Το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του, γράφει ο Ελύτης. Οι περισσότεροι από μας έχουμε έρθει “πρόσωπο με πρόσωπο” με αυτό το κενό. Είτε αυτό βρισκόταν μέσα μας, είτε ανάμεσα στις ημέρες που αφήναμε ή ακολουθούσαν στη ζωή μας είτε ακόμη και σε κάτι που δεν μπορούσαμε απολύτως να ορίσουμε.
Κενό. Σαν να μην μπορείς να ευχαριστηθείς τίποτα. Σαν να μην νιώθεις πλήρης με τη ζωή σου. Σαν να μην μπορείς να χαρείς με τις χαρές σου. Σαν να νιώθεις ότι δεν νιώθεις, υπάρχεις χωρίς να υπάρχεις, σκέφτεσαι χωρίς να σκέφτεσαι. Μπορεί και χωρίς το “σαν” – πολύ πιθανόν χωρίς παρομοιώσεις μιας και όλα τα παραπάνω εν τέλει έχουν μια βάση. Το κενό αυτό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του. Τι γίνεται όσο δεν πέφτεις; Άβυσσος ή από την άλλη σαράκι, και σου τρώει σιγά σιγά την ψυχή. Όλα έχουν το λόγο τους, γι’ αυτό και για κάποιο λόγο δημιουργήθηκε αυτό το κενό, αν δεν του δώσεις σημασία θα πάρει τα ηνία και τον έλεγχο της ζωής σου και αν από την άλλη του δώσεις σημασία και με το παραπάνω θα το μεγαλώσεις.
Το μυαλό μας μπορεί να παίξει διάφορα παιχνίδια, μπορεί να μας κοροϊδέψει, μπορεί να μας κάνει να έχουμε παράξενες σκέψεις για τους εαυτούς μας και τη ζωή γενικότερα. Τι γίνεται άμα πέσεις; Τίποτα δεν αλλάζει αν δεν το αποδεχτούμε συνεπώς βουτώντας σε αυτό το κενό θα μπορέσουμε να αντικρίσουμε κατάματα και να πούμε δυνατά γιατί νιώθουμε ό,τι νιώθουμε. Μπορεί να φταίει ότι έχασες την επαφή με τον εαυτό σου και δεν τον φρόντισες αρκετά. Μπορεί πάλι να φταίνε τα άλυτα τραύματα από το παρελθόν ή διάφορα ασήμαντες και τοξικές σχέσεις που παραμένουν ακόμη στη ζωή σου και σε φθείρουν.
Ο καθένας μπορεί να αισθάνεται αυτό το κενό μες την καρδιά του κατά καιρούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι, κάποια στιγμή στη ζωή τους, θα χάσουν το ενδιαφέρον τους για πράγματα που τους ενθουσίαζαν. Μα αυτή είναι η ζωή και είναι εντάξει να μην είμαστε εντάξει μιας και υπάρχουν και οι κακές μέρες μέσα σε αυτή. Η αναγνώριση όμως αυτού του άδειου “συναισθήματος” που κρύβεται πίσω από το κενό είναι το πρώτο βήμα που μπορεί να κάνει κάποιος προς τις καλύτερες μέρες. Θα πυροδοτήσει τη φλόγα μέσα μας, θα φανεί το φως μες την άβυσσο και σιγά σιγά η ματαιοδοξία θα πάρει τη μορφή της αισιοδοξίας.
Τίποτα δεν είναι μόνιμο. Και εμείς είμαστε πιο δυνατοί από όλα, από κάθε κενό, από κάθε άβυσσο, είμαστε μεγαλύτεροι από όλα αυτά τα μικρά τερατάκια που μας βασανίζουν κατά καιρούς. Το αντίθετο της ευτυχίας, δεν είναι μονάχα η δυστυχία, αλλά και αυτό ακριβώς το κενό. Μα αναγνωρίζοντας το, θα μπορέσεις να περάσεις ξανά στην απέναντι πλευρά, αργά ή γρήγορα δεν έχει καμία σημασία. Πάνω απ’ όλα σημασία έχει να πέσεις μέσα στο κενό για να σταματήσει να υπάρχει. Να μάθεις πως η ουσία είναι στη στιγμή και στο σήμερα, όχι στο χθες ούτε στο αύριο.
Μπορεί να μην έχουμε την ικανότητα να ελέγξουμε τη ζωή, μα μπορούμε εμείς να ελέγξουμε εμάς κι όχι το μυαλό μας, και μπορεί κάποιες φορές να χρειαζόμαστε βοήθεια γι’ αυτό χωρίς να είναι κακό. Σημασία έχει να αποδεχθείς το που βρίσκεσαι, είτε έχεις κολλήσει στο δεύτερο σκαλί είτε είσαι στην αφετηρία είτε έχεις ανέβει γρήγορα πέντε-έξι σκαλιά μα δεν έχεις προχωρήσει για καιρό παραπάνω. Σημασία έχει να μάθεις σιγά σιγά να νοιάζεσαι, να πιστεύεις, αλλά και να αγαπάς τον άνθρωπο που γίνεσαι με όλες τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του.
