Υπάρχουν romcom όπου μέσα σε μόλις 90 λεπτά νιώθεις ότι βλέπεις δύο φίλους σου – δύο ανθρώπους τόσο οικείους σε εσένα – να ερωτεύονται. Όταν οι χαρακτήρες όχι μόνο γίνονται συμπαθείς στο κοινό αλλά βγάζουν μια αίσθηση αληθινής σύνδεσης, τόσο μεταξύ τους όσο και με τους θεατές. Μια τέτοια γλυκιά ιστορία είχα την τύχη να βρω στην ταινία της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας Raine Allen-Miller, Rye Lane.
Υπόθεση
Οι λάτρεις των romcom ξέρουν ότι μια ρομαντική κομεντί που σέβεται τον εαυτό της ξεκινάει με ένα meet-cute. Την τυχαία – για να μην πούμε μοιραία – συνάντηση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Στο Rye Lane αυτή η πρώτη συνάντηση πραγματοποιείται στις ουδέτερου φύλου τουαλέτες του opening μιας gallery έργων ερωτικής τέχνης. Ο νεαρός Dom (David Jonsson) κλαίει με λυγμούς, είναι προσφάτως χωρισμένος – η παθητική επιλογή είναι εσκεμμένη εδώ – και διόλου έτοιμος να αντιμετωπίσει την πρώην του. Η εξωστρεφής Yas (Vivian Oparah), αποφασίζει να του πιάσει την κουβέντα από τη διπλανή τουαλέτα. Όταν συναντώνται στην gallery η Yas αναγνωρίζει τον Dom από τα παπούτσια του και τον πλησιάζει, προς δική του δυσαρέσκεια, μιας και επιθυμούσε να περάσει απαρατήρητος. Οι δύο τους καταλήγουν να περνούν όλη τη μέρα μαζί περπατώντας στο νότιο Λονδίνο και συγκεκριμένα στην αγορά Rye Lane.
Πώς ξεχωρίζει το Rye Lane ανάμεσα στα romcom-ικά clichés;
Meet-cute;Ένα εξαιρετικό καστ στους δεύτερους ρόλους; Μια παρεξήγηση που όταν κλιμακώνεται, στο τέλος της δεύτερης πράξης, θα χωρίσει τους πρωταγωνιστές μας; Μια μεγάλη ρομαντική χειρονομία; Ένα μήνυμα ελπίδας ότι η αγάπη θριαμβεύει; Όλα τα παραπάνω αποτελούν κλισέ των ρομαντικών κομεντί. Το κύμα των κυνικών και meta – αναλυτικών ταινιών των προηγούμενων δεκαετιών οδήγησε σε μια γενικότερη αποστροφή προς το είδος της ρομαντικής κωμωδίας. Δειλά δειλά τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα μιλάμε για μια αναγέννηση των romcoms. Μεγάλα blockbusters όπως το Anyone But You δηλώνουν τρανταχτά την επιστροφή των ρομαντικών κωμωδιών. To Rye Lane όμως, το οποίο προηγήθηκε αυτής της μεγάλης δήλωσης, πλησιάζοντας πιο ουσιαστικά το είδος, παραπέμπει σε εκείνες τις ποιοτικές romcom των 90s. Από το χρονικό πλαίσιο στο οποίο εξελίσεται η πλοκή, όπου οι πρωταγωνιστές γνωρίζονται και ερωτεύονται μέσα σε μία ημέρα, το οποίο παραπέμπει στην τριλογία Before του Richard Linklater, έως την επιλογή χρήσης του ευρυγώνιου φακού, που ακολουθεί τους πρωταγωνιστές στα στενά του νότιου Λονδίνου, η Allen-Miller εμπνέεται από παλαιότερες ταινίες και τις συνθέτει με τη δική της πινελιά. Μας θυμίζει τι χρειάζεται μια καλή romcom για να ξεχωρίσει (βλέπε When Harry Met Sally) – καλοδουλεμένο διάλογο και χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών. Δεν παλεύει να πιαστεί από κάποιο gimmick ή να φέρει μεγάλα ονόματα που θα στολίσουν επιβλητικά τη μαρκίζα. Είναι ειλικρινές και άμεσο. Σε λιγότερο από 90 λεπτά η ταινία καταφέρνει να ξεδιπλώσει την γνωριμία των δύο πρωταγωνιστών αλλά ακόμη πιο εντυπωσιακά, χτίζει όλο το υπόβαθρο της ύπαρξής τους. Η Yas και ο Dom είναι τρισδιάστατοι χαρακτήρες με αδυναμίες και τραύματα, τα οποία επηρεάζουν αισθητά τις πράξεις και τις αποφάσεις τους. Θυμίζουν πρόσωπα και καταστάσεις που είναι γνώριμα για το millenial κοινό, το οποίο εκπροσωπεί και στο οποίο στοχεύει.
Εν κατακλείδι
Εάν το φετινό Anyone But You ήρθε όπως το βρώμικο μετά από ξενύχτι σε ένα πεινασμένο για romcom κοινό, το Rye Lane είναι ένα ζεστό σπιτικό πιάτο φαΐ.
Δείτε το trailer:
