Όταν έμαθα ότι η πολυαγαπημένη μου Γκρέτα Γκέργουιγκ (για μένα θα είναι πάντα Γκέρβιχ, τα γερμανικά φταίνε) γύριζε τις Μικρές Κυρίες δεν χάρηκα ιδιαίτερα. Ορίστε, το έβγαλα από μέσα μου και έφυγε από πάνω μου ένα βάρος. Είχα διαβάσει πριν από ούτε-που-θυμάμαι-πόσα χρόνια το ομώνυμο βιβλίο της Λουίζα Μέι Άλκοτ τελείως διεκπεραιωτικά. Κάποτε ήμουν ψυχαναγκαστική βλέπετε (Παρθένος στο ζώδιο, αυτό μάλλον δικαιολογεί πολλά). Προσπαθούσα να καταλάβω προς τι ο ντόρος, δεν καταλάβαινα, και ακόμα και ως ενήλικη ένιωθα ότι πάει κάτι στραβά με μένα. Παρόλα αυτά, είπα ότι όταν έρθει ο καιρός θα δω την ταινία (γιατί #teamGreta από την εποχή της Frances Ha). Με τούτα και με κείνα, το ημερολόγιο δείχνει Φλεβάρης 2020 και οι κυρίες εμφανίζονται με χάρη στις μεγάλες οθόνες μας.

Η υπόθεση
Η υπόθεση της ταινίας (και του βιβλίου) είναι μάλλον λίγο-πολύ γνωστή. Βρισκόμαστε στην εποχή του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, και ο πάστορας Μαρτς κατατάσσεται στον στρατό αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του και τις τέσσερις κόρες του. Η Μεγκ, η μεγαλύτερη αδερφή, φροντίζει τις μικρότερες, ενώ θα παντρευτεί τον Τζον. Η Τζο είναι ένα ατίθασο αγοροκόριτσο που θέλει να γίνει συγγραφέας, προσπαθώντας να αγνοήσει τα στερεότυπα που αφορούν το γυναικείο φύλο. Η Μπεθ είναι η πιο συνεσταλμένη και ρομαντική αδερφή, ενώ η μικρή Έιμυ έχει καλλιτεχνική φύση και διεκδικεί τον Λόρι που αγαπάει τη Τζο.
Εν γένι (sic), βλέπουμε τη σχέση των τεσσάρων αδερφών και τις καθημερινές στιγμές μιας οικογένειας⋅ όχι της διπλανής πόρτας, αλλά της δικής μας. Θα μου πείτε και τότε γιατί σε ξένισε το βιβλίο; Λίγο η εποχή, λίγο…βασικά, η εποχή έφταιγε (και τα μυαλά). Πολύ παλιά, πολλά στερεότυπα και πολύ Αμερική βρε παιδιά. Και αρκετά χρόνια μετά έρχεται η Γκρέτα για να μας συστήσει εκ νέου τις δικές της Μικρές κυρίες. Και -κοίτα να δεις!- χάρηκα πολύ που τις γνώρισα πραγματικά, έστω και τώρα.

Οι Μικρές κυρίες της Γκέργουιγκ
Η Γκέργουιγκ διαβάζει την ιστορία με τον δικό της τρόπο και μας παραδίδει μια ταινία κλασική και -ταυτόχρονα- τόσο σύγχρονη. Τα όμορφα κουστούμια και τα σκηνικά είναι 1800s-1900s, οι ερμηνείες κλασικές, αλλά τα φεμινιστικά (και όχι μόνο) μηνύματα που περνάει διακριτικά (ναι, υπάρχει ακόμα αυτή η λέξη) είναι τόσο 2020s. Γιατί το να μεγαλώνεις συνειδητοποιώντας ότι “ο κόσμος είναι σκληρός για φιλόδοξα κορίτσια” είναι δυστυχώς μεγάλο θέμα ακόμα και σήμερα. Μ’ έναν μαγικό τρόπο, το παρελθόν συνδιαλέγεται με το παρόν.

Βοηθάνε βέβαια και οι εξαιρετικές ερμηνείες του all star cast της ταινίας. Διαλέξτε και πάρτε: Έμμα Γουάτσον, Λόρα Ντερν, Φλόρενς Πίου, Σίρσα Ρόναν, Μέριλ Στριπ, Τίμοθυ Σαλαμέ κ.α.. Το ίδιο και η μουσική του γουεσαντερσονικού Αλεξάντρ Ντεσπλά. Η δε Γκέργουιγκ στήνει πάρτι πίσω από την κάμερα. Με τα πλάνα της δείχνει την ίδια τη διαδικασία της ενηλικίωσης που χαρακτηρίζεται από πολλά και διαφορετικά συναισθηματικά στάδια (βλ. ανεμελιά, θυμός, μελαγχολία, θλίψη). Και -διάολε!- αποδόθηκαν στην ταινία ένα προς ένα ρεαλιστικά και με ευαισθησία. Βέβαια, το μεγαλύτερο κατόρθωμά της είναι άλλο: αναπτύσσει, χάρη στο καλογραμμένο της σενάριο, κάθε χαρακτήρα στο έπακρο, με αποτέλεσμα να νομίζεις ότι βλέπεις τέσσερις ταινίες που ενώθηκαν αρμονικά και έγιναν μία. Αποτέλεσμα: 6 υποψηφιότητες Όσκαρ και 1 βραβείο για τα κουστούμια. Γκρέτα, οι Μικρές κυρίες σου είναι τελικά μεγάλες. Και μην σκας, θα έρθει και η σειρά σου.