Το μεγάλο οικογενειακό τραπέζι!!
Έχει φτάσει για εμένα η χειρότερη εποχή του χρόνου! Αχχ…σε παρακαλώ, μην ξεκινήσεις να με κρίνεις πριν ακούσεις αυτά που έχω να σου πω. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, και σαφώς δεν έχουμε τα ίδια βιώματα και ψυχοσύνθεση. Καλό θα ήταν να εφαρμόσουμε το ρητό : ” Μην κρίνεις για να μην κριθείς”. Βέβαια έχω και άλλα ρητά και παροιμίες, οι οποίες ταιριάζουν σε αυτή την περίπτωση, αλλά το θεωρώ χάσιμο χρόνου να αναλωθούμε σ’ αυτό τώρα. Ας μιλήσουμε για τις γιορτές! Για τους περισσότερους ανθρώπους εκεί έξω ίσως είναι η καλύτερη περίοδος του χρόνου. Για κάποιους άλλους πάλι…όχι και τόσο!
Είναι αυτές οι μέρες, που τα πάντα είναι στολισμένα, στους δρόμους έχει φωτάκια και μουσικές και όλοι δείχνουν τόσο ευτυχισμένοι. Πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι, αν είναι όντως τόσο ευτυχισμένοι όσο δείχνουν ή αν παριστάνουν τους ευτυχισμένους , έτσι ώστε να ταιριάζουν με την γιορτινή ατμόσφαιρα που επικρατεί σε όλο τον κόσμο. Βλέπεις ανθρώπους να κυκλοφορούν στους δρόμους με αμέτρητα ψώνια. Κάποια από αυτά αφορούν την προετοιμασία και τον στολισμό του σπιτιού για αυτές τις μέρες, ενώ κάποια άλλα έχουν ως αποδέκτες τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Είναι γνωστό εξάλλου, ότι την περίοδο των εορτών είναι σαν να μπαίνει μέσα μας το δαιμόνιο του υπερκαταναλωτισμού. Προφανώς και δεν βγάζω την ουρά μου έξω από αυτό, διότι θα βρίσκω πάντα αφορμές για να ψωνίζω, ακόμα και αν αυτές στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Εεε…δεν φταίω εγώ βρε παιδί μου, γιορτές έρχονται!
Όπου και αν γυρίσεις την ματιά σου, θα δεις γύρω σου ευτυχισμένα ζευγάρια, να κρατιούνται χέρι χέρι, και εσύ ξαφνικά νιώθεις κάπως παράταιρος σε αυτό το σκηνικό, διότι εσύ κυκλοφορείς αγκαλιά με τον σκύλο σου… που ίσως εδώ που τα λέμε κάποιες φορές να είναι προτιμότερος. Βρε παιδί μου, είναι λες και κάποιος έχει βαλθεί να σου δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα, ακόμα και αν δεν έχεις! Νιώθεις πως όλοι προσπαθούν να δείξουν το πόσο ευτυχισμένοι είναι, το πόσο ωραίες είναι οι ζωές τους, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να το δείξουν αυτό προς τα έξω. Για να πείσουν εμάς ή τους εαυτούς τους; Λειτουργούν σαν αλάτι στις πληγές σου όλα αυτά. Θέματα που έχεις δουλέψει και έχεις λύσει με τον εαυτό σου ή τουλάχιστον έτσι θέλεις να πιστεύεις, κάνουν την επιστροφή τους ενόψει των εορτών. Μπορεί να είμαι λίγο υπερβολική, αλλά κακά τα ψέματα και εσύ θα έχεις νιώσει κάποια στιγμή άσχημα βλέποντας όλους αυτούς τους “ευτυχισμένοους” ανθρώπους γύρω, σκεπτόμενος ότι στην δική σου ζωή δεν είναι όλα τόσο καλοστημένα.
Θυμάμαι ότι σαν παιδάκι, για να έχουν θετικό πρόσημο οι γιορτές κατά την αποτίμησή τους, θα έπρεπε να έχω πάρει πολλά δώρα. Όσο περισσότερα, τόσο το καλύτερο για μένα. Τα δώρα ισοδυναμούσαν με την χαρά μου και την ευτυχία μου. Μπορείς να με πεις πριγκίπισσα και καλομαθημένο, όμως δεν θεωρώ ότι διέφερα και πολύ από τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Όλα τα παιδιά πάνω κάτω τα ίδια πράγματα θέλαμε. Ωστόσο, τα πράγματα αλλάζουν όσο μεγαλώνεις. Καταλαβαίνεις πως δεν έχουν αξία τόσο τα δώρα, όσο το να έχεις δίπλα σου τους δικούς σου ανθρώπους. Δεν λέω, καλά είναι και το υλικά αγαθά, αλλά δεν σε γεμίζουν όπως οι άνθρωποι και μια σφιχτή αγκαλιά. Σαν παιδάκι, ποτέ δεν πίστευα ότι θα έφτανε η στιγμή που θα έλεγα κάτι τέτοιο και θα εννοούσα και θα πίστευα κάθε λέξη από αυτά που σου γράφω τώρα. Τί να τα κάνεις τα δώρα εξάλλου αν σου λείπουν άλλα πιο βασικά πράγματα στην ζωή… Το μόνο που θα κάνουν είναι να γεμίσουν προσωρινά το κενό που νιώθεις, αλλά σταδιακά θα επανέλθει πίσω στην αρχική του κατάσταση.
Είχα την τύχη ως παιδί να ζήσω όλα αυτά τα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια. Αυτά που το σπίτι γέμιζε από κόσμο, μουσικές και γέλια. Από εκείνα τα τραπέζια που νιώθεις πως όλοι οι καλοί χωράνε και όντως χωράνε… Αυτά τα τραπέζια που δεν ξεχωρίζεις τους φίλους από την οικογένεια, διότι για εσένα είναι το ίδιο. Που ενώ όλοι είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, ξαφνικά γίνονται όλοι ένα και μπορούν να διασκεδάσουν παρά την ηλικιακή τους διαφορά. Είναι από εκείνα τα τραπέζια όπου όλοι κάνουν στην άκρη τις παραξενιές τους και θέτουν ως βασικό σκοπό τους να περάσουν καλά με εκείνους που έχουν μαζευτεί γύρω από το μεγάλο και οικογενειακό τραπέζι. Πίστεψε με, δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό. Αν είσαι και τυχερός, θα σου χτυπήσει και την πόρτα του σπιτιού ο Άγιος Βασίλης για να σου αφήσει τα δώρα σου. Ίσως σε κάποιους να τα άφηνε κάτω από το δέντρο, όμως εμένα μου χτυπούσε την πόρτα. Το πως ένιωθα εκείνη την στιγμή, δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια! Εκείνη η στιγμή, ήταν αυτό που λέμε…η μαγεία των Χριστουγέννων! Μια στιγμή πέρα για πέρα μαγική.
Ωστόσο, καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις, όταν αυτή η μαγεία αρχίζει να σβήνει σιγά σιγά ή καλύτερα να ξεθωριάζει. Αυτό το «ξεθώριασμα» που αποκαλώ εγώ, ξεκινάει όταν ανακαλύπτεις ότι ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Όταν παύεις να περιμένεις ότι η «μαγεία» των Χριστουγέννων θα σου χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού σου, προκειμένου να σου φέρει τα δώρα σου. Όταν αυτός ο ενθουσιασμός της αναμονής του, έχει αντικατασταθεί από μια απλή ανταλλαγή δώρων. Δεν λέω πως αυτό είναι κάτι το δεδομένο, όμως δεν μπορούμε να το συγκρίνουμε σε καμία περίπτωση με το να σου φέρει τα δώρα σου ο Άγιος Βασίλης. Όταν χρόνο με τον χρόνο, βλέπεις πως τα άτομα γύρω από εκείνο το μεγάλο οικογενειακό τραπέζι μειώνονται. Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις, τα άτομα να μειωθούν κάπως απότομα. Αυτό το απότομα όμως, εχει επιπτώσεις στην δική σου διάθεση και στην γενικότερη ψυχολογία σου. Υπάρχουν πράγματα και άνθρωποι, όπου σου λείπουν και η απουσία τους γίνεται εντονότερη στις γιορτές. Σου λείπουν, και εκείνοι που έχουν φύγει για πάντα, και είναι πρακτικά αδύνατο να βρίσκονται κοντά σου. Σου λείπουν όλες εκείνες οι ωραίες στιγμές που είχες ως παιδάκι στις γιορτές.
Πολλές φορές, έχω κατηγορήσει τον εαυτό μου για αχαριστία. Για αχαριστία, γιατί δεν κοιτάω όλα αυτά τα οποία έχω, αλλά νοσταλγώ όλα αυτά που είχα. Νοσταλγώ τους ανθρώπους και τις στιγμές, και αδιαφορώ για τα υλικά αγαθά. Σκέφτομαι, πως κάποιοι άλλοι εκεί έξω δεν έχουν ούτε τα μισά, από όσα έχω εγώ, όμως αυτό δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα. Με κάνει να θυμώνω ακόμα περισσότερο με τον εαυτό μου, και κάπως έτσι ξεκινάει ο δικός μου φαύλος κύκλος. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να δω τις γιορτές με άλλο μάτι, αλλά πάντα καταλήγω αγκαλιά με την μελαγχολία μου.
Οι γιορτές για εμένα, έχουν έναν χαρακτήρα αναπόλησης και νοσταλγίας. Είναι σαν ένα καμπανάκι το οποίο, κάθε φορά που χτυπάει, μου φέρνει στο μυαλό εικόνες και στιγμές από το παρελθόν που δεν μπορώ να ξαναζήσω! Ευελπιστώ, ότι θα έρθει η στιγμή, που θα σταματήσω να έχω αυτό το συναίσθημα και την διάθεση, και θα πάω την ζωή μου ένα βήμα παρακάτω. Αν και τα τελευταία χρόνια, έχω αρχίσει να βλέπω μια κάποια βελτίωση στην διάθεση μου. Γνωρίζω ότι για πολλούς εκεί έξω οι γιορτές είναι η καλύτερη περίοδος του χρόνου, όμως υπάρχουν και εκείνοι που νιώθουν πάνω κάτω όπως εγώ, και ο λόγος που γράφω αυτό εδώ το κείμενο είναι, για τους υπενθυμίσω ότι δεν είναι μόνοι.
