Αν παρομοίαζες τη ζωή μ’ ένα παιχνίδι, μόνο εύκολο δε θα το χαρακτήριζες. Δυστυχώς, όσο ευτυχισμένος κι αν είναι ο καθένας μας, όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε μια δύσκολη στιγμή ή περίοδο στη διάρκεια της ζωής μας. Είναι οι στιγμές εκείνες που οι δυνατοί γίνονται αδύναμοι και οι αδύναμοι δυνατοί, γιατί έτσι επιβάλλεται. Τότε δε βρίσκεσαι στον πάτο, αλλά κάτω απ’ αυτόν. Χάνεις τον εαυτό σου, δεν ξέρεις ποιος είσαι και πού οδηγείσαι. Τις δύσκολες εκείνες στιγμές, εγώ σου λέω ότι πρέπει να είσαι μόνος. Τρελή θα με χαρακτήριζε όλος ο κλάδος της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής ίσως, αλλά θα σου εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.
Σ’ εκείνη, λοιπόν, τη φάση της ζωής σου που ανέφερα παραπάνω δεν υπάρχουν όρια και για την ακρίβεια δεν υπάρχουν άμυνες. Κανείς, όταν έχει φτάσει στον πάτο, δε γνωρίζει την έννοια της άμυνας. Είναι απόλυτα αληθινός, αυθεντικός, χωρίς δεύτερες σκέψεις, γιατί δεν έχει ούτε τη δύναμη ούτε τη διάθεση να παραστήσει κάποιον άλλον. Κι αυτό, γιατί δε φοβάται μην πονέσει. Πονάει ήδη και δεν πιστεύει πως θα υπάρξει κι άλλος πόνος μεγαλύτερος. Γι’ αυτόν τον λόγο αφήνεται, απογυμνώνεται σε όποιον βρεθεί δίπλα του, χωρίς να τον αξιολογήσει πρώτα, χωρίς να γνωρίζει αν αυτός ο κάποιος θα εκτιμήσει την αλήθεια που κρύβει μέσα του κι αν θα τον προστατέψει. Δίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη και ανοίγει τα χαρτιά του.
Αν αυτός ο κάποιος είναι συνειδητοποιημένος και βρίσκεται δίπλα του με πλήρη επίγνωση της απόφασής του και πάνω απ’ όλα προστατέψει την ψυχή του, αυτή που του άνοιξε, τότε συγχαρητήρια για την απόφασή και των δύο, κι εμείς θα ζήσουμε καλά κι αυτοί καλύτερα. Αν όμως τα πράγματα δεν έχουν αυτή την εξέλιξη κι αυτός ο συνοδοιπόρος δεν είχε ζυγίσει καλά τα πράγματα και το «φορτίο» του πέσει βαρύ, τι γίνεται για σένα φίλε μου που αφέθηκες και τώρα όχι μόνο μένεις μόνος, αλλά και «κουτσός»; Γιατί η μία κατρακύλα σε φτάνει στον πάτο, αλλά η δεύτερη σε κουτσαίνει. Τώρα σε ποιον θα αποδοθούν ευθύνες; Μα, φυσικά στον «λιποτάκτη» που άλλα έδειξε, άλλα υποσχέθηκε και δεν τα τήρησε. Συγγνώμη που σου χαλάω το όμορφο παραμυθάκι που θέλει να σου χαϊδέψει τ’ αφτιά, αλλά ο ένοχος δεν είναι άλλος παρά ο εαυτός σου. Ποιος σου είπε αγαπητέ, να εμπιστευτείς και να βασιστείς, ή έστω να κρατηθείς από άλλους που δεν ήξερες πόσα αντέχουν; Ουδείς. Δική σου επιλογή ήταν.
Καλύτερο για ‘σένα είναι να σταθείς στα πόδια σου έτσι ακριβώς όπως κι έπεσες, μόνος. Να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να τον δημιουργήσεις ξανά μέσα από τις στάχτες του. Μπορεί ν’ αργήσεις να σηκωθείς, αλλά θα είσαι πιο ασφαλής γιατί θα είσαι σύμμαχος μόνο με τον εαυτό σου και με κανέναν άλλον. Και τότε, την ώρα που θα σταθείς στα πόδια σου, θα δεις ότι ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Μερικές φορές δε χρειάζεσαι πολλά και πολλούς για να ανασυνταχτείς, παρά μόνο έναν, τον εαυτό σου.
Υ.Γ: Κι αν μέσα σ’ αυτό τον εφιάλτη βρεις ένα-δύο άτομα που θα προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια να σε βγάλουν από το σκοτάδι, παρόλο που εσύ τους έδιωχνες, κράτησέ τους στη ζωή σου, γιατί αυτοί αξίζουν πραγματικά.
Σύνταξη κειμένου: Γιώτα Γιαννακοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου
