Έκλεισα τα εισιτήρια για την προβολή του Bad times at the El Royale κρατώντας μικρό καλάθι. Castings που αποτελούνται από μεγάλα ονόματα, με έχουν απογοητεύσει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Τελικά όμως, από τα πρώτα μόλις λεπτά μέσα στην ταινία, ο Drew Goddard πραγματικά καθηλώνει.
The story of the El Royale
Η ταινία ξεκινά το 1959, με τη δολοφονία ενός άγνωστου άνδρα, ο οποίος πρώτα έκρυψε μια μικρή βαλίτσα στο πάτωμα ενός δωματίου. Μία εναρκτήρια σκηνή που προετοιμάζει με πανέξυπνα κόλπα το θεατή για το τι θα ακολουθήσει.
Δέκα χρόνια αργότερα, συναντιούνται στο ξενοδοχείο El Royale, ο ιερέας Daniel Flynn (Jeff Bridges), η τραγουδίστρια Darlene Sweet (Cynthia Erivo), ο πωλητής Laramie Seymour Sullivan (Jon Hamm) και η Emily Summerspring (Dakota Johnson), η οποία μας συστήνεται αρχικά ως «Fuck you». Ενώ μαθαίνουμε πράγματα για τους παραπάνω χαρακτήρες, εμφανίζεται το lobby boy. Ο Miles Miller (Lewis Pullman) είναι ένα σχετικά φοβισμένο αλλά συμπαθητικό αγόρι που έχει αναλάβει ουσιαστικά όλες τις αρμοδιότητες στο ξενοδοχείο.
Αφού επιλέγουν όλοι από ένα δωμάτιο, αρχίζουν να ξετυλίγονται σιγά σιγά οι πραγματικές ιστορίες πίσω από τον κάθε πρωταγωνιστή. Παρακολουθούμε ένα μόνο βράδυ στο El Royale από διαφορετικές σκοπιές, σε διαφορετικές στιγμές και καταστάσεις. Καταλήγουμε να ακολουθούμε έναν ληστή, μία φτωχή αλλά γενναία γυναίκα, έναν undercover αστυνομικό, μία κοπέλα που προσπαθεί να σώσει την αδερφή της και έναν βετεράνο στρατιώτη από το Βιετνάμ. Μας αποκαλύπτουν το backround τους με σταθερό και εθιστικό ρυθμό. Κάπου εκεί (με περιορισμένο screen time) εμφανίζεται ο Billy Lee (Chris Hemsworth), ένας psycho, αρχηγός μίας αίρεσης.
Η άποψη μας
Η συγκεκριμένη ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί tarantinoesque. Ο Drew Goddard ακολούθησε κάποια χαρακτηριστικά όπως για παράδειγμα τα chapters, τις γραφικές σκηνές κ.ά. Στο «Bad times at the El Royale», το κάθε chapter αφορά τη διαφορετική σκοπιά του κάθε χαρακτήρα εντός ή εκτός του ξενοδοχείου και προκαλεί στο θεατή αστείρευτο ενδιαφέρον. Το slasher στοιχείο, έντονο αλλά όχι υπερβολικό, τοποθετείται πολύ εύστοχα μέσα στην ταινία. Οι εικόνες είναι καθηλωτικές, με έντονα χρώματα και φαντασμαγορικά πλάνα.
O Drew Goddard μας κάνει να αγαπήσουμε και να μισήσουμε τους χαρακτήρες την ίδια στιγμή. Κατάφερε, επίσης, κάτι αξιοσημείωτο. Δημιούργησε ένα timeline με τέτοια μορφή, ώστε να μάθουμε πράγματα για το ξενοδοχείο και τους επισκέπτες του με έναν κατανοητό τρόπο, που δεν αφήνει τον θεατή να βαρεθεί και κυρίως να χάσει τη ροή της ταινίας. Τα plot twists κρατάνε το ενδιαφέρον, η δράση είναι έντονη, ο θεατής θέλει απεγνωσμένα να μάθει τι γίνεται παρακάτω.
Τις ερμηνείες των ηθοποιών τις άφησα για το τέλος. Ο Jeff Bridges και η Cynthia Erivo είχαν απίστευτη χημεία και έδιναν ποιότητα στην ταινία. Σίγουρα έκαναν κάτι σωστά, αφού άσχετα από το background του κάθε ρόλου, τους πιστεύαμε και τους ακολουθούσαμε από την αρχή μέχρι το τέλος. Τον Lewis Pullman, aka lobby boy, ήταν από τους καλύτερος ηθοποιός στην ταινίας, κυρίως λόγω της ποικιλίας συναισθημάτων που καλούταν να διαδραματίσει. Ο χαρακτήρας του ήταν τόσο πολύπλευρος που μόνο ένας ηθοποιός με τόσο ταλέντο θα μπορούσε να τον αποδώσει. Δεν έχω να σχολιάσω πολλά για τον Jon Hamm. Ποτέ δεν απογοητεύει, τον εμπιστευόμαστε σαν καλλιτέχνη. Όσο για τη Dakota Johnson, η οποία έχει λάβει κακές κριτικές στο παρελθόν, μου αρέσει το στυλ της. Αν και πολλές φορές απόμακρη, είναι πολύ ελκυστική.
Ο λόγος που ήθελα να δω αυτή την ταινία ήταν (πέρα φυσικά από τον αγαπημένο Dude) o Chris Hemsworth. Ήθελα πολύ να τον δω σε ταινία που δεν είναι της Marvel. Ποτέ δεν εκτίμησα τις υποκριτικές του ικανότητες ως Thor, όντας ίσως ο λιγότερο αγαπημένος μου πρωταγωνιστής ηθοποιός του MCU. Η ταινία αυτή με επιβεβαίωσε, μιας και ο ρόλος του psycho killer ήταν πανωλεθρία για εκείνον. Από την άλλη η Cailee Spaeny που έπαιζε επίσης το ρόλο του ψυχασθενή, ήταν πάρα πολύ καλή. Όπως έχει αποδειχθεί σε πολλά all time classic κινηματογραφικά horror αριστουργήματα, τέτοιους ρόλους δεν μπορεί να τους βγάλει εις πέρας οποιοσδήποτε.
Η βιομηχανία του κινηματογράφου είναι τέτοια, που αντί η αφίσα και τα thumbnails να τονίζουν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της ταινίας, βομβαρδίζουν αντ’ αυτού με εικόνες του Hemsworth. Δε μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα σχετικά με το marketing, μιας και ο σκοπός είναι να κοπούν περισσότερα εισιτήρια. Στο «Bad times at the El Royale», οι υπόλοιπο ηθοποιοί απέδειξαν περίτρανα ότι δε χρειάζεται τόση προώθηση για να «λάμψουν».
Trailer
