Δύο μέρες μόνο. Μια πόλη, εσύ κι εγώ. Οι δύο μας. Αξέχαστη εμπειρία. Παρόλο που ήμουν 19 χρόνων, πλέον μεγάλη και ανεξάρτητη όπως πίστευα (γιατί ανεξάρτητη κατά βάθος δεν υπήρξα ποτέ, πάντα κολλημένη πάνω σου ήμουν) η κοινή μας αυτή εξόρμηση ήταν και είναι μια από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που μου χάρισες. Αν και είχαμε επισκεφτεί ξανά αυτή την πόλη, τώρα πια που όλα έχουν αλλάξει, θυμάμαι μόνο εκείνες τις δύο μέρες που ήμασταν οι δύο μας.
Η διαδρομή αν και ήταν κουραστική, προσπαθούσες τόσο ώστε να μου την κάνεις ξεκούραστη και ευχάριστη. Ξέρεις, ήταν τόσο γλυκό που μου φερόσουν όπως τότε που ήμουν 5 χρόνων και μου έπαιρνες καραμέλες για να μ’ ευχαριστήσεις. Το ίδιο έκανες και τότε, ξεχνώντας την πραγματική μου ηλικία. Μεταξύ μας, εγώ τη θυμόμουν, αλλά ήξερα πως κι οι δύο θέλαμε να πιστεύουμε ότι είμαι ακόμα το μικρό σου. Θυμάμαι την αγωνία σου το πρωί να μη με ξυπνήσεις, γιατί ήξερες πως η υπναρού σου λατρεύει τον ύπνο και δεν ήθελες να μου τον στερήσεις. Μεταξύ μας πάλι, με είχες ξυπνήσει άθελά σου, αλλά δε στο είπα ποτέ γιατί δεν ήθελα να στο χαλάσω. Έδειχνες τόσο ευχαριστημένος που το κατάφερες!
Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη χαρά που ξεχείλιζε από τα μάτια σου όταν πια κάναμε εκείνη τη μεγάλη βόλτα που μου είχες τάξει, όπως όταν ήμουν μικρή. Τώρα που φιλτράρω ξανά και ξανά εκείνες τις στιγμές, καταλαβαίνω ότι δεν ήθελες απλώς να με κάνεις να περάσω καλά, αλλά αισθανόσουν πως με αυτή την ξενάγηση θα ήταν σαν να μου μάθαινες τον κόσμο ξανά. Τόση δίψα έδειχνες να έχεις καθώς περπατούσαμε στην πόλη. Ίσως κατά βάθος να μη δεχόσουν πως είχα μεγαλώσει και ήθελες να γυρίσεις πάλι πίσω, τότε που τον κόσμο τον έβλεπα μόνο μέσα από τα δικά σου μάτια.
Και η βόλτα τελείωσε και καταλήξαμε οι δύο μας σ’ εκείνο το ταβερνάκι. Αν το καλοσκεφτείς, σου έμοιαζε. Ήταν τόσο απλό, λιτό, χωρίς παραπανίσια στολίδια. Είχε μόνο ουσία και καθόλου περιτύλιγμα, όπως ακριβώς ήσουν κι εσύ. Γι’ αυτό μάλλον σου άρεσε, γιατί σου έδειχνε την ουσία που έψαχνες στη ζωή σου και απέρριπτε κάθε είδους επιφάνεια. Όμορφα που ήταν εκεί! Καθίσαμε, φάγαμε ή μάλλον, με πίεζες να φάω τα πάντα, κι όταν τελικά τελείωσε το ταξίδι γευσιγνωσίας, άρχισε το πιο μαγικό ταξίδι που έκανα μαζί σου τόσα χρόνια. Άρχισες να μιλάς. Δεν ξέρω αν ποτέ το είχες καταλάβει, μα εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν άρχιζες να αναλύεις θέματα και να αφηγείσαι ιστορίες μαγευόμουν. Σε πρόσεχα με τόση προσήλωση, ώστε να μην υπάρξει λέξη που να μην την ακούσω. Ακόμα κι αν τα είχα ακούσει ξανά όλα αυτά, επίτηδες έκανα ερωτήσεις ώστε να τα κρατήσω ζωντανά και να σου δώσω το έναυσμα να συνεχίσεις. Εσύ μου έμαθες να κλείνω το στόμα (γνωστή πολυλογού) και ν’ ανοίγω κεραίες. Δε σε χόρταινα, το καταλαβαίνεις; Και ναι, ακόμα και μ’ αυτές τις συζητήσεις μας, με ταξίδευες. Από το παρελθόν μέχρι το μέλλον μπορούσαμε να φτάσουμε.
Λένε πως τα μικρά παιδιά δεν ξεχνούν ποτέ. Να σου εκμυστηρευτώ κάτι; Ούτε τα μεγάλα ξεχνούν. Όπως δεν ξέχασα κι εγώ αυτό μας το ταξίδι και δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Ήσουν ο τέλειος ξεναγός, ο τέλειος συνοδοιπόρος, ο τέλειος συγκάτοικος (ποιος δε θα ήθελε για συγκάτοικο κάποιον που τον κακομαθαίνει;), αλλά μην τα πολυλογώ, γιατί εσύ για ‘μένα ήσουν τέλειος σε όλα. Γι’ αυτό, αν γύριζα τον χρόνο πίσω σ’ εκείνες τις μέρες, δε θα άλλαζα τίποτα, γιατί τώρα που έγιναν ανάμνηση ξέρω πως πιο όμορφες και πιο γεμάτες δε θα μπορούσαν να είναι, κι αυτό τις κάνει ξεχωριστές.
Υ.Γ.: Σου υπόσχομαι πως όταν θα είμαι έτοιμη θα ξαναπερπατήσω σ’ εκείνη την πόλη, στους ίδιους δρόμους και θα θυμηθώ τα λόγια σου. Μόνη μου θα το κάνω ή μάλλον, μόνη από όλους τους άλλους, γιατί εμείς οι δύο ξέρουμε πως μαζί θα είμαστε και τότε.
Σύνταξη κειμένου: Γιώτα Γιαννακοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου
