Η αναφορά στις trippy ταινίες, φυσικά δεν αφορά απλώς τα κρυφά «διαμάντια» των 60’s («I Love You, Alice B. Toklas!», «Psych-Out» ή «The Trip»). Υπάρχουν οι τρελές ταινίες (λόγω της θεματολογίας, του σεναρίου ή της μεταφοράς τους στην μεγάλη οθόνη) και υπάρχουν και εκείνες που επιδιώκουν (άθελά τους ή εσκεμμένα) να σε «τρελάνουν», οι οποίες ανήκουν σε μια διαφορετική κατηγορία. Παρακάτω βρίσκονται μερικές εκ των οποίων μας έμειναν αξέχαστες, τις οποίες είτε θα πρέπει να παρακολουθήσουμε για μια δεύτερη φορά, είτε αυτό να είναι παντελώς αχρείαστο, καθώς η πρώτη εντύπωση είναι και αυτή που πρέπει να μείνει ως τελευταία γεύση.
Hausu (1977)
Σκηνοθεσία: Nobuhiko Ôbayashi
Πρωταγωνιστούν: Kimiko Ikegami, Miki Jinbo, Kumiko Ohba
Βαθμολογία στο IMDb: 7,4/10
Trailer: HOUSE (1977) Trailer – The Criterion Collection – YouTube
Οι καλοκαιρινές διακοπές κοντοζυγώνουν και η λήξη του σχολικού έτους, απαιτεί μια καλή επιλογή προορισμού για διακοπές. Ωστόσο, οι φετινές τείνουν να αλλάξουν τροπή, καθώς η ετήσια κατασκήνωση ακυρώνεται και η ζωή στην έπαυλη της πρωταγωνίστριας (της Όμορφης), μαζί με τον πατέρα της, θα υποστεί μια ριζική αλλαγή μετά τον ερχομό της νέας του συντρόφου. Συνεπώς, τα σχέδια όλων πρέπει να μεταφερθούν σε διαφορετική τοποθεσία. Έτσι, αποφασίζει να αυτοκαλεστεί με τις φίλες της (τις Γλυκιά, Στομάχι, Φαντασία, Έξυπνη, Μελωδία και Kung Fu), στο αρχοντικό της θείας της στον τόπο καταγωγής της μητέρας της. Παρά την θετική απάντηση της οικοδέσποινας εκ πρώτης συνεννοήσεως, όλα αρχίζουν να αποκαλύπτουν το ακριβώς αντίθετο και το περιβάλλον δείχνει οτιδήποτε άλλο παρά φιλόξενο. Η κοριτσοπαρέα ξεκινάει ένα ψυχεδελικό ταξίδι τρόμου στο πελώριο απομονωμένο σπίτι-φάντασμα, μέσα στο οποίο σταδιακά αφανίζονται μια προς μια, με τους πιο αλλόκοτους θανάτους. Ύστερα από δύο experimental μικρού μήκους, ο Nobuhiko Obayashi, κάνει το πρώτο του μεγάλου μήκους ντεμπούτο, ενώ το κοινό του αναρωτιέται τι πραγματικά σκεφτόταν κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Με μια δυνατή ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών και ορισμένα εντυπωσιακά, γκροτέσκα μέσα για το χαμηλό κόστος παραγωγής του έργου, εκείνο κατάφερε να ενταχθεί επάξια στην λίστα των cult classics αλλά και των πιο περίεργων ταινιών στην ιστορία του κινηματογράφου.
Candy (1968)
Σκηνοθεσία: Christian Marquand
Πρωταγωνιστούν: Ewa Aulin, Richard Burton, Charles Aznavour
Βαθμολογία στο IMDb: 5,3/10
Trailer: CANDY MOVIE TRAILER 1968.. – YouTube
Η έφηβη Candy Christian, πέφτει επανειλημμένως θύμα του αβίαστου αισθησιασμού της, εν αγνοία της, καταλήγοντας διαρκώς σε σουρεαλιστικές περιπέτειες ανθρώπων, που εκμεταλλεύονται την αθωότητά της, αντιμετωπίζοντάς την αποκλειστικά ως σεξουαλικό αντικείμενο. Μέσα στον αγώνα της να επιβιώσει αλλά και να ανακαλύψει επιτέλους έναν ιδανικό κόσμο με κυρίαρχο την δύναμη της αγνότητας και την πλήρη απουσία πονηριάς ή δόλου, εμπλέκεται ασταμάτητα σε άβολες καταστάσεις και συναρπαστικά, τραγελαφικά συμβάντα που θα καταστήσουν την επιθυμία της, αρκετά πιο δύσκολη. Στο ατελείωτο τριπάρισμα της πρωταγωνίστριας, του σκηνοθέτη αλλά και του θεατή, συχνά πυκνά κάνουν την εμφάνισή, τους εξαιρετικά γνώριμες φυσιογνωμίες, όπως ο Ringo Starr, ο Marlon Brando και η Anita Pallenberg, που δίνουν μια ακόμη σπίθα ενθουσιασμού στην παρακολούθησή του. Το εντυπωσιακό cast, συμπληρώνει ο Richard Burton και ο Charles Aznavour. Αποτελεί μια αντισυμβατική σάτιρα της υπερσεξουαλικοποίησης της εποχής, «βουτηγμένη» σε έναν χίπικο εφιάλτη ψυχεδέλειας, καταφέρνοντας να είναι μια αρρωστημένη υπερβολή «ντυμένη» με όμορφα λουλούδια και αρώματα των 60’s, σε ένα εξωφρενικό πάρτι, δίχως τέλος. Ένας συνδυασμός, ο οποίος, εν τέλει, καταφέρνει να προκαλέσει γέλιο. Ενίοτε, χάνεται στις άπειρες ψυχεδελικές της δεκαετίας, αλλά η συγκεκριμένη πρόκειται για μια από τις αληθινά πιο trippy ταινίες της λίστας και όχι με την «κλασσική» έννοια της φρασης.
Altered States (1980)
Σκηνοθεσία: Ken Russell
Πρωταγωνιστούν: William Hurt, Blair Brown, Bob Balaban
Βαθμολογία στο IMDb: 6,9/10
Trailer: Altered States (1980) – Trailer HD 1080p – YouTube
Ο William Hurt, υποδύεται έναν ιδιόρρυθμο ψυχοπαθολόγο, ο οποίος προσπαθεί να αποδείξει ότι τα οράματα που έχει μιας προηγούμενης ζωής ή υπόστασης, είναι σημάδι ότι η δεύτερη φύση (και γενικότερα μια παράλληλη ζωή ενός ανθρώπου), είναι εξίσου αληθινή και σημαντική όσο και η «πρωταρχική». Ενώ πλανιέται σε ένα τρομακτικό ταξίδι περί βιολογικής εξέλιξης αλλά και μια πληθώρα αναμνήσεων από το αρχέγονο παρελθόν έως και το μέλλον, περιτριγυρίζει την πόλη μέσα στην νύχτα, ως Νεάντερταλ, κυνηγώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ανθρώπινη σάρκα για να επαναφέρει την ανθρώπινη όψη του. Ενώ επιδιώξαμε πολλάκις στο παρελθόν να ακολουθήσουμε τον ονειρικό κόσμο του εκκεντρικού Ken Russell, αυτή την φορά ίσως και να μην το καταφέρνουμε περίτρανα. Όμως σίγουρα, μέσα από την επιληπτική πανδαισία ψυχεδελικών χρωμάτων, εισχωρώντας στα άδυτα της παράνοιας του μυαλού του πρωταγωνιστή, επιτυγχάνεται ένας βαθύτατος τρόμος, απέναντι σε ένα χαοτικό πείραμα που «παίζει» με το μυαλό. Μετά από ατελείωτες απόπειρες, ο πρωτοφανής σκηνοθέτης, επίτευξε να δημιουργήσει μια από τις πιο άρρωστα trippy (ή creepy) ταινίες στην ιστορία του σινεμά. Ο πρωταγωνιστής κάνει ένα συναρπαστικό και δυνατό ξεκίνημα για την καριέρα του (στον πρώτο ρόλο της υποκριτικής σταδιοδρομίας του), σε ένα έργο που έχει μείνει αξέχαστο για την ιδιότυπη ποιότητα και θεματολογία του.
Wizards (1977)
Σκηνοθεσία: Ralph Bakshi
Πρωταγωνιστούν: Bob Holt, Jesse Welles, Richard Romanus
Βαθμολογία στο IMDb: 6,5/10
Trailer: Wizards (1977) Trailer – YouTube
Ο θρυλικός σκηνοθέτης κινουμένων σχεδίων Ralph Bakshi, πριν από την animated εκδοχή του «Lord of The Rings», μας δίδαξε για έναν φανταστικό κόσμο του βαθύτατου παρελθόντος, μέσα στο οποίο η μαγεία του καλού προσπαθούσε να αποτρέψει την κυριαρχία της μαγείας του κακού. Μας χάρισε για ακόμη μια φορά, ένα έπος ψυχεδελικού χαρακτήρα άπλετης δράσης, χιούμορ, συγκίνησης αλλά και τρόμου. Για εκείνους που έχουν παρακολουθήσει αντίστοιχες δουλειές του, η προκειμένη δεν αποτελεί σαφώς καμία εξαίρεση. Πρόκειται για μια μίξη φαντασμαγορικών φιγουρών, σκοτεινών σκιών, έντονη αντίθεση χρωμάτων, εφιαλτική μουσική και μια κυρίαρχη αίσθηση αγωνίας και ανατριχίλας, η οποία σίγουρα δεν συστήνεται για παιδιά, αλλά ούτε και για -όλους ανεξαιρέτως- τους ενήλικες. Η σκοτεινότητα και η μεθυστική ζαλάδα που αποπνέει συνδυασμένη με τα γκροτέσκα σχέδιά του, είναι ικανά να σε φρικάρουν και να σε ταξιδέψουν σε ένα χωροχρονικά άτοπο σύμπαν μιας εκ των πιο trippy ταινιών κινουμένων σχεδίων αλλά και μια καταπληκτική αποτύπωση της πολυδιαδεδομένης θεματολογίας των μάγων. Το έργο ακολουθεί μια συγλονιστκή μάχη ανάμεσα σε δύο όχλους -εκπροσώπων- της μαγείας (η καλή απέναντι στην κακή), κινούμενο σε μονοπάτια επιστημονικής φαντασίας και απροσδόκητου φόβου και αγωνίας, με διάσπαρτα, κρυμμένα μηνύματα.
Population: 1 (1986)
Σκηνοθεσία: Rene Daalder
Πρωταγωνιστούν: Tomata du Plenty, Dino Lee, Helen Heaven
Βαθμολογία στο IMDb: 7,1/10
Trailer: Population: 1 (1986) new trailer – YouTube
Ο τραγουδιστής του punk συγκροτήματος, «Screamers» (ο Tomata du Plenty), είναι ο μοναδικός επιζών από μια ολική καταστροφή. Μέσα από μια πληθώρα μουσικών βίντεο (ερμηνευμένα από τον ίδιο αλλά και μιας υποτιμημένα αξιόλογης καλλιτέχνιδας, της Sheela Edwards), ανακαλύπτει την ιστορία του 20ου αιώνα της Αμερικής μέσα από μια βιντεοκλιπίστικη αναπαράσταση των κομβικών γεγονότων που σημάδεψαν την ανθρωπότητα. Το συγκεκριμένο ταξίδι είναι σίγουρα πρωτόγνωρο και αν μη τι άλλο, υπέρογκα συναρπαστικό, παρ’ ότι και αυτό κινείται στην ανάλογη παράνοια, μη εξαιρεταίο από τα υπόλοιπα της λίστας. Χωρίς να είναι βέβαιο για το τι παρακολουθούμε, οι προβλέψεις μας τείνουν περισσότερο σε μια μιούσικαλ πειραματική θεατρική παράσταση, με μουσική μεγάλης ευρύτητας. Εκτός από μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ματιά, αποτελεί και μια από τις πιο trippy ταινίες αλλά και μια πρωτότυπη αποτύπωση της punk στο underground σινεμά. Για τους πιο τολμηρούς που δεν χάθηκαν ολοκληρωτικά στο χαοτικό της μοντάζ, μπορούν να διακρίνουν και την παρουσία της, ώριμης τότε, Maila Nurmi (Vampira), σε μια από τις σπάνιες guest εμφανίσεις της. Η συγκεκριμένη ταινία, σίγουρα δεν προτείνεται ανεπιφύλακτα για τους επιληπτικούς ή αυτούς που δεν αγαπούν αρκετά την τέχνη.
