Μια ζωή γεμάτη ταινίες! Πάθος, έρωτας, κλάμα. Αθεράπευτα ρομαντική, κρυμμένη για όσο διαρκούν οι ταινίες σε ένα ροζ σύννεφο, μακριά από πραγματικότητες που χαλούν το άπιαστο, οι ρομαντικές ταινίες, αισθηματικού περιεχομένου ήταν πάντα στις πρώτες μου επιλογές.Ο έρωτας, πάντα ο έρωτας!
Ανεκπλήρωτοι έρωτες, ζωές με πάθος, πόνος ερωτικός, λόγοι που χωρίζουν ζευγάρια, σκέψεις και πράξεις που τους ξανασμίγουν, συγκινήσεις και γλυκανάλατα κλάματα, περνούν από την οθόνη, και εκεί, σ έναν καναπέ , ενίοτε και στο πάτωμα, αγκαλιά με μαξιλάρια, με χουχουλιάρικες πιτζάμες ή τιραντέ καλοκαιρινά νυχτικάκια, το ρομάντζο παραμονεύει κάθε εποχή! Οι λάτρεις των θρίλερ και των περιπετειών ας κάνουν λίγο ησυχία παρακαλώ, διότι τώρα θα δούμε ταινία. Και ναι είναι ρομαντική! Ακολουθεί spoiler😊
The Νotebook – Το ημερολόγιο
Νομίζω σε μια ταινία δεν αρκεί μόνο το story, αλλά περισσότερο οι ηθοποιοί να είναι κομμένοι και ραμμένοι, για τον ρόλο. Ryan Gossing ο λατρεμένος και Rachel McAdams η ερωτεύσιμη, στην απόλυτη ταινία «Το ημερολόγιο», μια ταινία που έχω δει πέντε φορές και θα έβλεπα άλλε τόσες! Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Νίκολας Σπάρκς και σκηνοθετημένη από τον Νικ Κασσαβέτης.
Το story είναι εξαιρετικά γλυκό και κλισέ, αλλά καθόλου γλυκανάλατο! Η ταινία μας ξαφνιάζει, διότι ξεκινά με δυο ηλικιωμένους, όπου η ‘Αλι που πάσχει από Αλτσχαιμερ βρίσκει ανακούφιση με την αφήγηση ενός ημερολογίου, που της διαβάζει ένας άλλος ηλικιωμένος κύριος, ο οποίος δείχνει να έχει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί της. Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η σκηνή με μια ρομαντική αισθηματική ταινία; Με έναν μεγάλο έρωτα;
Η έξυπνη αφήγηση του ημερολογίου, που ξεδιπλώνεται σιγά – σιγά σε σχέση με την παρούσα ζωή της ‘Αλι στην κλινική, μας μεταφέρει στην Βόρεια Καρολίνα του 1940, όπου δυο νέοι εραστές η Άλι και ο Νόα, ζουν ένα παθιασμένο, και λίγο τρελούτσικο καλοκαιρινό έρωτα. Οι ταξικές διαφορές και ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τελικά τους χωρίζουν, αλλά η ακλόνητη και παθιασμένη αγάπη τους, ο έρωτας τους, υπερνικά τα εμπόδια, και τους ενώνει πάλι!
Εντάξει θα μου πείτε! Σιγά το συγκλονιστικό story! Και όμως, είναι συγκλονιστικό, διότι αρχικά αυτού του τύπου οι ιστορίες, θα μπορούσαν να είναι και αληθινές, και φυσικά λόγω της έξυπνης σκηνοθετικής ματιάς, που μας δείχνει πως ζει ένας συμβιβασμένος άνθρωπος (Αλι και η μητέρα της) παρόλο τον πλούτο, σε σχέση με έναν ελεύθερο πνεύμα που συνεχίζει ν ’αγαπά χωρίς όρια (Νόα), αλλά και την ιδιαίτερη πίκρα που νιώθει αυτός που κατά λάθος ή ηθελημένα, χωρίζει παθιασμένους έρωτες. (μητέρα και αρραβωνιαστικός της ΄Αλι).
Πώς με σημάδεψε…
Η ταινία με σημάδεψε με πολλούς τρόπους. Με συγκίνησε δυναμικά, και με έβαλε σε σκέψεις.
Αρχικά, με το πόσο μπερδεμένος συναισθηματικά και σωματικά νιώθει ένας άνθρωπος με Αλτσχαιμερ. Πόσο σημαντικές, ως προς τον λόγο συνέχισης της ανθρώπινης ύπαρξης είναι οι αναμνήσεις μας! Η μνήμη όταν χαθεί, ζεις σ ’ένα κενό μη ύπαρξης, σε μια σκιά που μεγαλώνει και σε καταπίνει. Η απώλεια τής, τολμώ να πω είναι χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη απώλεια αισθήσεων. Τι θα ήμασταν χωρίς την μνήμη μας, όταν σχεδόν όλη μας η ζωή βασίζεται σε επαναλαμβανόμενες κινήσεις και σκέψεις που ανασύρονται από αυτήν; Τι γίνεται όταν δεν μπορούμε να θυμηθούμε με ποιους ανθρώπους ζούμε και ποια η σχέση τους μαζί μας;
Η Άλι και ο ηλικιωμένος που της διαβάζει ο Νόε, ο αγαπημένος, ο παθιασμένος εραστής της, ο άντρας της! Τα παιδιά και τα εγγόνια της, ολόγυρα τής, χωρίς να θυμάται κανέναν! Και στα μάτια όλων η προσμονή η ελπίδα πώς ίσως σήμερα θυμηθεί… και η απογοήτευση όταν δεν τα καταφέρνει.
Δεν μπορούν να μιλήσουν, δεν μπορούν να αποκαλύψουν, να μην την ταράξουν! Και εκείνη η γλυκιά κυρία, να ψυχανεμίζετε, να νιώθει κάτι θολό ν’ πλανιέται, και να μην καταλαβαίνει, παρά την ξέχειλη αγάπη που νιώθουν όλοι για εκείνη!
Ίσως υπερβολικά ρομαντικό, κυρίως στην εποχή μας, άλλα άλλο ένα σημείο που με σημάδεψε, ήταν ο ερωτικός πόνος που ένιωσα όταν η Άλι δεν ήταν με τον Νόε. Ένιωθα τον έρωτα και τον πόνο του Νόε, σε κάθε σκηνή της ταινίας! Ένιωσα την προσμονή του, ένιωσα τα πάντα που είχε κάνει για εκείνην και την βαθιά πίστη στην αγάπη τους και στον έρωτα τους! Με σημάδεψε το βλέμμα του ερωτευμένου άντρα, στο πρόσωπο του Ryan Gossing, μα ταυτόχρονα και η σεμνότητα που βγάζει αυτός ο ηθοποιός, με σημάδεψε το γλυκό χαμόγελο της Rachel McAdams κάθε φορά που τον έβλεπε, και η ομορφιά της! Με σημάδεψε η ορμή και η λαχτάρα τους! Η τρελή χαρά τους όταν ήταν μαζί.
Ίσως να μην έπεισα τόσο όσο θα ήθελα, ή τόσο όσο ένιωσα παρακολουθώντας την ταινία. Νομίζω η ταινία είναι ένας καλός λόγος να πιστέψετε στην αγάπη, εκείνη που στην τελική ανάλυση γίνεται συντροφικότητα και χαρίζει απογόνους, στον γλυκό έρωτα και την ομορφιά του, στην χαρά της ζωής απλά, όμορφα, με λίγα λόγια και πολλές πράξεις τόλμης!
Και μη γελιέστε, μπορεί ο έρωτας τους να είναι κινηματογραφικός, ανύπαρκτος σε αυτή την ζωή(;) αλλά η προσπάθεια για την απόκτηση του, μας εμπνέει, και ίσως μας κάνει να νιώσουμε και να κινητοποιήσουμε αισθήματα και πράξεις που αδράνησαν καιρό ή που δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα…
Δείτε την ταινία κάπου σε κάποια σκηνή της είναι σίγουρο πως θα βρείτε κομμάτια σας, έναν έρωτα σας, ή τον Ryan Gossing με τα χέρια στις τσέπες να σας κλείνει το μάτι!
