«Με διαβατάρικα πουλιά έρωτα να μη πιάνεις,
γιατί είναι διαβατάρικα και γρήγορα τα χάνεις».
Άνθρωποι δέντρα και άνθρωποι πουλιά. Άνθρωποι λιμάνια και άνθρωποι πλοία. Άνθρωποι που μένουν σταθεροί σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής τους και άλλοι που το ταξίδι και κυρίως του νου και της ψυχής τους είναι τρόπος ζωής.
Δύσκολοι άνθρωποι οι δεύτεροι. Όπως κάθε πλοίο αλλά και διαβατάρικο πουλί «εκτελεί» ένα συγκεκριμένο ταξίδι. Έχει συγκεκριμένη αφετηρία αλλά και τερματισμό. Παρόλα αυτά αν συναναστραφείς στενά με ένα τέτοιο άτομο θα καταλάβεις πως παρά το προγραμματισμένο τους δρομολόγιο έχουν κάτι τόσο ελεύθερο μέσα τους. Μια σταθερή αστάθεια.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που θα χαρακτήριζες «ήρεμη δύναμη». Είναι εκείνοι που δε θα πουν πολλές κουβέντες. Είναι επίσης εκείνοι που συχνά αφαιρούνται και δεν προσέχουν τόσο όσο οι υπόλοιποι μιλούν, όχι επειδή αδιαφορούν αλλά επειδή έτσι είναι. Αν έχεις συναντήσει κάποιον τέτοιον άνθρωπο στη ζωή σου τότε σίγουρα θα κατάλαβες σε τι αναφέρομαι.
Παρόλο που δεν είναι μόνοι τους, είναι ιδιαίτερα μοναχικοί. Η μοναξιά είναι σωτήρια για εκείνους. Αν δυσκολεύεσαι να καταλάβεις δε σε αδικώ. Αν δε ζεις με ένα τέτοιο άτομο ή δεν είσαι ένα τέτοιο άτομο τότε είναι δύσκολο να καταλάβεις. Αγαπούν τη μοναξιά. Είναι καλή τους φίλη, δε τη φοβούνται, ίσα ίσα την προτιμούν αρκετές φορές από την παρέα.
Μαγική και συνάμα τόσο δύσκολη η συναναστροφή μαζί τους. Δύσκολο έως ακατόρθωτο να κρατήσεις την προσοχή τους στραμμένη κάπου για ώρα. Μα δε φταις εσύ. Έτσι είναι. Ελεύθεροι. «Διαβατάρικα πουλιά». Έρχονται πλάι σου και φέρνουν την άνοιξη στη ζωή σου. Ο αέρας τους σε γεμίζει. Κλέβεις λίγη από την τόση ανεξαρτησία αλλά και τη δύναμή τους και ταξιδεύεις μέσα από κείνους σε τόπους μακρινούς και άγνωστους για σένα, χωρίς να έχεις κάνει ένα βήμα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι η άνοιξη η ίδια. Σε πλημμυρίζουν από θετικά συναισθήματα και όμορφες στιγμές. Πετάς και εσύ για λίγο μαζί τους. Και ποιος δεν αγαπά την άνοιξη;
Όλα καλά σε αυτούς τους ιδιαίτερους ανθρώπους μα είναι «φτερό στον άνεμο». Δε στεριώνουν πουθενά, πανάθεμα τους. Έρχονται και σε μαθαίνουν να πετάς με τα δανεικά φτερά τους. Μα στο φευγιό τους τα παίρνουν μαζί τους και εσύ πέφτεις απότομα. Δε λέω, γλυκό και το φθινόπωρο μα είναι δύσκολη η μετάβασή του από το καλοκαίρι σε εκείνο.
Αλίμονο σε εκείνους που «έπιασαν έρωτα» με τα διαβατάρικα πουλιά. Απότομη η προσγείωση στην αποχώρησή τους. Ακόμα πιο απότομη η επιστροφή τους βέβαια. Έτσι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Έρχονται και φεύγουν ανάλογα με τις ευνοϊκές για αυτούς συνθήκες. Εσύ θυμώνεις, μα έχεις άδικο. Έτσι είναι η φύση τους και κανείς δε μπορεί να τα βάλει με τη μητέρα φύση. Θα μπορούσε κανείς να φυλακίσει σε ένα κλουβί, ακόμα και αν αυτό ήταν χρυσό, ένα χελιδόνι; Ακόμα και να τα κατάφερνε όμως το χελιδόνι δε θα άντεχε για πολύ. Και τι σημασία έχει να έχεις δίπλα σου κάποιον που δεν είναι πραγματικά ελεύθερος; «Αγάπη είναι να ελευθερώνεις. Να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο ελεύθερο. Και έτσι ελεύθερος που θα ναι να επιλέγει εσένα».
Σημασία έχει να μην ερωτευτείς έναν τέτοιον άνθρωπο. Αν έχεις ήδη ερωτευτεί τότε είναι αργά. Καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο θα είναι να αφήσεις έναν τέτοιον άνθρωπο.
Έτσι είναι. Εγώ είμαι το δέντρο και εκείνος το πουλί. Έρχεται και κάθεται στα κλαδιά μου και εγώ ανθίζω. Και όλος ο κόσμος γύρω μου ανθίζει. Κάθε τι ζωντανό αποκτά ζωντάνια. Έπειτα εκείνος φεύγει και τριγύρω μαρασμός.
Και εσύ μένεις εκεί στις ρίζες σου και όλο το χρόνο τον προσμένεις για να έρθει να σου δώσει ζωή λες και μέχρι τότε δεν υπάρχει ζωή.
Μα αυτό που σε βασανίζει δεντράκι μου είναι πως ξέρεις οτι θα επιστρέψει. Όταν η νέα αρχή για σένα θα έχει γίνει, όταν δε θα έχεις καθόλου φύλλα πάνω σου και θα κάνεις μια «άλλη» ζωή, εκείνο θα γυρίσει.
«Όλο σε χάνω κι όλο απ’την αρχή ξανά»