To Terminator: Dark Fate είναι το έκτο κεφάλαιο ενός franchise το οποίο για καιρό βρισκόταν σε αδιέξοδο. Μετά την δεύτερη ταινία της σειράς Terminator: Judgment Day(1991), ο σκηνοθέτης James Cameron ήταν σίγουρος ότι είχε παραδώσει ένα αριστουργηματικό φινάλε που δεν χρειαζόταν συνέχειες. Σε κάθε μεγάλη επιτυχία όμως υπάρχουν δεκάδες απομιμητές από πίσω που ακολουθούν και αυτή η σειρά ταινιών έγινε μέρος αυτής της ανέμπνευστης και ανούσιας απομίμησης. Ξεκίνησε πρωτοποριακά με ένα εκπληκτικό neo-noir sci-fi θρίλερ The Terminator(1984) και κατέληξε σε μια “αυτοπαρωδία” με τίτλο Terminator: Genisys(2015). Ο Cameron ήταν αμέτοχος σε αυτές τις συνέχειες και απλά κούναγε το πράσινο μαντήλι (δολάριο) από μακριά ενώ του στράγγιζαν το franchise που ο ίδιος δημιούργησε. Με το Terminator: Dark Fate, o Cameron αποφάσισε να επιστρέφει στην δυναμική θέση του παραγωγού παραδίδοντας τα ηνία της σκηνοθεσίας στον Tim Miller (Deadpool) και το επίτευγμα πέτυχε, χωρίς όμως να είναι αλάνθαστο.
Επιστρατεύοντας τις δυο “μασκότ” της σειράς Arnold Schwarzenegger και Linda Hamilton, ο Tim Miller προσπαθεί να συνδυάσει τους παλιούς και αγαπημένους ήρωες με φιλόδοξους καινούργιους και αυτός ο συνδυασμός λειτουργεί άψογα.Το Terminator: Dark Fate είναι συνέχεια της δεύτερης ταινίας,διαγράφοντας από την κινηματογραφική μνήμη τις προηγούμενες μετριότητες και ανακηρύσσοντας το Terminator: Dark Fate ως την επίσημη τρίτη ταινία. Η χημεία μεταξύ των ηθοποιών είναι μοναδική, ένα τέλειο casting με εξαιρετικές ερμηνείες από Hamilton και Schwarzenegger (λογικό αφού έχουν αφιερώσει μια ζωή στο franchise) και με ένα σφιχτοδεμένο σενάριο που δίνει έμφαση στην σοβαρή αφήγηση παρά στα comic relief που είχαμε συναντήσει και κλαίγαμε από την…απογοήτευση στο Terminator: Rise of the Machines(2003) και Terminator: Genisys (2015).
Το Terminator: Dark Fate είναι όμως και αυτό ένα θύμα του σύγχρονου Hollywood. Η άφθονη κατανάλωση των CGI εφέ μετατρέπει το Terminator: Dark Fate σε ένα ακόμα άνευρο και χωρίς αγωνιά blockbuster. Με λίγα λόγια θα βλέπετε σκηνές γεμάτες αδρεναλίνη χωρίς όμως να την νιώθετε μέσα σας. Υπέροχες σκηνές δράσης που ταυτοχρόνως δημιουργούν απάθεια στον θεατή. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα όλης της αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας αυτές τις μέρες και αυτό το φάντασμα στοιχειώνει το Terminator: Dark Fate. Τώρα όμως έφτασε η ώρα για την απομυθοποίηση που επιβάλει η νέα ταινία της σειράς. Μια απομυθοποίηση που οι παλιοί fans δεν θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα.Η “θυματοποίηση” του Terminator: Dark Fate συνεχίζεται με μια άλλη “σατανική”μόδα του Hollywood, να εξοντώσει τους παλιούς ήρωες για να φτιάξει μια νέα σειρά ταινιών με καινούργιους. Αυτό όμως που κρατάει το franchise στην ζωή είναι η νοσταλγία και ο Schwarzenegger κράτησε αυτήν την βαριά λέξη για χρόνια στους ωμούς του. Ο John Connor δεν είναι πλέον ο μελλοντικός σωτήρας της ανθρωπότητας και αυτό το βλέπουμε από την πρώτη κιόλας τραγική σκηνή της ταινίας (ένα γερο χαστούκι προτού ακόμα μπούμε στο ψητό). Αυτή η διάσπαση της παλιάς και αγαπημένης μυθολογίας με κάτι καινούργιο και απότομο θα δημιουργήσει έναν έντονο διχασμό στους fans, ανάλογο του Star Wars: The Last Jedi(2017).
Το Terminator: Dark Fate θα δυσκολευτεί όμως να βρει νέο κοινό καθώς είναι απόγονος των δυο κλασσικών ταινιών από τις δεκαετίες του 80 και του 90, όποτε οι νέες γενιές θεατών αν δεν έχουν δει τα παλιά έργα δεν θα μπορέσουν να κατανοήσουν το καινούργιο. Αυτό το μικρό χάσμα γενεών προσπαθεί το Terminator: Dark Fate να καλύψει προσθέτοντας νέους ήρωες στο προσκήνιο. Ένα πράγμα κατάφερε το Terminator: Dark Fate να μας προσφέρει, μια συγκλονιστική τρίτη πράξη, μια απίστευτη τελική αναμέτρηση που θύμιζε έντονα την τελική μάχη από το Terminator: Judgement Day(1991). Οι fans που θα δουν την ταινία σίγουρα θα εκτιμήσουν αυτήν την μάχη απλώς χρειάζεται να έχουν ανοιχτό μυαλό και να θεωρήσουν την ταινία ως μια ακόμη διασκεδαστική ταινία στο σύμπαν του Εξολοθρευτή.
Βαθμολογία: 6/10
