Ανεξαρτήτως βραβείων και διακρίσεων, χωρίς κάποια σειρά προτίμησης, αυτές είναι 5 ταινίες μικρού μήκους που δεν θα ξεχάσουμε από το 42ο Φεστιβάλ Δράμας.
The Right One των Ούρσκα Ντζούκιτς και Γαβριήλ Τζάφκα
Στο μεσοαστικό σαλονάκι, η μητέρα, χήρα, ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον 35χρονο κανακάρη της, να γνωρίσει τη νέα του κοπέλα και να κρίνει αν είναι «η κατάλληλη» για να της τον πάρει μακριά. Μπροστά από τη σταθερή κάμερα, υποκειμενικό ενός, αρχικά, μυστηριώδους παρατηρητή, ξετυλίγεται μια σύντομη τραγικωμωδία που συνοψίζει τη βαλκανική – και τόσο ελληνική – χρυσή φυλακή της οικογένειας, αλλά και την πρωτοφανή μοναξιά της σύγχρονης πόλης, μ’ ένα εύστοχο, οικείο χιούμορ.
Το φιλμ είναι καρπός της συνεργασίας της Σλοβένας Ντζούκιτς και του Ελληνα Τζάφκα και πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του SEE Factory Νοτιοανατολικής Ευρώπης του 2019 του Δεκαπενθήμερου Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών και του Φεστιβάλ του Σεράγεβο. Κι αν είναι ταινία της μίας ιδέας, η ιδέα αυτή διατυπώνεται κι απεικονίζεται συνοπτικά και καθηλωτικά, συνδέοντας τη σάτιρα με τον ελαφρύ εσωτερικό τρόμο, ενισχυμένη από την ερμηνεία της πάντα συναρπαστικής Σλοβένας ηθοποιού, Μιριάνα Καράνοβιτς
Plain Truth του Γιώργου Μπισδίκη
«Μάνα μου έχω μεράκι, αγαπάω το χαδάκι». Σαν χαδάκι δοσμένο με μεράκι έρχεται το μίνι-ντοκιμαντέρ του Γιώργου Μπισδίκη, που επιλέγει να στήσει την κάμερά του απέναντι σ’ έναν καθημερινό και ταυτόχρονα ιδιαίτερο ήρωα, τον quirky-βοσκό Κώστα, που όσο αγαπάει τα πρόβατά του, άλλο τόσο ονειρεύεται να είχε γίνει διάσημος τραγουδιστής. Μια σύντομη απεικόνιση της ελληνικής κτηνοτροφικής ζωής, μια γρήγορη λάμψη ενός «τι κι εάν» στη ζωή του καθενός, γίνονται μια μετρημένη, χαριτωμένη ταινία που κερδίζει ένταση από την ευθύτητα της κάμεράς της κι από τον μπριόζο πρωταγωνιστή της.
I Am Mackenzie της Αρτεμις Αναστασιάδου
Ένα αγοροκόριτσο στη (σκληρή) καρδιά του Τέξας, εξερευνά τα όρια του αποδεκτού και μη, της τρυφερότητας και της βίας, της ταυτότητας που προσδιορίζεται ή όχι από το φύλο, της οικογενειακής πίστης και της προδοσίας της. Ένα πολυχρησιμοποιημένο φορτηγάκι γίνεται το όχημα για την ενηλικίωση. Η σκηνοθέτης του «Calling» συνεχίζει την πορεία της μ’ ένα φιλμ αιχμηρό και ζεστό, απόλυτα επίκαιρο και διαχρονικό, συγκροτημένο και με δυνατή, καθαρή πρόθεση, έτοιμο να γίνει μια μεγάλου μήκους ταινία αυτού που παλιά θα χαρακτηρίζαμε «ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά» και τώρα, απλώς, «σημερινό». Η διακριτική ευαισθησία του φαίνεται τόσο περισσότερο, όχι στις (σκληρά φωτισμένες) εσωτερικές σκηνές, αλλά στην απαλή, αδέξια τρυφερότητα μιας μοναχικής εφηβείας και μιας κινηματογραφικής ωρίμανσης.
Καρτ Ποστάλ από το Τέλος του Κόσμου του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου
Ο Δημήτρης και η Δήμητρα βρίσκονται μαζί με τις δύο τους κόρες στις 34ες διακοπές τους. Τη στιγμή που θέλουν όσο οτιδήποτε να συμβεί κάτι, έρχεται κάτι σαν το τέλος του κόσμου. Και μαζί προσπαθούν να βρουν μια έξοδο κινδύνου για να φύγουν από το νησί όπου είναι εγκλωβισμένοι.
Παραβολή για το τέλμα ενός ζευγαριού που πρέπει να αλλάξει ρουτίνα προκειμένου να μπορεί να κοιτάξει ξανά στο μέλλον, το «Καρτ Ποστάλ από το Τέλος του Κόσμου» επιβεβαιώνει τις περγαμηνές που είχε δώσει ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος με το «Lea» του 2013 για ένα σινεμά οξυδερκές, με χιούμορ και αισθητική (εκπληκτική η φωτογραφία του Θοδωρή Μιχόπουλου), ρομαντισμό και φαντασία, σε ένα φιλόδοξο μείγμα που ακόμη κι όταν δεν ολοκληρώνει όλες τις προθέσεις του, αφήνει την όμορφη και σπάνια γεύση μιας ταινίας με άποψη κι ενός δημιουργού που μας κρατά αγκιστρωμένους στη χάρη του.
Σκοπελίτης ή Το Πλοίο του Γιώργου Γκότζου
Ο Σκοπελίτης είναι το πολυταξιδεμένο πλοίο που, εδώ κι εξήντα χρόνια, συνδέει τις μικρές Κυκλάδες μεταξύ τους. Οποιος έχει ταξιδέψει μ’ αυτό, το θυμάται με χαμόγελο ή/και ναυτία. Στο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Γκότζου που είδαμε στο 42ο Φεστιβάλ Δράμας, ο Σκοπελίτης αποκτά το υποκειμενικό βλέμμα που του αξίζει κι ανασαίνει για μια μέρα μέσα από το σημαδεμένο σκαρί του, αφήνοντας τους ναύτες να δουλέψουν πάνω του και τα κύματα να τον αγκαλιάζουν.
Οι εικαστικές καταβολές του Γκότζου είναι προφανείς: κάθε πλάνο της ταινίας είναι μια πανέμορφη, instagrammable θα έλεγε κανείς αν δεν φοβόταν μήπως μειώσει την ομορφιά της, αποτύπωση του χρόνου, της σκουριάς και μιας θαλασσινής ρουτίνας, σε στησίματα που φέρνουν αμέσως στο μυαλό το «Exotica, Erotica, Etc.» της Ευαγγελίας Κρανιώτη. Κι αν η ταινία δεν πείθει απαραίτητα ότι ο Γκότζος είχε εξ αρχής μια πρόθεση για τη δομή της, για το τι ήθελε να επικοινωνήσει πέρα από εικόνες, είναι η ευαισθησία τους τέτοια και το δικό του ταλέντο αρκετά πηγαίο, ώστε τελικά ο Σκοπελίτης να μιλά, στωικά, νοσταλγικά και διαχρονικά.
Το 42ο Φεστιβάλ Δράμας διήρκεσε από τις 15 μέχρι και τις 21 Σεπτεμβρίου. Το Flix βρέθηκε στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού προγράμματος και να γράψει γι’ αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
