Ξενιτιά! Δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Ναι άτομα γύρω μου έφευγαν για το εξωτερικό, για ένα καλύτερο μέλλον και έλεγα με μια σιγουριά, «Εγώ δε θα φύγω ποτέ από την πατρίδα μου». Αχ και δε δάγκωνα τη γλωσσά μου καλύτερα.
Σε μια σοβαρή συζήτηση που είχαμε με τον άντρα μου, αποφασίσαμε να ψάξουμε για δουλειά στο εξωτερικό. Μερικές βδομάδες μετά η αναζήτηση απέδωσε καρπούς. Μαζέψαμε τα κομμάτια μας μέσα σε 2 βαλίτσες και φύγαμε. Αποχαιρετήσαμε με δυσκολία τους δικούς μας ανθρώπους και μπήκαμε στο αεροπλάνο. Με μάτια βουρκωμένα βλέπαμε την πόλη μας σιγά σιγά να να μας αποχαιρετάει.Ο δρόμος προς την ξενιτιά, άνοιγε μπροστά μας.
Και φτάσαμε μετά από πολλές ώρες σε μια ξένη χώρα. Μια κρύα αλλιώτικη χώρα. Η δουλειά μας περίμενε. Φυσικά τίποτα δεν ήταν ρόδινο. Δουλεύαμε 12-14 ώρες την ήμερα χωρίς διάλειμμα, για λιγότερα λεφτά από αυτά που αξίζαμε. Τα ξενοδοχεία είχαν γίνει το σπίτι μας. Με πείσμα τα καταφέραμε, μαζί!
Άγχος, πίεση, κλάμα. Άρχισα να καταλαβαίνω τι κάναμε. Και θέλω να γυρίσω πίσω, μα δε γίνεται. Πήγαινα στην τουαλέτα να κλάψω και γυρνούσα στη δουλειά μου. Τελικά το χώνεψα ότι εδώ πρέπει να μείνουμε, σιγά σιγά αποδέχτηκα αυτό που συνέβαινε. Η ψυχολογία μου άλλαξε δούλευα, βοηθούσα οικονομικά μέσα στο σπίτι, ήμουν χαρούμενη, βλέπαμε τα θετικά… Και η δουλειά δουλειά.Αναρωτιόμουν έτσι είναι η ξενιτιά; Σκλάβοι στα κάτεργα;
Ευκαιρίες για άλλες δουλειές βρέθηκαν, αλλά και εκεί δυστυχώς δεν ήταν όπως τα περιμέναμε. Ο ρατσισμός μεγάλος…Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων στο εξωτερικό, με το που ακούν ότι είσαι Έλληνας τρελαίνονται από χαρά,σου λένε ότι ήρθαν Ελλάδα για διακοπές, πήγαν εκεί, εδώ, πως πέρασαν τέλεια κτλ. Υπάρχει όμως και ένα άλλο ποσοστό ανθρώπων, που μόλις ακούν ότι είσαι Έλληνας, βγάζουν όλον τον ρατσισμό και την κακία τους πάνω σου.
Το επάγγελμα του άντρα μου (Σεφ) είναι τρομερά δύσκολο, απαιτητικό και άκρως ανταγωνιστικό. Σου σπάνε τον τσαμπουκά μέχρι να σπάσεις, να λυγίσεις, ώστε να φύγεις. Και τα κατάφεραν. Έφυγε, και όχι μόνο από μια δουλειά. Να έρχονται οι σφαλιάρες η μια μετά την άλλη και εμείς να κάνουμε υπομονή. Πόσα άντεξες άντρα μου! Πόσες φορές σε πάτησαν κάτω, σε αδίκησαν, σε μείωσαν. Και εσύ εκεί, υπομονή γιατί είχες πίσω σου άλλα δυο στόματα να ταΐσεις.
Ξέρεις τι είναι να πας στην πατρίδα σου 1 φορά στα δυο χρόνια; Να πρέπει να προλάβεις να τα ζήσεις όλα μέσα σε 2 βδομάδες; Να φτάνεις στο αεροδρόμιο, να σε περιμένουν οι δικοί σου και να πέφτεις στην αγκαλιά τους μέσα στα κλάματα; Να ζείτε μονάχοι σας, στην καλύτερη περίπτωση γενέθλια, γιορτές, Πάσχα, Χριστούγεννα ή αλλιώς ο άνθρωπος σου να είναι σκλάβος επί 12 ώρες μέσα σε μια κουζίνα; Να πρέπει να πολεμήσεις μέσα σου την κατάθλιψη; Να πρέπει να τηλεφωνήσεις τους δικούς σου, γιατί είναι γιορτή και να τους ακούς όλους μαζί να γιορτάζουν και εσύ να είσαι μακρυά, να μην μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα σου και να κλαίτε όλοι μαζί στο τηλέφωνο; Άτιμη ξενιτιά.
Μετά από 4.5 χρόνια στην ξενιτιά φάγαμε την μεγαλύτερη σφαλιάρα της ζωής μας. Μέσω μιας απάτης χάσαμε όλα μας τα λεφτά. Και όχι μόνο αυτό, η τράπεζα δεν αναγνώρισε την κλοπή και δεν μας τα έδωσε πίσω. Και ξαφνικά μείναμε άφραγκοι, άνεργοι και οι δύο,με ένα μωρό στην αγκαλιά και τα έξοδα να τρέχουν.
Εκεί πήραμε την απόφαση μόλις μαζέψουμε μερικά χρήματα, να γυρίσουμε Ελλάδα. Και έτσι έγινε! 9 μήνες μετά ήμασταν μέσα στο αεροπλάνο και φεύγαμε οριστικά από ένα μέρος που ήταν ακατάλληλο να μεγαλώσουμε το παιδί μας, δεν είχαμε προοπτική για δουλειά, με την τόση εγκληματικότητα φοβόμασταν για μας και ακόμα περισσότερο για το παιδί μας.
Πλέον έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος που είμαστε μόνιμα στην Ελλάδα, και όλα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Όχι δεν είναι εύκολα, αλλά η ζυγαριά μας γέρνει προς την Ελλάδα. Ο άντρας μου παίρνει διπλάσια λεφτά από όσα έπαιρνε εκεί… Του αναγνωρίζουν την προϋπηρεσία του και δουλεύει σε θέση που του αξίζει. Όπως παλεύουμε εδώ παλεύαμε και εκεί, τίποτα πότε δεν μας χαρίστηκε.
Η ξενιτιά δεν μας ήθελε. Δεν καταφέραμε να στεριώσουμε κάπου, ήμασταν δυστυχισμένοι. Έπρεπε να κάνουμε κάτι για αυτό. Αυτά που σας έγραψα παραπάνω είναι η δικιά μας εμπειρία. 5 χρόνια αντέξαμε πολλά, πιάσαμε πάτο, γονατίσαμε, κλάψαμε, χτυπηθήκαμε και σηκωθήκαμε.
Ξενιτεμένα μου, σας εύχομαι καλό κουράγιο, η ξενιτιά είναι πολύ σκληρή, δεν την αντέχουμε όλοι μας, θέλει γερο στομάχι. Σε όποιο μέρος του κόσμου και να πας να θυμάσαι ότι έχεις βαθιά μέσα σου χαραγμένο ένα κομμάτι από Ελλάδα. Γιατί σαν την Ελλάδα δεν έχει. Με τα κακά της, τα στραβά της και τα ανάποδα. Η ξενιτιά σε κάνει και αναθεωρείς τα πάντα. Σε κάνει να σκέφτεσαι πιο καθαρά και να μην ωραιοποιείς τα πάντα πριν τα ζήσεις στο πετσί σου.
Η ξενιτιά δεν είναι ένας παράδεισος οπού οι δουλείες σε περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες, ούτε πέφτουν λεφτά από τον ουρανό, ούτε τα επιδόματα τα δίνουν με το τσουβάλι.
Σας αφιερώνω δυο αγαπημένα μου τραγούδια που τα άκουγα συνέχεια όσο ήμασταν εκεί έξω.Τα άκουγα συχνά και ας έριχναν αλάτι στην πληγή μου, και ας ονειρευόμουν ότι κάποτε θα γυρνούσα πίσω στην πατρίδα μου. Και να που τα πράγματα ήρθαν έτσι και το όνειρο μου πραγματοποιήθηκε, και είμαι πάλι πίσω. Εδώ… Στο σπίτι μου!
