Κεφάλαιο 8: Να χτίζεις ακόμα και όταν σε γκρεμίζουν

8ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ:

«ΝΑ ΧΤΊΖΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ»

 

Ζούσαν επιτέλους ευτυχισμένοι, μετά από πολλά εμπόδια και αμέτρητες ατυχίες. Οι πέντε τους, αγαπημένοι και δεμένοι όπως ποτέ άλλοτε. Ο Αλέξανδρος, η Αφροδίτη, τα δυο τους παιδιά και ο Νικόλας, τον οποίο η Αφροδίτη είχε πλησιάσει από καιρό. Τον πλεύρισε διακριτικά, χωρίς να γίνει αντιληπτή από τον αλκοολικό πλέον πατέρα της και την ζωντανή-νεκρή μητέρα της.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Βέβαια η Αφροδίτη, δεν πίστευε ότι θα τους αναστάτωνε ιδιαίτερα ακόμη και να την έβλεπαν ξαφνικά μπροστά τους, να στέκεται γερά στα πόδια της, χωρίς ίχνος κατρακύλας πια, γεμάτη αξιοπρέπεια και δύναμη. Για την δική της όμως ψυχή και για την ηρεμία του Νικόλα, αποφάσισε να μην τους συναντήσει και να μην έρθει αντιμέτωπη μαζί τους. Για να μην πληγωθούν για ακόμη μια φορά η ίδια και ο αδελφός της.

Εξάλλου, την είχε κλείσει την πόρτα στους γονείς της, καιρό τώρα. Έκλεισε την ίδια στιγμή που την βίασε ο πατέρας της. Την ίδια στιγμή που η μητέρα της όχι μόνο το ανέχτηκε, αλλά δεν προσπάθησε ποτέ να την στηρίξει και να μισήσει τον άντρα της. Δεν πήρε ποτέ εκδίκηση η Αφροδίτη. Ούτε και την επεδίωξε. Δεν ήθελε να μολύνει κι άλλο τον εαυτό της. Αρκετά είχε λερωθεί από τον πατέρα της και την πορνεία.

Άφησε την τιμωρία στην ίδια την ζωή. Άλλωστε η ζωή, επιφέρει πάντοτε ό,τι αρμόζει στον καθένα. Ίσως δεν εκδικείται, ούτε τιμωρεί. Μάλλον σου δίνει, ό,τι έχει εισπράξει από εσένα. Έτσι οδήγησε τον Οδυσσέα στον αλκοολισμό λίγους μήνες μετά τον βιασμό της κόρης του. Τον έκανε να μην μπορεί όχι μόνο να εργασθεί, αλλά να σέρνεται νυχθημερόν στο σπίτι, προσπαθώντας μάταια να σταθεί στα πόδια του και να απεξαρτηθεί.

Και στην Νεφέλη, που δεν υποστήριξε το παιδί της μόλις ενημερώθηκε για τον βιασμό της, της πήρε την ζωή μέσα από τα χέρια, κάνοντάς την να περιφέρεται απλώς, να μην ζει, μια ζωντανή νεκρή. Επειδή, δεν αναθεμάτισε τον άνθρωπο που λάβωσε ανεπανόρθωτα την κόρη που τόσο πολύ την βοήθησε με την ανατροφή του Νικόλα, η ζωή της χάρισε απλόχερα την κατάθλιψη, για να πορεύεται μαζί της, αναζητώντας διαρκώς μία σπίθα ζωής.

Advertising

Αντίθετα, στην Αφροδίτη που όχι μόνο δεν πρόδωσε τους γονείς της, αλλά τους στήριζε μέχρι τέλους και τους συγχωρέσε παρά το γεγονός πως δεν ζήτησαν την συγγνώμη της, έδωσε μπόλικη αγάπη, μια υπέροχη οικογένεια και την καριέρα που πάντα ονειρευόταν.

Της έδωσε ακόμη δίπλα της, τον αδερφό της, τον Νικόλα της. Την προέκταση του εαυτού της, τον άλλο της εαυτό, την μισή της καρδιά. Μερικούς μήνες μετά την επανασύνδεσή της με τον Αλέξανδρο, τότε που ο βιολογικός πατέρας του μικρού Νικόλα του χώρισε, η Αφροδίτη κατάλαβε πως το μόνο που έλειπε για να ολοκληρώσει την ευτυχία τους, ήταν η παρουσία του αδελφού της, του Νικόλα, στο πλευρό της.

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 12: Μια καινούργια ζωή

Εκείνος είχε περίπου δύο χρόνια που είχε τελειώσει το σχολείο, αναγκαζόταν όμως να μένει κάτω από την ίδια στέγη με τον βιαστή της αδελφής του. Η κατάστασή του βλέπετε, δεν του επέτρεπε να εργασθεί, όπως βέβαια του έλεγαν οι γονείς του. Γιατί δεν του επέτρεψαν όχι μόνο να δουλέψει, αλλά ούτε και να σπουδάσει, πράγμα που ο Νικόλας ήθελε πολύ.

Έμεινε λοιπόν εγκλωβισμένος σε εκείνο το σπίτι, να υπομένει την μητέρα του, που πηγαινοερχόταν στην δουλειά της με το καχεκτικό της κορμί, επιδιώκοντας μονάχα την μηνιαία είσπραξή της, η οποία φυσικά γινόταν βορά στο χέρια του Οδυσσέα, για να καλύψει τις αυξημένες πλέον ανάγκες του στο αλκοόλ.

Advertising

Όσο για τον πατέρα του, δεν τον ενοχλούσε πλέον ιδιαίτερα η παρουσία του στο σπίτι, αφού αν δεν έμενε ξύπνιος καταναλώνοντας μπουκάλια ολόκληρα με ουίσκι, καθηλώνοντας το βλέμμα του στο κενό, δημιουργώντας μια εικόνα αγριευτική, έπεφτε σε λήθαργο ώρες ατελείωτες, μέχρι που να σωθεί το αλκοόλ στις φλέβες του και να ξυπνήσει για ανεφοδιασμό.

Επρόκειτο επομένως για μια πυρηνική οικογένεια ουσιαστικά διαλυμένη, με δύο γονείς κινούμενους χωρίς ζωή, που σε τίποτα δεν θύμιζαν την μορφή ανθρώπου και έναν εικοσάχρονο γιο γεμάτο όρεξη για την ζωή, που αναγκαζόταν να παραμερίζει τις ανάγκες τις νιότης του και να υπομένει μέρα και νύχτα την κατεστραμμένη εικόνα των γονιών του.

Η Αφροδίτη λοιπόν, διαισθανόταν καιρό τώρα πως ο αδερφός της περνάει δύσκολα. Ο δεσμός βλέπετε που τους συνδέει, αγγίζει τα όρια του υπερφυσικού, του αφύσικου, του μοναδικού. Έναν δεσμό που όλοι ζήλευαν. Γεμάτο από πίστη, αφοσίωση, ανιδιοτέλεια και φυσικά πολλή, πολλή, πολλή αγάπη. Θα ήταν επομένως ευλόγως περίεργο αν δεν αντιλαμβανόταν την δύσκολη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο αδερφός της. Και γι΄ αυτό τον πλησίασε σε μία από τις ελάχιστες στιγμές που περνούσε μόνος του, στο πάρκο κάτω από το σπίτι τους.

Σ΄ εκείνο το πάρκο που πέρασε αμέτρητες ευτυχισμένες στιγμές με την αδερφή του. Με γέλια, με παιχνίδια και άλλες τόσες σφιχτές αγκαλιές. Με λίγα και εύστοχα λόγια, συνεννοήθηκαν για την φυγή του Νικόλα από το πατρικό τους σπίτι. Με ποιον τρόπο θα γινόταν, ποια ώρα της ημέρας και πως θα απέφευγαν την Νεφέλη και  κυρίως τον Οδυσσέα, που πλέον έβγαινε σπάνια από το σπίτι. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα αποφασιστικό σχέδιο και ετοιμότητα  να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε απροειδοποίητο εμπόδιο προέκυπτε.

Advertising

Έτσι και έκαναν. Μία εβδομάδα αργότερα, ο Νικόλας είχε ήδη ετοιμάσει κρυφά και οργανωμένα τα πράγματά του και περίμενε την στιγμή που η Νεφέλη θα φύγει για την δουλειά. Ο Οδυσσέας αποδείχθηκε τελικά το εύκολο κομμάτι της υπόθεσης. Μετά την πρωινή του δόση από αλκοόλ, σε λίγα λεπτά θα έπεφτε ξανά σε λήθαργο και ούτε που θα καταλάβαινε την απουσία του Νικόλα από το σπίτι.

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 11ο : « Ένα κόμμα, πριν την τελεία.»

Ένας σάκος επομένως με λίγα ρούχα και τα αγαπημένα του αντικείμενα, ήταν αρκετά για να πάρει μαζί. Εξάλλου, δεν ήθελε να κρατήσει τίποτε από εκείνο το σπίτι. Τίποτε που να του θυμίζει την στενοχώρια και την καθημερινή θλίψη. Η Αφροδίτη και ο Αλέξανδρος τον περίμεναν από κάτω. Τα υπόλοιπα, είχαν όλη την ζωή μπροστά τους για να τα σκεφτούν.

Τέσσερα χρόνια μετά, η Αφροδίτη είχε όλα όσα ονειρευόταν. Μια δεμένη οικογένεια, με δύο αξιολάτρευτα παιδιά, τον υπέροχο άνθρωπο, που εξ αρχής ξεχώρισε, δίπλα της και τον αγαπημένο της αδελφό στο πλάι της. Εκεί όπου πάντα ανήκε. Πολλά βράδια, αφού είχε κοιμίσει τα παιδιά, σε ώρα που και οι άνδρες είχαν κοιμηθεί, καθόταν μόνη της στο μπαλκόνι της κρεβατοκάμαρας. Δεν την ενοχλούσε το κρύο. Το σώμα και η ψυχή της, είχαν κάποτε κρυώσει πολύ περισσότερο. Τυλιγμένη στην σατέν, πάντα, ρόμπα της, κοίταζε για ώρες την θάλασσα.

Να έχει άραγε τέλος η ευτυχία;, Είναι για πάντα τελικά δική σου ή σου την χαρίζουν για μερικές στιγμές μονάχα;

Advertising

Από τον εαυτό της, όχι, δεν κρυβόταν. Φοβόταν ότι όλο αυτό που ζούσε, όλο αυτό που επιτέλους ζούσε δεν της ανήκε κι ότι αργά ή γρήγορα, θα γλιστρήσει μέσα από τα χέρια της. Γνώριζε πολύ καλά πως σε αυτή την ζωή δεν ήρθε για να της χαρίζονται πολλά. Αντίθετα, όφειλε διαρκώς να παλεύει και να διεκδικεί για ό,τι την ενδιαφέρει.

Και πείτε πως ό,τι φοβάσαι περισσότερο σου συμβαίνει, πείτε πως τελικά είχε μεγάλο ένστικτο η Αφροδίτη, πείτε πως η ζωή άκουσε τις σκέψεις της, ό,τι και να ειπωθεί, μία ακόμη δοκιμασία περίμενε την Αφροδίτη και αυτή τη φορά, έδειξε πραγματικό μεγαλείο ψυχής.

Εκείνη την Δευτέρα, ήταν μόνη της στο σπίτι. Το είχε βλέπετε σχεδιάσει να την βρει μόνη, παρακολουθώντας το σπίτι που διέμεναν τα παιδιά του, εβδομάδες τώρα. Με περίσσιο θράσος χτύπησε το κουδούνι. Του άνοιξε μία πανέμορφη πια γυναίκα. Με τα γνωστά μικρά, καφετί μάτια και τις μαύρες μακριές μπούκλες μέχρι την μέση.

«Ίδια η μάνα μου», σκέφτηκε.

Advertising

Εκείνη δεν πίστευε στα μάτια της. Δεν ήξερε τί έπρεπε να αισθανθεί. Φόβο για μια ακόμη πιθανή επίθεση από τον πατέρα της τόσα χρόνια μετά; Ή θυμό που τολμά να εμφανίζεται μπροστά της έπειτα  από ό,τι της έκανε; Με ένα του βήμα βρέθηκε μέσα στο σπίτι, κλείνοντας πίσω του την πόρτα.

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 5: Βουτιά στο κενό

Η Αφροδίτη, όχι μόνο είχε παγώσει αλλά δεν είχε την δύναμη ούτε να εμποδίσει την εισβολή του. Έμεινε λοιπόν να κοιτά τον πατέρα της, να εισβάλει για μια ακόμη φορά βίαια στην ζωή της.

«Συγγνώμη που μπαίνω έτσι στο σπίτι σου, αλλά είναι ανάγκη να σου μιλήσω».

Για ποια ανάγκη της μιλά τώρα ο πατέρας της; Ποια ανάγκη είναι μεγαλύτερη από αυτή για βοήθεια και προστασία που ένιωσε η ίδια κάποτε εξαιτίας του; Και γιατί εκείνη 18 μόλις χρονών, δεν είχε κανέναν άνθρωπο να απευθυνθεί για βοήθεια, να καλύψει την τεράστια αυτή ανάγκη της, την οποία και προκάλεσε ο ίδιος;

Advertising

Γιατί τώρα εκείνη ήταν υποχρεωμένη να τον δεχτεί και ακόμη χειρότερα να τον ακούσει; Και γιατί χάθηκαν τώρα όλες οι δυνάμεις από το σώμα της; Να κλείσει την πόρτα γρήγορα, να του αντιμιλήσει, να τον σπρώξει, να τον κρατήσει μακριά της…

Μα πού πήγαν τώρα όλες τις οι δυνάμεις; Γιατί βρέθηκε για άλλη μια φορά απροστάτευτη μπροστά του; Γιατί τόσα χρόνια και τόσες εμπειρίες μετά, δεν βρήκε το κουράγιο να του δείξει αντίσταση;

Αυτά της τα ερωτήματά δεν μπόρεσε να τα απαντήσει ποτέ. Όπως επίσης, δεν μπόρεσε να βρει το γιατί δέχτηκε να γίνει δότης του νεφρού της, για χάρη του. Γιατί δέχτηκε να δώσει το ένα της νεφρό στον βιαστή της, στον πατέρα της, που κάποτε της έκλεψε την ζωή μέσα από τα χέρια.

Ο Οδυσσέας, μετά την φυγή της Αφροδίτης από το σπίτι, κύλησε στον αλκοολισμό, με αποτέλεσμα να καταστραφεί ολότελα το ένα του νεφρό και το άλλο να βρίσκεται σε εξαιρετικά υψηλό κίνδυνο. Ο Νικόλας λόγω της αναπηρίας του, αδυνατούσε να γίνει δότης, επομένως η πλέον σωτήρια λύση για εκείνον ήταν η Αφροδίτη.

Advertising

Ούτε ο Νικόλας ούτε ο Αλέξανδρος έμαθαν ποτέ τί ειπώθηκε μεταξύ πατέρα και κόρης, κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Οδυσσέα στο σπίτι της Αφροδίτης. Ποτέ δεν έμαθαν τί ήταν αυτό που της είπε και την έπεισε να του δωρίσει κομμάτι του σώματός της, να της δωρίσει τον εαυτό της, για να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Ούτε εκείνοι έμαθαν, αλλά ούτε και η Αφροδίτη ήθελε να τους πει.

Ίσως τελικά δεν έχει τόση σημασία ποιο είναι αυτό το κίνητρο που σε ωθεί να κάνεις κάτι, όσο η ίδια η πράξη. Και πόσο μάλλον όταν η συγκεκριμένη πράξη, αγγίζει τα όρια της ειλικρινούς μεγαλοψυχίας και της πραγματικής ανθρωπιάς.

Δεν ξέρω αν η Αφροδίτη έδειξε ανθρωπιά με το να προσφέρει μόσχευμα στον πατέρα της, αλλά αδιαμφισβήτητα έδειξε ότι είναι κάτι παραπάνω από άνθρωπος, κάτι που ελάχιστοι θα καταφέρναμε να γίνουμε και ακόμη λιγότεροι, θα θέλαμε να γίνουμε.

 

 

Γεννημένη στην Καλλιπεύκη του Ολύμπου, αισθάνομαι τυχερή που μπορώ να παρατηρώ τον κόσμο παρέα με τους Θεούς. Σπουδάζω Παιδαγωγικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ευελπιστώντας μια μέρα να γίνω μια σπουδαία δασκάλα. Μεγάλωσα ισορροπώντας ανάμεσα στην ονειροπόληση και την πραγματικότητα. Εκνευριστικά ξεροκέφαλη, κυκλοθυμική, ταγμένη πεισματάρα και προσποιούμενη την δυνατή από κούνια. Χόμπι μου από παιδί ο χορός και η αναζήτηση των αιτιών των ανθρώπινων συμπεριφορών. Θαυμάζω τους ανθρώπους με αξίες και εκείνους που έχουν περάσει δύσκολα, με έλκουν όσοι δείχνουν συναισθηματικά συνεσταλμένοι και τρελαίνομαι για τα άτομα με χιούμορ. Εθισμένη στις βόλτες με θέα τον ήλιο, λατρεύω να ακούω τις ιστορίες των μεγαλύτερων και απολαμβάνω τις ωραίες συζητήσεις συνοδευμένες με ένα φλιτζάνι καφέ.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Αγίου Βαλεντίνου: 4+1 ξεχωριστές προτάσεις

Η γιορτή των ερωτευμένων ήρθε και μας βρίσκει να αναζητάμε

Η ιστορία της βιομηχανίας στη Θεσσαλονίκη

Η ιστορία της βιομηχανίας στη Θεσσαλονίκη είναι μια περίοδος ανάπτυξης