Κεφάλαια 77-82: Το τέλος μιας αρχής

77

 

«Δε μπορώ, πρέπει να το τελειώσω», άκουσα να λέει ο Τζόν. Κοιτούσαν ο ένας τον άλλο στα μάτια και έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερού.

 

Ο ένας κυνηγούσε τον άλλον μέσα από τις αναμνήσεις μου. Δηλαδή, από τότε που θυμάμαι να έχω γνωρίσει τον Τζόν. Ήταν τόσο δυνατή η αίσθηση αυτής της ανάμνησης που όλη η άλλη μου ζωή είχε σχεδόν εξαφανιστεί από το μυαλό μου. Ένιωθα ηρωίδα από κάποιο διήγημα που για κάποιο λόγο πέθανα και έπειτα ξαναγεννήθηκα μέσα από τη γραφή του μελανιού.

Advertising

Advertisements
Ad 14

 

Οι αισθήσεις μου επανήλθαν και αισθάνθηκα τον τραχύ και κρύο δρόμο στα χέρια μου. Δεν θυμόμουν πώς είχα καταλήξει εκεί, μα το ζεστό χέρι του Τζόν με σήκωσε παίρνοντάς με στην αγκαλιά του και οι προβολείς από τα φώτα του αυτοκινήτου έδιωχναν το κολλώδες σκοτάδι από πάνω μου.

 

Όλα φαινόντουσαν παρανοϊκά να έχουν συνδεθεί μέσα στο μυαλό μου καθώς όλη αυτή η πορεία είχε καταντήσει κουραστική και δίχως τέλος. Το μόνο που ήθελα ήταν να βρεθώ με αυτόν τον άνθρωπο με την ύπαρξή μας να μη διαχέεται στο άπειρο βάθος των διαστάσεων.

 

Όχι, φώναξα, δεν θέλω να φύγεις. Μην τον κυνηγάς, δεν βλέπεις ποιος είναι ; Είναι ο ίδιος ο θάνατος αυτός που ξεγελάει με την εμφάνισή του.

 

Σε αυτή τη φωνή σαν να τους ξεσκέπασα από ένα μεγάλο σεντόνι όπου κρυβόντουσαν και με κοίταξαν και οι δυο ταυτόχρονα. Σαν να ανήκαν και οι δυο στο ίδιο καθρέφτισμα του εαυτού τους.

Advertising

 

Τζόν, πιάσε το χέρι μου, εδώ είναι η πραγματικότητα, έλα να τη ζήσουμε. Εκείνος ήρθε προειδοποιητικά. Άσε τον να φύγει.

 

Είδα μέσα από τα μάτια του Τζόν όλα σχεδόν όσα είχαμε περάσει και με ένα μικρό χαμόγελο που μου αντιμιλούσε μου είπε τη φράση «πρέπει να το τελειώσω».

 

Υπάρχει κι άλλος τρόπος, του απάντησα, και αυτή τη φορά του έπιασα εγώ το χέρι καθώς ένιωθα ότι γινόταν σαν εμένα. Χωρίς ύπαρξη να διαχέεται στο σύμπαν.

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 3: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΠΟΛ ΤΖΟΟΥΝΣ
Advertising

 

78

 

Οι αισθήσεις μου διαλύθηκαν, εξανεμίστηκαν και έμοιαζαν ακόμα μια φορά να μην έχουν συνοχή.

 

Πέταξα μια φράση, απλά για να γεμίσω το κενό, μήπως και δικαιολογήσω την παρουσία της στιγμής μου. «Πρέπει να το τελειώς»ω, είπα με μια πικρία στα χείλη μου καθώς ήξερα ότι ο τύπος που με κοιτούσε προκλητικά είχε το πάνω χέρι. Κανείς δεν αντιμιλάει, ή μάλλον ξεγελάει, τον τύπο με την μαύρη κάπα. Αυτόν που κρύβεται από τη ζωή και παραφυλάει κάθε ανύποπτη ψυχή.

 

Ήρθες πάλι να μας το χαλάσεις φίλε.

Advertising

Του μίλησα, μα ο τύπος φάνηκε να έχει μιλήσει ήδη με την ψυχή μου. Παράλληλα, μαζί με τη σκέψη αυτή ανατρίχιασα καθώς σκέφτηκα ότι κάτι κακό συνέβαινε. Κάτι που δεν μπορούσα να αλλάξω και είχε ήδη δημιουργηθεί. Δεν είναι δυνατόν … Έχω κάνει κάποιου είδους συμφωνία με εκείνον. Ένοιωθα την ψυχή μου να αντανακλάται σε ένα καθρέφτη στο σεληνόφως.

 

Ναι έχεις κάνει τη συμφωνία μου είπε η φωνή πίσω από την άσπρη μάσκα που κρυβόταν στον ζωντανό μανδύα. Άλλα δεν είσαι ο μόνος.

 

Η συμφωνία που ένιωσα να σφραγίστηκε και έκανα κάποια στιγμή, σε ανύποπτο χρόνο, με τοποθέτησε σε ένα σημείο κομβικό.

Advertising

 

Την είχα γνωρίσει τότε και η αλήθεια είναι ότι μείναμε μαζί αρκετά χρόνια σε εκείνο το σπίτι. Κάποια όμως στιγμή εκείνη έφυγε ένα πρωινό και νομίζω ότι πέθανε. Η μνήμη μου την θυμόταν, απλά να μην υπάρχει δίπλα μου ένα πρωινό. Σαν να είχε φύγει ένα μακρινό ταξίδι και με άφησε μόνο με τις αναμνήσεις, που σαν γράμματα διέλυσαν εκείνο το σπίτι δίπλα στην παραλία.

 

Γύρισα την πλάτη μου στο χάος που ρουφούσε σαν πεινασμένο τέρας τις στιγμές μας στο άπειρο. Μπήκα μέσα στο αμάξι, έβαλα μπρος και δεν με ενδιέφερε τίποτα πια. Συνέχισα στον δρόμο με μία μόνο σκέψη. Που να έχει πάει ;

 

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 4: Για μια χούφτα λέξεις

Το αμάξι και εγώ περιπλανηθήκαμε στο χωροχρόνο όσο το δάκρυ κυλούσε από το μέτωπό μου. Όταν το σκούπισα τότε παρατήρησα ένα σημείο ανάμεσα στα δέντρα και έστριψα.

 

Εκεί την συνάντησα για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό. Και όπως ήταν γραμμένο από κάποιο αόρατο χέρι είχε έρθει για να συνάψει χειραψία με την μοίρα. Κάτι μέσα μου έλεγε πως αυτό το είχα ζήσει ξανά. Και όσο το ένιωθα να χτυπά σαν μετρονόμος, τόσο η καρδιά μου μετρούσε το χρόνο που θα την έβλεπα γιατί εκείνη ήξερε τον κύκλο που θα επακολουθούσε.

Advertising

 

79

 

Η συμφωνία ήταν σαφής, εγώ θα βρισκόμουν τελικά με αυτόν που θα ήθελα. Εκείνον που βρήκε την ψυχή μου στα ερείπια των αναμνήσεων και αν καταφέρναμε να συνθέσουμε τα κομμάτια μας, θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί για πάντα.

 

Μία θάλασσα κοιτούσα και σαν υπνωτισμένη χάθηκα στην αγκαλιά της. Ύστερα ξύπνησα σε ένα κρεβάτι μιας άλλης εποχής και έκανα αυτό που είχα συνηθίσει να κάνω. Πήγα στη δουλειά μου. Μα κάτι ήταν διαφορετικό, καθώς έμοιαζαν όλα γύρω μου να έχουν προέλθει από τις σκιές. Φωνές να ψιθυρίζουν από πίσω μου και καθώς γύρναγα να κοιτάξω αυτές να σταματάνε.

 

Πέρασα από ένα δρομάκι ανάμεσα στη θάλασσα και το σπίτι μου και το θεωρούσα απόλυτα φυσικό. Να εκτείνεται ενδιάμεσα από τα δύο. Να διαχωρίζει τις πραγματικότητες.

Advertising

 

«Εγώ και εκείνος», σκέφτηκα για μια στιγμή, «προερχόμαστε από άλλες εποχές». Τότε άρχιζα να τα θυμάμαι όλα. Να γνωρίζω το όνομά του και όλη την υπόστασή του. Μέσα μου η καρδιά μου να χτυπά δυνατά στην ανάμνησή του.

 

Θυμήθηκα όλα όσα είχαμε περάσει μαζί και τότε χάρηκα γιατί είχα σκεφτεί τον γρίφο μας, εκείνον που είχαμε κληθεί να λύσουμε ζώντας τον. Και τότε όλες οι αναμνήσεις αλλά και η υπόστασή μας σχηματίστηκε στο μυαλό μου σαν εικόνα.

 

80

 

«Είμαστε νοητικές αναπαραστάσεις των άλλων,

Advertising

Είμαστε  σε συνεχή διάλογο με τα μυαλά των ανθρώπων»

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 7: Να κλαις για να λυτρώνεσαι. Να γελάς για να ανασταίνεσαι

 

Εις χάριν της ζωής μας δεν υπάρχει θάνατος. Μόνο εγώ που γίνεται εσύ και μόνο ένα.

 

81

 

Παρελθόν και μέλλον έγιναν ένα, όπως εγώ και εσύ. Δημιουργήσαμε τη δική μας μικρή αιώνια ζωή που κρατούσε για λίγο στη μνήμη. Μαζί ταξιδέψαμε στο ηλιοβασίλεμα και αντιμετωπίσαμε τους φόβους μας. Παρέα τολμήσαμε να υπάρξουμε. Και ως εδώ φτάσαμε όπως το κύμα αγκαλιάζει τη στεριά και μετά αποσύρεται.

Advertising

 

Η θάλασσα χτύπαγε με τον ήχο των κυμάτων τα αυτιά μας και μας χάιδευε με την αύρα της.

 

Το να έχεις ατέλειες είναι αυτό που κάνει να ταιριάζει ο ένας με τον άλλο.

Οι φόβοι σου χάνονται γιατί τους κρύβει το φεγγαρόφως της ματιάς σου.Μαζί ενώνουμε τους χρόνους, οι διαστάσεις μπερδεύονται και τότε δημιουργούμε το δικό μας σύμπαν, την δική μας πραγματικότητα και όλα αρχίζουν ξανά.

 

82

Advertising

 

Έστριψα από εκείνο το δρομάκι και μέσα στο μυαλό μου ένιωθα ότι κάπου το έχω ξαναζήσει. Θυμήθηκα ότι σε συνάντησα σε ένα βενζινάδικο όπου με βοήθησες και τότε σκέφτηκα ότι κάπου σε ήξερα. Δεν ήθελα να φύγεις μακρυά μου. Ούτε τότε, ούτε ποτέ.

 

Καθισμένος στο αυτοκίνητό μου σταματημένος σε εκείνο το βενζινάδικο που σε πρωτοείδα, περίμενα. Ένιωσα να ανεβαίνω στον ουρανό όταν το έβλεπα παρατημένο και εγκαταλελειμένο μετά από τόσα χρόνια. Μα κάποια στιγμή όλα έλαμψαν και μετατράπηκαν όπως και τότε. Έγιναν σαν καινούργια. Και ήταν τότε που μου έπιασες το χέρι μου και σε είδα να κάθεσαι δίπλα στο κάθισμα. Τότε που άκουσα την φωνή σου για πρώτη φορά.

 

Πάμε ; με ρώτησες.

Έβαλα το κλειδί στην μηχανή και το γύρισα.

Advertising

Το αυτοκίνητο έβγαλε ένα ήχο και καπνός πετάχτηκε από την εξάτμιση.Στην αρχή δίστασα, μετά ίσιωσα τον κεντρικό καθρέφτη και αφού σου έριξα μια κλεφτή ματιά πάτησα το γκάζι.

 

Πάμε και πάλι από την αρχή…

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Ροδώπις: Η πρώτη εκδοχή της Σταχτοπούτας

Ροδώπις: Η πρώτη εκδοχή της Σταχτοπούτας

Η ιστορία μιας φημισμένης γυναίκας που οι αρχαίοι συγγραφείς προδίδουν

Κρουαζιέρες με καζίνο στη Μεσόγειο: Τι προσφέρουν στους Έλληνες τουρίστες

Μια εναλλακτική μορφή τουρισμού που κερδίζει το ενδιαφέρον όλο και