Και όμως, πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και επιτέλους θα πάω σπίτι μου! Όσο χρονών και να είσαι, το παιδί που ξυπνάει μέσα σου τούτες τις μέρες δεν μπορείς να το κοιμίσεις. Εκεί! Σου “χτυπάει” κάθε πτυχή σου και σου θυμίζει πως πρέπει να γυρίσεις στο σπίτι σου. Όντας φοιτητής/τρια που σπουδάζει μακριά, ναι μεν κάνεις ότι σου καπνίσει χωρίς τον έλεγχο και την επέμβαση κανενός- που πιθανότατα θα ένιωθες πως σε έπρηζε, ως παιδί από αγάπη. Κάτι τέτοιες μέρες, όμως,σε κάνουν να εκτιμάς τον ένα και μοναδικό τόπο που δε θα σε διώξει ποτέ, το πατρικό σου, εκείνο το καταφύγιο που είναι άσυλο για εσένα στα δύσκολα.
Καλά τα ποτά, τα ξεσαλώματα και τα ξενύχτια ( καλά και τα διαβάσματα, δεν αντιλέγω), καλοί και οι ατελείωτοι καφέδες με τα φιλαράκια να φιλοσοφείτε τη ζωή αράζοντας, μα σαν το σπίτι σου δεν έχει. Αυτές τις μέρες προετοιμασίας για το μεγάλο γεγονός των Χριστουγέννων, νιώθεις πιο κλεισμένος στο καβούκι σου από ποτέ, μετράς τις ημέρες να γυρίσεις πίσω, όπως ακριβώς τις μετρούσες κάποτε, για να φύγεις πενταήμερη, θυμάσαι; Όχι, όχι! Δεν έγινες ξαφνικά υπερβολικά συναισθηματικός/η ούτε μαμούχαλο, αν μου επιτρέπεις, όχι! Απλά δεν έχεις την ευκαιρία να είσαι συχνά κοντά σε εκείνους που δε θα σε προδώσουν ποτέ, στην οικογένεια σου.
Η μόνη ευκαιρία να λοξοδρομήσεις ας πούμε, από τις “σπουδές” σου, είναι αυτές οι μέρες των διακοπών, ειδικά αν ο τόπος σου είναι πολύ μακριά από το μέρος που σπουδάζεις, τότε μιλάμε για κάθε χιλιόμετρο και στεναγμό. Κι ας σε φορτώσουν στις δουλειές του σπιτιού κι ας αναγκαστείς να φας στη μάπα όλο το σόι! Η ζεστή αγκαλιά των γονιών σου την ώρα που θα φτάσεις, αυτό το χουχουλιάρικο σφίξιμο, θα σε δικαιώσει για όλη την αναμονή, τους έλειψες πραγματικά! Άσε που θα ξαναδείς και την παλιοπαρέα από το σχολείο, να τα πιείτε και να τα πείτε σα να μην πέρασε μια μέρα…Την υγειά σας να έχετε και καλά γλέντια!
Που λες, στην πόλη που σπουδάζεις έως ότου φύγεις, θα αναγκαστείς να μπεις σε αυτό που λέμε Χmas mood θες δε θες! Λαμπιόνα παντού, εκδηλώσεις, φωταγωγήσεις, πάρτι και μουσική στους δρόμους, Να προσπαθείς να ξεφύγεις και να μη σε αφήνει το δεντράκι του γείτονα απέναντι, που το επιβάλλει σε κοινή θέα μέρα- νύχτα.
Το βλέπεις και συλλογίζεσαι “Λες να στόλισαν χωρίς εμένα;” Μα δε θέλω ρε φίλε, να νιώσω Χριστούγεννα, όσο είμαι μακριά από το σπίτι μου! Όσο και να διασκοσμήσεις το μικροκαλυβάκι σου με στολίδια, όσα κουλουράκια και αν φτιάξεις, όση παρέα και αν έχεις, δεν είναι ποτέ το ίδιο. Αδημονείς για την ιερή στιγμή που θα δοκιμάσεις το πρώτο μελομακάρονο στο σπίτι σου κι ας μην είναι χειροποίητο κι ας μην πρόλαβε η δόλια μάνα να ζυμώσει πρωί- πρωί, ώστε να τα βρεις φρέσκα.
Και έρχεται η μέρα που θα φύγεις, όλα έτοιμα, βαλίτσες, σπίτι καθαρό, έχεις αποχαιρετήσει την παρέα και όλα τα συναφή πρόσωπα του περιβάλλοντος σου, λες και πας στα ξένα για φανταράκι ένα πράγμα! Κλειδώνεις το φοιτητικό σπιτάκι σου, που τις τελευταίες μέρες σε έπνιγε, το ένιωθες ξένο και ανεπαρκές, ενώ όταν το πρωτοαντίκρισες, ερωτεύτηκες κάθε τετραγωνικό του μετρό ( καλά, δεν έχει και πολλά, να λέμε την αλήθεια). Το κλειδώνεις και το αποχαιρετάς, μπορεί οι μέρες να είναι λίγες, μα εσύ το έχεις τόσο πολύ ανάγκη που στο μυαλό σου φαντάζει απουσία ενός χρόνου! Παίρνεις αεροπλάνα και βαπόρια, που λέει και το άσμα και φτάνεις σπίτι σου. Τα υπόλοιπα δε θα στα πω, θα τα ζήσεις, όπως τα ζεις κάθε Χριστούγεννα.
Είμαι μια φοιτήτρια η οποία σπουδάζει κοντά στο πατρικό της, έχω την ευκαιρία ανά πάσα ώρα και στιγμή να πάω στους γονείς μου, στο καταφύγιο μου, στην ασφάλεια που αποζητώ σε κάθε περίεργη στιγμή της ζωής μου, Όχι! Δε θα πω δύσκολη, δε ζω δύσκολες στιγμές, μονάχα περίεργες φάσεις, όπως κάθε νέος. Πήρα το θάρρος να γράψω αυτό το κείμενο, όχι εμπειρικά, άλλα με βάση την ενσυναίσθηση και με αφορμή μια συζήτηση που είχα με μια πολύ καλή μου φίλη.
Αφιερωμένο σε κάθε φοιτητή, που κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ανυπομονεί να γυρίσει πίσω, ακόμα και αν αυτό το πίσω είναι ένα παλιοχώρι, που τον έπνιγε και είχε πει πως θα ρίξει μαύρη πέτρα…
