Έχω την εντύπωση πως δεν θα σου πω εγώ τι να κάνεις, είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα δώσει συμβουλές, εγώ έκανα τη ζωή μου μαντάρα για άλλους, και για άλλους έκανα πραγματικά αυτό που έπρεπε να κάνω. Οπότε όπως καταλαβαίνεις είμαι η πλέον αναρμόδια για να σου λύσω το γρίφο που λέγεται αγάπη.
Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά όμως, είναι πως, ότι μα ότι κάνεις να το κάνεις με αγάπη, ακόμα και το παράπονο σου να το βγάζεις με αγάπη. Μη μπεις στη λογική να συγκρίνεις γιατί πίστεψέ με, μεταξύ συγκριτή και συγκρινόμενου αυτός που πάντα χάνει, είναι αυτός που συγκρίνει.
Μη με ρωτάς δεν ξέρω να σου πω ή μάλλον δεν θέλω να σου πω, γιατί είναι κάτι δικό σου και όχι δικό μου.
Απλά δες το φως που σε περιβάλλει όταν μιλάς για την αγάπη σου και πως συννεφιάζεις όταν σου λείπει και δες τι θες τελικά.
Όχι μη μπαίνεις στη λογική του να ζητάς απόψεις και να θες τα βιώματα των άλλων. Η αγάπη ,μάτια μου ,έχει τα δικά της μυστικά κρυμμένα για τον καθένα. Το δικό μου αγαπώ από το δικό σου απέχει Αιώνες και Σύμπαντα.
Σταμάτα να ρωτάς και άρχισε να νιώθεις.
Δες καθαρά μέσα στη ψυχούλα σου και άπλωσε το κορμί σου στο αεράκι που σε παρασέρνει. Ό,τι είναι να ζήσεις θα το ζήσεις και αν πονέσεις πάλι καθαρός θα είσαι, μη σε καταβάλλει ο φόβος του θύματος ούτε να σε συγκλονίζει η υπεροχή του θύτη, στην αγάπη είμαστε όλοι ίσοι και ίδιοι…
Αν όπως λες αγαπάς ζήστα όλα στο άκρο τους. Κάνε την μεγαλύτερη τρέλα, τραγούδα το παντού, πες το σε όλους, Άκου, Βλέπε, Μύρισε, Άγγιξε, Γεύσου τα πάντα, αλλά πάνω από όλα Νιώσε μέχρι να μπει σε όλο σου το Είναι… έτσι είναι μάλλον η αγάπη… Μη δεχτείς τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από τα πάντα, έτσι είναι μάλλον η αγάπη. Μη δώσεις τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τα πάντα… έτσι είναι μάλλον η αγάπη… Κοίτα πως είσαι όταν είσαι εσύ μέσα στην αγάπη και όχι μέσα από φτιασίδια… Έχε πάντα όλες τις αισθήσεις σε συναγερμό, μόνο έτσι μπορείς να το απογειώσεις ότι νιώθεις και να παρασύρεις και τον άλλο μαζί σου… Όμως μη ρωτάς εμένα δεν ξέρω να σου πω, ζήστο και μάθε το εσύ…
Με ένα τσιγάρο και ένα ουίσκι στην ίδια θέση εκεί, να παρακολουθώ λυσσασμένες σκέψεις να χορεύουν γυμνές μπροστά στα μάτια μου. Τόσα θέλω πεταμένα στην ίδια θέση που έχουν πάρει να μουχλιάζουν από την πολυκαιρία. Μονόλογοι του κάτι και της τελευταίας στιγμής με οσμές ενοχών και μη πραγματοποιήσιμων ευχών.
Την τελευταία φορά που πόνεσα είπα ” Είναι και η τελευταία” Αυτό είχα πει και έσκιζα με το μυαλό μου ότι υπήρχε από πόνο.
Την τελευταία φορά που πίστεψα είπα ” Είναι η τελευταία φορά” Αυτό είχα πει και διέγραφα από τη ζωή μου κάθε τι που έμοιαζε πιστευτό.
Την τελευταία φορά που αγάπησα είπα ” Είναι η τελευταία” Αυτό είχα πει και μάζευα σα την τρελή τα κομμάτια μου από τους χάρτες της αγάπης.
Την τελευταία φορά που πληγώθηκα από φίλο είπα ” Είναι η τελευταία” Αυτό είχα πει και οργάνωνα την πορεία μου έξω από φιλίες.
Την τελευταία φορά που είπα ” Είναι η τελευταία” ήταν και η πρώτη που ξεκίνησα τα καινούργια λάθη…Ψυχική ανθεκτικότητα: o σύμμαχός μας στα δύσκολα
Το τζάμι άρχισε να θαμπώνει, το τσιγάρο στην ίδια θέση και το ποτήρι με το ουίσκι πάντα στην ίδια θέση. Όλα στην ίδια θέση. Αυτό τώρα έξω τι είναι βροχή; Άρχισε να νυχτώνει οι στάλες μεγάλωσαν και άρχισαν το γνωστό λυτρωτικό μαστίγωμα στα σοκάκια του μυαλού. Τι περιμένει η ψυχή άραγε; Το θαύμα; Ή την ελπίδα; Αλήθεια είναι συνυφασμένα αυτά τα δυο; Πόσο ξεβολεύεται η συνήθεια όταν κάποια πάψουν να είναι στην ίδια θέση, αν οι σκέψεις έκρυβαν τη γύμνια τους και τα μάτια έκλειναν; Αν το τσιγάρο δεν άναβε και το ουίσκι δεν έμπαινε ποτέ στο ποτήρι; Αν τα θέλω έμπαιναν στη σωστή θέση και τα έβλεπε για λίγο ο ήλιος; Αν ο Μονόλογος γινόταν Διάλογος και βρισκόταν λύση; Αν, αν, αν, κάτι λείπει από εδώ…
– Τελείωσε το τσιγάρο?
– Ορίστε?
– Λέω το τσιγάρο τελείωσε?
– Ναι…
-Το ουίσκι τελείωσε?
– Ναι…
– Περίφημα λοιπόν κοίτα το τζάμι και γράφε…
– Στο τζάμι?
– Ότι τι δεν το έκανες ποτέ; Δεν έγραψες ποτέ σε θαμπωμένο τζάμι;
– Τι να γράψω… ;
– Καλό και τούτο εγώ θα σου πω;
– Γράψε ένα επίθετο, ένα ρήμα, μια αντωνυμία, γράψε κάτι…
ΘΕΛΩ ΤΑ ΑΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΘΕΛΩ….