Η Metal μουσική διχάζει τους ανθρώπους από το 1980 μέχρι και σήμερα. Ο σκληρός ήχος της, οι μπάντες της τότε δεκαετίας και η αισθητική τους, έστρεψαν αρκετό κόσμο εναντίον της. Και μιλάμε βέβαια για της “μεγαλύτερης ηλικίας κόσμο.” Τους παππούδες μας δηλαδή.
Ειδικά στη χώρα μας, στην οποία ο συντηρητισμός επικρατεί ακόμη και σήμερα, το να ακούς Metal δεν ήταν κάτι το εύκολο. Αν σε ενδιέφερε βέβαια ο κοινωνικός σου περίγυρος. Αν όχι, απλά άκουγες την αγαπημένη σου μουσική και δεν έδινες δεκάρα για το τί θα πει ο οποιοσδήποτε. Συνέχιζες τη ζωή σου κι άφηνες όσους δεν είχαν να ασχολούνται μαζί σου και με τη μουσική σου.
Από αφηγήσεις μεγαλύτερων φίλων οι οποίοι ανδρώθηκαν τη δεκαετία στην οποία η Metal μεσουρανούσε, έχω καταλάβει ότι: τότε αρκούσε το μακρύ μαλλί, τα μαύρα ρούχα, οι μπλούζες των Maiden για να σε δακτυλοδείξει η κοινωνία και να σε αποκλείσει. Σε αυτό δεν έχουμε αλλάξει και πάρα πολύ, είναι η πικρή αλήθεια.
Αν σκεφτούμε επίσης ότι παγκοσμίως η δεκαετία του ’80 ήταν πιο χαλαρή κι ελεύθερη όσον αφορά την αισθητική και το καινούργιο, αποτυγχάνουμε από τότε. Ένα νέο κύμα μουσικής επανάστασης γεννιέται σε παγκόσμια κλίμακα και έχει σκοπό να παρασύρει όλο τον κόσμο. Όλο; Όχι. Μια μικρή χώρα αντιστέκεται και θα αντιστέκεται για πάντα στο οτιδήποτε καινούργιο και διαφορετικό των συνηθειών της.
Metal τότε σήμαινε: ναρκωτικά, σατανισμός, αποβλάκωση, διαστρέβλωση των ηθών. Όλοι όσοι ξεκινήσαμε πιτσιρικάδες να ακούμε Metal ακούσαμε κάποιες παραπλήσιες κουβέντες με τις παρακάτω:
“Τόσο ωραία μουσική έχουμε στην Ελλάδα, αυτόν τον θόρυβο τί θες και τον ακούς;
Άκου τα ωραία μας τα παραδοσιακά τραγούδια, άκου αυτά τα καινούργια που ακούνε και στα μαγαζιά. Να ο κόσμος, ουρές κάνει για να μπει μέσα κάθε βράδυ. Αυτά που ακούς εσύ ποιός τα ξέρει;”
Και η θεία να μιλάει για τους Metallica. Για αυτούς:
Metallica – Enter Sandman Live Moscow 1991
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι τέτοιες απόψεις συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα. Παρά το διαδίκτυο, όπου οι πληροφορίες πλέον ταξιδεύουν με ταχύτητες άπιαστες. Παρά τις τόσες συναυλίες και εκδηλώσεις στις οποίες μπάντες της Metal πρωτοστατούν. Παρά τον όποιο διάλογο επιχειρεί κάποιος που γνωρίζει παραπάνω με αυτούς τους ανθρώπους. Όμως γιατί συμβαίνει αυτό;
Τί είναι αυτό που κάνει ακόμη και σήμερα άτομα κάτω των Τριάντα να έχουν την ίδια στρεβλή άποψη για τη Metal μουσική; Η άγνοια, η άρνηση της πραγματικότητας, η αιτία να βρουν έναν χώρο για να έχουν να βρίζουν και να κατηγορούν; Το μουσικό γούστο αποκλείεται να είναι, επειδή όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω το 99% δεν έχει ακούει ποτέ του Metal. Ποτέ όμως.
Κατέληξα να πιστεύω πως η αιτία είναι μια και μοναδική. Είναι η ίδια με εκείνη του 1980. Ο συντηρητισμός, ο οποίος βρίσκεται βαθιά ριζωμένος στην ελληνική κοινωνία. Πρόσφατα παραδείγματα με ακυρώσεις συναυλιών μας το θύμισαν αυτό. Εν έτει 2019 ακυρώθηκε συναυλία Metal συγκροτήματος επειδή η ηθική κάποιων ανθρώπων πληγώθηκε.
Όμως η Metal είναι απλά μουσική. Είναι μια πολύ ωραία μουσική, ένα από τα είδη που αγαπήθηκαν και ακολουθούνται από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Γίνεται όλοι αυτοί οι άνθρωποι να έχουν παραδοθεί σε δυνάμεις του σκότους; Γίνεται όλοι αυτοί οι άνθρωποι να μη γνωρίζουν τί ακούν;
Τώρα θα πει κάποιος ότι επειδή είναι περισσότεροι, δε σημαίνει ότι έχουν και δίκιο. Ναι, αυτό ισχύει σαν γενική ιδέα, οι περισσότεροι που ανήκουν κάπου, δε σημαίνει ότι κάνουν και το σωστό. Αλλά ένα τέτοιο παράδειγμα δίνεται για μια πολιτική οργάνωση, ένα κόμμα, μια ομάδα.
Όχι για τη μουσική.
Metal – Επίλογος
Κλείνοντας θα ήθελα να παρακαλέσω όσους κατηγορούν τη Metal και δεν έχουν ιδέα για αυτήν, να της δώσουν μια ευκαιρία. Υπάρχουν μουσικά διαμάντια και καλλιτέχνες οι οποίοι αξίζουν να ακουστούν από όλους μας. Ίσως να βρει ένας, ή μπορεί και δύο ένα συγκρότημα που θα του προκαλέσει το οποιοδήποτε συναίσθημα.
Θα προτείνω το παρακάτω κομμάτι, ένα από τα αγαπημένα μου της συγκεκριμένης μουσικής. Κι όποιος θέλει, αν θέλει, ας θέσει ένα δικό του μπούσουλα κι ας βυθιστεί στη μαγεία της Metal μουσικής.
Savatage – Edge Of Thorns