Πρόσφατα θυμήθηκα ένα γνωμικό του Jackson Brown στο οποίο έλεγε πως κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και κάτι έχει χάσει. Αν το σκεφτείς αυτό θα έπρεπε να φέρνουμε στο νου κάθε φορά που γκρινιάξαμε για εκείνον που μας πλήγωσε, μας αγάπησε και μας θύμωσε. Ξεχνάμε πως στη ζωή του ο καθένας κάτι κουβαλάει μέσα σου είτε ένα φόβο, μια αγάπη είτε μια απώλεια.Το καθένα από όλα αυτά ή και ο συνδυασμός τους έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν τον άνθρωπο.
Ας ξεκινήσουμε από το αίσθημα του φόβου. Ο φόβος , αν το καλοσκεφτείς, μας διακατέχει από μικρά παιδιά. Ακόμα και ο πιο ασήμαντος και αστείος, παραδείγματος χάριν εκείνος ο φόβος για το σκοτάδι. Ίσως με το πέρασμα των χρόνων να τον ξεπεράσαμε αλλά σίγουρα στη θέση του κάτι άλλο γεννήθηκε όσο ατρόμητοι κι αν αρχίσαμε να νιώθουμε κάπου εκεί στην εφηβεία. Όλοι αν ψάξουμε κάπου μέσα μας, κάτι θα βρούμε.
Και να ξέρεις πως οι φόβοι γεννιούνται από τα βιώματα μας. Ο φόβος της απόρριψης , ο φόβος της μοναξιάς, του θανάτου, της απώλειας. Όλα αυτά είναι στιγμές του παρελθόντος του και ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να εμφανιστούν στο μέλλον.Θα είναι εκείνες τις στιγμές που ή θα τον κρατήσουν πίσω χάνοντας εμπειρίες και αναμνήσεις ή θα τον ωθήσουν να τις ζήσει στο έπακρον, από πείσμα και μόνο.
Επόμενο και σημαντικό, η αγάπη. Υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαπάει κάτι ή κάποιον; Ακόμα και οι πιο εγωκεντρικοί άνθρωποι αγαπούν τον εαυτό τους. Αλλά μην εστιάσουμε σε εκείνους αλλά στους άλλους που δίνονται ολοκληρωτικά σε ένα πράγμα ή σε έναν άνθρωπο. Αγαπούν με όλη τους τη ψυχή και θυσιάζουν πολλά για χάρη αυτού του συναισθήματος.
Οι άνθρωποι αυτοί αν τους επεξεργαστείς σωστά είναι γεμάτοι και το εκπέμπουν. Εκπέμπουν την ολοκλήρωση στα μάτια τους. Τι πιο όμορφο άλλωστε από το να μπορείς να αγαπάς; Τι μπορεί να σε γεμίσει περισσότερο από αυτό; Για αυτό το λόγο δίνεσαι χωρίς όρια και αλλάζεις εσύ και οι προτεραιότητές σου. Δεν είσαι πια μόνος, έχεις και κάποιον άλλον να σκεφτείς πριν αποφάσεις, πριν δράσεις.
Τελευταίο φορτίο που κανείς φέρει είναι εκείνο το συναίσθημα της απώλειας είτε λόγω θανάτου είτε λόγω ενός χωρισμού. Απώλειες είναι και τα δυο και ανάλογα με τα βιώματα του καθένα η καθεμία έχει τη δική της βαρύτητα. Έχω την αίσθηση λοιπόν πια πως και αυτό το συναίσθημα φαίνεται. Μπορεί να φταίει αυτό που λένε ότι όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται. Αλλά το αίσθημα της απουσίας εκείνου που αγαπάς, που σου λείπει, κάπου βαθιά στα μάτια σου φαίνεται όσο κι αν προσπαθείς να το κρύψεις.
Να το κρύψεις στο άκουσμα του αγαπημένου του τραγουδιού,του ονόματός του, σε εκείνη την κοινή σας ανάμνηση που φευγαλέα πέρασε από το μυαλό σου ή καθώς περνάς από εκείνο το γνωστό σημείο που άλλοτε διασχίζατε μαζί. Αν τύχει κάποια στιγμή και βρεθείς δίπλα σε ένα άτομο που βιώνει μια απώλεια και του συμβεί κάτι από τα παραπάνω, παρατήρησε τον και τότε θα τον νιώσεις. Μπορεί να μην καταλάβεις ποτέ σου πως πραγματικά αισθάνεται, αλλά σίγουρα θα νιώσεις από το τρόπο που θα κατεβάσει τα βλέφαρά του τη δύναμη της απουσίας που τον άλλαξε και τον στιγμάτισε.
Για αυτό σου λέω την επόμενη φορά θα θελήσεις να κρίνεις κάποιον, κοίταξε τον λίγο καλύτερα. Βρες πρώτα τι κουβαλάει στις πλάτες του και μετά κρίνε τον. Κανείς μας δεν είναι τέλειος και οι ατέλειες μας έχουν λόγο που δημιουργήθηκαν. Δεν σου λέω να τον συγχωρήσεις αλλά να τον καταλάβεις, κι αυτό μερικές φορές αρκεί.
Σύνταξη κειμένου: Γιώτα Γιαννακοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα