Κάθε φορά μου είναι δύσκολο να κάνω την αρχή. Την αρχή σε οτιδήποτε. Δεν ξέρω τι φταίει! Ακόμα και τώρα που γράφω αυτό εδώ το κείμενο, αν και ήξερα τι ήθελα να σου πω, δεν ήξερα πως έπρεπε να το ξεκινήσω. Το λεγόμενο, κάθε αρχή και δύσκολη! Αυτό παθαίνω συνέχεια. Είναι μέχρι να βρω τον δρόμο μου, μετά ξέρω πως θα συνεχίσω, αλλά δεν ξέρω το που θα φτάσω. Ας το αφήσουμε αυτό για τώρα, καθώς είναι μια άλλη συζήτηση.
Εδώ και μέρες σκέφτομαι πως θέλω να πω ένα ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που υπήρξαν κομμάτι της ζωής μου. Ένα ευχαριστώ σε όλους εκείνους, που με έκαναν να ανακαλύψω πτυχές του εαυτού μου, που δεν γνώριζα. Ένα ευχαριστώ σε όλους εκείνους που με “ανάγκασαν” να ανακαλύψω την δύναμη που είχα αλλά δεν γνώριζα. Ας ονομάσουμε αυτό το κείμενο ως “γράμμα” στους ανθρώπους που αποτελούν τις αποσκευές μου.
Έχω αναφερθεί και παλιότερα, στον φόβο που έχω, του να μην χάσω όλα όσα είναι “μου”. Δεν κάνω διαχωρισμό στο αν είναι αντικείμενο, άνθρωπος ή κατάσταση. Είναι “μου”, όπως και να ‘χει. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου, να υπομένει καταστάσεις, προκειμένου να μην κόψω το νήμα, γιατί όπως όλοι ξέρουμε «ότι δεν λύνεται κόβεται». Εξάλλου, κάπως έτσι και ο Μέγας Αλέξανδρος έλυσε τον Γόρδιο δεσμό. Μπορεί στην αρχή να φαίνεται εύκολη ως λύση, όμως στο τέλος ίσως και να αφήσει πληγή. Βέβαια, θα μου πεις, όλα είναι σχετικά. Μπορεί το κακό στο τέλος να αποβεί καλό και ευεργετικό για εμάς.
Ο απο-χωρισμός, δεν είναι πάντα αναίμακτος. Περνάς από πολλά στάδια μέχρι να φτάσεις στο σημείο να δεις τα πράγματα πιο καθαρά. Μέχρι να φύγει ο πόνος, τα νεύρα και ο θυμός. Μέχρι να “κάτσουν” μέσα σου όλα όσα έγιναν. Σίγουρα δεν θα έγιναν και λίγα. Σίγουρα, για να έφτασες στο σημείο να κόψεις τον Γόρδιο δεσμό σου, πρέπει να πέρασες από πολλές φουρτούνες, ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισες, πως αυτό το ταξίδι δεν ήταν τελικά για εσένα! Οπότε, μόλις βγάλεις το καράβι σου από την φουρτούνα, αποφασίζεις, πως πρέπει να το εγκαταλείψεις. Δεν σου λέω, πως είναι σωστό το να εγκαταλείψεις το καράβι σου από την πρώτη δυσκολία, γιατί αυτό είναι δείγμα φυγόπονου ανθρώπου… Στην ζωή μας δεν έρχονται όλα όπως τα είχαμε φανταστεί. Κάποιες φορές πρέπει να πολεμήσουμε με τον καιρό, ακόμα και αν φυσάει κόντρα, προκειμένου να πετύχουμε αυτό που θέλουμε αλλα με την προϋπόθεση πως είμαστε σίγουροι ότι αξίζει τον κόπο. Πλέον έχω μάθει αλλά μέχρι να πάρω το “μάθημα” μου, έφαγα πολλές φορές τα μούτρα μου. Πάντα πίστευα, πως ότι αξίζει, πρέπει να παλεύω για να το φτιάξω και όχι να το πετάξω. Ωστόσο στην πορεία ανακάλυψα, πως όταν κάτι δεν σου βγαίνει, είναι καλό να κάνεις πίσω. Ίσως, υπάρχει λόγος που δεν σου βγαίνει! Ίσως, όσο και αν θέλεις να πιστεύεις πως είναι για εσένα, τελικά να μην είναι. Ίσως, ο λόγος που ήρθε στον δρόμο σου, ήταν για να σου μάθει κάτι.
Φταίει που είσαι μαχητής και δεν καταθέτεις εύκολα τα όπλα σου. Είμαι μαζί σου σε αυτό. Είμαι μαζί σου και νιώθω υπερήφανη για αυτή σου την στάση, όμως όλα έχουν και τα όρια τους. Σταμάτα να λειτουργείς κακοποιητικα προς τον εαυτό σου. Σταμάτα να κάνεις σημάδια σε εσένα επειδή φοβάσαι να πεις τέλος!
Τα μεγαλύτερα μαθήματα στην ζωή μου τα πήρα από τους ανθρώπους που πήραμε την απόφαση να κόψουμε το νήμα που μας ένωνε. Είτε και οι δύο μαζί, είτε ο ένας από τους δύο. Με έκαναν να ανακαλύψω πολλά που δεν ήξερα για εμένα. Μου έμαθαν, πως έχω περισσότερη δύναμη από όση φανταζομουν. Με έμαθαν, πως μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου. Πως δεν είναι πάντα απαραίτητο το να έχεις κάποιον άλλον δίπλα σου, προκειμένου να βγεις από την φουρτούνα.
Στην αρχή πίστευα, πως μετά την αποχώρησή τους, δεν θα μπορούσα να “χορέψω” μόνη μου. Θεωρούσα, ότι θα έμενα στην γωνία μου και θα περίμενα μέχρι να γυρίσουν, για να χορέψουμε μαζί. Όμως έκανα λάθος! Την πρώτη φορά, όντως έτσι έγινε. Είχα μείνει στην άκρη της σκηνής, καθισμένη στην γωνία μου, και περίμενα, μέχρι να γυρίσει κάποιος. Την δεύτερη φορά, αρχικά πάλι το ίδιο έκανα, ώσπου δειλά δειλά, αποφάσισα να δοκιμάσω και μόνη. Στα πρώτα βήματα που έκανα, έπεσα, αλλά κατάφερα και στάθηκα στα πόδια μου, και χόρεψα μόνη μου. Την τρίτη φορά, ήξερα πλέον πως μπορώ και μόνη μου. Δεν δείλιασα στιγμή. Ήξερα πως είχα την δύναμη να το κάνω. Την δύναμη και την ικανότητα για να ανταπεξέλθω.
Έμαθα πως, όσες φορές και αν πέσω, θα καταφέρω να σηκωθώ. Πως όσες φορές και αν κάποιος με διαλύσει, θα βρω τον τρόπο να αναγεννηθω μέσα από τις ίδιες μου τις στάχτες. Όλα αυτά όμως, μου έχουν αφήσει κάποια σημάδια. Μου έμαθαν πως ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός. Με έμαθαν πως μέσα από το κάρβουνο, μπορεί να βγει διαμάντι. Με έμαθαν να μην εμπιστευόμαι πάντα όσα μου λένε διότι τα μισά από αυτά δεν πρόκειται να γίνουν πράξεις. Βλέπεις, από λόγια έχουμε μπουχτίσει αλλά από πράξεις είμαστε νηστικοί.
Δεν θέλω να παρεξηγηθω. Δεν λέω πως δεν είναι ωραία και τα λόγια. Δεν λέω πως μόνο οι πράξεις αρκούν. Λέω απλά, πως ότι δεν μπορεί να γίνει πράξη, καλύτερα να μην ειπωθεί. Έχω βαρεθεί να προσπαθώ να γράψω το παραμύθι μου και τελικά να ανακαλύπτω πως ο δράκος έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες του και προκειμένου να ζήσει ελεύθερος, καίει το παραμύθι. Ίσως τελικά, πρέπει να αρχίσω να συμφιλιώνομαι με τους “δράκους”, διότι έχουν να με μάθουν πολλά περισσότερα, από ότι οι “πρίγκιπες”. Οι δράκοι θα γίνουν οι σύμβουλοι μου, και οι πρίγκιπες συνοδοιπόροι μου στην ζωή.
Αν δεν με είχε κάψει η φωτιά των δράκων μου, τώρα ίσως να μην ήμουν αυτό που είμαι. Ίσως, ακόμα να περίμενα εκεί στην γωνία μου. Ίσως, να ήμουν ακόμα εκείνο το φοβισμένο κορίτσι, που θα αγνοωσε το πόσο δυνατή είναι, διότι αυτή της η δύναμη που δεν γνώριζε ότι είχε, θα έκανε τον δράκο της να φοβάται. Ίσως τελικά δεν θα πρέπει να σκοτώνουμε τους δράκους μας γιατί είναι οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί μας. Γι αυτό τον λόγο και εγώ πλέον τους αφήνω να ζουν για να μαθαίνω από τα εγκαύματα που μου αφήνουν οι φωτιές τους. Μην με πεις πάλι απαισιόδοξη διότι αν έτσι σου φαίνομαι, μάλλον δεν με ξέρεις πραγματικά. Δεν φταίω εγώ αν κρατάς μόνο τα σκοτεινά σημεία της ιστορίας που σου λέω κάθε φορά. Ίσα ίσα, τους ευχαριστώ για όλα αυτά που μου δίδαξαν. Τους ευχαριστώ γιατί μου δίδαξαν πως να είμαι περήφανη για εμένα.
