετωπίσει ξανά αλλά ένας τραυματισμός δεν του το επέτρεψε. Όταν θεραπεύτηκε, συνέβη η ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, που πάγωσε προσωρινά την καριέρα του Λιούις.
Στις 9 Ιανουαρίου 1942 διοργανώνεται ένας αγώνας με τον Μπάντι Μπάερ, με τα έσοδα να πηγαίνουν στο ναυτικό. Την αμέσως επόμενη μέρα κατατάσσεται εθελοντικά και ο Μπάερ στον αμερικανικό στρατό.
Στις 27 Μαρτίου 1942 δίνεται ακόμα ένας αγώνας, με τον Άμπε Σίμον, για να συγκεντρωθούν χρήματα. Ο Τζο Λιούις αναπτερώνει το ηθικό των φαντάρων. Και σιγά σιγά άρχισαν να εξαλείφονται οι ρατσιστικές αναφορές και να αντιμετωπίζεται ως ήρωας.
Ο Τζο Λιούις τελικά προήχθη στο βαθμό του τεχνικού λοχία στις 9 Απριλίου 1945. Την ίδια χρονιά, στις 23 Σεπτεμβρίου, του απονέμεται το παράσημο Legion of Merit, για την ανυπολόγιστη συμβολή του στο γενικό ηθικό. Η τιμή αυτή του επέτρεψε την άμεση απόλυσή από την θητεία του την 1η Οκτωβρίου 1945.
Τα τελευταία χρόνια της καριέρας του
Μετά το τέλος του πολέμου, ο Τζο Λιούις είχε πολλά χρέη, που υπολογίζονται μεταξύ 100 και 250 χιλιάδων δολαρίων. Δεν βιαζόταν όμως να ξαναρχίσει την πυγμαχία. Η ρεβάνς εναντίον του Μπίλι Κον ορίστηκε για το καλοκαίρι του 1946, όταν ο καιρός θα επέτρεπε τον αγώνα σε εξωτερικό χώρο. Στις 19 Ιουνίου, ο αγώνας ήταν νικηφόρος για τον Τζο Λιούις, παρότι ο Κον δεν είχε την απόδοση που αναμενόταν. Και παραμένει ο πιο κερδοφόρος στην καριέρα του Λιούις μέχρι σήμερα.
Ο επόμενος αγώνας έγινε στις 5 Δεκεμβρίου 1947 εναντίον του Τζέρσεϊ Τζο Γουόλκοτ, ενός 33χρονου βετεράνου. Το αουτσάιντερ Γουόλκοτ γκρέμισε 2 φορές τον Λιούις στους 4 πρώτους γύρους, με τους περισσότερους παρατηρητές να βλέπουν την κυριαρχία του στον αγώνα. Γι αυτό κι όταν ο Λιούις ανακηρύχθηκε νικητής, το πλήθος αποδοκίμασε.
Ο Τζο Λιούις γνώριζε ότι δεν άξιζε την νίκη αυτή αλλά ντρεπόταν να παραιτηθεί. Αποφάσισε, λοιπόν, να κερδίσει και να κρατήσει ανέπαφο τον τίτλο, γι’ αυτό υπέγραψε για ρεβάνς. Στις 25 Ιουνίου 1948, 42.000 θεατές συγκεντρώθηκαν Yankee Stadium για να δουν τον πρωταθλητή των 213,5 κιλών, το βαρύτερο της καριέρας του. Ο Γουόλκοτ τον γκρέμισε στον 3ο γύρο αλλά ο Τζο Λιούις τον κέρδισε με νοκ άουτ στον 11ο.
Την 1η Μαΐου 1949 ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του. Αυτό όμως κράτησε μόνο για 1 χρόνο. Τον Μάιο του 1950 ολοκληρώθηκε ο φορολογικός έλεγχος και διαπιστώθηκε ο Τζο Λιούις, με τόκους και ποινές, χρωστούσε περισσότερα από 500.000 δολάρια, οπότε και η επιστροφή του ήταν μονόδρομος. Ο αγώνας ορίστηκε για τις 27 Σεπτεμβρίου 1950 εναντίον του Έζαρντ Τσαρλς, που είχε κατακτήσει τον τίτλο βαρέων βαρών τον Ιούνιο του 1949 κερδίζοντας τον Γουόλκοτ. Ο Τζο Λιούις ήταν ήδη 36 ετών και γι’ αρκετό διάστημα εκτός αγώνων. Και παρότι ήταν αρκετά δυνατός, ο Τσαρλς κατάφερε να τον χτυπήσει αρκετές φορές, με το ένα του μάτι να κλείσει από το πρήξιμο. Έτσι οι κριτές αποφάσισαν να ανακηρύξουν νικητή τον Τσαρλς. Τα λεφτά που κέρδισε ο Λιούις ήταν μόνο 100.458 δολάρια, οπότε έπρεπε να συνεχίσει να αγωνίζεται.
Αντιμετώπισε αρκετούς πυγμάχους, σημειώνοντας 8 νίκες ακόμα. Μετά την νίκη του με νοκ άουτ επί του πρωταθλητή βαρέων βαρών, Λι Σαβολντ, η Διεθνής Λέσχη Πυγμαχίας του εγγυήθηκε 300.000 δολάρια για να αντιμετωπίσει τον αήττητο Ρόκι Μαρτσιάνο στις 26 Οκτωβρίου 1951. Ο Μαρτσιάνο ήταν απρόθυμος να συμμετάσχει αλλά καταλάβαινε την θέση του Λιούις. Γενικά υπήρχε ο φόβος, ειδικά μεταξύ όσων είχαν δει την δύναμη του Μαρτσιάνο, ότι ο Τζο Λιούις θα βίωνε έναν άγριο ξυλοδαρμό. Τελικά ηττήθηκε στον 8ο γύρο.
Μετά τον αγώνα με τον Μαρτσιάνο και την πληρωμή του, ο Τζο Λιούις αποσύρθηκε οριστικά από την επαγγελματική πυγμαχία. Έτσι τέλειωσε η ένδοξη καριέρα του, με το απόλυτο ρεκόρ διατήρησης του παγκόσμιου τίτλου και σε 68 αγώνες 64 νίκες, 52 από τις οποίες με νοκ άουτ.
Επαγγελματική πάλη
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα για τον Τζο Λιούις. Βασικότερος λόγος τα οικονομικά προβλήματα. Υπολογίζεται ότι στην καριέρα του έβγαλε συνολικά 5 εκατομμύρια δολάρια, αλλά στο τέλος του έμειναν μόνο 800.000 και η αιτία ήταν η παταγώδης αποτυχία κάθε επιχειρηματικής του προσπάθειας. Παράλληλα, σημαντικό μέρος των χρημάτων πήγαινε στην οικογένειά του. Πάνω από τα μισά έσοδά του όμως συνολικά πήγαν έλαβαν οι μάνατζέρς του.
Όταν επέστρεψε στα ρινγκς το χρέος του ήταν 1 εκατομμύριο δολάρια αλλά τα έσοδά του ελάχιστα κι έτσι έψαξε κι άλλους τρόπους να βγάλει χρήματα. Τότε βρήκε βοήθεια από τον παλιό του αντίπαλο, Μαξ Σμέλινγκ, που του έδωσε κάποια χρήματα. Αυτό του εξασφάλισε χρήματα αλλά όχι και την ποιότητα στην ζωή του.
Για να μπορέσει να βγάλει περισσότερα, ο Τζο Λιούις συμμετείχε και σε δραστηριότητες εξωαγωνιστικές. Η ενασχόλησή του με την επαγγελματική πάλη το 1954 ήταν επίσης ένας τρόπος για επιπλέον εισόδημα. Ο πρώτος όμως καταγεγραμμένος αγώνας του ήταν στις 6 Αυγούστου 1954, όπου κέρδισε τον Μπόμπι Νέλσον.
Στις 31 Μαΐου 1956, κι ενώ ήταν σε περιοδεία πάλης, αυτή συντομεύτηκε όταν σε έναν αγώνα εναντίον του Κάουμποι Ρόκι Λι, τα πλευρά του έσπασαν κι έτσι έχασε την άδεια πάλης. Επέστρεψε στην πάλη στις 15 Μαρτίου 1959, όπου έχασε από τον Μπάντι Ρότζερς στο Κολόμπους του Οχάιο. Αυτόν τον οδήγησε σε ακόμα μια παύση μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές του 1970, οπότε συμμετείχε και πάλι σε αγώνες πάλης. Ο τελευταίος αγώνας πάλης ήταν το 1973, οπότε και αποσύρθηκε οριστικά. Συνέχισε όμως να εργάζεται ως διαιτητής.
Ο Τζο Λιούις και το γκολφ
Ο Τζο Λιούις αγαπούσε το γκολφ. Το γνώρισε για πρώτη φορά πριν από τον πρώτο του αγώνα με τον Σμέλινγκ το 1936. Το 1952 προσκλήθηκε να παίξει ως ερασιτέχνης στο San Diego Open. Ήταν η πρώτη φορά που ένας Αφροαμερικανός έπαιζε σε μια εκδήλωση PGA Tour. Αρχικά η PGA δεν ήθελε να του επιτρέψει την συμμετοχή, καθώς ο κανονισμό επέτρεπε την συμμετοχή μόνο σε λευκούς Αμερικανούς. Όμως η διασημότητα του Λιούις ώθησε την PGA να καταργήσει αυτόν τον κανονισμό, αν και η ρήτρα του αμερικανικού συντάγματος τροποποιήθηκε επίσημα τον Νοέμβριο του 1961. Η αλλαγή όμως αυτή άνοιξε τον δρόμο για την πρώτη γενιά Αφροαμερικανών επαγγελματιών παικτών γκολφ.
Ο ίδιος ο Τζο Λιούις υποστήριξε την καριέρα αρκετών μαύρων επαγγελματιών του γκολφ όπως οι Μπιλ Σπίλερ, Τεντ Ρόουντς, Χάουαρντ Γουίλερ, Τζέιμς Μπλακ, Κλάιντ Μάρτιν και Τσάρλι Σίφορντ. Επίσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση της φιλανθρωπικής οργάνωσης «The First Tee», που βοηθούσε τα μη προνομιούχα παιδιά να εξοικειωθούν με το γκολφ. Ο γιου του Τζο Λιούις, Τζο Λιούις Μπάροου Jr, ήταν Διευθύνων Σύμβουλος του οργανισμού μέχρι το 2017.
Η εξάρτηση από τα ναρκωτικά και το τέλος του Τζο Λιούις
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, μετά από ιατρικές εξετάσεις ο Τζο Λιούις ανακάλυψε ότι πάσχει από πρόβλημα στην καρδιά, που τον αναγκάζει να αποσυρθεί από το κατς. Το 1969 λιποθύμησε στη Νέα Υόρκη και νοσηλεύτηκε. Το 1970 εμφάνισε αυτοκτονικές τάσεις και η σύζυγός του αποφάσισε τον εγκλεισμό του για πέντε μήνες στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο του Κολοράντο και στο Βετεράνο Διοικητικό Νοσοκομείο στο Ντένβερ. Αιτία όλων ήταν ο εθισμός στα ναρκωτικά, ειδικά στην κοκαΐνη. Ακολούθησαν αργότερα εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια, που επιδείνωσαν την κατάστασή του. Το 1977 χειρουργήθηκε για την διόρθωση ανευρύσματος στην καρδιά και στην συνέχεια χρησιμοποιούσε ένα όχημα ως βοήθημα για να κινείται.
Ο Τζο Λιούις ξεκινάει να εργάζεται σε καζίνο του Λος Άντζελες μέχρι το τέλος της ζωής του. Το τέλος αυτό ήρθε ξαφνικά, λίγο μετά την παρουσία του στον τελικό για τον παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών μεταξύ των Λάρι Χολμς και Τρέβορ Μπέρμπιγκ. Τότε υπέστη καρδιακή ανακοπή και πέθανε στο Νοσοκομείο Desert Springs κοντά στο Λας Βέγκας στις 12 Απριλίου 1981.
Η κηδεία του έγινε με πλήρεις στρατιωτικές τιμές στις 21 Απριλίου 1981. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρίγκαν επέτρεψε την ταφή του στο Εθνικό Νεκροταφείο του Άρλινγκτον. Μεταξύ αυτών που κρατούσαν το φέρετρο ήταν και ο φίλος και αντίπαλός του, Μαξ Σμέλινγκ, που συνέβαλε και οικονομικά στα έξοδα της κηδείας.
Η προσωπική ζωή του Τζο Λιούις
Ο Τζο Λιούις έκανε συνολικά 4 γάμους. Την πρώτη του σύζυγο, Μάρβα Τρόττερ, γνώρισε ενώ προπονούνταν για έναν αγώνα ενάντια στον Λι Ράματζ. Μετά την ήττα του Ράματζ, η Μάρβα προσκλήθηκε στο εορταστικό πάρτι στο Grand Hotel του Σικάγο. Και το 1935 Μάρβα και Τζο Λιούις παντρεύτηκαν. Το πρώτο τους παιδί, η Ζακλίν, γεννήθηκε το 1943. Το ζευγάρι χώρισε το 1945 και ξαναπαντρεύτηκαν το 1946. Το 1947 γεννήθηκε ο γιος τους, Τζόζεφ Λιούις Μπάροου Jr. Χώρισαν οριστικά τον Φεβρουάριο του 1949.
Τα Χριστούγεννα του 1955 παντρεύτηκε την Ρόουζ Μόργκαν, μια επιτυχημένη επιχειρηματία του Χάρλεμ, αλλά ο γάμος τους ακυρώθηκε το 1958.
Ο τελευταίος του γάμος έγινε την ημέρα του Αγίου Πατρικίου το 1959 με την δικηγόρο από το Λος Άντζελες, Μάρθα Τζέφερσον. Έμειναν μαζί μέχρι το τέλος του κι απέκτησαν 4 παιδιά, τον Τζόζεφ Λιούις Μπάροου Jr., τον Τζον Λιούις Μπάροου Jr., την Τζόις Λιούις Μπάροου και την Τζάνετ Λιούις Μπάροου. Ο νεότερος Τζόζεφ Λιούις Μπάροου Jr. ζει στην Νέα Υόρκη και είναι πυγμάχος.
Παρά τους 4 γάμους, ο Τζο Λιούις είχε αρκετές εξωσυζυγικές σχέσεις, όπως με την Λένα Χορν και την Έντνα Μάε Χάρρις.
Ο Τζο Λιούις σε κινηματογράφο και τηλεόραση
Ο Τζο Λιούις εμφανίστηκε σε 8 ταινίες, 6 μεγάλου και 2 μικρού μήκους. Το 1938 πρωταγωνίστησε στο «Spirit of Youth», ερμηνεύοντας έναν πυγμάχο. Το 1943 εμφανίστηκε στο «This is the Army», με πρωταγωνιστή τον Ρόναλντ Ρίγκαν, σε σκηνοθεσία Μάικλ Κέρτις. Το 1946 έπαιξε τον εαυτό του στην ταινία «Joe Palooka, Champ», που βασίστηκε στο κόμικ που δημιούργησε ο Χαμ Φίσερ. Το 1947 έπαιξε ξανά τον εαυτό του στην μικρού μήκους ταινία «Johnny At The Fair». Το 1948 πρωταγωνιστεί ως ο εαυτός του στο «The Fight Never Ends» του Τζόζεφ Λέρνερ. Το 1955 έπαιξε για άλλη μια φορά τον εαυτό του με έναν μικρό ρόλο στο «The Square Jungle» με πρωταγωνιστή τον Τόνι Κέρτις. Ο τελευταίος μεγάλος ρόλος του ήταν στην κωμωδία του 1970 «The Phynx», όπου ένα ροκ συγκρότημα πηγαίνει περιοδεία στην Αλβανία για να σώσει Αμερικανούς ομήρους.
Στην τηλεόραση, συμμετείχε το 1955 στην εκπομπή «You Bet Your Life» και το 1977 έκανε μια μικρή εμφάνιση στην σειρά «Quincey ME».
Η κληρονομιά του Τζο Λιούις
Ο Τζο Λιούις ανακηρύχθηκε μαχητής της χρονιάς από το περιοδικό «The Ring» τις χρονιές 1936, 1938, 1939 και 1941.
Στις 26 Αυγούστου 1982 του απονεμήθηκε μετά θάνατον το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου, το μεγαλύτερο βραβείο που απονέμεται σε πολίτες των ΗΠΑ. Στις 16 Οκτωβρίου 1982 του αφιερώθηκε ένα μνημείο στο Ντιτρόιτ, όπου απεικονίζεται ένας βραχίονας 7,5 περίπου μέτρων με γροθιά, που κρέμεται από ένα πλαίσιο σε σχήμα πυραμίδας και αντιπροσωπεύει την δύναμη της γροθιάς του εντός και εκτός αγώνων.
Το 1993 ο Τζο Λιούις έγινε ο πρώτος πυγμάχος σε γραμματόσημο.
Το 2002 ο μελετητής Μολεφι Κετε Ασάντε τον συμπεριέλαβε στην λίστα με 100 καλύτερους Αφροαμερικανούς.
Το 2005 κατατάχθηκε ως ο καλύτερος πυγμάχος βαρέων βαρών όλων των εποχών από τον Διεθνή Οργανισμό Έρευνας Πυγμαχίας. Και συνάδελφοί του πυγμάχοι όμως, όπως οι Χανκ Κάπλαν, Μπερτ Σούγκαρ, Τέντι Άτλας, Τζορτζ Φόρμαν, Τζο Φρέιζερ και Σούγκαρ Ρέι Ρόμπινσον τον ονόμασαν τον καλύτερο πυγμάχο βαρέων βαρών όλων των εποχών.
Στις 27 Φεβρουαρίου 2010 αποκαλύφθηκε ένα χάλκινο άγαλμα του ύψους 2,5 μέτρων, στη γενέτειρά του Αλαμπάμα, που βρίσκεται σε μια βάση από κόκκινο γρανίτη έξω από το δικαστήριο της κομητείας Τσέιμπερς.
Ακολουθεί video με την 2η συνάντηση Τζο Λιούις – Μαξ Σμέλινγκ, που έληξε με νίκη του Λιούις με νοκ άουτ.
Για το άρθρο χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από:
- Χολίδης, Κ. (2015). Τζο Λιούις, ο ήρωας της πυγμαχίας. Ανακτήθηκε από: https://www.sport24.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 23/3/24
- Joe Louis, Ανακτήθηκε από: https://en.wikipedia.org/ Τελευταία πρόσβαση: 23/3/24
- Κάβουρας, Χ. Joe Louis: O Πρώτος Πραγματικός Πρωταθλητής. Ανακτήθηκε από: https://www.ratpack.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 23/3/24
