Το Color Out Of Space επιτυγχάνει να βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ μιας γνήσιας ιστορίας κοσμικού τρόμου και της παράνοιας του Lovecraft.
Μια υποτιμημένη ταινία, η οποία χρησιμοποιεί την υπερβολή που συνοδεύει την ερμηνευτική ικανότητα του Nicolas Cage, τη φωτογραφία, αλλά και τον κλιμακούμενο τρόμο προς όφελος της, για να μεταφέρει στην οθόνη μια ιστορία του H.P Lovecraft.
Μια άγνωστη απειλή
Ο Nathan Gardner μετακομίζει μαζί με την γυναίκα του, Theresa και τα τρία τους παιδιά Lavinia, Jack και Benny στην οικογενειακή φάρμα του αποθανόντος πατέρα του.
Όλα δείχνουν να ρέουν φυσιολογικά, καθώς η οικογένεια προσπαθεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες ζωής. Ένα βράδυ όμως συμβαίνει αυτό που κανείς τους δεν περιμένει: η πτώση ενός παράξενα φωτεινού κομήτη στον κήπο τους. Το επόμενο πρωί με τη βοήθεια του υδρολόγου Ward Philips και της αστυνομίας της πόλης Arkham, η οικογένεια προσπαθεί μάταια να κατανοήσει τη φύση του άγνωστου αντικειμένου.
Στη συνέχεια η πενταμελής οικογένεια θα έρθει αντιμέτωπη με έναν συνεχώς κλιμακούμενο τρόμο που θα αλλάξει τη πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής σε κάτι τερατόμορφα διαφορετικό. Ένα τρόμο αλλόκοσμο, μπροστά στον οποίο κανείς δεν μπορεί να σταθεί αλώβητος. Ένας τρόμος βγαλμένος από ιστορία του Λάβκραφτ.
Μια άξια μεταφορά
Εξαρχής η ταινία Color Out Of Space και ο σκηνοθέτης Richard Stanley βρίσκεται στη δύσκολη θέση να μεταφέρει ένα έργο του μεγαλειώδους Χάουαρντ Φίπιλς Λάβκραφτ. Ο κοσμικός τρόμος του συγγραφέα αποτυπώνεται μέσα από πομπώδεις εκφράσεις και λέξεις, όπως και περιγραφές που δεν μπορεί εύκολα να απεικονίσει κάποιος.
Αν και δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο ομώνυμο έργο του Λάβκραφτ, φαντάζομαι το δύσκολο έργο που είχε να μεταφέρει ο Stanley. Αρχικά, θα έπρεπε να μεταφέρει μια ιστορία η οποία γράφτηκε στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, χωρίς καθόλου διαλόγους και τις δύσκολες περιγραφές του Λαβκραφτ.
Έχοντας δει το Color Out Of Space και έχοντας διαβάσει ορισμένα έργα του συγγραφέα, μπορώ να πω ότι ο Richard Stanley έχει επιτύχει μια αξιοπρεπέστατη μεταφορά της ιστορίας στον 21ο αιώνα διατηρώντας όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τον κοσμικό τρόμο του Λάβκραφτ μεγαλοπρεπή και φρικιαστικό.
Παράλληλα, η παντελής έλλειψη διαλόγων που ανέφερα ότι υπάρχει στις ιστορίες του συγγραφέα θα έπρεπε να μεταφερθεί με προσοχή σε μια ταινία από την οποία δεν λείπουν οι διάλογοι. Παρόλο που οι διάλογοι δεν είναι κακοί ή υπερβολικοί, σε πολλά σημεία ένιωσα ότι αφαιρούν λίγο εκείνο το αποκλειστικά περιγραφικό στοιχείο που συναποτελεί τον κοσμικό τρόμο του Λάβκραφτ.
Κλιμακούμενος και παρανοϊκός τρόμος
Ο τρόμος του Color Out Of Space προέρχεται κυρίως από το αλλόκοσμο φως που εκπέμπει ο κομήτης -εκεί οφείλει και τον τίτλο της η ταινία- και στην παρανοϊκή και αηδιαστική μεταμόρφωση των ζώων, των φυτών και των ανθρώπων.
Στο πρώτο σημείο, παραδέχομαι ότι θα μπορούσε να γίνει λίγο καλύτερη δουλειά. Αν και οφείλω να ομολογήσω ότι το να απεικονίσει κανείς ένα νέο, ξένο στο μάτι, χρώμα που προκαλεί τρόμο, είναι δύσκολη δουλειά. Ωστόσο, το ελαφρύ μώβ με ρόζ χρώμα που διάλεξε ο σκηνοθέτης για να δείξει αυτό το ξενικό χρώμα δεν με έπεισε ιδιαίτερα. Επιπλέον, ένιωσα ότι δεν αποτελεί οργανικό μέρος της ταινίας και δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος ύπαρξης.
Η ταινία θα μπορούσε να εξελιχθεί και χωρίς αυτό το χρώμα, βασισμένη απλώς στις φρικιαστικές αλλαγές που θα επιφέρει το εξωγήινο κομμάτι πέτρας. Θυμάστε την ιστορία “Ο μοναχικός θάνατος τους Jordy Verill” στη ταινία Creepshow (1982); Κάπως έτσι θα μπορούσε να εξελιχθεί και το Color Out Of Space, χωρίς τη σημαντικότητα του αλλόκοσμου μώβ χρώματος.
Επιπλέον, τα όμορφα CGI της ταινίας και η υπερβολική -ως συνήθως- ερμηνεία του Cage και οι αξιοπρεπείς ερμηνείες των υπόλοιπων ηθοποιών, απογείωσαν το Color Out Of Space στα μάτια μου. Τα εφέ της ταινίας και η γραφική βία, αποδίδουν πολύ ωραία τον τρόμο του Λάβκραφτ και συναποτέλεσαν σε μια παρανοϊκή κινηματογραφική εμπειρία.
Αξίζει να δείτε το Color Out Of Space
To Color Out Of Space δεν είναι μια κινηματογραφική τελειότητα, ούτε θα λησμονείται ως η καλύτερη ταινία τρόμου όλων των εποχών. Ωστόσο, είναι μια θαρραλέα προσπάθεια του σκηνοθέτη Richard Stanley που πετυχαίνει στα περισσότερα σημεία τον στόχο της.
Ο συνεχώς αυξανόμενος τρόμος και η παράνοια, τα CGI και η τρελή, υπερβολική ερμηνεία του Nicolas Cage προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία και μια πολύ καλή ταινία κοσμικού τρόμου.
