
Η έκφραση «Η αγάπη πονάει» είναι ευρέως γνωστή στη δυτική κουλτούρα και συνάμα βαθιά χαραγμένη μέσα μας, εφόσον αποτελούμε αν μη τι άλλο μέρος αυτής. Διάφορα και ποικίλα τραγούδια, διαφημίσεις, ταινίες, παραμύθια, βιβλία, χαρακτήρες και σχέσεις/αλληλεπιδράσεις ηρώων και χίλια δύο άλλα πράγματα μας εμφυτεύουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας αυτό το «μικρόβιο» που αναγράφεται και στο πιο πάνω slogan.Έρωτας και αγάπη γίνονται αυτοσκοπός στις ζωές μας όπου όλα είναι επιτρεπτά και ανεκτά στο άκουσμά τους, όλα συγχωρούνται! Αυτή, λοιπόν, αποτελεί μια μικρή ρομαντική εισαγωγή για να γίνει λόγος και άμεση σύνδεση για το περιβόητο άρθρο 336 του Ποινικού Κώδικα.
Σάλος επικράτησε με τη δημοσιοποίηση και ψήφιση του εν λόγου νόμου μέχρι να τροποποιηθεί έπειτα από έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες και όχι άδικα… Αυτός ο νόμος αποτελεί κατά κύριο λόγο ασέβεια απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα. Σε όλες εκείνες τις γυναίκες. Σε όλα εκείνα τα μικρά κορίτσια και αγόρια που ασέλγησαν πάνω στα σώματα τους. Που γέμισαν μώλωπες από την αντίσταση τα κορμιά τους. Που τις/τα σκότωσαν για να αποσιωπήσουν, ή που τις/τα εκβίασαν για να μην πουν λέξη. Ακόμη, σε αυτές/-α που τόλμησαν να μιλήσουν για να πάρουν τη δικαίωση που τους άρμοζε αλλά που δεν εισακούστηκε ποτέ ο λόγος τους.

Θλίψη, κίνδυνο, αβεβαιότητα και πόσα άλλα συναισθήματα μπορεί να σου μεταδώσει μια τέτοια είδους θέσπιση νόμων στην Ελλάδα του σήμερα. Κατά πόσο μια τέτοια πράξη ενός ανθρώπου μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα πλημμέλημα; Και κατά πόσο μια τέτοια πράξη μπορεί να χαρακτηριστεί ανθρώπινη; Επιπλέον, κατά πόσο μπορούμε να κάνουμε λόγο για δημοκρατία, ισότητα φύλων, ελευθερία σκέψης και έκφρασης λόγου από τη στιγμή που τέτοιου είδους νόμοι δε προστατεύουν ούτε επιφέρουν τη δικαιοσύνη ανάμεσα στους πολίτες και στη κοινότητα που αναδεικνύονται;
Εν ολίγοις, μια τέτοιου είδους νομιμοποίηση περί βιασμού διαιωνίζει σχέσεις εξουσίας και υποταγής ανάμεσα στα δύο φύλα.
Πολλά είναι τα περιστατικά βιασμού που έλαβαν μέρος στη χώρα μας αλλά κανείς δεν έμαθε ποτέ κάτι ή δε μίλησε γι’ αυτά. Και αυτό συνέβη από τη στιγμή που δεν υπήρξε κάποιο πτώμα. Επιπρόσθετα, πολλές γυναίκες αποσιώπησαν και δε δήλωσαν τον βιασμό τους φοβούμενες μην ξανά «βιαστεί» η αξιοπρέπεια τους ή ακόμη επειδή δεν αναγνώρισαν τον βιασμό που υπέστησαν. Πολλοί αναγνώστες ίσως να απορήσουν με το τελευταίο. Ίσως να αποκλείσουν το ενδεχόμενο ότι κάποιος άνθρωπος μπορεί να βιαστεί ή κακοποιηθεί χωρίς να το αντιληφθεί. Κι όμως! Πως εξηγείται το μεγάλο ποσοστό καταγγελιών για βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις στη Σουηδία; Μια χώρα που κρατά τις ισορροπίες και αποτελεί μοντέλο για τη νομοθεσία σε τέτοιου είδους θέματα που έχει διακηρύξει.

Πέραν του βιασμού που μπορεί να υλοποιηθεί με ένα άτομο που δεν έχει τις αισθήσεις του, υπάρχει και ακόμη ένας τρόπος να βιασθείς ή κακοποιηθείς. Όντας σε μια σχέση, όντας ερωτευμένος/θαμπωμένος, γεμάτος αγάπη, είτε αυτός ο βιασμός αφορά το σώμα σου, είτε τη ψυχή σου...
Αρκετές φορές στις ερωτικές σχέσεις, συνήθως οι γυναίκες (χωρίς αυτό να αποτελεί κανόνα) δίνουν μια πιο «ρομαντική χροιά» στη βία που ενδεχομένως να δεχθούν από τον σύντροφο τους. Δικαιολογούν οποιαδήποτε μη κανονιστική συμπεριφορά που θα αντιληφθούν ή θα βιώσουν από τον σύντροφο τους. Ο λόγος; Γιατί αυτό είναι κάτι ρεαλιστικό όπως το κρίνουν. Άλλωστε… η αγάπη πονάει, έτσι δεν είναι; Έτσι έχουμε γαλουχηθεί. Πιστεύουμε ότι από τη στιγμή που αγαπάμε πρέπει να πονέσουμε οι ίδιοι και άλλοτε να πονέσουμε τον άλλο. Είτε αυτό προκύπτει από την επιρροή ζήλιας, είτε επηρεασμένοι από λανθασμένα πρότυπα, είτε υπό την επήρεια της ηγεμονικής αρρενωπότητας, γνωστής άλλωστε και ως της έντονα τονισμένης ένδειξης της ετεροφυλοφιλίας.
Μένουμε σε μια σχέση καταστροφική ορκισμένοι στην αγάπη! Πως, όμως, αυτήν η καταστροφική σχέση μπορεί να εμπεριέχει αγάπη όταν γυναίκες και άντρες δέχονται μια ψυχολογική πίεση από το ταίρι τους;
Εκβιασμοί, ταπείνωση, τακτικές ελέγχου ή αλλιώς συνεχόμενο «τσεκάρισμα». Υπαγόρευση τρόπου ντυσίματος, περιορισμός και απομόνωση από άτομα που συνήθιζε ο ένας σύντροφος να κάνει παρέα ή να έχει κάποιες σχέσεις είτε φιλικές είτε συγγενικές. Με λίγα λόγια απομάκρυνση από το περιβάλλον του και τον κύκλο του. Αυτές οι ψυχολογικές μορφές κακοποίησης συνήθως παραγκωνίζονται και δε λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν. Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου επικρατεί η αντίληψη πως τα κάνει όλα αυτά επειδή με αγαπάει!
Τέτοιου είδους σχέσεις θα μπορούσαν βεβαίως να παρομοιαστούν με το μύθο του κουτιού της Πανδώρας. Το κουτί συμβολίζει μια τέτοιου είδους τοξική σχέση. Μόλις “ανοιχθεί” θα πηγάσουν από αυτή χίλια μύρια κακά κάθε μορφής και κάθε λογής. Στο τέλος, όμως, κάθε ξεχειλωμένου ποτηριού έρχεται η ώρα της εξιλέωσης και της κάθαρσης. Αυτό επιτυγχάνεται συνήθως μέσω μιας καλής κίνησης ή συμπεριφοράς που αποσκοπεί σε μια μικρή δόση αγάπης. Η αγάπη όλα τα νικά. Έτσι, έχουμε ακούσει, έτσι έχουμε μάθει. Μια δήλωση αρκετά βαρύγδουπη που εύκολα μπορεί να γίνει έρμαιο στα χέρια λάθος ανθρώπων, παρέχοντας τους άφθονη δύναμη.