Τον τελευταίο καιρό αποφάσισα να συγκατοικήσω. Δεν ήταν οικονομικοί οι λόγοι που με οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Άλλοι ήταν. Κυρίως ψυχολογικοί. Το σκέφτηκα πολύ καλά και η συγκάτοικος μου φάνηκε να το έχει ανάγκη και η ίδια. Οπότε γρήγορα γρήγορα και χωρίς πολλές διαδικασίες μπήκε η Έλλη στη ζωή μου.
Από τη μέρα που συναντηθήκαμε η ζωή μου μπορώ να πω έχει αλλάξει 180ο. Δίπλα της έχω μάθει τόσα πολλά πράγματα και καθημερινώς διαψεύδει κάθε αμφιβολία που είχα για την απόφαση αυτή. Νιώθω ευτυχισμένη μαζί της και μπορούμε όλη μέρα να καθόμαστε σπίτι και να σαπίζουμε χωρίς να βαριέται καμία μας. Το κακό είναι ότι σε λίγες μέρες φεύγει για το εξωτερικό. Με τον φίλο μου. Μέσα σε ένα κλουβί. Γιατί δεν θυμάμαι αν σας το είπα, αλλά η Έλλη είναι η τριών μηνών γατούλα μου!
Ναι, ναι το ξέρω θα με βρίσετε που τόση ώρα διαβάζετε για μια γάτα. Ωστόσο ας προσπεράσουμε αυτό το στάδιο όσο πιο αναίμακτα γίνεται, κι ας πάμε στο ερώτημα, πως είναι δυνατόν ένα τόσο δα πλασματάκι σαν κι αυτό να σου αλλάζει όλη την κοσμοθεωρία που έχεις. Είναι αθώο και αρκείται με τα λίγα. Λίγο φαγητό, λίγο νεράκι και το βράδυ θέλει απλώς να κοιμηθεί στα πόδια σου κάτω από την κουβέρτα. Τίποτε άλλο.
Βλέποντας αυτή την εικόνα, σκέφτομαι συνεχώς-μιας κι εμείς ζώα ήμασταν κάποτε- πως έχουμε κάνει τη ζωή μας τόσο πολύπλοκη: σπίτια, αμάξια, ρούχα, κοσμήματα, καλλυντικά και πάει λέγοντας. Κι όλα αυτά στον υπερθετικό βαθμό. Όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από έναν άκρατο υλισμό που δεν έχει τέλος. Όλα για το θεαθήναι και από ουσία ούτε λόγος.
Οι άνθρωποι πλέον γινόμαστε ολοένα και πιο εσωστρεφείς, υλιστές, άπληστοι κι αδίστακτοι. Θα κάνουμε τα πάντα για να πετύχουμε μια φαινομενική ευτυχία, το American dream που λέμε. Αρκεί να νομίζει ο κόσμος πως είμαστε πλούσιοι κι ας μην είμαστε. Αρκεί να φαινόμαστε επιτυχημένοι κι ας μην ξέρουμε που πάμε. Αρκεί να δείχνεις ευτυχισμένος κι ας ματώνεις μέσα σου κάθε μέρα. Αυτοί είμαστε.
Η τραγική ειρωνεία είναι πως τα κυνηγάμε όλα αυτά πιστεύοντας πως έτσι θα ζήσουμε ευτυχισμένοι. Και μόνο αυτό δεν γίνεται. Υπάρχουν άραγε πολλοί ευτυχισμένοι εκεί έξω; Αμφιβάλλω. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε χάσει τον στόχο μας. Απλώς υπάρχουμε, καταναλώνουμε και μετά γινόμαστε εμείς οι ίδιοι το ανάλωμα.
Πόσο μαγικές ακούγονται στα αυτιά μου οι ιστορίες των γονιών μου και των παππούδων μου από μιαν άλλην εποχή. Πιο απλή, πιο ποιοτική, πιο ευτυχισμένη. Ο κόσμος είχε το νοικοκυριό του, εκτιμούσε το φαγητό που είχε στο τραπέζι, όλοι ήταν έξω, φλέρταραν, χόρευαν, ζούσαν. Όχι πολλά πολλά. Λίγα και καλά. Μήπως είναι καιρός να αναθεωρήσουμε κι εμείς κάποιες αξίες και να ψάξουμε αλλού την ουσία της ζωής; Ή έχουμε πάρει ανεπιστρεπτί την κάτω βόλτα; Ώρες ώρες σκέφτομαι, πως σε μια απάνθρωπη κοινωνία θα προτιμούσα να ήμουν ζώο…
