Ξύπνησα ξαφνικά μες στη νύχτα μ’ ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Δεν ένιωθα πια αυτόν τον κόμπο στον λαιμό. Δεν είχα πια καμιά θηλιά να με κάνει μέρα με τη μέρα να ξεψυχώ βασανιστικά. Δεν πονούσε πλέον το σώμα μου, καθώς δεν υπήρχαν νεκρά λόγια να κατοικούν μέσα του. Δεν έβλεπα πλέον γύρω μου κανέναν τοξικό άνθρωπο να μαχαιρώνει την πλάτη μου όταν εγώ δεν κοιτούσα. Στο δικό μου παραμύθι, η κοκκινοσκουφίτσα φορούσε άσπρα, κι ο κακός ο λύκος δεν την κυνήγησε ποτέ για να τη σκοτώσει.
Μετά από καιρό, κατάφερα να γεμίσω την καρδιά μου με κόκκινα μπαλόνια. Κατάφερα να διώξω την ομίχλη και να γνωρίσω απ΄την αρχή, τον ήλιο και το ουράνιο τόξο. Έσβησαν πλέον, όλα τα σημάδια που άφησαν φεύγοντας αυτοί που δεν άξιζαν το δάκρυ μου. Απαλλάχτηκα απ’ την «κατάρα» σύμφωνα με την οποία δεν μπορείς να ξεχάσεις όλα εκείνα που σε πονούν και σε ματώνουν για καιρό. Μα πλέον είμαι δυνατή κι έμαθα να συγχωρώ ακόμη κι όσους με βύθισαν στο σκοτάδι. Για να λυτρώνομαι.
Έμαθα ακόμη, να βάζω νωρίς για ύπνο τις σκοτεινές μου πλευρές, κι αυτές αποφάσισαν να μην ξυπνούν ποτέ το πρωί πριν από ‘μένα. Επέλεξα να απελευθερώνομαι και να τρέχω μακριά απ’ όσους δε μ΄αγαπάνε ολοκληρωτικά και με ατόφια καρδιά. Σταμάτησε να καίγεται το χέρι μου, που είχα βάλει στη φωτιά για κάποιους, κι ανακάλυψα το κλειδί για τα σφραγισμένα μου χείλη. Δεν κρύβω πια καμία θλίψη πίσω από ένα χαμόγελο. Η ψυχή μου είναι τόσο γεμάτη, αλλά και τόσο άδεια ταυτόχρονα. Γεμάτη, επειδή μέσα της ζουν όσοι θέλησαν να κάνουν τις πληγές μου και δικές τους, κι αυτούς μάλιστα, δεν έμαθα ποτέ να τους αγαπάω λιγότερο, αλλά μόνο πολύ. Άδεια, γιατί έχει πλέον ξεβράσει ό, τι ανείπωτο είχε αφήσει για χρόνια βυθισμένο μέσα της.
Μα, κοίτα έξω. Έχει ήδη ξημερώσει. Όλοι κοιμούνται κι είμαι πάλι μόνη. Ώρα να κλείσω ξανά τα μάτια μου και να διηγηθώ ένα ακόμη παραμύθι στον εαυτό μου, μήπως και καταφέρω αυτή τη φορά να ναρκώσω τους δαίμονές μου. Γιατί όλοι για ένα παραμύθι ζούμε. Την αλήθεια την ξέρουμε ήδη!
