Τη Ρεμπέκα Χολ σίγουρα την ξέρεις ως μια πολύ καλή ηθοποιό η οποία έχει παίξει σε ταινίες διαφορετικών ειδών. Το 2021, και λόγω του Passing, της πρώτης της σκηνοθετικής απόπειρας που στριμάρει στο Netflix, έμελλε να είναι η χρονιά που θα τη γνωρίσουμε και ως σκηνοθέτη. Να σου πω κάτι; Αυτό είναι κάτι καλό που προέκυψε μέσα σε αυτή τη δύσκολη χρονιά. Μπορεί η ταινία να έχει κάποια μείον, γενικά, όμως, πρόκειται για μια αξιόλογη και ενδιαφέρουσα ταινία. Και αυτό οφείλεται -σε μεγάλο βαθμό- στη Χολ.
Το Passing…
Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Νέλα Λάρσεν, με την υπόθεση να έχει κάπως έτσι: Νέα Υόρκη, ’20s. Η Αϊρίν, μια μαύρη γυναίκα που, λόγω της απόχρωσης του δέρματός της, μπορεί να την “περάσει” κάποιος για λευκή, θα συναντήσει στο καφέ ενός fancy ξενοδοχείου μια φίλη από τα παλιά, την Κλερ. Η Κλερ, την οποία επίσης μπορεί να “περάσει” κάποιος για λευκή, είναι παντρεμένη με έναν λευκό άντρα που δεν ξέρει ότι η γυναίκα του είναι μαύρη (και είναι και ρατσιστής).
Έπειτα από αυτή την επανασύνδεση, η Κλερ θα μπει στη ζωή της Αϊρίν και θα γοητεύσει την οικογένειά της, το κοινωνικό της περιβάλλον και τον άντρα της. Η εμπλοκή της Κλερ θα κλονίσει τη συναισθηματική σταθερότητα της φίλης της. Πώς μπορεί η τελευταία να προστατέψει την πραγματικότητα που έχει φτιάξει;
…επιλέγει μια διαφορετική προσέγγιση του ρατσισμού
Το Passing, να πω την αλήθεια μου, είναι από τις ταινίες που προσωπικά δεν περίμενα πολλά, αλλά η Χολ με διέψευσε σχεδόν πανηγυρικά. Η επιλογη του να γυρίσει μια ασπρόμαυρη ταινία, και όχι έγχρωμη, κάνει τον θεατή να μη σκέφτεται την απόχρωση του δέρματος των πρωταγωνιστών. Αυτό είναι το μέσο που χρησιμοποίησε η Χολ για να “περάσει” την άποψή της. Ότι, δηλαδή, ο φυλετικός ρατσισμός είναι περισσότερο μια έννοια παρά πραγματικότητα και διαμορφώνεται από τις αντιλήψεις των ανθρώπων.
Από εκεί και πέρα, το Passing απεικονίζει εύστοχα των ’20s -κάτι που δείχνει ότι οι άνθρωποι γύρω από την ταινία έκαναν τη μελέτη τους. Οι δε ερμηνείες των πρωταγωνιστριών (Τέσα Τόμσον, Ρουθ Νέγκα) είναι εξαιρετικές, με τη Χολ να τις κατευθύνει μαεστρικά. Εδώ αξίζει να αναφερθεί και η υπέροχη φωτογραφία του Εντού Γκράου (τον συναντάμε, μεταξύ άλλων, στο A Single Man του Τομ Φορντ), η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στο “χτίσιμο” της ατμόσφαιρας της ταινίας.
Αν ψάχνεις να βρεις αρνητικά στην ταινία, η δουλειά σου θα είναι αρκετά δύσκολη. Υπάρχουν, αλλά η Χολ τα κρύβει δεξιοτεχνικά. Προσωπικά είδα ένα αρκετά αδύναμο πρώτο μισό, με την υπόθεση να μην έχει πολύ καλό ρυθμό, και οριακά με έκανε να παρατήσω την ταινία. Λίγο η περιέργεια όμως, λίγο η ατμόσφαιρα και το θέμα, με έκαναν να συνεχίσω και γενικά αποζημιώθηκα. Επίσης, η Χολ δεν αποφεύγει κάποια κλισέ που συναντάς σε δραματικές ταινίες που ασχολούνται με τον φυλετικό ρατσισμό, τα οποία όμως είναι -ευτυχώς- λιγότερα απ’ όσο φαντάζεσαι.
Συνολικά, το Passing είναι μια ανθρωποκεντρική ταινία που καταφέρνει να σταθεί στο ύψος της, να αποφύγει τον φτηνό μελοδραματισμό και τα πολλά κλισέ και να περάσει τα μηνύματά της. Δίκαια, λοιπόν, η ταινία συζητήθηκε στο τελευταίο φεστιβάλ του Σάντανς. Η Χολ μπορεί να είναι περήφανη και εμείς περιμένουμε με περιέργεια το επόμενο βήμα της.
