Κάποτε ήθελα να τρέξω μακριά από αυτό, πολύ αργότερα κατάλαβα πως το πατρικό μου σπίτι είναι το λιμάνι μου.
Γ’ Λυκείου
Από τότε, πέρασαν ακριβώς 8 χρόνια. Θυμάμαι ακόμα -πολύ έντονα- πως ήταν ένας χρόνος δύσκολος, πιεστικός και καθόλου ευχάριστος. Οι υποχρεώσεις έτρεχαν, το ίδιο και εγώ. Σπίτι, σχολείο, φροντιστήριο και πάλι σπίτι. Όλα αυτά, για να ξανά αρχίσει η επόμενη μέρα με το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα κουραστικό, με εμένα να έχω ένα κεφάλι -κυριολεκτικά- καζάνι από την αποστήθιση δεκάδων σελίδων… Με τα νεύρα στο κόκκινο, και φυσικά αυτοί που πλήρωναν τα σπασμένα ήταν οι γονείς μου. Η πίεση εκείνου του διαστήματος, ο φόρτος των μαθημάτων και η κοπιαστική προσπάθεια μου, με έκαναν να θέλω να τρέξω, να φύγω μακριά από όλους και από όλα, να απελευθερωθώ.. Η μόνη λύση που έβλεπα, ήταν η φυγή από το σπίτι, λες και αυτό ήταν το πρόβλημα μου. Χρόνια αργότερα, κατάλαβα, πόσο λάθος σκεφτόταν ο μικρός εαυτός μου.
Κομοτηνή, Τμήμα ελληνικής φιλολογίας, Δ.Π.Θ.
Αυτή η σχολή αποτελούσε την υποτιθέμενη λύτρωση μου. Ακόμα θυμάμαι, πόση χαρά αισθάνθηκα, που πέτυχα στις εξετάσεις, και που μπήκα σε αυτήν τη σχολή. Τα δάκρυα συγκίνησης έτρεχαν στο πρόσωπο μου και δε μπορούσα να τα συγκρατήσω. Η αμέσως επόμενη σκέψη μου ήταν το ταξίδι σε αυτόν τον άγνωστο τόπο. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Απίστευτη χαρά, αλλά συνάμα και φόβος για το άγνωστο. Τι θα αντιμετωπίσω; Θα γνωρίσω εύκολα κόσμο; Θα κάνω παρέες; Θα με ενδιαφέρει η σχολή; Θα γνωρίσω γρήγορα τον πρώτο μου φοιτητικό έρωτα; Τόσα ερωτήματα, αλλά και τόσος λίγος χρόνος προετοιμασίας.
Σεπτέμβριος 2010
Το χρονικό της ελευθερίας.
Ήμουν γεμάτη όνειρα, γεμάτη όρεξη και ενέργεια για να ζήσω τη φοιτητική μου ζωή. Ήμουν, θυμάμαι, ενθουσιασμένη με τα μαθήματα και τους καθηγητές, γνώρισα αμέτρητους συμφοιτητές, έκανα γρήγορα παρέες -ακόμα και αν δεν κράτησαν οι αρχικές- και έβλεπα τη ζωή με άλλα μάτια. Πιο έντονα, πιο ζωηρά, πιο άτακτα! Μετά από λίγο καιρό, άρχισαν και τα πρώτα φλερτ, τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς μου, και έτσι έδεσε το γλυκό. Δεν το κουνούσα ρούπι από εκεί! Τους πρώτους μήνες, θα έλεγε κανείς, πως είχα βγάλει ρίζες στην Κομοτηνή. Σχολή, καφέδες, ποτά, ξενύχτια, παντού φοιτητόκοσμος, φλερτ, έρωτες. Τα πάντα στην Κομοτηνή. Ήμουν για πρώτη φορά τόσο ανεξάρτητη και θυμάμαι, πως τις πρώτες διακοπές των Χριστουγέννων, που επέστρεψα σπίτι, μετρούσα τις μέρες πως και πως για να γυρίσω εκεί. Στη βάση μου, όπως έλεγα.
Λίγα χρόνια μετά
Πόσο εύκολα και γρήγορα, μπορούν να ανατραπούν τα δεδομένα και οι αντιλήψεις. Μετά από λίγα μόλις χρόνια, στο τέλος του 2ου έτους, συνειδητοποίησα ποια ήταν όντως η βάση μου. Η βάση μου ήταν το πατρικό σπίτι μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Η μανούλα μου και ο μπαμπάκος μου. Οι αδερφούλες μου. Είναι απίστευτο, το πόσο πολύ μπορούν να σου λείψουν τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Το ζεστό πιάτο φαγητού της μαμάς μου, που εκφράζει με αυτόν τον τρόπο την αγάπη και τη φροντίδα της. Οι συζητήσεις με τις αδερφές μου για τις στιγμές που ζούσα μακριά τους, αλλά και οι συμβουλές που μου έδιναν -ως μεγαλύτερες και πιο έμπειρες-. Η αγκαλιά του μπαμπά μου και οι υπερβολικά πολλές ερωτήσεις του για τη ζωή μακριά του, που τις θεωρούσα τότε εκνευριστικές, όμως τώρα κατάλαβα πως ήταν ο τρόπος του για να μου δείξει το ενδιαφέρον και την αγάπη του. Όλοι τους, με έκαναν να αντιληφθώ, πόσο ξεχωριστή θέση έχουν στην καρδιά μου και πόσο σημαντικό είναι να βρίσκομαι δίπλα τους.
8 χρόνια μετά
Τώρα μόνο, καταλαβαίνω, πως για τίποτα στον κόσμο δε θα ξανά έφευγα από τη ζεστασιά του πατρικού μου. Επειδή εκεί γεννήθηκα, μεγάλωσα, έπαιξα, γέλασα, δάκρυσα, διάβασα, αγάπησα και αγαπήθηκα. Γιατί η πραγματική ελευθερία βρίσκεται εκεί. Και αυτό, έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια και να αποκτήσω πολλές εμπειρίες, για να το καταλάβω. Να καταλάβω πως το πατρικό μου σπίτι, είναι το λιμάνι μου.
