Είτε αφιέρωσες χρόνο για να δεις τους πρόσφατους Παραολυμπιακούς Αγώνες (που τελείωσαν πριν λίγες μέρες) είτε όχι, το Rising Phoenix είναι ένα ντοκιμαντέρ που αξίζει τον χρόνο σου. Μέσα σε ούτε 2 ώρες, θα θαυμάσεις τη δύναμη όλων αυτών των ανθρώπων που δεν το έβαλαν κάτω, που αγωνίζονται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κάθε μέρα, και που αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει “δεν μπορώ”, υπάρχει “δεν θέλω”. Κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Και δεν είναι δύσκολο να το βρεις, μιας και υπάρχει στο Netflix. Και σχεδόν όλοι έχουμε πρόσβαση στο Netflix, σωστά;
Το Rising Phoenix…
Αν θέλαμε να συνοψίσουμε την υπόθεση του ντοκιμαντέρ, θα μπορούσαμε να το κάνουμε σε μία μόλις πρόταση. Η ιστορία των Παραολυμπιακών Αγώνων μέσα από τα μάτια των αθλητών. Όμως, σαν να είναι κάπως «στεγνή» αυτή η πρόταση. Για να προσπαθήσουμε αλλιώς.
Ένας άνδρας χωρίς χέρια αγωνίζεται στην τοξοβολία, χρησιμοποιεί τα πόδια του για να τραβήξει τη χορδή του τόξου, το βέλος βρίσκει κέντρο. Μια γυναίκα με ακρωτηριασμένα χέρια και πόδια αγωνίζεται στην ξιφασκία. Μια άλλη γυναίκα έχασε το πόδι της από καρκίνο και είναι κολυμβήτρια. Ένας άνδρας τρέχει με προσθετικές λεπίδες. Ένας άλλος άνδρας σε αναπηρικό αμαξίδιο παίζει ράγκμπι, ένα από τα αθλήματα που συνεπάγονται «σκληρή» επαφή. Ιστορίες άλλοτε αστείες και άλλοτε όχι. Άνθρωποι που, ως άλλοι φοίνικες, αναγεννήθηκαν και αναδύθηκαν. Αυτό μάλιστα. Αυτό ακριβώς που λέει και ο τίτλος, δηλαδή.
…μας θυμίζει τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας
Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι απλά μια διοργάνωση που αναδεικνύει ποιος είναι ο πιο γρήγορος, ο πιο δυνατός, ποιος φτάνει πιο μακριά. Είναι μια διοργάνωση που γιορτάζει το ότι υπάρχουν άνθρωποι που διεκδικούν την ολότητα του κορμιού τους και που έχουν διαφορετικές ικανότητες, οι οποίες δεν τους κάνουν λιγότερο ικανούς και δυνατούς από τους υπόλοιπους. Αυτό είναι κάτι που βλέπουμε ξεκάθαρα στο Rising Phoenix και, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το μεγαλύτερο ατού του.
Σε ό,τι αφορά τη δομή του, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, πρόκειται για ένα τυπικό αθλητικό ντοκιμαντέρ. Προσωπικές ιστορίες, στιγμιότυπα από προπονήσεις και από αγώνες. Ειδικά τα στιγμιότυπα των αγώνων, είναι…δεν έχω λόγια. Αν πρέπει να βρούμε αρνητικά στο ντοκιμαντέρ, τότε δύο είναι αυτά στα οποία μπορούμε να σταθούμε. Πρώτον, την ελλιπή παρουσίαση των απαρχών των Παραολυμπιακών Αγώνων και το γεγονός ότι είναι έτσι δομημένο, ώστε να εκβιάσει το συναίσθημα του θεατή.
Αυτά τα δύο αρνητικά ευτυχώς δεν αρκούν για να επισκιάσουν το μήνυμα που θέλει να περάσει το Rising Phoenix, το οποίο είναι τόσο δυνατό όσο και οι αθλητές που περνάνε από τη -μικρότερη ή μεγαλύτερη- οθόνη σου.
