Ένα από τα βασικά στοιχεία της καθημερινότητάς μας είναι η παρουσία στην ζωή μας ανθρώπων που αποκαλούμε ΄΄φίλους΄΄. Είναι από τα πολυτιμότερα πρόσωπα στην ζωή μας, κάτι σαν οικογένεια και πολλές φορές μάλιστα κάτι παραπάνω από οικογένεια. Μαζί τους μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας, να ανοιγόμαστε, να εμπιστευόμαστε όσα μας απασχολούν, να μοιραζόμαστε τα προβλήματα και τις ανησυχίες μας και φυσικά τις χαρές μας. Είναι αυτοί που θα είναι δίπλα μας στα καλά και τα κακά, στα όμορφα και στα άσχημα, το στήριγμά μας και εκείνοι, που χωρίς να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους και πίσω από όμορφα λόγια, θα μας μιλήσουν στα ίσια και θα μας βοηθήσουν να διορθώσουμε ότι δεν κάνουμε καλά. Θα μπορούσα να αναφέρω άλλα τόσα αλλά το θέμα εν προκειμένω βρίσκεται αλλού, βρίσκεται στην άλλη πλευρά…
Θα έχεις παρατηρήσει πως υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι με βλέμμα λίγο χαμένο, άνθρωποι μοναχικοί που τριγυρνούν και συνήθως περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι. Άνθρωποι που μοιάζουν απόμακροι, αντικοινωνικοί και οι άλλοι απλά δεν τους δίνουν σημασία όταν περνούν από δίπλα τους ή θα τους κοιτάξουν με βλέμμα απαξίωσης ή και απογοήτευσης. Θα τους δεις να κοιτάνε στο κενό, να είναι σε έναν κόσμο δικό τους, βυθισμένοι στις σκέψεις τους, ίσως και μελαγχολικοί με βήμα αργό και μετρημένο αλλά και λίγο αλήτικο. Θα είναι πάντα έτσι μόνοι, ακόμα και αν βρίσκονται σε μια παρέα έξω σε κάποιο μπαράκι πάλι θα εξακολουθούν να είναι μόνοι έχοντας χτίσει γύρω τους ένα τοίχος κοιτώντας το ποτό τους μοναχά ενώ το χαμόγελό τους θα είναι απλά χαμόγελο συγκατάβασης λόγω παρέας. Είναι αυτοί που προτιμούν τους ανοιχτούς χώρους για να ταξιδεύει το μάτι τους μακριά και να χαζεύουν μόνοι με μοναδική παρέα ένα ποτό ή έναν καφέ και το τσιγάρο να καίγεται αργά ενώ θα καταπίνει τον κάθε αναστεναγμό τους. Δεν μπορεί, θα τους έχεις δει να είναι με ΄΄ύφος τσατισμένο΄΄ και παρεξηγήσιμο λες και έχουν την τσατίλα στην τσέπη. Θα υποθέσεις ότι είναι ζόρικοι και παριστάνουν τους μάγκες έχοντας περίεργο στυλ…μα δεν είναι έτσι…
Και όμως είναι παρεξηγημένοι γιατί κανείς ίσως δεν αναρωτήθηκε για ποιο λόγο είναι μοναχικοί αυτοί οι άνθρωποι και γιατί μοιάζουν να είναι έτσι περίεργοι και μακριά από όλα. Προτού βγάλεις κάποιο γρήγορο συμπέρασμα την επόμενη φορά που θα αντικρίσεις έναν τέτοιο άνθρωπο άσε με να σου πω γιατί παίζει να έχουν γίνει έτσι αυτοί οι τύποι. Είναι άνθρωποι που κάποτε μάλλον τα έδωσαν όλα και αφέθηκαν σε λάθος χέρια και αφήνοντας έτσι τον εαυτό τους δεν τους έπιασε κανείς στην πτώση και βρέθηκαν να σπασμένοι να προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους μόνοι τους. Είναι αυτοί που έπαψαν πλέον να εμπιστεύονται γιατί η εμπιστοσύνη τους έγινε κουρέλι, ένα κουρέλι όπου σκούπισαν τα πόδια τους αυτοί που τους εκμεταλλεύτηκαν. Είναι αυτοί που πάντα θα λένε σ’ αγαπάω και όχι σ’ αγαπώ γιατί όταν το λένε θα γεμίζει το στόμα τους και θα το εννοούν. Είναι αυτοί που την συγγνώμη δεν την άκουσαν ποτέ ενώ είναι γραμμένη στο βλέμμα τους πριν καν την ξεστομίσουν. Είναι αυτοί που βαρέθηκαν τα πολλά λόγια και αποστομώνουν με πράξεις. Είναι αυτοί που η ομορφιά τους χάθηκε στην αδιαφορία και αποφάσισαν τα απομεινάρια της να τα κλειδώσουν μέσα τους. Είναι αυτοί που η μαγκιά τους δεν καλλιεργήθηκε μέσα σε θερμοκήπια. Γιαυτό να ξέρεις κάτι ρε φίλε… η μοναξιά τους δεν είναι η επιλογή τους αλλά η άμυνά τους και για να την σπάσεις αυτή την άμυνα πρέπει να βρίσκεσαι εκτός θερμοκηπίου.
