Τόλμη και αποφάσεις που δεν πήραμε…
Τόλμη…Γιατί δεν τολμούμε; Τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω όταν προκύπτουν αποφάσεις ζωής, που θα θέλαμε να πάρουμε με ακλόνητο θάρρος; Αποφάσεις που αφορούν τα δικά μας θέλω, ανεξάρτητα αν κάποιες φορές είναι σκληρό στους γύρω μας να τις δεχτούν. Γιατί δεν τολμούμε να σκεφτούμε με γνώμονα μόνο την καρδιά μας;
Γιατί άλλα θέλουμε και άλλα κάνουμε; Γιατί καταλήγουμε να είμαστε μπερδεμένοι και θλιμμένοι σε βάθος χρόνου, από τις άτολμες αποφάσεις μας;
Δυστυχώς οι άνθρωποι που είναι παράτολμοι και ακολουθούν τα μονοπάτια της καρδιάς, είναι λίγοι και αξίζουν τον θαυμασμό μας. Οι υπόλοιποι μάλλον, ακόμα αναζητούμε το λάθος.
Οι άνθρωποι είμαστε όντα της συνήθειας, οι τελειότερες μηχανές της γης, και μας αρέσει η καθημερινή μας ρουτίνα διότι απλούστατα η ρουτίνα, δεν μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε, να παίρνουμε μικρές ή μεγάλες αποφάσεις.
Όταν μηχανικά κάνουμε κινήσεις, όπως συμβαίνει στην καθημερινότητα, το μυαλό μας αναπαύεται, δεν σκέφτεται, γιατί έχει καταγραφεί η εντολή στην μνήμη μας και ανακαλείται μηχανικά, χωρίς ενέργεια και περαιτέρω προσπάθεια του νου.
Η ανθρώπινη μηχανή, είναι λογικό να αποθηκεύει ενέργεια με κάθε τρόπο και να αποζητά καταστάσεις που θεωρεί ασφαλείς, άρα επαναλαμβανόμενες. Είχα διαβάσει στο αγαπημένο μου βιβλίο, «Σκέψου και πλούτισε» του αμφιλεγόμενου Napoleon Hill, πως αν θέλεις να «περάσεις» στο υποσυνείδητό σου μια νέα συνήθεια, θα πρέπει να την επαναλάβεις την ίδια ώρα ,για ένα μήνα, αφού πρώτα την πιστέψεις βαθιά. Κατά αυτό τον τρόπο περνά το μύνημα στο υποσυνείδητο και καταγράφεται στο προσωπικό κώδικα μας. Απίστευτο!
Όντως, αν παρατηρήσετε, θα αντιληφθείτε πως η ενέργεια του νου καταναλώνεται μόνο όταν καταλήξουμε με το μέσα μας, σε εκείνη την σκέψη που θα μετουσιωθεί σε πράξη. Όταν όμως καταφέρουμε αυτή την σκέψη, να την κάνουμε συνήθεια, δηλαδή να την ενσωματώσουμε στην καθημερινή ρουτίνα μας, τότε πλέον θα είναι απλά μια εντολή που έχει ρυθμιστεί από τον νου μας να επαναλαμβάνεται, και να μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς και καλά, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω;
Ο άνθρωπος όμως δεν είναι μόνο λειτουργικές και μηχανικές ενέργειες, είναι πολλά. Είναι συναισθήματα, είναι ψυχή, είναι ένα τεράστιο όρθιο θαύμα, και ταυτόχρονα ένα σύμπλεγμα από πεποιθήσεις και σκέψεις, όλων των ανθρώπων που έχει συναντήσει, και όλων τον χρόνων, και τόπων, που έχει βρεθεί. Είναι ψυχή, πάλλεται σε κύματα αιώνια που υπήρχαν πριν από εμάς και θα υπάρχουν και μετά από εμάς. Και η ψυχή λαχταρά, ποθεί και τολμά. Και σε αυτή ακριβώς την στιγμή, που διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, ξεκινά το βασανιστήριο.
Η ψυχή νιώθει το σωστό, αλλά ο νους μπλοκάρει, διότι δεν είναι εκπαιδευμένος να δεχτεί το συναίσθημα. Στέκεται φρουρός του συνειδητού, και ενεργοποιεί τις ανθρώπινες άμυνες του, στέλνοντας πίσω στην ψυχή το αρχέγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και επιβίωσης. Και ενώ η ψυχή επιθυμεί να κολυμπήσει στα βαθιά νερά ή να κάνει βουτιά από τον απόκρημνο βράχο, ο νους προβάλει τον φόβο.«Και αν πέσω και κτυπήσω;», «Και αν είναι πολύ βαθιά και κουραστώ;» «Και αν ανέβω στον βράχο και ζαλιστώ και πέσω;». «Τι θα απογίνουν τα παιδιά μου αν πάθω κάτι;» , «Αν αλλάξω δουλειά και δεν με πληρώνουν, πώς θα πληρώσω το νοίκι, τους λογαριασμούς, τα φροντιστήρια;», «Και αν αποτύχω;»
Ας μείνω λοιπόν στην “comfort zone” μου και εσύ ψυχούλα μου μείνε στην άκρη, μην μιλάς άλλο. Σώπα είπα, δεν σ’ ακούω ! Ας καταπιέσω συναισθήματα, όνειρα και ευτυχία. Το έκαναν τόσοι πριν από εμένα, δεν έπαθαν και κάτι τραγικό. Αν κυνηγήσω τα όνειρα μου, θα πουν πάει τρελάθηκε αυτή, θα το βαφτίσουν κρίση ηλικίας, κρίση ταυτότητας ή θα βρουν ένα νέο όνομα. Θα με κοιτάξουν με καχυποψία, και θα με κρίνουν αυστηρά, εκείνοι που δεν τόλμησαν. Θα είμαι η τολμηρή τρελή της οικογένειας που έφυγε να κάνει τον γύρο του κόσμου, γκρεμίζοντας τον κόσμο της.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Δεν τολμούμε και οι λόγοι είναι πολλοί. Δεν τολμούμε γιατί έχουμε υποχρεώσεις και άτομα που εξαρτώνται από εμάς. Δεν τολμούμε γιατί είμαστε φυγόπονοι, γιατί φοβόμαστε την αποτυχία, και ποιός ξεκινά από την αρχή; Δεν είμαστε για τέτοια.
Δεν παίρνουμε τολμηρές αποφάσεις μόνο δείγματα, βήματα ευτυχίας και κάπως ξεχνάμε την καθημερινότητα, την επανάληψη, την συνήθεια. Όποιος σπάει τον κύκλο απομονώνεται σαν δακτυλοδεικτούμενος και εμείς δεν το θέλουμε. Θέλουμε να είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο αντέχει η κοινωνία μας. Στάλα παραπάνω.
Η τόλμη όμως είναι πράξη χωρίς όρια. Η τόλμη, είναι κότσια και άλλα πολλά που είναι δύσκολο να ειπωθούν. Η τόλμη είναι στάση ζωής και στοιχείο που αφομοιώνεται από τον χαρακτήρα. Μην μπερδεύεστε, και οι ευγενικοί είναι τολμηροί, δεν χρειάζεται να είσαι τραμπούκος έτσι ώστε να θεωρείσαι τολμηρός. Τόλμη είναι και οι μικρές πράξεις που κάνουν οι απλοί άνθρωποι.
Τολμηρός είναι ο κύριος που βγαίνει με το αναπηρικό καροτσάκι, και ας ξέρει ότι θα δυσκολευτεί να πάει στο σουπερ μαρκετ. Τολμηρός είναι ο γιος μου που πήγαινε στο νηπιαγωγείο με κλάματα γιατί δεν ήθελε να αφήσει την γιαγιά. Τολμηρή είναι η φίλη μου, που γέλαγε και έκανε αστεία , και ας ήταν άνεργη και δεν ήξερε πώς θα βγάλει το μήνα. Τολμηρός είναι και αυτός που μαζεύει χρήματα να φύγει, και ας ξέρει ότι ακόμα θέλει αρκετό χρόνο.
Ίσως η τόλμη να είναι το σύνολο των μικρών απλών πράξεων που μας αλλάζουν σιγά σιγά, μέχρι να μας οδηγήσουν στην τελική οριστική τολμηρή πράξη, που θα αλλάξει πλήρως την ζωή μας. Τόλμη ονομάζεται το συστατικό που θα μας οδηγήσει στην απόλυτη απελευθέρωση. Τόλμη, είναι το αντίθετο του φόβου.
Όταν ο φόβος δουλευτεί στο μυαλό μας και γίνει τόσο δα μικρός , τότε η τόλμη θα αναδειχτεί νικήτρια και θα μας απογειώσει. Ας είναι λοιπόν η πρώτη τολμηρή μας πράξη, η αναμέτρηση με τον εαυτό μας.
Θα τολμήσουμε;
