Μετά από ένα χρόνο και κάτι, το σινεμά ξεκινάει να παίρνει πάλι τα πάνω του με τους θερινούς κινηματογράφους να ανοίγουν ξανά τις πόρτες τους στους θεατές. Η αρχή έγινε με κάποιες παλιότερες κυκλοφορίες, όμως τώρα νέες ταινίες αρχίζουν να παρελαύνουν στην μεγάλη οθόνη. Μία από αυτές είναι το ‘Conjuring: The Devil Made Me Do It’, το τρίτο κεφάλαιο της ‘Conjuring’ τριλογίας και όγδοη ταινία του ευρύτερου ‘Conjuring Universe’. Η πλοκή του φιλμ βασίζεται για άλλη μία φορά σε μία πραγματική υπόθεση των δαιμονολόγων Ed και Lorraine Warren. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους επιστρέφουν οι Patrick Wilson και Vera Farmiga, με το cast να συμπληρώνεται από τους John Noble, Ruari O’Connor, Sarah Catherine Hook και Julian Hilliard. Το σενάριο αναλαμβάνει ο David Leslie Johnson-McGoldrick των ‘Conjuring 2’ και ‘Aquaman’, ενώ στη σκηνοθετική καρέκλα αντί του James Wan, βρίσκουμε τον Michael Chaves του ‘The Curse of La Llorona’, του έκτου φιλμ της σειράς.
Η Πλοκή
Το 1981, οι γνωστοί δαιμονολόγοι Ed και Lorraine Warren καλούνται να καταγράψουν τον εξορκισμό του οκτάχρονου David Glatzel, υπό την παρουσία της οικογένειάς του, του Arne Johnson (αγοριού της αδελφής του) και του Πάτερ Gordon. Όταν η κατάσταση ξεφεύγει, ο Arne προκαλεί τον δαίμονα να πάρει εκείνον για να σώσει το μικρό αγόρι. Μετά από λίγες ημέρες, ο δαίμονας αρχίζει να ελέγχει τον Arne και τον κάνει να σκοτώσει. Αντιμέτωπος με τη θανατική ποινή, ο Arne καλεί το ζεύγος Warren να λύσει το μυστήριο με τους δαιμονολόγους να ξεκινούν έναν αγώνα δρόμου για να αποδείξουν πως ο Arne βρισκόταν υπό δαιμονική κατοχή τη στιγμή της δολοφονίας.
Η Κριτική
Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του Conjuring 2 και εγώ απορώ ακόμα για ποιο λόγο οι Warners ολοκλήρωσαν πρώτα την τριλογία της Annabelle που στην τελική δεν βλεπόταν κιόλας αντί να μας δώσουν νωρίτερα την τρίτη ταινία. Τέλος πάντων, αυτό που έχει σημασία είναι πως το Conjuring: The Devil Made Me Do It (τι τίτλος είναι αυτός…) έφτασε επιτέλους στις οθόνες μας, μικρές και μεγάλες. Αυτή τη φορά δεν θα πω πολλά πράγματα καθώς η ταινία δεν προσφέρεται για συζήτηση. Θα πω όμως κάτι εξ αρχής: Το Conjuring 3 είναι αναμφίβολα το πιο αδύναμο κεφάλαιο της τριλογίας. Αυτό συμβαίνει γιατί οι προηγούμενες δύο ταινίες ήταν σίγουρα δυνατότερες κυρίως στην εκτέλεσή τους αν όχι και σε πλοκή, αποδυναμώνοντας αυτόματα το τρίτο μέρος.
Το σενάριο επιλέγει να κάνει κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά αφήνοντας στην άκρη τη φόρμουλα του στοιχειωμένου σπιτιού και μετατρέπει την ταινία σε μία supernatural detective ιστορία με τους Warren στο επίκεντρο. Το γεγονός αυτό με ικανοποίησε ιδιαίτερα αρχικά, τουλάχιστον μέχρι το πρώτο μισό της ταινίας που μου κράτησε το ενδιαφέρον. Μετά από αυτό ένιωσα πως η απουσία του James Wan στη σκηνοθεσία στοίχησε πραγματικά στο φιλμ που όσο πλησίαζε στο τέλος του χρειαζόταν όλο και περισσότερο μία ώθηση στην κορύφωσή του, που ήταν αδύναμη συγκριτικά πάντα με τις προηγούμενες δύο ταινίες. Ο Michael Chaves κάνει ότι μπορεί γενικά και δίνει ένα στυλ στα πλαναρίσματά του τα οποία καταφέρνουν να μας γεμίσουν το μάτι αλλά μέχρι εκεί. Το πρόβλημα είναι η εναρκτήρια σκηνή του εξορκισμού. Γιατί; Γιατί πρόκειται για μία από τις καλύτερες σκηνές στην ιστορία του Conjuring saga, τόσο δυνατή σκηνοθετικά και γενικά τόσο καλογυρισμένη που σε προετοιμάζει για κάτι επικό που δυστυχώς δεν έρχεται ποτέ αφού η ένταση στη συνέχεια μειώνεται. Όλοι γνωρίζουμε πως είναι αρκετά δύσκολο να ξεκινήσεις μία ταινία από την αρχή δυναμικά και να το κρατήσεις έτσι μέχρι το τέλος. Ίσως με τον James Wan στο πηδάλιο να βλέπαμε μία πολύ ανώτερη ταινία.
Παρόλα αυτά την ταινία καταφέρνει να σώσει το δίδυμο Patrick Wilson και Vera Farmiga, καθώς φαίνεται πως είναι και οι δυο τους ακόμη εκεί, χωρίς να στέλνουν τις ερμηνείες τους μέσω τηλεγραφήματος. Το υπόλοιπο cast κάνει τίμια δουλειά με το υλικό που του δίνεται χωρίς να δίνει ερμηνείες που βγάζουν μάτι, με τον John Noble του Lord of the Rings να είναι η μόνη αξιοσημείωτη προσθήκη, με τον ηθοποιό να δίνει πολλά σε έναν κατά τα άλλα μικρό ρόλο. Τέλος, το οπτικό κομμάτι βοηθάει αρκετά την ταινία μέσω της φωτογραφίας του Michael Burgess που καταφέρνει να δώσει αρκετή ατμόσφαιρα.
Το ‘Conjuring: The Devil Made Me Do It’ μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία της τριλογίας αλλά είναι μία ευχάριστη προσθήκη στο franchise που σίγουρα θα καταφέρει να διασκεδάσει τους θαυμαστές του είδους παρά τις αδυναμίες της.
