[punica-dropcap]Α[/punica-dropcap]κούω απο αρκετούς να το αποκαλούν «τέρας». Αν πιστεύεις και εσύ οτι αυτό είναι τέρας, σίγουρα δεν έχεις πάει ποτέ για σολάριουμ! Μετά απο 30 λεπτά συχνής χρήσης, το πρόσωπο αποκτά νέο χρώμα (που θυμίζει το πίσω μέρος του σώματος των προγόνων μας). Νέο πρόσωπο για αυτούς και εσύ -ίσως χωρίς μάτια- μένεις να αναρωτιέσαι γιατί το είδες και αυτό! Θα αναρωτιέσαι τώρα σε τι αναφέρομαι. Λοιπόν, κάτσε άνετα, πάρε ένα κρασί στο χέρι, χαλάρωσε και ό,τι διαβάσεις, νοιώσε το, αγάπησέ το. Γιατί; Γιατί είναι κομμάτι μου.
Πάμε να με γνωρίσεις λίγο καλύτερα;
Μικρό σκοτεινό δωμάτιο με χαμηλούς τοίχους που όλο και σε πλησιάζουν και εσύ δεν έχεις ανάσα. Τινάζεσαι και ξυπνάς. Χαλάρωσε, για σένα είναι απλά ένας εφιάλτης. Για κάποιους, όμως είναι σχεδόν καθημερινότητα. Θα έχεις ακούσει για τις κρίσεις πανικού. Ίσως το έχεις ζήσει και εσύ!
Μόλις αναγνωρίσεις το πρόβλημα, σηκώνεσαι και προσπαθείς να βρεις λύση! Βαθιά ανάσα και μπαίνεις μέσα στο γραφείο. Πίσω απο το γραφείο μια άγνωστη, ευγενική μορφή σε καλωσορίζει και μπαίνει αμέσως στο θέμα.
– Λοιπόν, πες μου, γιατί είχες την ανάγκη να έρθεις;
Σε εκείνο το δευτερόλεπτο, σε πιάνουν τα κλάματα. Δεν έχεις απάντηση, ή μάλλον έχεις πολλές απαντήσεις μαζί, όμως δεν βγαίνουν και σε πνίγουν. Ανεβαίνουν στο λαιμό και κόμποι δένονται γύρω του. Τα μάτια γεμίζουν δάκρυα και αυτομάτως ξεκινάει ένας μαραθώνιος κλάματος. Κλάμα, αναφιλητά και λέξεις σκόρπιες, μισές που δε βγάζουν νόημα. Η ώρα περνάει και η συνεδρία τελειώνει. Δεν έχεις πει τίποτα αλλά νοιώθεις ήδη καλύτερα. Και κάπως έτσι θα περάσουν οι πρώτες τρεις συνεδρίες.
Στην τέταρτη θα αρχίσεις να μιλάς. Με βουρκωμένα μάτια, αλλά με λέξεις που έχουν συνοχή. Η άγνωστη μορφή αρχίζει να γίνεται γνωστή. Σε ρωτά, σου χαμογελά και εσύ ξεδιπλώνεις την ψυχή σου μπροστά της. Σε ακούει και σε οδηγεί στο φως. Σε ένα φως που τελικά θα βρεις μόνος σου. Η διαδρομή στην αρχή θα είναι δύσκολη, σκληρή, επίπονη! Καταστάσεις, πρόσωπα που έχεις κρύψει καλά μέσα σου, απρόβλεπτα βγαίνουν στην επιφάνεια. Και στις πλάτες σου φορτώνονται και άλλα προβλήματα. Θα προτιμούσες να τα είχες θάψει καλύτερα ή να τα άφησες σκουριασμένα, απείραχτα στην άκρη. Και τα συναισθήματα θα αλλάζουν. Μπαλαρίνα σε λούνα παρκ. Όλα θα γυρίζουν γύρω απο σένα, ασταμάτητα. Σε ρυθμούς που δεν θα μπορείς να ελέγξεις. Και μέσα στη δίνη θα ψάχνεις την άκρη. Θα τα βάλεις με όλους και με όλα. Μα κυρίως με τον εαυτό σου. Ώσπου θα έρθει η ώρα που θα βρεθείς απέναντι απο το κυρίως πρόβλημα.
– Κλείσε τα μάτια και πες μου την πρώτη εικόνα ευτυχίας, ηρεμίας που σκέφτεσαι.
Και σκέφτεσαι… Μαύρο! Βλέπεις το απόλυτο μαύρο. Τίποτα. Τίποτα δε σε γεμίζει, δε σε κάνει ευτυχισμένο. Θα περάσουν αμέτρητες ώρες ξενυχτώντας, κλαίγοντας και προσπαθώντας να βρεις μια εικόνα να σε κάνει να ηρεμείς. Μα όταν την βρεις, πίστεψέ με θα έχεις βρει το καταφύγιο σου! Τότε θα ξεδιπλώσεις το κουβάρι και θα φτάσεις λίγο πιο κοντά στη λύση. Στη λύτρωση!
Μην ακούς αυτούς που λένε «μέτρα μέχρι το 10 και θα ηρεμήσεις». ΟΥΤΕ ΚΑΝ. Ποιός ηρέμησε με αυτό; Εγώ εκνευρίζομαι περισσότερο πολύ πριν το 10! Βρες μια εικόνα, μια στιγμή που σε κάνει να χαμογελάς και ζήσε την ξανά. Ακόμα και αν δεν είναι εύκολο να την ζήσεις, πρόβαλέ την ξανά και ξανά στον προτζέκτορα του μυαλού σου.
Ξύπνα το πρωί, τρέξε στον καθρέφτη και με το πιο γλυκό χαμόγελό σου πες καλημέρα σε σένα. Επανέλαβε το ίδιο και τη νύχτα. Αν χρειαστεί, μπορείς να το κάνεις και μέσα στη μέρα.
Βλέπεις, ζούμε σε έναν κόσμο που όλα τρέχουν σε ασταμάτητους ρυθμούς, όλα γίνονται για την εικόνα. Κολλάμε στην εικόνα και φτάσαμε να ενδιαφερόμαστε για το φαίνεσθαι και όχι για το είναι. Μας νοιάζει τι σκέφτεται ο διπλανός -άγνωστος- για μας. Και σε όλη αυτή την κάκιστη προσπάθεια, χάσαμε εμάς. Χάσαμε τον εαυτό μας. Τον αφήσαμε στην άκρη σαν παρατηρητή και τον διώξαμε απο την ζωή μας. Διώξαμε το μόνο άνθρωπο που τρέφει την ψυχή μας. Η ψυχή, απο την αρχή, είναι tabula rasa. Άγραφο χαρτί. Κενή σελίδα. Εμείς κρατάμε την πένα και γράφουμε πάνω σε αυτή. Γιατί λοιπόν να δίνουμε την πένα σε άλλους; Και, ακόμα χειρότερα, γιατί να γράφουμε αισχρά πάνω μας; Πού βοηθάει και κυρίως ΠΟΙΟΝ βοηθάει; Σίγουρα όχι εσένα.
Σήκω απο την αβόλευτη βολική ζωή σου και ξεκίνα! Κάθε μέρα είναι και μια καινούργια σελίδα στο βιβλίο της ζωής. Κάθε αύριο είναι επακόλουθο του χθες, αλλά όχι εξαρτημένο από αυτό. Σήκω και ζήσε! Γέμισε την tabula rasa σου με χαρούμενα ποιηματάκια, με λέξεις, πρόσωπα και γεγονότα που θα γίνουν οι εικόνες ηρεμίας σου, όταν τις χρειαστείς!
Πάρε την πιο φανταχτερή πένα και ξεκίνα την πιο γλυκιά αρχή. Το πιο ευτυχισμένο σενάριο ζωής. Γιατί η ζωή είναι μικρή (κλισέ) και η γραμμή της ηρεμίας απο τον πανικό είναι πολύ λεπτή! Η ευτυχία επισκιάζεται εύκολα από την κατάθλιψη. Μην το επιτρέψεις! Το οφείλουμε στον εαυτό μας, που τόσα χρόνια μας ανέχεται καθημερινά και χωρίς να παραπονιέται, που περιμένει να τον αγαπήσουμε ξανά.
Δε σου λέω πως έχω λυτρωθεί. Μα να, είναι που κάθε μέρα, νοιώθω πως φτάνω όλο και πιο κοντά. Φυσικά και υπάρχουν μέρες που σε πάνε πέντε βήματα πίσω. Μα την επόμενη θα πας λίγο πιο μπροστά. Πέντε πίσω, δύο μπροστά. Κάποια στιγμή θα φτάσεις! Τότε που θα γίνουν δύο πίσω και πέντε μπροστά. Τότε θα υπάρχει εξέλιξη! Τότε θα βρεις το πραγματικό σου χαμόγελο! Γι’ αυτό σου λέω:
ΖΗΣΕ, ΑΓΑΠΗΣΕ, ΧΑΜΟΓΕΛΑ!
