Μπελάς. Μια λέξη, πολλές σημασίες.
Βυθισμένη για ακόμα μια βραδιά, στον καναπέ – υπό το φως των κεριών – σκέφτομαι τη στασιμότητα της ζωής. Οι μέρες περνούν, το ίδιο και οι νύχτες και όλα φαίνονται να μη μένουν ποτέ σταθερά. Ποτέ ίδια. Πόσο λάθος κάνω, όμως.
Όλη μέρα εδώ. Γεμίζω, αδειάζω τασάκια. Γεμίζω, αδειάζω κουράγιο. Γεμίζω, αδειάζω έρωτα.. Κάπως έτσι, περνάν και οι νύχτες. Αναζητώντας τον έρωτα. Αναζητώντας το κουράγιο. Και πάλι από την αρχή. Όλα είναι ένας μάταιος φαύλος κύκλος. Εκεί που έρχεται ο έρωτας, ο ενθουσιασμός, ξέρω πια, πως θα έρθει και η ματαίωση. Για αυτό το λόγο, δεν προσδοκώ. Δε βάζω τον εαυτό μου σε μπελάδες. Τίποτα δεν πρέπει να γεμίζει, πάνω από τα όρια του. Διαφορετικά ξεχειλίζει. Λερώνει. Σε βάζει σε μπελάδες.
Συνεπώς, όταν έχεις ξεμείνει από κουράγιο, όταν δεν έχεις άλλη υπομονή, οφείλεις να ξέρεις τα όρια σου. Για να μη ξεφύγεις πάλι. Όπως ακριβώς, ξέφευγες στο παρελθόν. Θα έλεγε κανείς πόσο απαισιόδοξη οπτική είναι αυτή. Πιο παλιά, θα έλεγα το ίδιο. Η ζωή, όμως, σου τα φέρνει έτσι, ώστε να συνειδητοποιήσεις πως αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτή είναι η ζωή.
Καθώς περνάει η ώρα, το τασάκι μου έχει γεμίσει. Είμαι τόσο κουρασμένη, αλλά ήρθε η ώρα να το αδειάσω από τα αποτσίγαρα. Έτσι ακριβώς, όπως αδειάζει από μέσα μου το κουράγιο. Έτσι, όπως αδειάζω από μέσα μου τον έρωτα. Τον πετάω στα σκουπίδια. Όμως, αυτός πάλι έρχεται με σκοπό να με γεμίσει. Να με βάλει πάλι στους γνώριμους αυτούς μπελάδες. Όσα όρια και να βάλω, αυτός έρχεται πάλι εδώ. Όσα και να λέω, για να προστατεύσω τον εαυτό μου, ξέρω πως ποτέ δε θα ξεφύγω από αυτόν. Ούτε εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Όσο και αν σου λέω να προσέχεις, ξέρεις πολύ καλά ότι κανείς δε γλυτώνει τόσο εύκολα.
Μπελάς. Μια λέξη με γλυκόπικρη, εντέλει, σημασία. Συνώνυμη του έρωτα. Την ίδια γεύση σου αφήνει και αυτός. Γλυκόπικρη. Παρ’ όλα αυτά, θέλεις πάλι να τον δοκιμάσεις. Ξεχνάς και όρια και κουράγια και ανούσιες συμβουλές και οτιδήποτε άλλο. Και επιθυμείς διακαώς να αφεθείς στη μαγεία του. Να καείς, σαν ένα τσιγάρο που βρίσκεται στα χείλη του αγαπημένου σου. Το νου σου, όμως, ε; Όλα τα τσιγάρα καίγονται, γίνονται στάχτες, αποτσίγαρα και καταλήγουν στα σκουπίδια…
Όλη μέρα εδώ. Γεμίζω αδειάζω τασάκια. Γεμίζω, αδειάζω κουράγιο. Γεμίζω, αδειάζω έρωτα. Τίποτα δεν πρέπει να γεμίζει, πάνω από τα όριά του. Διαφορετικά ξεχειλίζει. Λερώνει. Σε βάζει σε μπελάδες..
– Γ. Αγγελάκας.
Μη γκρινιάζεις που δεν σου’ ρθε η ζαριά. Τζογάρισες στο όνειρο και είσαι έτοιμος για όλα. Το λέει και ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά: Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ.
Σύνταξη κειμένου: Ελένη Λαζαρίδου
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
