Τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια περνούν και μαζί με αυτά και οι άνθρωποι. Οι στιγμές χαράς και λύπης. Οι στιγμές ευτυχίας ή και μιζέριας, ξεγνοιασιάς ή και άγχους. Και τι είναι ο χρόνος άραγε; Κάτι άυλο. Μία έννοια άπιαστη, φευγαλέα. Στην πραγματικότητα δεν έχει ούτε αρχές, ούτε μέσα ούτε και τέλη. Εμείς τα ορίζουμε αυτά και σπάμε τον χρόνο σε μεγάλα και μικρά κομμάτια. Ορίζουμε τον χρόνο σε σημαντικό και ασήμαντο, ποιοτικό, παραγωγικό και άσκοπο. Και μετά από αυτό προγραμματίζουμε, σχεδιάζουμε.
Σπεύδουμε να ορίσουμε ώρες, ραντεβού, ημερομηνίες. Πότε θα κάνουμε το ένα και πότε το άλλο. Πότε θα ξυπνήσουμε, θα φάμε, θα πάρουμε το μετρό, το λεωφορείο. Πότε θα πάμε στο μάθημα, στη δουλειά. Πότε θα πάμε για καφέ, για ψώνια. Και έτσι ο χρόνος κυλά. Ο χρόνος κυλά και μαζί του παίρνει και κομμάτια δικά μας. Άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα. Συνήθως μεγάλα όταν αυτά είναι γεγονότα αξιομνημόνευτα, είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα, και συνήθως μικρά όταν πρόκειται για πράγματα μηχανικά, συνηθισμένα, ανιαρά, δίχως χρώματα, πολλές μουσικές και μελωδίες. Μουσικές και μελωδίες με μία έννοια αλληγορική, που παραπέμπει σε ζωντάνια, δημιουργικότητα και ευθυμία.
Και ναι, ο χρόνος μας ορίζει αφού πρώτα τον ορίσαμε εμείς. “Πόσο χρονών είσαι;” ρωτάται κανείς. Και τι απαντά τον κάνει άλλοτε μικρό, άλλοτε μεγάλο.Έφηβο ή μεσήλικα. Παππού ή γιαγιά. Και έτσι ο χρόνος μας ορίζει. Μας ορίζει αφού τον ορίσαμε εμείς πρώτα και ύστερα τον φοβηθήκαμε. Οι στόχοι και οι φιλοδοξίες, οι προθεσμίες που δεν προλάβαμε, το λεωφορείο των οκτώ που χάσαμε γιατί ο χρόνος “έτρεξε” πιο γρήγορα από εμάς. Αυτά και άλλα πολλά παίρνει ο χρόνος καθώς περνά, και έτσι μας κάνει να αισθανόμαστε τρόμο απέναντί του.
Τρόμο, γιατί ο χρόνος είναι τη μία λίγος και δε φτάνει. Την άλλη πάλι είναι πολύς και αβάσταχτος, γιατί περνάει επώδυνα, βασανιστικά. Και εμείς τι κάνουμε; Επιλογές. Επιλέγεις αν θα κάνεις μία νέα αρχή ή όχι. Επιλέγεις αν θα βάλεις ένα τέλος σε μία κατάσταση που σε φθείρει. Επιλέγεις αν θα βγεις από μία σχέση τοξική, που το μόνο που κάνει, είναι να σβήνει μέρα με τη μέρα τη διάθεσή σου για ζωή.
Σκέψου, τι κάνεις εσύ καθώς ο χρόνος περνά;Είσαι ικανοποιημένος από τον εαυτό σου; Κάνεις ο,τι περνάει από το χέρι σου πραγματικά για να αλλάξεις αυτό που σε ενοχλεί; Κάνεις άραγε οτιδήποτε μπορείς για να αλλάξεις αυτό που σε θλίβει, σε στεναχωρεί, σε νευριάζει, σε θυμώνει, σε κάνει έξαλλο, σου κακοφαίνεται, σε κάνει στάσιμο, οκνηρό και μίζερο; Αν η απάντηση σου είναι όχι, τότε στρώσου στη δουλειά. Πάλεψε και δώσε τον καλύτερο σου εαυτό. Το μέγιστο, το είναι σου όλο. Κάνε τα πάντα, γιατί ο χρόνος περνά και μαζί του παίρνει ευκαιρίες και άλλα πολλά. Ο χρόνος κυλά και είναι πολύτιμος·να το θυμάσαι αυτό, ποτέ μην το ξεχνάς!
