Κι εκεί που λες ότι έχεις στρώσει κάπως τη ζωή σου και τα έχεις βάλει σε μια σειρά, έρχεται κάποιος και σου τα ανατρέπει όλα! Όχι δεν φιλοσοφώ απλά, θέλω απλά να σας μιλήσω για το Λόκι. Και όχι δεν μιλάω για τον αδερφό του Θωρ, τον κατεργάρη θεό της Σκανδιναβικής μυθολογίας, δημιουργό κάθε απάτης, μουλωχτό και δαιμόνιο. Μιλάω για τον δικό μου Λόκι, τον κατεργάρη γατούλη που μου φόρτωσαν χωρίς καν να ερωτηθώ.
Ήταν ένα ωραίο απόγευμα Κυριακής, που η Κυβέλη ήταν αραχτή στον καναπέ με τον καλό της, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Αφού το ξέρω, ποτέ δεν χτυπάει για καλό το τηλέφωνο τις Κυριακές, γιατί το σήκωσα το ρημάδι;
– Έλα Κυβελάκι, που σε πετυχαίνω;
Δεύτερο σημάδι κινδύνου. Η Τούλα όποτε με λέει Κυβελάκι κάποια χάρη θέλει. Αλλά εγώ τίποτε! Αντί να της το κλείσω χωρίς δεύτερη σκέψη, συνέχισα την κουβέντα χαζογελώντας περί ανέμων και υδάτων. Και τότε μου το πέταξε.
– Φιλενάδα ξέρω πόσο φιλόζωη είσαι γι’ αυτό και θα σου ζητήσω μια μικρή χάρη.
Τρίτο σημάδι. Όταν η Τούλα λέει μικρή χάρη, εννοεί κάτι τεράστιο, αδύνατο και πολύ δύσκολο. Αλλά εγώ ακάθεκτη το συνέχισα.
– Πες μου τι θέλεις Τούλα κι αν μπορώ φυσικά να βοηθήσω.
Η συνάντηση
Εν συντομία, και για να μην μακρηγορώ, σε 2 ώρες εμφανίστηκε η Τούλα με το μικρό δαίμονα!
– Για λίγες ημέρες, άντε εβδομάδες, μέχρι να του βρούμε ένα σπίτι κατάλληλο. Θα δεις, δεν θα σου δημιουργήσει κανένα πρόβλημα. Είναι τόσο γλυκός! Θα τον κράταγα εγώ, αλλά ξέρεις ότι η μάνα μου έχει αλλεργία στις γάτες.
Έφυγε χτυπώντας την πόρτα και αφήνοντας πίσω μια άναυδη Κυβέλη, έναν τρομοκρατημένο γατούλη και έναν σοκαρισμένο Φάνη που με κοιτούσε με τρόμο.
– Τι θα κάνουμε τώρα Κυβέλη; Εγώ δεν έχω ιδέα από γατιά, άσε που με τρομάζουν και λίγο. Είναι αιμοβόρικα ζώα! Όταν ήμουν μικρός μια γάτα με είχε γρατσουνίσει χωρίς λόγο και από τότε δεν θέλω πολλά πάρε δώσε.
– Αμάν ρε Φάνη, μια ζωή αρνητικός είσαι! Κοίτα τον, είναι τόσο όμορφος! Έλα να του βρούμε ένα ωραίο όνομα που να του ταιριάζει.
Ο μικρός μας ήτανε κούκλος. Ένα τζιντζεράκι δύο μηνών με κεχριμπαρένια μάτια που με κοιτούσε νιαουρίζοντας σιγανά. Ευτυχώς η γειτόνισσα είναι γατομάνα και μας έδωσε τροφή για να βγάλουμε τη μέρα. Οι επόμενες δύο ώρες πέρασαν με τον μικρούλη αγκαλιά να τσακώνομαι με το Φάνη για το όνομα. Έξαλλη με έκανε με τις προτάσεις του! Άκου να πω το γατούλη Φαίδων ή Μανώλη ή Νότη;
Μετά από δημοκρατικές διαδικασίες αποφάσισα να τον πω Λόκι γιατί το ύφος του μου θύμισε την κατεργαριά του Σκανδιναβού θεού.
Η πρώτη μέρα με τον γατούλη
Το βράδυ κύλησε ομαλά χωρίς να ακουστεί καθόλου. Μάλλον κινήθηκε βάση σχεδίου για να μας ρίξει στάχτη στα μάτια. Την επόμενη μέρα οι μάσκες έπεσαν. Ήταν σα να μπήκαν 20 δαίμονες μέσα του. Έτρεχε πέρα δώσε σαν αφιονισμένο, πηδώντας από βιβλίο σε λαμπατέρ, τηλεόραση, καναπέ και κατέληγε κρεμασμένος στις καινούριες μου κουρτίνες. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να φωνάξω εξορκιστή, με συγκράτησε ο Φάνης που δεν τα πάει καλά με τα θρησκευτικά. Δεύτερη σκέψη να φύγω στα κρυφά και να γυρίσω στο σπίτι της μαμάς μου για πάντα και να τον αφήσω στο Φάνη. Η τρίτη ήταν λίγο σκληρή. Ναι το ομολογώ, ίσως τελικά είμαι πολύ κακός άνθρωπος. Σκέφτηκα να τον βάλω στο καλαθάκι του και να τον αφήσω έξω από ένα ίδρυμα με ένα σημείωμα: “Αν έχεις γερά νεύρα κράτησε το”. Όσο σκεφτόμουνα τις εναλλακτικές που είχα, ο Φάνης έκανε το ζογκλέρ προσπαθώντας να σώσει οτιδήποτε αν μπορούσε να σώσει.
Και ξαφνικά σα να τέλειωσε η μπαταρία του, ήρθε στην αγκαλιά μου νιαουρίζοντας και έπεσε σε κώμα χουρχουρίζοντας. Τότε μ’ έκανε λιώμα. Ακουμπούσε το μουσουδάκι του στο δάχτυλο μου και ένιωθα την αναπνοή του. Το αγάπησα εν ριπή οφθαλμού!
Ο Λόκι ο γατούλης, βρήκε σπίτι
– Φάνη θα τον κρατήσουμε! Είναι το μωρό μου.
– Βρε μωρό μου θα μπλέξουμε. Δεν το βλέπεις ότι ο μικρός είναι μπελάς; Έχει το διάολο μέσα του. Θα μας διαλύσει το σπίτι.
– Δεν πειράζει, εξάλλου ποτέ δεν τις χώνεψα αυτές τις κουρτίνες. Στο κάτω κάτω τι τις θέλουμε; Έχουμε κάτι να κρύψουμε; Όλα ανοιχτά, να μπαίνει φως, να ζούμε μέσα στην αλήθεια. Είπα κι άλλα κουλά όπως καταλαβαίνετε για να υπερασπιστώ το Λόκι από τον αγριάνθρωπο το Φάνη που ήθελε να διώξει το μωρό μου.
Ναι η ζωή μας έχει αλλάξει, αλλά έχει γεμίσει γέλιο. Ο τυπάκος είναι εντελώς αλλοπρόσαλλος. Κάνει απίστευτα πράγματα που μας κάνουν να γελάμε συνέχεια, αλλά όταν κουράζεται έρχεται στην αγκαλιά μας για χάδια και χουρχουρητά. Τα συναισθήματα πολλά. Το βασικότερο είναι η γαλήνη που νιώθω όταν τον έχω αγκαλιά. Τον αγαπάω το βλάκα και δεν έχει περάσει ούτε εβδομάδα. Όσο για το Φάνη, με παίρνει τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα τηλέφωνο από τη δουλειά, απλά για να μάθει τι κάνει ο μικρός. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Και φυσικά δεν μπορώ πλέον να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Το Φάνη μόνο λυπάμαι που πρέπει να βρει και δεύτερη δουλειά γιατί σε λίγο δεν θα έχει μείνει τίποτε όρθιο στο σπίτι!
