Τι είναι αναπηρία;
Η αναπηρία είναι ο περιορισμός της κοινής δραστηριότητας λόγου, έργου ή άμεσης αντίληψης λόγω σωματικής ή πνευματικής βλάβης ενός ανθρώπου. Διακρίνουμε τους σωματικά από τους διανοητικά ανάπηρους. Η αναπηρία γενικά διακρίνεται σε ολική και μερική, καθώς και σε σωματική και διανοητική.
Η πραγματικότητα μέσα από τα ματιά ενός ανθρωπού με αναπηρία
Για τους περισσότερους ανθρώπους, η αναπηρία ισούται με ανημποριά. Κοινωνικά τους βάζουμε την ταμπέλα των μη “φυσιολογικών”. Οι ανάπηροι όμως, στερούνται μιας φυσιολογικής καθημερινότητας, χωρίς να ευθύνονται οι ίδιοι για αυτό.
Η διαφορετικότητα δυστυχώς, έχει συνδεθεί με την αναπηρία. Η αναπηρία είναι συνυφασμένη με την λύπηση, τον χλευασμό και την μη ένταξη στην κοινωνία μας.
Είμαι ανάπηρη και το δηλώνω με τιμή!
Στα σαράντα μου χρόνια έγινα η ίδια ανάπηρη, με ποσοστό 80%. Το κράτος μου κόλλησε αυτή την ταμπέλα για την υπόλοιπη ζωή μου. Για μένα δεν είναι η λέξη που πονάει, ούτε είναι η λέξη που θα με κάνει να ντρέπομαι. Η αναπηρία είναι το δικό μου παράσημο. Είναι αυτό που με δίδαξε με σκληρό τρόπο την κακία, την ψευτιά και την αχαριστία. Είναι ο τίτλος που πήρα, χάνοντας την αξιοπρέπεια μου από τον κρατικό μηχανισμό!
Περνώντας μέσα από πολύ πόνο, επίπονες θεραπείες και χειρουργεία, που μου στέρησαν μέρη του σώματός μου, ήμουν ταυτόχρονα αναγκασμένη να σταθώ μπροστά σε μια επιτροπή, τα λεγόμενα ΚΕΠΑ. Εκεί, βρίσκονταν τρείς γιατροί, οι οποίοι σου τσάκιζαν και το τελευταίο φως αξιοπρέπειας που σου είχε μείνει. Ένιωσα γυμνή, σαν για πρώτη φορά να στεκόμουν μπροστά σε έναν καθρέφτη και να έβλεπα την άσχημη πλευρά της “ασθένειας” μου. Η “ασθένεια” αυτή, με είχε τυλίξει. Αισθάνθηκα ότι για λίγα νούμερα και για ένα ανύπαρκτο κράτος, ξεπουλούσα ότι απέμεινε μέσα στην ψυχή μου.
Το ποσοστό αναπηρίας που περίμενα, με έκανε να νιώσω σαν να κλέβω κάτι που δεν μου ανήκει. Μια αναπηρία που θύμιζε το αστέρι που κολλούσαν στους εβραίους ,βρίσκονταν στο στόχαστρο εκείνη την εποχή, προκειμένου να τους διαχωρίζουν από τους “φυσιολογικούς”.
Έγινα, δεν το επέλεξα
Μέσα από την παράλληλη μάχη με την γραφειοκρατία και τις θεραπείες, το πήρα το ποσοστό μου! Απέκτησα και επίσημα την “βούλα της αναπηρίας”, που για να καταφέρω να την πάρω, πάτησα πάνω στις πληγές μου και ακόμα πονάνε. Έχασα κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Το διαφορετικό δεν αρέσει, για αυτό δεν μπορούμε να το δεχτούμε και στους ανθρώπους γύρω μας. Έτσι έμαθαν όλοι, από τις οικογένειες τους, το σχολείο και από την ίδια την κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν βοηθάει, που μας δείχνει με το δάχτυλο. Μια κοινωνία που θα προτιμούσε να μας εξαφανίσει για να μην της χαλάμε την “εικόνα”της.
Δεν καταλαβαίνεις αν δεν το ζεις, ποτέ δεν θα καταλάβεις!
Οι άνθρωποι θεωρούν αναπηρία δυο είδη και μόνο, όταν βλέπουν κάποιον σε καροτσάκι, που δεν μπορεί να περπατήσει ,ή όταν υπάρχει νοητική στέρηση. Υπάρχουν πολλά είδη αναπηρίας, αλλά η έλλειψη μόρφωσης πάνω στο θέμα αυτό, δεν βοηθάει κανέναν να κατανοήσει ότι στην ζωή δεν είναι τίποτα δεδομένο. Κάποια στιγμή όλοι μπορεί να βρεθούμε σ’αυτή την θέση.
Η αναπηρία είναι δύναμη, είναι θέληση και είναι ο τρόπος που μαθαίνουμε να ζούμε την ζωή, όπως πραγματικά της αξίζει.
Γιατί να υπάρχει παγκόσμια μέρα;
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί να υπάρχει μια παγκόσμια μέρα να μας θυμίζει την αναπηρία, κάτι που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο και προσαρμοσμένο μέσα στα πλαίσια μιας υγειούς κοινωνίας. Υπάρχει όμως για να μας θυμίσει για άλλη μια φορά, όλα αυτά τα δύσκολα που περνάνε οι άνθρωποι, που απέκτησαν αυτό το παράσημο με την αξία τους και με πολύ αγώνα, σε κάτι που δεν επέλεξαν, αλλά δεν παραιτήθηκαν. Ακόμα και με την αναπηρία έγιναν συναισθηματικά πιο δυνατοί από όλους τους υπόλοιπούς, κάνοντας πράγματα χωρίς οι ίδιοι να νιώθουν την διαφορετικότητα στο πρόβλημα υγείας τους.
Συστήνομαι
Είμαι η Άνδρεα, 42 ετών, με μεταστατικό καρκίνο εφ’ όρου ζωής, με ποσοστό αναπηρίας 80%. Με ένα ποσοστό που μου έκοψε πολλά πράγματα από την τότε φυσιολογική μου ζωή, αλλά μου έδωσε πολλά περισσότερα. Μου έδωσε την αλήθεια της ζωής και της αγάπης και την ευγνωμοσύνη για κάθε στιγμή που μπορώ και κάνω τα όνειρα μου αληθινά.
Καμία ασθένεια και καμιά αναπηρία δεν μπορεί να σε κρατήσει μακριά από την ζωή που ονειρεύεσαι. Αν η ψυχή σου έχει θέληση και αλήθεια, θα βρει το πιο όμορφο μονοπάτι της ευτυχίας.
Η αναπηρία δεν μου πήρε τελικά πράγματα, μου έδωσε.
3 Δεκεμβρίου Παγκόσμια μέρα αναπηρίας: για να μας θυμίζει ότι το στίγμα δεν έχει εκλείψει ακόμη και το κράτος δεν μεριμνά για αυτό.
