Ακόμα ένα βράδυ ξαπλωμένη στο κρεβάτι περιμένοντας να έρθεις, κοιτάζοντας τη μεριά σου. Ποια μεριά σου να μου πεις. Της μιας νύχτας; Κλείνω τα μάτια μου και σε σκέφτομαι στην αγκαλιά της άλλης. Τη σκέφτομαι να αγγίζει το κορμί που λαχταρώ όσο τίποτα άλλο. Το κορμί που αγαπώ πιο πολύ από εκείνη αλλά εκείνη σε έχει. Θα περάσεις για καμιά ώρα μου λες… Έτσι για μια ξεπετά να ξεθυμάνεις τις ορμές σου πάνω στο σώμα μου. Η δεύτερη επιλογή. Πάντα δεύτερη….
Για μια ώρα. Τι να μου κάνει μια ώρα αγάπη μου; Πόσα όνειρα να στοιβάξω μέσα σε μια μόνο ώρα; Πώς να προλάβω να αποθηκεύσω στο μυαλό μου τη μορφή σου για να με κρατάει ζωντανή μέχρι την επομένη φορά που θα σε ανταμώσω…. Πώς να προλάβω να εισπνεύσω τη μυρωδιά σου, να την κάνω άρωμα και να λούζομαι με αυτή μέχρι να ξαναγεμίσουν τα σεντόνια μου. Τέτοιες ώρες κάθομαι και σκέφτομαι τη ζωή μου. Πως κατέληξα να είμαι μια δεύτερη επιλογή για κάποιον που λατρεύω. Όταν άλλη έχεις στο σπίτι σου και εγώ είμαι η κοπέλα της μια βραδιάς, όταν δεν σε ικανοποιεί εκείνη. Βέβαια δεν ξέρω ποια από τις δυο μας βρίσκεται σε χειρότερη θέση. Αυτή που βρίσκεται στην άγνοια και ζει τον πλασματικό έρωτά της ή εγώ, που ενώ έρχομαι δεύτερη, ξέρω την αλήθεια;
Το να είσαι με έναν άνδρα που δεν έχει ήθος, λόγο, τιμή και μπέσα απέναντι στη σχέση του, επίσης, είναι κάτι που δεν το αξίζεις και σίγουρα σε πηγαίνει μία βαθμίδα ακόμη κατώτερα στον πάτο των προσωπικών σου επιλογών. Πόσες φορές τα έχω πει αυτά. Το πάθος και η θέληση για κάποιον μπορεί πραγματικά να σε τυφλώσει περισσότερο και από ήλιος, και να δρας μην έχοντας πλήρη γνώση των συνεπειών των πράξεων σου, ανεχόμενη παράλληλα να βρίσκεσαι σε δεύτερη μοίρα στην καρδιά εκείνου που αγαπάς.
Γι’ αυτό σου λέω ότι μόνο έμενα θέλω να φιλάς. Δεν τη μοιράζομαι την μαστούρα μου μωρό μου. Δεν θέλω και δεν μπορώ. Δε γουστάρω να παίρνει άλλη το ναρκωτικό μου. Αυτό που ζαλίζει έμενα, που θολώνει το μυαλό μου. Δε τη δωρίζω. Δε τη σκοτώνω. Δεν κάνω τα στραβά μάτια στο ξόδεμα της. Δεν είμαι κούλ και απελευθερωμένη. Είμαι μια κομπλεξική του κέρατα. Εξαρτημένη από δυο εκατοστά δέρματος που ευτυχώς είχα την επιφοίτηση ένα βράδυ να αρπάξω και να κολλήσω στον τοίχο. Να σου πω ότι δεν το αντέχω άλλο όλο αυτό. Ποτέ δεν είχα αρκεστεί στο λίγο. Ή όλα ή τίποτα. Σπουδαία στιγμή. Ίσως η σπουδαιότερη του βιογραφικού μου.
Και εσύ για ακόμα μια φορά με απέρριψες. Τόσο απλά. Τόσο δειλά. Πως μπορείς να σκοτώνεις τον έρωτά μου. Πως μπορείς να με κοιτάς στα ματιά. Θα χωρίσεις λες για μια ακόμα φορά. Αλλά και οι δυο ξέρουμε την αλήθεια. Μένεις μαζί της, γιατί έχεις βολευτεί. Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια. Επειδή δεν έχεις καμιά όρεξη να χάσεις τη βολή σου. Που να μπλέκεις τώρα με τέτοια. Αλλά ακόμα και τα αισθήματα οίκτου δείχνουν ένα ακόμη πιο αναίσθητο και οικτρό γουρούνι, που δεν χρειάστηκε την Κίρκη για να τον μεταμορφώσει, αλλά ήταν χοίρος ήδη από τη γέννηση του. Απλά, η εξωτερική του μορφή μπερδεύει…
Και εγώ σε κοίταζα και ντρέπομαι για λογαριασμό μου. Πως κατάντησα έτσι εγώ. μία γυναίκα απολύτως παραδομένη στα πάθη της, με πλήρη απουσία αυτοελέγχου και αδιάφορη για συνέπειες από τις πράξεις της σε άτομα έξω και πέρα από αυτή. Το να αποτελείς δεύτερη επιλογή σε υποτιμά και σε μειώνει. Δεν καταλαβαίνω γιατί επιφυλάσσω χωρίς αντιρρήσεις στον εαυτό μου αυτή τη μοίρα.
Τυλιγμένη στα σεντόνια ψάχνω να βρω την χαμένη αξιοπρέπεια μου με σένα διπλά να κάνεις το τσιγάρο σου. «Σβήσ’ το» σου είπα «κάνει κακό». Τι ηλίθια ακόμα και τώρα προσπαθώ να σε προστατεύω. Όμως δεν πάει άλλο. Σε κοιτάζω και ξέρω ότι πρέπει να το κάνω. Όταν είσαι επιλογή δεν πρόκειται να γίνεις προτεραιότητα. Σου ζητώ να φύγεις για τώρα, για αύριο, για ένα μήνα. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω. Όμως έχω φτάσει να μην αντέχω τον ίδιο μου τον εαυτό. Να σιχαίνομαι κοιτάζοντας με στον καθρέπτη. Φύγε σου είπα. Δεν έχει δάκρυα πια. Κλαίνε όσοι στο βάθος ελπίζουν. Και εγώ δεν ελπίζω τίποτα πια.
Ήμουν αξία της μοίρας μου γι’ αυτό θα μείνω αγκαλιά με την ευθύνη μου. Εξάλλου αυτή είναι ότι πιο αληθινό είχα…
Σύνταξη κειμένου: Έφη Λάιου
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
