Ακούω συχνά τη μητέρα μου να φωνάζει για τις ηλεκτρικές συσκευές του σπιτιού ότι παρουσιάζουν βλάβη πολύ γρήγορα. Για την ακρίβεια, ηχεί στ’ αυτιά μου η φωνή της να λέει «όλα ψεύτικα τα έχουν κάνει πια,με το παραμικρό χαλάνε και θέλουν πέταμα!». Αποκλείεται να μην το έχεις παρατηρήσει κι εσύ στο κινητό σου, που από το πρώτο εξάμηνο αρχίζει να κολλάει, στον υπολογιστή που κι αυτός εμφανίζει τα πρώτα του μικρο-προβληματάκια σε πολύ σύντομο διάστημα. Εκείνη τη στιγμή, αυτομάτως σκέφτεσαι κι εσύ σαν τη μαμά μου το πρώτο σου κινητό. Εκείνο που παρά τις άπειρες κακουχίες που είχε υποστεί, άντεξε στον χρόνο, όπως κι ο παλιός σου υπολογιστής που πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να τον αποχωριστείς.
Σαν άνθρωπος των συνειρμών, πριν λίγες μέρες, κοιτώντας την τρυφερότητα με την οποία κοίταζε η γιαγιά μου τον παππού μου-σημειωτέον δεν παντρεύτηκαν από έρωτα, αλλά από προξενιό- παρόλο που είναι παντρεμένοι πάνω από μισό αιώνα, τους συνδύασα μ’ εκείνες τις παλιές κι άφθαρτες συσκευές του παρελθόντος. Αντιθέτως, κοιτάζοντας γύρω μου και διαπιστώνοντας πόσο εύκολα πλέον διαλύονται οι ανθρώπινες σχέσεις -ερωτικές και μη- κατάλαβα ότι στην εποχή μας όλα «χαλάνε» πολύ εύκολα. Μήπως αυτή η έννοια του «εύθραυστου» που μας χαρακτηρίζει δεν είναι τυχαία κι έχουμε κάποιο μερίδιο ευθύνης; Tα υλικά αγαθά τα κάναμε λιγότερο ανθεκτικά, γιατί αυτό συμφέρει τους παραγωγούς, καθώς αυξάνει το κέρδος και ως γνωστόν, το κέρδος είναι πάνω απ’ όλα. Το ίδιο, όμως, ισχύει και στις ανθρώπινες σχέσεις;
Στη κατηγορία αυτή, «ένοχος» δεν είναι το κέρδος, τουλάχιστον με την κυριολεκτική του σημασία. Η αιτία που οτιδήποτε πια χαλάει και το πετάμε χωρίς να προσπαθήσουμε πρώτα να το φτιάξουμε, είναι η ευκολία στην οποία έχουμε συνηθίσει. Δεν έχουμε μάθει να προσπαθούμε και να κοπιάζουμε μέχρι τέλους για εκείνο που έχει χαλάσει ή τείνει να χαλάσει. Προτιμούμε να το πετάξουμε και να προχωρήσουμε στην αναζήτηση του επόμενου, γιατί μάλλον θεωρούμε ότι αυτό είναι πιο βολικό. Απορρίπτουμε τόσο εύκολα το παλιό μόλις εμφανίσει την πρώτη σκουριά, ξεχνώντας ότι οι αντίκες έχουν μεγαλύτερη αξία από τα μοντέρνα έπιπλα. Κυρίως, όμως, μ’ αυτή μας την κίνηση ξεχνάμε τον κόπο και τις υποχωρήσεις που κάναμε, τα νεύρα που παραμερίσαμε, την αγωνία, την αγάπη και τον ενθουσιασμό που είχαμε, ώστε να χτίσουμε αυτή τη σχέση. Έτσι, καταφέρνουμε όταν έρθουν τα πρώτα σύννεφα, να τρέξει ο ένας δεξιά κι ο άλλος αριστερά, για να αποφύγουμε να λερωθούμε, αφού στην επόμενη γωνία ίσως βρίσκεται κάτι άλλο που τώρα δε ζητάει από μας τον ίδιο κόπο, χρόνο και διάθεση με εκείνο που «λερώνει».
Έχουμε συνηθίσει όλα να έρχονται εύκολα στη ζωή, γι’ αυτό και αρκούμαστε στα εφήμερα. Κανείς, όμως, δε σκέφτεται τον λόγο που ακόμα εκθειάζουμε εκείνες τις θρυλικές συσκευές του παρελθόντος, αλλά και χαζεύουμε τα «αιώνια» ζευγάρια που συναντάμε στον δρόμο, για τα οποία το «για πάντα» δεν ήταν αερολογία, αλλά επίτευγμα ή τις φιλίες που έχουν γίνει μετά από τόσα χρόνια οικογένεια. Τα συζητάμε, λοιπόν, φίλε μου, ακριβώς γιατί τα ζηλεύουμε για την αντοχή τους. Για την αντοχή που εμείς δεν μπορούμε να προσφέρουμε στη ζωή μας και στις σχέσεις. Δε μας έμαθαν να διορθώνουμε, αλλά να πετάμε. Δε μας έμαθαν ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά ότι έχει λακκούβες και απότομες στροφές. Εσύ, όμως, οφείλεις να παλέψεις για να κρατήσεις αυτά που κατέκτησες κι όχι να τα αφήσεις έρμαια της μοίρας τους. Χρειάζονται φροντίδα, υπομονή και επιμονή. Προσπαθείς. Ίσως πέσεις, αλλά αν υπάρχουν δύο, το πέσιμο αυτό μπορεί να γίνει ένα ακόμα σκαλοπάτι για να φτάσεις στην κορυφή.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης. Εσύ πρέπει σιγά σιγά να τις ανακαλύψεις μόνος σου κι αν διαπιστώσεις σύντομα τι αξίζει τελικά σε τούτη τη ζωή, θα τους δώσεις ό, τι κρύβεις μέσα σου για να τις κρατήσεις. Άλλωστε, πιστεύω πως όσο χρόνο χρειάζεται κανείς για να διαλύσει κάτι, τόσο χρειάζεται και για να το επιδιορθώσει. Σκέψου, λοιπόν, γιατί έχτισες κάποτε αυτό που σήμερα θες να γκρεμίσεις κι ίσως αλλάξεις γνώμη.
Σύνταξη κειμένου: Γιώτα Γιαννακοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου
