Αυτή την λέξη την λέμε πάρα πολύ συχνά. «Πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου!». Συνήθως όταν το ακούμε αυτό, κάτι πολύ «επείγον» πρέπει να κάνουμε. Να φτιάξουμε το δωμάτιο μας, να κάνουμε τα μαθήματα μας, να πλύνουμε και εμείς μια φορά τα πιάτα. Όσο μεγαλώνει κάποιος βέβαια αυτή η φράση μπορεί να χωρέσει όλα και περισσότερα πράγματα μέσα της. Σε ακραίες καταστάσεις αυτό μπορεί να σημαίνει την αναγνώριση ενός παιδιού, την ανάληψη ευθύνης για ένα πολύ σοβαρό λάθος στην δουλειά, ή απλά να πεις «συγγνώμη» σε κάποιον που αγαπάς και πλήγωσες. Αυτό το συγγνώμη που θα πεις σημαίνει “ναι το ξέρω ότι έκανα λάθος, και θέλω να το διορθώσω».
Έτσι υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν παραπάνω ευθύνες από ότι πρέπει και κουράζονται πολύ, και άνθρωποι που παίρνουν λιγότερες και κουράζουν τους άλλους πολύ. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πάρει τις λάθος ευθύνες από πολύ μικροί και είναι τόσο εξαντλημένοι που μετά, δεν μπορούν να πάρουν τις σωστές, αυτές που θα τους προάγουν ως ανθρώπους, αυτές που δεν θα τους πάνε πίσω αλλά αντίθετα θα τους πάνε μπροστά. Φοβούνται όμως. Νομίζουν ότι όλα είναι για κακό, ότι κάπου θα μπλεχτούν, σε αδιέξοδα συναισθηματικά και κατ’ επέκταση πρακτικά, από τα οποία μετά δεν θα βγουν ποτέ. Οπότε έτσι, με το ένα πόδι στο δισταγμό και στην αποποίηση, και το άλλο στις ενοχές προς τον εαυτό, δεν πάνε πίσω, αλλά ούτε και μπροστά. Δεν πάνε πουθενά τελικά.
Μένουν όμως έτσι μικροί και νιώθουν λίγοι. Οι ευθύνες είναι κάτι σκληρό και επίπονο. Λογικό, έτσι νιώθεις όταν παίρνεις τις ευθύνες των άλλων πάνω σου, και δεν καταλήγει πουθενά. Φθείρεσαι συνεχόμενα, και πονάς. Πονάς γιατί οι άλλοι δεν κάνουν τίποτα για να σε απαλλάξουν από βάρη που δεν είναι δικά σου. Και πως θα μπορούσαν άλλωστε;
Όμως, επειδή προσωπικά έχω βασανιστεί πολύ από αυτό το μοτίβο και θα μπορούσα να είχα κάνει πολύ περισσότερα πράγματα στην ζωή μου αν είχα αναλάβει μονάχα την ευθύνη του εαυτού μου, έχω να προτείνω μια άλλη προσέγγιση(που και εγώ ακόμα την δουλεύω φυσικά). Όταν στην σκέψη μας μπαίνουν φόβοι και αμφιβολίες ότι δεν θα τα καταφέρουμε, να σκεφτόμαστε όλες αυτές τις φορές που τα καταφέραμε για κάποιους άλλους. Μπορεί να ακούγεται πολύ οξύμωρο. Κάποια στιγμή πήραμε ευθύνες άλλων, γιατί δεν μπορούσαν, γιατί φοβόντουσαν, δεν ξέρω και’ γω γιατί. Για να αντέξουμε εμείς τελικά, να νιώσουμε ότι κάπου τους βοηθήσαμε; Αφού μπήκαμε στην θέση αυτή, γιατί δεν το κάνουμε και τώρα για τον εαυτό μας;
Ένα μικρό βηματάκι την φορά. Σαν ένα δώρο προς τον εαυτό μας να γίνουμε πιο δυνατοί. Πιο μεγάλοι. Πιο «ψηλοί». Αλλά χωρίς φόβο, γιατί τώρα θα ξέρουμε. Τώρα οι ευθύνες θα μας ανοίγουν τα μάτια, δεν θα μας τα κλείνουν. Τώρα θα έχουμε ορατότητα, όχι ομίχλη. Το πιο βασικό είναι ότι τώρα θα περνάει από το χέρι μας, οπότε δεν θα νιώθουμε ανήμποροι. Οι ευθύνες μας θα μας κάνουν καλό, και όταν έρθει εκείνη η μέρα που θα τα έχουμε τακτοποιήσει όλα, θα τα έχουμε βάλεις εμείς όλα στην θέση τους, θα νιώσουμε μια ικανοποίηση, που αλλιώς δεν θα την νιώθαμε. Τότε θα είμαστε ολόκληροι.
Υ.Γ: Το ξέρω ότι το άρθρο μου είναι ίσως λίγο μπερδεμένο σε κάποια σημεία, είναι μπερδεμένο ακόμα στο μυαλό μου τελικά ποιος φταίει και μέχρι σε ποιο σημείο αν εμείς τελικά δεν αναλάβουμε τον εαυτό μας. Όσο περνάει ο καιρός, όσο σκληρό και αν ακούγεται θεωρώ ότι “φταίμε” μόνο εμείς, γιατί μόνο εμείς μπορούμε να το αλλάξουμε.
