Άλλαξε φίλε μου…
Η μέρα που γεννήθηκες, η πιο χαρούμενη για τον πατέρα σου, κι η μόνη ευτυχισμένη για τη μάνα… Γι’ αυτόν επειδή γεννήθηκες “παιδί, κι όχι κορίτσι” όπως καυχιόταν στους φίλους του. Για τη μάνα σου, γιατί ήταν η μόνη μέρα που δε τη φόβισε, που δε γύρισε στο σπίτι τύφλα απ’ το ποτό…
Αγόρι λοιπόν! Μεγάλωνες… Βροχή τα δώρα. Απ’ τον μπαμπά, το θείο, τους φίλους τους… Στρατιωτάκια, τουφέκια, μπάλες… “Να γίνεις άντρας!” φώναζαν όταν κοίταζες το κουτί με χαρά. Παίζανε κι αυτοί μαζί σου, σου μάθαιναν πώς να χτυπάς μ’ αυτά, να πολεμάς. Κι όταν έπεσες τη στιγμή που σου ‘δειχναν πώς να κλωτσάς τη μπάλα, κι έλιωσαν στο κλάμμα τα μάγουλά σου, τα λόγια τους: “Δε κλαίνε οι άντρες ρε! Δεν είσαι κοριτσάκι”… Νόμος. Σου χαράχτηκε. Δεν ήθελες να κλαίς, ακόμα κι όταν έβλεπες τη μάνα σου μελανιασμένη και μεσ’ στα αίματα να πλαντάζει… Και πίσω, αυτός. Μεθυσμένος άλλο ένα βράδυ. Μια φορά πήγες να φωνάξεις, και σε σάπισε κι εσένα… “Οι γυναίκες θέλουν και το ξύλο τους για να μη μας κάθονται στο σβέρκο, τ’ ακούς μικρέ;” ψιθύρισε χτυπώντας το κεφάλι σου κάτω… Εμπέδωσες…
Και μια Κυριακή, βόλτα σε πήγαινε με τ’ αυτοκίνητο, παραλίγο θα βρίσκατε σε μια διασταύρωση με μια κοπέλα που οδηγούσε. Τα λόγια του βαθιά στο κεφάλι σου ακόμα “Τράβα μωρή κλώσσα να πλύνεις κανα πιάτο που μου θες και τιμόνι!”. Και δεν έφταιγε κι η κοπέλα, ο πατέρας σου πέρασε με κόκκινο… Γύρισε μετά και σου ΄πε “γυναίκες, από οδήγηση… Ντιπ!” και σου ‘κλεισε το μάτι… Άλλο ένα “μάθημα”, όπως εκείνο το χαστούκι που σου άστραψε όταν πήγατε στην αδερφή του. Είχε πάρει κουζινικά για την ξαδέρφη σου και ήθελες και ΄συ… “Αυτά είναι για γυναίκες ρε χαμένε, αυτές είναι για την κουζίνα” ούρλιαξε πριν νιώσεις στο μάγουλό σου το χέρι του…
Μεγάλωνες, σχολείο. Μπάλα με τα αγόρια και πείραγμα στα κορίτσια. Δε τα πλησίαζες καν δίχως να τα πειράξεις, δεν έπαιζες μαζί τους μη σε πουν κι εσένα κορίτσι τ’ άλλα παιδιά… Κι όταν ήρθε η εφηβεία και ένιωσες την έλξη, το έπαιζες και κυνηγός τρομάρα σου! Αλλά δεν είχες ιδέα… Τότε ήταν που ο πατέρας σου σε πήγε στις πόρνες “για να γίνεις άντρας” όπως έλεγε… Μόνο άντρας δεν αισθάνθηκες από την αμηχανία… Κι έτσι, στα 17 σου, όταν βρέθηκες με την πρώτη σου κοπέλα, την πίεζες. Σου ‘λεγε πως δε θέλει, πως πονάει, κι εσύ εκεί… Έβγαλες τις ορμές σου, κι αυτή έκλαιγε. Δε σε ενοιαξε καθόλου…
Και μετά το σχολείο,ήρθε κι ο στρατός. Φωνές από τους ανωτέρους και τον κάθε στρατόκαυλο. Και η συνεχής υπενθύμιση πως δεν είστε αδύναμες γυναικούλες, αλλά άντρες. Αυτό σας μαθαίνανε κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε ώρα της θητείας σου… Άλλο ένα μάθημα που σου φυτέψανε στο κεφάλι…
Τέλειωσες το στρατό, βγήκες στην κοινωνία σαν “χρηστός πολίτης” και “άξιο τέκνο αυτού του έθνους”. Έπιασες δουλειά, νοίκιασες σπίτι. Τότε ήταν που γνώρισες και την τωρινή σου κοπέλα. Σ’ αγάπησε. Κι αποφασίσατε να μείνετε μαζί. Αυτό που ήθελες μαζί της; Σεξ κάθε βράδυ, συνέχεια. Ακόμη κι όταν δεν ήθελε, όταν ήταν κουρασμένη. Στα παλιά σου τα παπούτσια οι επιθυμίες της! Εσύ να περνάς καλά…
Ένα βράδυ βγήκες με τους φίλους σου. Γίνατε χάλια απ’ το πολύ ποτό. Ξημερώματα γύρισες. Σε περίμενε. Σου πε να μη πίνεις τόσο. Απάντησες πως θα κάνεις ό,τι θέλεις. Το κλίμα εντάθηκε. Τη χαστούκισες, πήγε να φωνάξει. Της έδωσες άλλη μία και έπεσε στο πάτωμα. Την κλότσησες. Και τότε είδες στο μυαλό σου την ταινία: O πατέρας κι η μάνα σου να μαλώνουν στο σπίτι, και μετά να τη σαπίζει στο ξύλο.
Έτρεξες στο μπάνιο, κοίταξες τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Αναρωτιόσουν γιατί το έκανες… “Γιατί είμαι άντρας” σκέφτηκες και τράβηξες για ύπνο. Δεν υπήρχε συνείδηση να σου απαντήσει…
Τι θα σου απαντούσε;
Πως εσύ είσαι η αιτία. Κι όχι μόνο εσύ, αλλά και η φάρα σου. Πως έγινες σαν τα μούτρα τους. Πως η κατάντια αυτή υπάρχει γιατί η κοινωνία φτιάχτηκε με λάθος πρότυπα… Γιατί το λάθος δεν είναι της γυναίκας, αλλά δικό σου. Λάθος σου που μιμήθηκες αντί να αλλάξεις. Λάθος σου που όσο έξυπνος κι αν είσαι, βάζεις τα ένστικτα πάνω από τη λογική. Τη λογική που λέει πως είμαστε ένα, μαζί, και όχι ο “υπέρ” και ο “υπό”…
“Άλλαξε φίλε μου πριν είναι αργά. Γιατί το φταίξιμο είναι όλο δικό σου”… Αυτό θα πρέπει να βουίζει στο μυαλό σου… Παντού και πάντα…
