[punica-dropcap]Π[/punica-dropcap]ρεμιέρα έκανε την Δευτέρα το Greece’s Next Top Model και το κοινό είναι ενθουσιασμένο που ο χειμώνας στους τηλεοπτικούς δέκτες μέλλεται γεμάτος ίντριγκα, ξεκατινιάσματα, κριτική και νεαρά κορίτσια με όνειρο ζωής να γίνουν μοντέλα, να κατακτήσουν το χώρο της μόδας που τόσα χρόνια θρέφει τις ανασφάλειες, τον ελιτισμό και τις διακρίσεις. Αυτά τα κορίτσια, ωσάν κομμάτια κρέατος, κρίνονται και αντικειμενοποιούνται από μία κριτική – υποκριτική επιτροπή. Διότι σε πολλές στιγμές της πρεμιέρας οι κριτές φάνηκαν σνομπ, αυστηροί και έδειχναν υποκρισία.
Λαμπρό παράδειγμα η στάση τους απέναντι στην διαγωνιζόμενη Ιωάννα Μπέλα, που παρουσιάστηκε ενώπιόν τους έχοντες κάνει πλαστικές. Οι κριτές δυσαρεστήθηκαν που ένα κορίτσι επηρεάστηκε από τα πρότυπα ομορφιάς (πράγμα σπάνιο ομολογουμένως) και θέλησε να τους μοιάσει. Αντί να κατηγορήσουν όμως τα πρότυπα και αυτούς που τα παράγουν (πράγμα κομματάκι δύσκολο, εδώ που τα λέμε, γιατί αποτελούν και οι ίδιοι γρανάζια της βιομηχανίας της μόδας) κατηγόρησαν το κορίτσι. Όταν φεύγει για να φορέσει μαγιό, η κυρία Καγιά διερωτάται απορημένη: «Ποιος τους λέει να τα κάνουν αυτά;» (Mήπως η βιομηχανία της μόδας και τα πρότυπα που θέλουν τις γυναίκες αδύνατες και με πιασίματα ταυτόχρονα;) Και απαντάει η κυρία Παπαγεωργίου: «Kανείς. Είναι οι ανασφάλειες, είναι και αυτές οι μόδες, είναι και το Instagram». Φαίνεται όμως πως ξεχνά, ότι πριν από το Instagram, η μόδα κατακλύζονταν ήδη από ανορεξικά μοντέλα, τα λεγόμενα coke skinny μοντέλα (μόδα κατά την οποία, για να διατηρηθεί κάποιος αδύνατος, προέβαινε σε τακτική χρήση κοκαΐνης) μεσουρανούσαν στις πασαρέλες της δεκαετίας του 1990 και του 2000. Αργότερα η κυρία Παπαγεωργίου σχολιάζει την κοπέλα με τον εξής τρόπο: «δεν μου αρέσουν τα τατουάζ σου, είναι σαν ζαρτιέρες. Το στήθος σου δεν με ενοχλεί, αλλά το πρόσωπό σου είναι σίγουρα απαγορευτικό». Εδώ η κριτής χώρισε το μεγάλο κομμάτι κρέας σε μικρότερα, για να το κρίνει ευκολότερα.
Και όλα αυτά μπροστά στα βουλιμικά μάτια εκατοντάδων βολεμένων και έτοιμων για ευτελές θέαμα τηλεθεατών. Αυτοί οι τηλεθεατές αρέσκονται να κρίνουν σκληρότατα τις κοπέλες, αλλά αν κάποιος έκανε σε εκείνους ένα πικρόχολο σχόλιο για την εμφάνιση τους, θα τον θεωρούσαν αναίσθητο, κακό, αυστηρό και ρατσιστή. Τώρα όμως, που μπορούν να εκτονώσουν την κούραση, την κακία, τη μισανθρωπιά, το στρες τους, σχολιάζουν τις αδύνατες αυτές κοπέλες με σχόλια τύπου: «έχει χοντρά πόδια», «έχει ωραίο σώμα, αλλά άσχημο πρόσωπο» (δείχνουν εδώ πως είναι λίγο αντικειμενικοί, αλλά χωρίς να αποχωρίζονται την χολή τους), «έχει στραβή μύτη», «έχει στήθος πλάκα» κλπ. Έτσι νιώθουν καλύτερα για τον εαυτό τους, νιώθουν σπουδαίοι και σημαντικοί. Δεν είναι και λίγο, εδώ που τα λέμε, να σχολιάζεις καυστικά νεαρά κορίτσια από την άνεση του καναπέ σου.
Αργότερα η κυρία Καγιά λέει στην κοπέλα: «Σε ήθελα στεγνή. Μοντελάρα». Δηλαδή τα λεγόμενα plus size μοντέλα, που δεν είναι στεγνά, αλλά ζουμερά δεν είναι μοντελάρες; Kαι η οντισιόν τελειώνει με την κοπέλα να βάζει τα κλάματα και να δηλώνει πως επηρεάστηκε από τη μόδα, έκανε πλαστικές και το μετάνιωσε. Tο κοινό τείνει να σχολιάζει τις διαγωνιζόμενες, ως αυτάρεσκες ψωνάρες, που έχουν όνειρο να γίνουν κρεμάστρες για ρούχα. Οι κοπέλες όμως αυτές δεν είναι παρά προϊόντα που γέννησε η κοινωνία μας. Σε αυτή την κοινωνία του lifestyle δεν έχει περισσότερη αξία το μυαλό, αλλά η εμφάνιση, δεν έχει σημασία ο ανθρωπισμός αλλά ο εγωισμός. Οι αριβίστες είναι αυτοί που πετυχαίνουν, ενώ το σημαντικότερο είναι να γίνεις διάσημος.
Το κοινό, αντί να κάνει λογική κριτική, στα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας κάνει κριτική στα μπούτια και στα χείλη νεαρών γυναικών. Ταυτοχρόνως το ίδιο κοινό ανησυχεί για την παρακμή της τηλεόρασης, ανησυχεί για την επίδραση που έχουν οι κακοί γκέι της τηλεόρασης στα παιδιά του, μολονότι προγράμματα όπως το Greece’s Next Top Model είναι πιο ανησυχητικά και πιο επικίνδυνα. Όχι γιατί οι διαγωνιζόμενες φορούν μαγιό και δείχνουν το σώμα τους, αλλά γιατί παρουσιάζονται ως όμορφα αντικείμενα, που χαμογελούν, λένε όμορφες ατάκες και τσιτάτα που και που και κερδίζουν τις εντυπώσεις.
Στην εκπομπή της Δευτέρας είδαμε και ένα πιο ζουμερό κορίτσι, την εικοσάχρονη Ξανθή Τζερεφού, που πήγε στο Greece’s Next Top Model, ωσάν τη μύγα μες στο γάλα. Οι κριτές την πέρασαν στην επόμενη φάση, εν αντιθέσει με την «πλαστική κοπέλα», αλλά τα σχόλιά τους έδειξαν πως οι παθογένειες της βιομηχανίας της μόδας καλά κρατούν ακόμα. Ακολουθεί λοιπόν ο εξής διάλογος:
H.Π.: «Δεν ξέρει ότι είναι plus size»;
B.Κ.: «Προσβάλλονται κιόλας».
Η.Π. : «Μα πώς προσβάλλεσαι κι έρχεσαι να δείξεις ότι είσαι διαφορετική; Δεν ξέρεις τι σου γίνεται».
Α.Μ.: «Διατροφολόγος (σ.σ. η διαγωνιζόμενη σπουδάζει διαιτολογία) είναι ας κάνει κάτι!»
Επειδή πλέον στη μόδα είναι και τα plus-size μοντέλα, οι κριτές έδειξαν να επικροτούν την παρουσία της μεν, κάνοντας διάκριση δε. Η βιομηχανία της μόδας και του lifestyle όμως, βασίζεται σε τόσο σαθρές βάσεις, ώστε είναι δύσκολο να αλλάξει. Μία τέτοια κοπέλα άλλωστε, στο Next Top Model του 2010 δεν θα περνούσε καν το κατώφλι των οντισιόν. Πιο αδύνατες κοπέλες τότε, αντιμετωπίζονταν από την προοδευτική κριτική επιτροπή ως τέρατα παχυσαρκίας. Τέτοια φθηνά προγράμματα γίνονται viral, τα παρακολουθεί η πλειοψηφία των τηλεθεατών και αποτελούν σκέτη απογοήτευση εν έτει 2018 που βρίσκεται στο προσκήνιο ο φεμινισμός, η κατακραυγή του body shaming και η αποδοχή και η αγάπη για τον εαυτό μας. Θα έπρεπε λοιπόν ο καθένας να σκεφτεί, με βάση την λογική, τι έχει να του προσφέρει η θέαση ενός τέτοιου προγράμματος και γιατί να προτιμήσει αυτό από την πληθώρα επιλογών που έχει για τη διασκέδασή του. Ίσως τότε να αλλάξει κάτι· άλλωστε εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο.
Πηγές :
