Ο θρυλικός John Waters κάνει «ποδαρικό» στη δεκαετία του ‘90 με το δυνατό «Cry-Baby» (1990) ενώ επιστρέφει λίγα χρόνια αργότερα με το «Serial Mom»… και ναι, πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό που προμηνύει ο τίτλος! Όσο για την πρωταγωνίστριά του αυτή την φορά, εάν μέχρι πρότινος δεν είχαμε ακόμη πειστεί πως η Kathleen Turner είναι μια θεότητα, εδώ το επιβεβαιώνει κι επισήμως πλέον, εξαλείφοντας την οποιαδήποτε αμφιβολία μας. Η Turner στον ρόλο της «Serial Mom», ενσαρκώνει μια γυναίκα στα πρόθυρα της απόλυτης τρέλας μέσα σε μια τυπική οικογένεια στο σύμπαν του Waters όπου ο σύζυγος αν και απών παρέχει τα θεμέλια της οικονομικής ασφάλειας για την γυναίκα και τα παιδιά του, μια κόρη που κυνηγά απεγνωσμένα τον έρωτα και έναν γιο (έναν νέο Matthew Lillard στην πρώτη του ταινία) με ιδιαίτερες εμμονές, αυτή την φορά με τις ταινίες τρόμου, κάτι που σύμφωνα με την μητέρα του του έχει προξενήσει το γεγονός ότι στον ελεύθερό του χρόνο εκτός σχολείου εργάζεται στο τοπικό βίντεο κλαμπ.
Βασική του θεματολογία για αυτή του την σιχαμερά ξεκαρδιστική περιπέτεια, αποτελεί η εμμονή των καθημερινών ανθρώπων με τις αληθινές ιστορίες εγκλημάτων καθώς και η βία των μίντια και του λατρεμένου ηλεκτρονικού «κουτιού» που δεν λείπει από κανένα σπίτι έως και σήμερα. Η κάμερα του Waters προσγειώνεται για μια ακόμη φορά στο θεότρελο προάστιο και σπίτι του, την Βαλτιμόρη, όπου από την μία πλευρά περιμένεις τα πάντα να συμβούν και από την άλλη έχεις πάρει ήδη μια ιδέα για το πως κινούνται οι ρυθμοί και τι είναι αυτό που θα περιμένεις από τους κατοίκους της αφού πλέον έχουμε μεγαλώσει κι εμείς μαζί τους μέσα από τις ταινίες του. Εδώ, σε μια προσπάθεια να επαναφέρει λίγο από την punk αισθητική που διέπει την πλειοψηφία των ταινιών του κατά την προηγούμενη δεκαετία, ομολογουμένως το «Serial Mom» δεν ανήκει στην πιο ακραία του περίοδο καθώς τα 90’s μοιάζει να «κουμπώνουν» πιο γλυκά στις παρανοϊκές του ιδέες του. Όμως η Kathleen Turner, στέκεται επάξια στον ρόλο της «μαμάς» και περνάει και επισήμως σε αυτόν. Έπειτα από την επιτυχία της ως femme fatale κάνει την απόλυτη υπέρβαση και περνάει στο επόμενο στάδιο ρόλων, ωστόσο, μην αφήνοντας πίσω ούτε την εγκληματική της φύση αλλά ούτε και την αξεπέραστη γοητεία της.
Υπέροχη μαμά, μαγείρισσα, γειτόνισσα και σύζυγος. Αυτή η γυναίκα δεν έχει το παραμικρό ψήγμα ούτε και λόγο να της προσάψει κανείς το οτιδήποτε. Όμως συν τοις άλλοις δεν είναι και κορόιδο, πράγμα που σημαίνει πως διεκδικεί πάντοτε τα δικαιώματά της ως πολίτης αυτής της χώρας, δεν ανέχεται την βρωμιά σε όλες τις της μορφές, την ασέβεια -κυρίως προς το περιβάλλον- αλλά και το οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί εμπόδιο στην ομαλότητα της ζωής της. Έως και τα μυριάδες τελειωμένα μπουκάλια αλκοόλ που έχει καταναλώσει πηγαίνουν απευθείας στην ανακύκλωση. Πρέπει όλα να είναι τέλεια. Ύστερα από τα απειλητικά τηλεφωνήματα και γράμματα στην γειτόνισσά της, βρίζοντάς την χυδαία, η Turner εξαφανίζει οποιονδήποτε ενοχλήσει εκείνη και την οικογένειά της, από μια μύγα που κάθεται στο φρέσκο πρωινό έως το αγόρι της κόρης της όταν τον πιάσει να την απατά μπροστά στα μάτια της.
Η «Serial Mom» γίνεται γρήγορα cult symbol και ο Waters βρίσκει την κατάλληλη ευκαιρία να σατιρίσει για πολλοστή φορά την Αμερικάνικη οικογένεια και τις σαδομαζοχιστικές της ασχολίες στον αγώνα της να πολεμήσει την μοναξιά και τον φόβο της κανονικότητας και της ρουτίνας. Όσο για την ταινία, γίνεται η ίδια cult classic και μια από τις σημαντικότερες μαύρες κωμωδίες που ασχολείται με την εν λόγω θεματολογία κατά την οποία ο σκηνοθέτης παρά τις όποιες ενστάσεις των πιθανών πρωταγωνιστριών του, δεν αρκέστηκε στιγμή σε κάτι λιγότερο από αυτό που ήθελε εξ’ αρχής να κάνει. Ενώ προσπάθησαν να αλλάξουν το σενάριο, άλλες πιο απαιτητικές κι άλλες με σκοπό να αποτρέψουν το να ρισκάρουν την “εικόνα” τους ενσαρκώνοντας μια μοχθηρή γυναίκα δίχως ψήγματος ανθρωπιάς, ο Waters παρέμεινε πιστός στο όραμά του και το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει και περίτρανα το γιατί.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ:
