Κάνω έναν απολογισμό συχνά- πυκνά του τι έχω ζήσει και τι ονειρεύομαι ακόμα να κατακτήσω. Φταίτε εσείς γι’ αυτό, με φέρατε στον κόσμο και με μάθατε να ονειρεύομαι, να οραματίζομαι και να κοιτάω μπροστα. Τίποτα από όσα έχω βιώσει δεν θα ήταν το ίδιο, αν δε σας είχα κοντά μου και δίπλα μου, αν δεν ήσασταν έτσι όπως είστε, με τις ατέλειες σας, με τις παραξενιές σας και με τα λάθη σας! Από ένα σημείο κι έπειτα σταμάτησα να τα παρατηρώ και τα εξιδανίκευσα, όχι από σεβασμό ή φόβο, όχι! Άλλα από την πληρότητα των συναισθημάτων που μου δίνεται τόσο απλόχερα σε καθημερινή βάση.
Ποιος γονιός είναι τέλειος; Δείξτε μου ένα τέλειο γονέα και δείξτε μου και το παιδί του, να συγκρίνω… Δεν ξέρω αν είστε τέλειοι, αυτό που γνωρίζω βαθιά μέσα μου, είναι ότι είστε αγωνιστές, δυνατοί, αξιοπρεπείς, σωστοί άνθρωποι με ευγένεια, καλοσύνη και μια καρδιά μάλαμα, ναι! Μάλαμα! Και το ξεστομίζω, καθώς βγαίνει από μέσα μου, ολόψυχα, να παινέψω τους ανθρώπους που με γέννησαν, δεν το λέω άπλα, για να το πω και να σε εντυπωσιάσω αγαπητέ αναγνώστη. Είναι οι γονείς μου, οι δυο μεγάλες μου αγάπες και για να μου βγαίνουν τόσο εύκολα και αβίαστα τούτες οι λέξεις, σκέψου πόσο καλή δουλειά έχουν κάνει…
Μάνα μου, δε θα σου πω πόσο σε αγαπώ, θαρρώ το ξέρεις, είσαι ιερή σαν λέξη και στην καρδιά μου ακόμα περισσότερο. Νιώθω πολλές φόρες πως γεννήθηκες με αυτόν τον σκοπό, να γίνεις μαμά. Να σηκώνεσαι χαράματα, να μαγειρεύεις, να καθαρίζεις να φτιάχνεις πρωινό, ώστε να ξυπνήσουμε, να τα βρίσκουμε όλα έτοιμα κι ύστερα να φεύγεις για τη δουλειά με μια ενέργεια αστείρευτη και λίγο κέφι για το δρόμο. Παντού εκεί, σε όλα παρούσα, δύσκολα εύκολα, μια ακούραστη ηρωίδα… Με έκανες να επιθυμώ να γίνω κι εγώ μητέρα, κάποια στιγμή στο μέλλον και να αγαπήσω τη μητρότητα. Να ‘μαι κοντά στα παιδιά μου, να ‘μαι κι εγώ φίλη τους όπως κι εσύ, να γελώ μαζί τους, να σπάμε πλάκα και όποτε είναι πρέπον να ‘μαι πιο αυστηρή, όχι για να τα περιορίσω, μα για να τα προστατέψω. Αχ! Ρε μάνα! ( Συγνώμη, αν σε πρήζω στα τηλέφωνα!)
Πατέρα μου, θαρρώ το νιώθεις κι εσύ πόσο σε αγαπώ, κάποια πράγματα είναι αυτονόητα, θα ήμουν αχάριστη αν δε σε αγαπούσα, αν δε σε εκτιμούσα και δε σε είχα ψηλά. Λεβέντης, μερακλής, ακούραστος, να δουλεύεις μέρα- νύχτα, όχι για να κτίσεις περιουσία- λίγο που σε νοιάζουν τα χρήματα- μα για να μην μας λείψει τίποτα. Κι όμως πάντα με αυτή σου την φρεσκάδα και το με αυτό το χαμόγελο όλο ψυχή… Αγέρωχος, δυναμικός στον έξω κόσμο, αλλά στο σπίτι ο πιο γλυκός μπαμπάς και οικογενειάρχης. Τις καλύτερες παρέες και συζητήσεις τις έχω κάνει με σένα ρε πατέρα, έμαθα να φιλοσοφώ τη ζωή, να κυνηγώ τις καλές γλύκες στιγμές και να διδάσκομαι από το καθετί. Ούτε μια στιγμή δε σε φοβήθηκα πατέρα, σεβασμός άλλο τίποτα, μα φόβος ποτέ! Εσύ μπαμπά, πάλι, με έκανες να θέλω να κάνω ένα γιο που να σου μοιάζει και δεν γνωρίζω αν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό.”
Λάθη; Και ποιος δεν κάνει λάθη, ξέρεις όμως τι πιστεύω, όταν είναι από αγάπη πρέπει να τα συγχωρούμε και κάπως να τα παραβλέπουμε. Βάσανα; Και ποιος δεν έχει περάσει δύσκολα, η ζωή είναι αγώνας και όταν έχεις γονείς αγωνιστές, αθλητές αν θες, στο στίβο της σύγχρονης ζωής, πρέπει να τους βγάζεις το καπέλο. Ξέρω, μεγάλωσα, κάνω τις δικές μου επιλογές πια, μα νιώθω την ανάγκη να μιλάω για εσάς. Μπορεί να διαφωνώ πολλές φορές μαζί σας, άλλες φορές να τσακώνομαι, να κάνω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, λόγω της νεανικής μου τρέλας, αλλά ξέρετε κάτι; Ο μεγαλύτερος μου στόχος σε αυτήν τη ριμάδα μου ύπαρξη είναι να μην πέσω ποτέ στα μάτια σας, γιατί “φέγγω” από αυτά! ( κι αν τύχει και πέσω, τουλάχιστον να μην είναι πολύ). Κι αν αυτό δε είναι επιτυχία, τότε σίγουρα είναι αγάπη αληθινή…
