Στην παρακάτω λίστα συμπεριλαμβάνονται ορισμένες από τις πιο αγαπητές scream queens στο σινεμά τρόμου, που αποτύπωσαν την φρίκη στα πρόσωπά τους, πιο γνήσια από ποτέ. Είτε χάρη σε έναν ρόλο τον οποίο «παντρεύτηκαν» για ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους, είτε για την συμμετοχή τους και σε άλλες του είδους, αποδεικνύοντας την αδυναμία τους ως προς το horror genre.
Heather Langenkamp
Η νεαρή καλλονή που εξιχνιάζει την υπόθεση του -κυριολεκτικά- εφιαλτικού Freddy, πρόκειται στην πραγματικότητα για την ανερχόμενη και ταλαντούχα Heather Langenkamp, η οποία με την πρώτη της, όμως άκρως επιτυχημένη εμφάνιση ως Nancy το 1984, κέρδισε τις καρδιές χιλιάδων νέων και φανατικών του horror genre, που την αγάπησαν έκτοτε. Μετά την πρώτη της συμμετοχή στο franchise, ακολούθησε και εκείνη τρία έτη αργότερα (το 1987), στο «A Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors», μετά στο «Wes Craven’s New Nightmare» το 1994, αργότερα στο «Never Sleep Again: The Elm Street Legacy» το 2010 αλλά και στο ντοκιμαντέρ «I Am Nancy» του 2011, όπου μας ξεναγεί στον ρόλο της ως Nancy Thompson, στην σειρά ταινιών. Ύστερα από ένα τέτοιο ξεκίνημα η οποιαδήποτε σύνδεση του ονόματός της με τις ταινίες τρόμου, είναι τουλάχιστον αναμενόμενη και πράγματι, η μετέπειτα καριέρα της δεν διέψευσε την προκείμενη προφητεία, λαμβάνοντας η ίδια μέρος σε κάμποσες ταινίες του είδους και κινούμενη ιδίως σε indie μονοπάτια. Παραμένει έως και σήμερα, παρ’ ότι δεν συμπληρώνει τακτικά συμμετοχές της στην φιλμογραφία της, μια από τις πιο γλυκές παρουσίες του horror κινηματογραφικού χώρου και μια από τις κλασικότερες scream queens όλων των εποχών, καθ’ ότι ανέκαθεν μοντέρνα, δυσκολεύοντάς μας στο να πιστέψουμε ότι είναι πλέον 56 ετών και όχι το φρέσκο, νεαρό κορίτσι που γνωρίσαμε πριν από μερικές δεκαετίες.
Okay Krueger, we play in your court!
-Nancy Thomson («A Nightmare on Elm Street»)
Ashley Laurence
Συχνά είναι δύσκολο να αγαπήσουμε μια πρωταγωνίστρια τρόμου, διότι πολλές φορές ίσως να αισθανόμαστε ότι δεν προσπαθεί αρκετά για να αποφύγει τα δεινά από τα οποία περνάει ή ακόμη χειρότερα μας εκνευρίζει η αντιμετώπισή της ως προς τα δρώμενα, είτε ακόμη και η ίδια αυτή καθαυτή, καταλήγοντας να μην μας ενδιαφέρει η κατάληξή της στην ταινία και συνεπώς η εξέλιξη της πλοκής που αφορά τον συγκεκριμένο χαρακτήρα να μας αφήνει, εν τέλει, αδιάφορους. Η Kristy Cotton, αποτελεί μια εξ αυτών που ξεχωρίζουν από την μάζα, χάρη στο μπρίο, την τσαχπινιά της αλλά και την όρεξη για να λύσει το μυστήριο και να δώσει τέλος στην κατάρα που περιτριγυρίζει το σπίτι και την οικογένειά της, στο σοκαριστικό «Hellraiser» του 1987. Η Ashley Laurence, από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και ύστερα, κατάφερε να αποτελέσει πρότυπο πρωταγωνίστριας στο επερχόμενο νέο κύμα των ταινιών τρόμου, μετά και την συμβολή της σε τρία ακόμη από τα μέρη της σειράς ταινιών (το «Hellbound: Hellraiser II» του 1988, το «Hellraiser III: Hell on Earth» του 1992 και το «Hellraiser: Hellseeker» του 2002) και σε ορισμένες ακόμη (άσημες ωστόσο) του είδους, κατακτώντας τίμια τον τίτλο μιας εκ των πιο λατρεμένων scream queens της εποχής, δίνοντας μια δόση μοντερνισμού επιπλέον, όντας παράλληλα και ένα style icon αλλά και ένας καλός λόγος για το διάσημο franchise να αποκτήσει αληθινό ενδιαφέρον, ανυπομονώντας να ξετυλίξει το υποκριτικό της ταλέντο και τις άλλες τυχόν πτυχές της Kristy, στην επόμενη εμφάνισή της.
Marilyn Burns
Μια από τις πιο αγαπητές indie scream queens όλων των εποχών είναι η αξέχαστη πρωταγωνίστρια του «Texas Chainsaw Massacre» και ακούει στο όνομα, Marilyn Burns. Η Sally Hardesty, κέρδισε την καρδιά άπειρων θεατών που λατρεύουν το σινεμά τρόμου και με την υποκριτική της κατάφερε να τους αναγκάσει να ταυτιστούν και να βιώσουν το συναίσθημα του αμήχανου τρόμου και της άνευ προηγουμένου αγωνίας, στο πετσί τους. Μέσα στην σύντομη φιλμογραφία της, ξεδίπλωσε επιτυχώς το ταλέντο της και έπειτα και την επιτυχία του 1974, επανήλθε σε ένα ακόμη από τα πολλά και επιτυχημένα έργα του Tobe Hooper, το «Eaten Alive» (του 1977), κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι θα αποτελέσει μια πιθανή μούσα του για το μέλλον. Η σχετικά μικρή της καριέρα στον κινηματογραφικό χώρο, άφησε το ενδεχόμενο ότι το «Texas Chainsaw Massacre», στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα φρικιαστικό snuff film, να επικρατεί, κάτι που αυτομάτως κατέστεισε την ταινία ακόμη περισσότερο τρομακτική από ότι ήδη ήταν. Επιβεβαίωσε ότι δεν αποτελεί άλλη μια εκ των πολλών όμορφων και αθώων κοριτσιών που συνηθίζουν να πρωταγωνιστούν στα slasher της εποχής και μας «αφήνουν» από τα πρώτα λεπτά της ιστορίας, αλλά δημιούργησε ένα νέο πρότυπο, εκείνων που πολεμούν μέχρι τελικής πτώσης, γεγονός που δεν θα μπορούσε κανείς να αρνηθεί ότι είναι αστείρευτα ενδιαφέρον και επιπλέον αγωνιώδες.
Adrienne Barbeau
Μια από τις πιο υποτιμημένες scream queens, αλλά που σίγουρα αξίζουν τον τίτλο, είναι αναντίρρητα η σαγηνευτική Adrienne Barbeau. Εκτός από μια εξαιρετικά λαμπερή και μυστηριώδη φιγούρα αλλά και μια ταλαντούχα ηθοποιό της δεκαετίας, ήταν το απόλυτο σύμβολο των 80’s και συγκεκριμένα στο είδος του τρομακτικού. Είναι από εκείνες της λίστας, που δεν στιγματίστηκε από έναν ρόλο αλλά ακολούθησε έως και σήμερα, την μαγεία των ταινιών τρόμου, αποκτώντας μια μοναδική αίγλη, που σαφέστατα δεν συνάπτει με την κλασσική του χολυγουντιανού σινεμά. Στις αρχές της δεκαετίας και μάλιστα ακριβώς το 1980, έκανε το ντεμπούτο της στο παραφυσικό «Fog», του ανθρώπου που «ανέστησε» το αμερικάνικο σινεμά τρόμου, του θρυλικού John Carpenter. Ύστερα από την πρώτη της μεγάλη επιτυχία, προσέθεσε στην φιλμογραφία της ορισμένες ακόμη σημαντικές συμμετοχές, όπως το «Swamp Thing» (του 1982), το «Creepshow» (επίσης του 1982), το «Open House» (του 1987) και το «Two Evil Eyes» (του 1990), επιβεβαιώνοντας και η μετέπειτα πορεία της μέχρι και τα 75 της χρόνια (σήμερα) ότι είναι φανατική λάτρης του είδους. Δεν είναι ο ορισμός της αγαπημένης περσόνας για πολλούς, αλλά το σίγουρο είναι ότι κανένας δεν μπορεί να παραβλέψει την φυσικότητα που αποπνέει η υποκριτική της δεξιότητα και την έφεση στο να προσθέτει έντονα το στοιχείο μιας μοντέρνας ντίβας του παλιού Χόλυγουντ, στους χαρακτήρες που υποδύεται.
Jamie Lee Curtis
Πέρα από την φήμη της, όντας η κόρη δύο υπέρλαμπρων αστέρων της δεκαετίας του ’40 και του ’50 (Tony Curtis και Janet Leigh), απέδειξε πως η αναμενόμενη δόξα και το υποκριτικό «μικρόβιο» για το οποίο πολλοί θα ήταν σίγουροι πως θα εξελιχθεί, είναι αληθινό και πολλώ μάλλον, αρκετά ισχυρό. Φανερά, κατέκτησε σημαντικό όνομα, υποδυόμενη διαφόρων ειδών ρόλους, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να τα καταφέρει εξίσου και σε άλλα είδη, όμως δεν παύει να απασχολεί αρκετά για χρόνια τις λίστες με τις πιο λατρεμένες scream queens όλων των εποχών. Η περιβόητη καριέρα της στα slasher, ξεκίνησε το 1978, όπου ενσάρκωσε την Laurie Strode, στο «Halloween» του Carpenter. Μετά από την συνεργασία τους, ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι τους δύο χρόνια αργότερα στο «Fog» (το 1980), ένα έτος κατά το οποίο απέκτησε την φήμη ενός από των πιο περιζήτητων προσώπων του είδους, συμμετέχοντας επίσης στο «Prom Night» και το «Terror Train». Ακολούθησαν τα sequel του αγαπημένου franchise («Halloween») αλλά και το ντοκιμαντέρ του John Landis με θέμα τις κλασικές ταινίες τρόμου, το «Coming Soon» στο οποίο πρωταγωνίστησε, ενώ αργότερα «ξεπήδησε» από το συγκεκριμένο είδος και σε άλλα και ανέδειξε το εύρος της. Παρ’ όλα αυτά, παρέμεινε ανέκαθεν στο μυαλό χιλιάδων θεατών, ως η απόλυτη μούσα των slasher, που συνδυάζει αβίαστα την γοητεία με τον δυναμισμό.
Halloween is when people play tricks on each other. It’s all make-believe.
-Laurie Strode («Halloween»)
Barbara Steele
Τα κορακίσια, κατάμαυρα μαλλιά και τα μεγάλα εκφραστικά μάτια της, έμειναν ως ο ομορφότερος εφιάλτης στο μυαλό άπειρων θεατών, που την λάτρεψαν μέσα από το αριστουργηματικό «Black Sunday» του Mario Bava. Εκτός από ένα εξαιρετικά υποτιμημένο ταλέντο της δεκαετίας του ’60, αποτελούσε και την επιτομή της μάγισσας, όπως τουλάχιστον αποτυπώνεται έως και σήμερα στην μεγάλη οθόνη. Μια κομψότατη παρουσία και ιδιαίτερη φυσιογνωμία, που συνδυάζει ανέλπιστα εύστοχα το απόλυτο κακό που έρχεται σε σύγκρουση με την αγγελική της όψη, ενσωματωμένη άψογα στο «όνειρο» του σκηνοθέτη (Bava) να δημιουργήσει μια πολύπλευρη και διχασμένη πρωταγωνίστρια, που συνδέεται με το παρελθόν ενώ παράλληλα συνυπάρχει επάξια και στο παρόν. Λαμβάνοντας μέρος σε πολλές και διαφορετικές ταινίες καθ’ όλη την διάρκεια της δεκαετίας, συνέχισε μέχρι και το τέλος της καριέρας της με δεύτερους ρόλους, μερικοί εκ των οποίων ήταν σε επιτυχημένες ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ’70, όπως το «Shivers» του David Cronenberg (το 1975) και το «Piranha» του Joe Dante (το 1978). Το όνομά της συνδέεται άμεσα με την προσωπικότητα και την επιβλητική παρουσία της. Φαινομενικά απτόητη σαν ατσάλι (Steele), ξεδιπλώνοντας αργά το μυστήριο που αποπνέει η «αύρα» της αλλά και την ευαισθησία της. Είναι ένας εκπληκτικός συνδυασμός της Elsa Lanchester και της Vampira, σε μια πιο μοντέρνα εκδοχή και με πρωτότυπη υποκριτική ικανότητα.
Sheri Moon Zombie
Πρόκειται για την μούσα του εκπληκτικού μουσικού και μετέπειτα και σκηνοθέτη cult κινηματογραφικών ταινιών (ως αναφορά στα «ξεχασμένα» αγαπημένα slasher των 70’s), τον Rob Zombie. Η αιθέρια κατάξανθη ύπαρξη, έκανε την παρθενική της εμφάνιση στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του συνεργάτη και συζύγου της, δημιουργόντας σταδιακά την περσόνα με την οποία συνέχισε και την μετέπειτα καριέρα της. Μια κοριτσίστικη και παιχνιαδιάρικη, αλλά τρελή, στα όρια της ψυχασθενούς, χαρακτήρας, που αφήνει το στίγμα της στην grindhouse φιλμογραφία του Zombie, υπό το όνομα Sheri Moon. Το 2004, έκανε την διαφορά με μια guest εμφάνιση στο αμφιλεγόμενο remake του «Toolbox Murders» (του 1978), σκηνοθετημένο από τον γνώστη του είδους, Tobe Hooper, ενώ έναν χρόνο αργότερα κέρδισε τον πρώτο πρωταγωνιστικό της ρόλο στο «The Devil’s Rejects». Το 2019, πρωταγωνίστησε για ακόμη μια φορά στην τελευταία (μέχρι στιγμής) σκηνοθετική απόπειρα του Rob Zombie, το «3 From Hell» και απέδειξε ότι υλοποίησε με επιτυχία την vintage εικόνα που επιδίωξε να «κατασκευάσει» ο σκηνοθέτης, φέρνοντας τις πρωταγωνίστριες των προγενέστερων slasher στην πραγματικότητα του σήμερα, επιχειρώντας και οι δύο (ο Rob και η Sheri Moon Zombie) να «κρατήσουν ζωντανή» μια εποχή που διαρκώς αναπολούν μέσω της τέχνης τους.
Asia Argento
Το εμμονικό κοινό του Argento και του είδους που διαιώνισε, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει μέσα από αυτόν και μια ακόμη εκκεντρική παρουσία που εντυπωσίασε στον χώρο του underground σινεμά, την κόρη του, την Asia (Argento). Το όνομά της ήταν προκαθορισμένα γραμμένο στην λίστα των πιο περιζήτητων scream queens, πριν καν προλάβει να αναπτυχθεί η καριέρα της, ενώ ταυτόχρονα πληρούσε όλα τα προσόντα για μια τέτοια θέση, εκτός από το επίθετό της. Πέρα από τα εμφανισιακά χαρακτηριστικά της (τα μαύρα μαλλιά της σε αντίθεση με το φαντασμαγορικά λευκό δέρμα της), η φήμη του πατέρα της στον χώρο του είδους, την ταύτισε με μια σκοτεινότερη πλευρά πρωταγωνίστριας και της έδωσε την ευκαιρία να «χτίσει» όνομα στο είδος του τρομακτικού. Έχοντας έμφυτο τον δυναμισμό και την εκκεντρικότητα στο DNA της, σύλλεξε το δικό της κοινό, ξεκινώντας από γνώριμα λιμέρια και εν προκειμένω, την δεύτερη ταινία «Demons», παραγωγής του Dario Argento και σκηνοθεσίας του φίλου και συνεργάτη του, Lamberto Bava. Ακολούθησαν (μαζί με άλλες indie νεανικές ευρωπαϊκές της εποχής) το «Church» (του 1989), το «Trauma» (του 1993), το «The Stendhal Syndrome» (του 1996) και το «Phantom of the Opera» (του 1998), σκηνοθετημένα από τον πατέρα της, ενώ ύστερα επιχείρησε να πιάσει την κάμερα στα χέρια της, ξεφεύγοντας από το είδος με το οποίο οι περισσότεροι την συνέδεσαν.
Linda Blair
Το 1973 μας συστήθηκε ως «Regan», στο σοκαριστικό έργο του Friedkin, το «Exorcist», μια ταινία που άλλαξε ριζικά τα δεδομένα του σινεμά τρόμου. Παρά το γεγονός ότι ίσως και να μην επρόκειτω για μια από τις πιο αξιολάτρευτες φιγούρες του είδους του τρομακτικού (αλλά μια από τις φρικιαστικότερες), υπήρξε μια από τις πιο αξιοσημείωτες και σίγουρα καθοριστική για την ανερχόμενη καριέρα της ηθοποιού. Μετά από μια τέτοια εμφάνιση, που θα ήταν ανέφικτο να μην την στιγματίσει, η Linda Blair, είχε πλέον δικό της τον τίτλο μιας από τις νεότερες scream queens στον κινηματογράφο. Ωστόσο, η καριέρα της στην horror σκηνή δεν τελειώνει εκεί, αλλά ξεκινάει. Μετά το sequel της πρώτης της μεγάλης επιτυχίας (το 1977), ακολούθησαν αρκετές ταινίες διαφόρων ειδών εκ των οποίων κάποιες υπήρξαν τρόμου, ξεκινώντας να διεισδύει και στον κόσμο των exploitation της εποχής (με ταινίες όπως το «Hell Night» του 1981 και το «Chained Heat» του 1983). Όπως φαίνεται η Regan, την ακολούθησε καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής της, επηρεάζοντας και ύστερα ξεκινώντας μια νέα μόδα χαρακτήρων τρόμου αλλά και συμμετέχοντας και η ίδια σε μια από τις πολυάριθμες σατιρικές ταινίες του είδους, το «Repossessed» του 1990, συμπρωταγωνιστώντας απέναντι στον Leslie Nielsen.
Vampira
Στο άκουσμα του όρου «scream queens», το μυαλό του φανατικού horror κοινού πηγαίνει απευθείας στην γοτθικά υπέρλαμπρη Vampira. Ακόμη και για εκείνους που δεν γνωρίζουν την δουλειά τους, είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσουν τις εκσυγχρονισμένες αποτυπώσεις της, από τον χώρο της τέχνης έως και τα πιο διαδομένα Halloween κοστούμια. Πίσω από τα μακριά, «θανατηφόρα» νύχια, τα μαύρα μαλλιά με το ιδιόρρυθμο χτένισμα (για τα δεδομένα της εποχής), τα έντονα dragqueenίστικα φρύδια, την μικροσκοπική μέση και το χαρακτηριστικό (και καθοριστικό για την πορεία της μόδας ανά τα χρόνια) ρουχισμό, κρύβεται μια αληθινά επαναστατική μορφή για την γυναικεία φιγούρα και δεν είναι άλλη από την Maila Nurmi. Παρ’ ότι η μικρή καριέρα της αποτελούταν -κυρίως- από δεύτερους, τρίτους ή τέταρτους ρόλους (πολύ συχνά απλώς guest εμφανίσεις), τηλεοπτικά show (όπως το «Vampira Show») και τον διασημότερο ρόλο της στο επιστημονικής φαντασίας, «Plan 9 from Outer Space» του Ed Wood (το 1959), το λυσσασμένο κοινό που έβαλε ως απώτερο σκοπό της ζωής του να ξεθάψει όσα περισσότερα cult έργα και χαρακτήρες γίνεται, την «έστεψε» ως είδωλο, το οποίο αποτέλεσε αστείρευτη πηγή έμπνευσης για πολλά χρόνια μέχρι και σήμερα. Αναμφίβολα, απέδειξε ότι το κατάφερε αιτιολογημένα και δεν αρκεί απλώς να υποκρίνεσαι μια χαρακτήρα ταινιών τρόμου… αλλά να είσαι μια!
Demons are a ghoul’s best friend!
-Vampira
