
Ψάχνοντας τι να γράψω για το επόμενο άρθρο μου, βρέθηκα κάπως να κοιτάζω ξανά μία από τις πιο πολυσυζητημένες φωτογραφίες παγκοσμίως, το Starving Child and Vulture του Kevin Carter. Χαμένη λοιπόν σε σκέψεις και προβληματισμούς αναφορικά με το πολεμικό φωτορεπορτάζ, τη δύναμη των ανθρώπων αυτών, την επεμβατικότητα και κυρίως την έλλειψη αυτής, το μυαλό μου ταξίδεψε στο σήμερα. Με άλλα λόγια, συνειρμικά ξεκίνησα να συγκρίνω την Covid πραγματικότητα του 2020 με τις φωτογραφίες εκείνες που έβλεπα σε εμπόλεμες ζώνες ή σε χώρες που η πείνα φαίνονταν να κερδίζει τη ζωή. Συνεχίζοντας λοιπόν να ανοίγω καρτέλες, και ψάχνοντας σχετικά με την αποτύπωση της πανδημίας, το φωτορεπορτάζ και τη φωτογραφία γενικότερα, ανακάλυψα ένα λίγο διαφορετικό ψηφιακό φωτογραφικό μουσείο.

Ψηφιακό μουσείο φωτογραφίας του Covid-19
Το μουσείο αφιερωμένο στη φωτογραφία και τον Covid-19 είναι “το πρώτο ψηφιακό μουσείο παγκοσμίως, το οποίο είναι αφιερωμένο στην επιμέλεια των φωτογραφιών που αποτυπώθηκαν στη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19”. Ο στόχος του είναι να παρουσιάσει μία ολοκληρωμένη εικόνα από την περίοδο της καραντίνα του 2019 – 2020. Με άλλα λόγια, γνωστοποιεί την δυσμενή αυτή πραγματικότητα, και στο υπόλοιπο μισό του πλανήτη μας. Μέσω την φωτογραφίας, μας δίνεται η ευκαιρία να μάθουμε τι συμβαίνει εκτός των δυτικο-κεντρικών ειδήσεων που μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Κατά τη γνώμη μου, είναι εδώ για να μας τονίσει την παγκοσμιότητα του φαινομένου και την έλλειψη εξαιρέσεων. Μέσω των συλλογών του μιλάει για έναν κόσμο ο οποίος στην ολότητα του υποφέρει και πλήττεται από την πανδημία του Covid-19.

Εκθέσεις
Όπως ήδη ανέφερα, οι φωτογραφίες, οι οποίες επιμελείται το μουσείο αυτό, προέρχονται από όλον τον κόσμο. Ανάμεσα στις έντεκα εκθέσεις που μπορεί κάποιος να περιπλανηθεί, θα συναντήσει εικόνες από ομαδικούς τάφους στη Βραζιλία έως την ερημωμένη Piazza Duomo του Μιλάνο. Πληθώρα εικόνων από τη δημιουργηκότητα των ανθρώπων στα σπίτια τους ως τη δυσκολία της απομόνωσης και τη μοναξιά αποτυπώνονται τόσο σε ομαδικές εκθέσεις όσο και σε προσωπικές συλλογές.
Από τις εκθέσεις που μου κίνησαν περισσότερο το ενδιαφέρον είναι η συλλογή με τίτλο The Invisible Front line, ειδικά αφιερωμένη στους αφανείς ήρωες που βρίσκονται έξω στους δρόμους προσπαθώντας να μην μας λείψει τίποτα. Μία ακόμα εκπληκτική επιμέλεια έχει τον τίτλο Digital Portal και πραγματεύεται τη νέα ψηφιακή πραγματικότητα που μπήκε στη ζωή μας σχεδόν βίαια, προσφέροντας όμως λύσεις, σχεδόν, σε κάθε τομέα της νέας αυτής πραγματικότητας. Τέλος, η σημαντικότερη για εμένα συλλογή φωτογραφίας, και κατά συνέπεια εκείνη που αξίζει αυτά τα έξτρα πέντε ή δέκα λεπτά του χρόνου σας, είναι εκείνη με τίτλο Behind the Walls, με φωτογραφίες από τα νοσοκομεία του κόσμου. Από την Γουχάν ως το Μπέργκαμο και από τη Μαδρίτη ως τη Νέα Υόρκη αποτυπώνονται οι καθημερινές μάχες των ανθρώπων αυτών και ο ανιδιοτελής ηρωισμός τους.


Συμμέτοχες
Το μουσείο, είναι επίσης ανοιχτό σε συμμετοχές, τόσο από επαγγελματίες όσο και από ερασιτέχνες φωτογράφους. Νέες εκθέσεις επιμελούνται και δημοσιεύονται κάθε δύο εβδομάδες. Η διαδικασία είναι απλή, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συμπληρώσεις μία φόρμα με τα στοιχεία και τη φωτογραφία σου. Με τον τρόπο αυτό, ίσως επιλεχθείς και κατ’επέκταση, ίσως συμβάλεις στο ιστορικό φωτογραφικό αρχείο της πανδημίας του Covid-19.

Πολλές φορές, βλέποντας φωτογραφίες από την πανδημία που ζούμε σκέφτομαι το πόσο δύσκολο είναι να αποτυπώσεις τις στιγμές αυτές με σεβασμό. Όταν οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές, όταν χιλιάδες κόσμος ακόμα πονάει και όταν δεν ξέρεις αν το χειρότερο έχει περάσει, πώς χειρίζεσαι το φακό σου;