Πυρωμένα τσιμέντα, άσφαλτος που βράζει και παραμορφώνεται στην ιδρωμένη οφθαλμαπάτη των οδηγών, νευρικά και ξαναμμένα μπουλούκια σε σαραβαλιασμένα αστικά. Καύσωνας και δυσωδία, ξέχειλοι κάδοι που βρωμοκοπάνε ολημερίς, μανιασμένα βoυητά από αεικίνητα βεντιλατέρ, πολύχρωμες βεντάλιες και καρπούζι με τυρί. Αύγουστος στην πόλη. Αύγουστος στο διαμέρισμα που σιχάθηκε να περνά τις άδειες μέρες της συμμαζεύοντας και ονειροπολώντας.
Απλωμένη στον καναπέ του σαλονιού, δεχόταν με απερίγραπτη απόλαυση τις παγωμένες ριπές ενός παμπάλαιου air condition στο κορμί της, ενώ αναλογιζόταν ένα προς ένα τα ατέλειωτα δεινά που κάποιο αδιάφορο και μηδαμινό πλάσμα την ανάγκαζε να υπομένει. Έφερνε στη φαντασία της τη μορφή εκείνου του τιποτένιου ανθρωπάκου, που για ένα τετράμηνο και κάτι ψιλά καταδεχόταν να αποκαλεί γκόμενό της, συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά την καθαρά τυπική φύση αυτού του χιλιοειπωμένου τίτλου. Βρισκόταν ωστόσο πολύ πέρα από εκείνο το σημείο που τόσο επώδυνα συνειδητοποιεί κανείς τη μετριότητα της ύπαρξής του. Καταλάβαινε και αποδεχόταν την πραγματικότητα μίας φύσης αδύναμης και αρρωστημένα υποχωρητικής και να που τώρα ,για πρώτη φορά στη ζωή της, τολμούσε να σηκώσει ένα ανάστημα σε αυτή τη δειλή και αναποφάσιστη εκδοχή του εαυτού της.
Με τα λιγοστά ρούχα να κολλάνε σαν δεύτερη σάρκα πάνω της, και ένα άγνωστο, μα τόσο απολαυστικό συναίσθημα που ακόμη αδυνατούσε να αναγνωρίσει ως αυτό που οι ψύχραιμοι και συγκροτημένοι άνθρωποι αποκαλούν ηρεμία, ξεκίνησε να καταστρώνει το πλάνο κάποιας ριζικής-όπως είχε ανάγκη να πιστέψει-αλλαγής. Η αφόρητη ζέστη και οι θολές φιλοδοξίες διαπέρασαν το λεπτό πέπλο της πρωτόγνωρης ψυχραιμίας, βυθίζοντάς τη σε μία δίνη υπερδιέγερσης. Ξεκίνησε το ταξίδι της με μία βάρβαρη επιδρομή στο ψυγείο, καταβροχθίζοντας ό,τι έβρισκε μπροστά της, κι ενώ της ήταν αδύνατο να πάψει να σκέφτεται τις θερμίδες που αθροίζονταν σε κάθε μπουκιά, ήταν η πρώτη φορά που η συνηθισμένη ενοχή συνδυάστηκε με εκείνη την παράξενη, ίσως αρρωστημένη ηδονή, που απορρέει από την αυτοκαταστροφή. Παρασυρμένη από αυτό το χείμαρρο νέων αισθήσεων, αφέθηκε ολοκληρωτικά στη σαγήνη της ζάχαρης και των λιπαρών αδειάζοντας ένα ολόκληρο βάζο φιστικοβούτυρο σε μισό καρβέλι ψωμί, αφού πρώτα φρόντισε να αφαιρέσει ολόκληρη την ψίχα την οποία θα συνόδευε με απάνθρωπες δόσεις μαρμελάδας.
Επόμενος σταθμός η ντουλάπα. Για μια στιγμή της ήρθε να βάλει τα κλάματα αντικρίζοντας το είδωλό της στον καθρέφτη της πόρτας, μα δεν άργησε να συνειδητοποιήσει πως για πρώτη φορά δεν έβρισκε την όψη της αποκρουστική. Σκέφτηκε πως δυνάμωνε μέσα της και πάλι η ίδια ενοχή, οι συνήθεις τύψεις που άλλοτε θα σήμαναν το καμπανάκι του ξεράσματος και της λεπτομερούς ψηλάφησης των γλουτών προς εύρεση κυτταρίτιδας και περιττού κρέατος. Η δύναμη της συνήθειας…Όρμησε με μανία στα συρτάρια μαζεύοντας σε ένα σωρό πολύχρωμα εσώρουχα, θεόστενα σορτσάκια και περιττά από εδώ και στο εξής, ρούχα γυμναστικής, και ολοκλήρωσε το έργο της με μία τεράστια σακούλα σκουπιδιών. Ξάπλωσε στο κρεβάτι κι έμεινε να κοιτά το ταβάνι πιο μπερδεμένη και κακόκεφη από ποτέ. Πετάχτηκε σαν ελατήριο από το άνετο στρώμα και αρπάζοντας ένα ψαλίδι από το κομοδίνο δίπλα της, όρμησε στο μπάνιο.
Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη αβέβαιη για τη συνέχεια. Στο μυαλό της ήταν όλα ξεκάθαρα και απλά, μα όλο της το κορμί δίσταζε να συμμορφωθεί στις προσταγές της φαντασίωσης. Ξεκίνησε δειλά: μία μικρή τούφα πέρασε μπροστά από τα μάτια της και προσγειώθηκε στον νιπτήρα. Πλησίασε πιο πολύ τον καθρέφτη και είδε το χέρι της να τρέμει κρατώντας το ψαλίδι. Και τότε ένα βίαιο ξέσπασμα όλων εκείνων των αισθήσεων που προέρχονται από την επιθυμία να καταστρέψουμε κάτι όμορφο, την έκανε να θυσιάσει με λιγοστές ψαλιδιές την υπέροχη αλογοουρά που τόσο λάτρευε..
Μία ώρα αργότερα, η Λίνα έτρεχε με μανία στο διάδρομο του γυμναστηρίου ρίχνοντας οργισμένες ματιές στον καταμετρητή των θερμίδων.
Σκεφτόταν με ικανοποίηση πως εάν κατόρθωνε να μη φάει το παραμικρό για τέσσερις μέρες, προσθέτοντας και μία πρωινή επίσκεψη στο γυμναστήριο πέραν της συνηθισμένης απογευματινής, θα ήταν σαν να μη συνέβη τίποτα. Σκέφτηκε το νιπτήρα της βουλωμένο με τρίχες… Άφησε ειδοποίηση στο κινητό της να ζητήσει βοήθεια από τον πρώην για το ξεβούλωμα και συνέχισε το βραδινό μαραθώνιο στοχεύοντας στην πολυπόθητη εξάντληση που την έκανε να αισθάνεται λιγότερο αφράτη.
Μου τηλεφώνησε περασμένες 12 γλιτώνοντάς με από μία βαρετή παρτίδα τάβλι με έναν μεσήλικα γκαραζιέρη που μπέρδευε το νερό με το ουίσκι. Αύγουστος με δροσερές βραδιές για μένα, σε κάποιο από τα χιλιάδες χωριά της ελληνικής υπαίθρου, όπου μόνο το επώνυμο της μάνας μου μου χαρίζει ελάχιστα παραπάνω προνόμια απ’ όσα αναλογούν στους συνηθισμένους τουρίστες που επιλέγουν βουνό αντί για θάλασσα. Εγώ πάλι δεν τρέφω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση για κανένα από τα δύο και ίσως να είναι το αναγκαστικό λούσιμο μετά τις βουτιές σε μία πολύβουη παραλία, ο λόγος που ανέχομαι το λογύδριο ενός ορεσίβιου θεριού που παινεύεται για το ρεκόρ του στο “ξεπαρθένιασμα” και τη μαεστρία του στο ”πείραγμα” αυτοκινήτων. Ξεχάστε τα βαρετά κλισέ περί παραδοσιακής ελληνικής υπαίθρου που διακινούν χιλιοπαιγμένοι τίτλοι σε πρωινάδικα και τηλεοπτικά οδοιπορικά τύπου: Αύγουστος στο χωριό. Το ζουμί είναι αλλού. Αύγουστος και παντιλίκια με ξεχαρβαλωμένα αγροτικά, Αύγουστος και χοροί των 15 ευρώ.. Αύγουστος και ουίσκι με γεύση πετρέλαιο από τις 4 το απόγευμα…
Απομακρύνομαι από τη νέα μου παρέα για να συγκεντρωθώ στο τηλεφώνημα που θα με πληροφορούσε για την επεισοδιακή ημέρα της φίλης μου. Σχεδόν αμέσως αντιλαμβάνομαι την πλήρη αδιαφορία που συνόδευε ένα επιβεβλημένο ”τι κάνεις;”, οπότε αποδέχομαι με ευχαρίστηση το ρόλο του σιωπηλού ακροατή όντας υπερβολικά μεθυσμένος για μεταμεσονύχτια συμπαράσταση. Αφήνω τη φωνή της να χαϊδεύει το αυτί μου με την ενδιαφέρουσα αφήγηση της, ενώ βυθίζομαι στις δικές μου σκέψεις παρατηρώντας τους θαμώνες του καφενείου.
Βρίσκομαι στα πρόθυρα μίας καινούργιας θεωρίας που ξεκίνησε να με απασχολεί σαν ιδέα το βράδυ της άφιξης μου, οπότε και συγχρωτίστηκα για τα καλά με ό,τι πιο γνήσιο έχει να επιδείξει το αξιαγάπητο αυτό χωριουδάκι, από πλευράς αλκοολισμού και βουνίσιας βαρβατίλας. Δίνω σχήμα και μορφή στη θεωρία μου αντλώντας πρωτοφανή έμπνευση από το ” Τζόνι το σκύλο”, το Δημήτρη ”το κουνούπι” και το Στέλιο ”το χαλιάρη”. Αξιοθαύμαστα δείγματα μίας γενιάς που γέρασε πριν την ώρα της, μα ποτέ δεν έπαψε να αναζητά νέες συγκινήσεις μέσα από καταστάσεις που θα ξένιζαν τον κάθε εύθικτο και άμαθο αστό. Αυτό το τόσο εξαίσιο και πρωτότυπο υλικό γεννά μέσα μου βασανιστικές απορίες για τη φύση της ένοχης απόλαυσης που με κατακλύζει όσο περισσότερο αλληλοεπιδρώ μαζί του.
Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που βαριούνται να βρίσκονται με άλλους ανθρώπους, κι όταν τα φέρει έτσι η κατάσταση, ώστε η απομόνωση να μην αποτελεί εύκολη επιλογή, διαλέγουν τον περίγυρό τους με κριτήρια εντελώς αντίθετα από εκείνα που θέτουν όσοι έλκονται από την παρέα και φοβούνται τη μοναξιά. Αδιαφορούν, δηλαδή, για τις ομοιότητες, αποφεύγουν άτομα που φέρουν γνωρίσματα κοινά με τους ίδιους και αντ’ αυτού γλιστράνε σιωπηλά σε κύκλους τόσο ανοίκειους και πρωτόγνωρους κυνηγώντας κάθε φορά κάποιου είδους έκπληξη.
Είναι ένα παιχνίδι που απαιτεί παραξενιά και φαντασία, τόσο ευφυές και καλοστημένο στη σύλληψή του, καθώς αν το σκεφτείς δεν χρειάζεται καν να εξηγήσεις τους κανόνες του. Οι συμπαίκτες έχουν λάβει μέρος δίχως να αντιλαμβάνονται τη νέα τους ιδιότητα, ενώ αρκεί ένας και μόνο παντογνώστης παρατηρητής που άλλοτε με τη σιωπή και συχνά με μία υποκριτική συγκατάνευση θα διαιωνίζει ανενόχλητος τον κύκλο. Ιδανικό για όσους βρίσκουν ενδιαφέροντες τους ανθρώπους, μα αδιαφορούν για την οποιαδήποτε σχέση μαζί τους.
Ένα ψιθυριστό ”Καληνύχτα” με επαναφέρει στην πραγματικότητα του καφενείου και της τηλεφωνικής υποστήριξης που υποτίθεται πως παρέχω. Ξαφνικά αισθάνομαι την ανάγκη να της παρουσιάσω τα νέα μου ευρήματα. Αμφιβάλλω φυσικά για το κατά πόσο ενδιαφέροντα θα της φανούν μέσα στη μαυρίλα της, όσα με κόπο και άφθονη παρατηρητικότητα, διαπίστωσα ως προς την ευεργετική επίδραση του χωριού και των ανθρώπων, οπότε αποφασίζω να την καλέσω, ώστε να το διαπιστώσει από μόνη της. Της υπόσχομαι πως εάν θέλει μπορούμε να μαγειρεύουμε χωρίς λάδι, και γιατί όχι…να μην μαγειρεύουμε και καθόλου. Μπορούμε πολύ εύκολα να τη βγάλουμε με ντομάτες και αγγούρια από το μπαχτσέ της γειτόνισσας. Αποτοξίνωση για μένα, ρουτίνα για τη Λίνα.
Το σκέφτεται για λίγο και ανακοινώνει χαρούμενα πως θα έρθει. Το ξανασκέφτεται και δηλώνει πως μάλλον θα έρθει. Εγώ δεν παύω να σκέφτομαι τι το κοινό μπορεί να έχουμε εμείς οι δύο. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως η φιλία μας βασίζεται στο πόσο διαφέρουμε μεταξύ μας. Θέλω να χωρέσω τη Λίνα στη θεωρία μου. Έπειτα συνειδητοποιώ πως περνά τις διακοπές της μόνη σε ένα διαμέρισμα…
