[punica-dropcap]Π[/punica-dropcap]ερίπου δυο χρόνια συμπληρώνονται από την εμφάνιση του προσφυγικού ζητήματος στην πατρίδα μας. Ήτανε άνοιξη του 2015 όταν χιλιάδες πρόσφυγες άρχισαν να ξεβράζονται στις ακτές των ελληνικών νησιών της μεθορίου. Ανδρες, γυναίκες, παιδιά κουρασμένα και να καταβεβλημένα ξεκινούσαν ένα ταξίδι προς το άγνωστο με οδηγό μονάχα την επιθυμία τους για ζωή. Η χωρά μας, όχι μόνο τους υποδέχτηκε, αλλά κάνει προσπάθειες να τους εντάξει στην κοινωνία κάτι το οποίο θεωρώ μας τιμά ως λαό και ως πολιτισμό. Η φιλεύσπλαχνη στάση βέβαια δεν είναι χαρακτηριστικό όλων. Η άφιξη μεγάλων ροών μουσουλμάνων γέννησε εξάρσεις μισούς, ρατσισμού και ξενοφοβίας σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται πατριώτες και προστάτες της ελληνικής παράδοσης. Αλήθεια όμως, πρέπει να φοβόμαστε τους πρόσφυγες ;
Εκφράζοντας καθαρά προσωπική άποψη, θα πω όχι. Είναι παράλογο άνθρωπος να φοβάται άνθρωπο. Αναμφίβολα, είναι δεδομένο ότι οι άνθρωποι οι οποίοι καταφθάνουν έχουν τεράστιες διάφορες στον τρόπο ζωής τους σε σχέση με το μοντέλο της ελληνικής πραγματικότητας. Το θεοκρατικά οργανωμένο μουσουλμανικό κράτος των χωρών της Μεσοποταμίας επιβάλλει έναν αυστηρό τρόπο ζωής που δεν συνάδει με τα σημερινά δεδομένα του δυτικού πολιτισμού. Όσοι αντιμάχονται την ιδέα της παραμονής των προσφύγων προβάλλουν τον φόβο της αλλοίωσης της θρησκείας και της παράδοσης μας. Παρόλο που θεωρώ ότι ο φόβος έχει κάποια βάση, δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να το δεχθώ ως επαρκή δικαιολογία για το μένος που εκφράζεται εναντίον τους. Μέσω της πολιτιστικής αλληλεπίδρασης, οι κοινωνίες προοδεύουν και μετεξελίσσονται. Λαμβάνουν και δινουν στοιχεία με αποτέλεσμα να πραγματοποιείται μια διεργασία που οδηγεί στην εξέλιξη. Ο θρησκευτικός και πολιτισμικός συγκρητισμός αποτελεί κινητήριο μοχλό της εξέλιξης. Η χωρά μας, δείχνοντας το αλληλέγγυο πρόσωπο πρέπει να συνεχίζει να αγκαλιάζει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες απομονώνοντας όλες τις ακραίες και παράλογες φωνές στο εσωτερικό της.
Επιπρόσθετα, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τις τραγικές συνθήκες που έχουν οδηγήσει τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων εν μια νυκτί να μαζέψουν όσα πράγματα μπορέσουν και να ξεκινήσουν το μακρινό και γεμάτο κακουχίες ταξίδι τους. Κανείς δεν βάζει το παιδί του σε μια βάρκα αν το νερό δεν είναι ασφαλέστερο από την στεριά, διάβασα πρόσφατα σε έναν τοίχο. Μας φαίνεται παράξενο, αλλά πόση δύναμη χρειάζεται για έναν γονιό να πάρει το μικρό του παιδί με κίνδυνο της ζωής του και να ξεκινήσει να ταξιδεύει από βουνά ερήμους και θάλασσες . Δεν τους υποτιμά το γεγονός ότι δεν έμειναν να συμμετέχουν σε έναν πόλεμο παραλογο, εναν εικονικό πόλεμο συμφερόντων αλλά αντιθέτως τους τιμά που παλεύουν για ένα στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα τους, το δικαίωμα για ζωή. Γιατί το θέμα δεν είναι η επιβίωση, αλλά η ζωή. Τη στιγμη, λοιπον, όπου τα ακραία στοιχεία μαστίζουν την Ευρώπη και οι φράχτες υψώνονται ψηλά, η χώρα μας διδάσκει μαθήματα πολιτισμού και παρά τις ανυπέρβλητες οικονομικοπολιτικές τις δυσκολίες αγωνίζεται να προσφέρει όσα μπορεί και σε αυτούς τους άτυχους ανθρώπους
Νιώθω, συνεπώς, περήφανος που στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης οι ηθικές άξιες του λάου μας είναι παγιωμένες ψηλά. Γιατί στο πρόσωπο του πρόσφυγα βλέπω το δικό κου πρόσωπο. Ο πρόσφυγας συμβολίζει τον άνθρωπο που διψά για ζωη,τον άνθρωπο που προσπαθεί παρά τις δυσκολίες, έναν άνθρωπο πρόθυμο να θυσιάσει τα πάντα για να μπορεσει να αναπτύξει τη ζωή του στον κόσμο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό για τον άνθρωπο από την ζωή. Δεν είναι δυνατόν να επιτρέπουμε να παραβιάζεται το αναφαίρετο αυτό δικαίωμα σε μερικούς ανθρώπους και να μένουμε άπραγοι. Ξέρω ότι θα κλείσω πολύ ρομαντικά, όπως άλλωστε ήδη γράφω σε ολόκληρο το άρθρο, αλλά πιστεύω ακράδαντα στην δύναμη και την θέληση του ανθρώπου για ζωή και δεν φοβάμαι το διαφορετικό. Αντιθέτως, είμαι έτοιμος να το δεχτώ και να έρθω σε επαφή μαζί του με σκοπό να γίνω καλύτερος άνθρωπος στη ζωή του. Επομένως, είμαστε όλοι «πρόσφυγες». Άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν και να πραγματοποιήσουν τα χιλιάδες όνειρα τους σε έναν διαολεμένο κόσμο. Ας μην το ξεχνάμε αυτό λοιπόν και ας συνεχίζουμε να δείχνουμε το καλό μας πρόσωπο.
